.....
เงาร่างสี่สายนั้นลัดเลาะอย่างเงียบเชียบไปตามลำน้ำสายใหญ่ระหว่างหุบเขา
หมอกหนาปกคลุมไปทั่วบริเวณ ทัศนวิสัยย่ำแย่คล้ายงมเดินทางไปในความมืด
อากาศเย็นยะเยือกในฤดูหนาวอันโหดร้าย ชำแรกซึมเข้าตามร่องผ้าจนร่างสั่นระริก
บางขณะสายลมพลันกรรโชกมาตามช่องเขา กรีดเฉือนซ้ำเข้าอย่างไม่ปราณี
เสมือนเกรงว่าความเหน็บหนาวเพียงเท่านั้นยังไม่ทารุนเพียงพอ
หนุ่มใหญ่ผู้เดินนำหน้า หยุดร่างเสยปอยผมหยักโศกอันเปียกชุ่มด้วยไอหมอก
จากนั้นทำรหัสให้อีกสามคนที่ตามหลังมาหลบเข้าพุ่มไพรอย่างระวัง
สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบทิศ เงี่ยหูฟังชั่วครู่แล้วตีมือออกทางด้านซ้าย
รอทุกร่างเคลื่อนลับหายเข้าไปในดงทึบแล้วจึงเร้นกายตามติดไปดั่งเงาภูติพราย
ตัดขึ้นเขาลูกเล็กๆอ้อมออกนอกทางได้ครู่ใหญ่ก็ลงมาบรรจบกับแม่น้ำอีกครั้ง
ทั้งสี่ยืนนิ่งอยู่ริมตลิ่งสูง เป่าลมใส่อุ้งมือให้ไออุ่นในตัวช่วยคลายความหนาวเหน็บ
ไอขาวพุ่งออกจากปากเป็นเส้นสาย สองมือถูกันโดยแรงเพื่อเพิ่มอุณหภูมิให้แก่ร่าง
ขณะเดียวกันก็เป็นการคลายความตึงเครียดที่ปกคลุมอยู่กับทุกคน
....
ภารกิจนี้หากพลาดแม้แต่นิดเดียว ชีวิตที่จะต้องปลิดปลงลง
แทนที่จะเป็นเป้าหมาย อาจกลับกลายต้องเป็นฝ่ายตน ..
แม่น้ำตรงนั้นกว้างใหญ่จนเวิ้งว้าง น้ำนิ่งสงบ เห็นแต่ไอเย็นเป็นหมอกที่ลอยขึ้นมา
สายน้ำทอดยาวมาจากด้านเหนือซึ่งเป็นหุบเขา และมาแผ่ขยายออกตรงจุดนี้
เบื้องล่างต่ำลงไปทางทิศใต้ไม่เกินสองร้อยเมตรคือฝายมหายักษ์ที่กั้นสายน้ำไว้
และเป็นสาเหตุให้ผิวน้ำนิ่งดั่งทะเลสาบ
ถัดจากตัวฝายทางด้านใต้ลงไปไม่กี่กิโลเมตร คือชุมชนที่มีผู้คนอาศัยหนาแน่น
หนุ่มใหญ่หัวหน้าทีมยืนมองไปคล้ายจะให้ทะลุสายหมอกจนเห็นหมู่บ้านเบื้องล่าง
นิ่งอยู่ชั่วครู่ก็หันหน้าไปยังร่างหนึ่งทางเบื้องซ้ายของตน พลางพยักหน้าเล็กน้อย
ชายหนุ่มอายุเยาว์กว่าท่าทางปราดเปรียว รีบหมุนกายมายืนประจันอยู่ตรงหน้า
เอื้อมแขนปลดเป้ที่สะพายหลังลง จากนั้นทรุดลงนั่งคุกเข่าเปิดกระเป๋าออก
ภายในเป็นระเบิดที่ประกอบไว้แล้วเสร็จ ชายหนุ่มค่อย ๆ ดึงออกมาอย่างระมัดระวัง
หัวหน้าทีมโบกมือเป็นสัญญาณอีกครั้ง ลูกทีมที่เหลือกระจายออกไปเป็นต้นทาง
แว่บเดียวก็หายลับไปในราวไพรเหมือนปีศาจ ...
สองคนผู้มีหน้าที่ โรยสายระเบิด เม้มริมฝีปากแน่นเร่งทำงานแข่งกับเวลา
ใบหน้าของทั้งคู่ดูเหี้ยมเกรียม ไอหมอกปกคลุมจนดูเย็นชากระด้างราวหินฝังศพ
ชั่วไม่กี่อึดใจ ก็พากันระบายลมหายใจยาว ใบหน้าผ่อนความเคร่งเครียดลง
ผู้เป็นหัวหน้าทีมลุกขึ้นยืน ป้องปากร้องเสียงนกชนิดหนึ่งออกมา
ไม่เกินอึดใจเสียงตอบในรหัสเดียวกัน ก็ดังกลับมาจากราวป่า
ระเบิดที่เดินสายไว้เรียบร้อยพร้อมจะสับสวิทช์ ถูกหย่อนลงไปในแม่น้ำทันที
สองคนกระโดดหลบเข้าหลังต้นไม้ใหญ่ ขณะที่ลูกระเบิดก็ทำงานอย่างเที่ยงตรง
“… ตึ้บ !!! ..”
เสียงดังขึ้นในใต้น้ำเบาๆ ตรงข้ามกับแรงอัดอันมหาศาลกระจายออกรอบด้าน
ในชั่วไม่กี่อึดใจ ความหายนะเข้าคืบคลานสู่พื้นที่นั้นทันที
ทุกชีวิตในรัศมีทำลาย สิ้นชีพในทันทีอย่างไม่ทันรู้ตัว ...
และอีกหลายร่างที่ทยอยถูกปลิดปลง จากการลุกลามของแรงอัดในใต้น้ำ
ใบหน้าของมือวางระเบิดทั้งสองยังคงเย็นกระด้าง สายตาตรึงนิ่งรอดูผลงาน
...
...
ในที่สุดหนุ่มใหญ่หัวหน้าทีมก็ระเบิดเสียงหัวเราะดัง ๆ อย่างบ้าคลั่ง
ภารกิจนับว่าสำเร็จตามเป้าหมาย เมื่อเห็นร่างที่ไร้ชีวิตเริ่มทะยอยโผล่ขึ้นบนผิวน้ำ
ยืนเอียงคอดูผลงานสักครู่ก็หันมาบอกคนข้าง ๆ
“ลอยฟ่องขึ้นมาเป็นเบือเชียวแฮะ ถ้าจะแบกกลับกันแทบไม่ไหว
ไอ้สนเอ็งรีบแก้ผ้าลงไปก่อน ข้าจะไปเรียกคุณสอกับคุณเปลวมาช่วยกันงม ..”
หนุ่มน้อยผู้อ่อนอาวุโสกว่าทำท่าอิดออด
“เอาผมไว้ดูต้นทางสักคนไม่ดีเหรอจารย์ เลือดลมผมมันไม่ค่อยดี กลัวเป็นตะคริว ..”
“ไม่ได้โว้ย ต้องช่วยกันงม .. เอ็งยังหนุ่มยังแน่น ทำไมใจเสาะอย่างนี้วะ..”
“…บ้าชิบเป๋ง ..อยู่ๆก็มาระเบิดปลาหน้าหนาวตอนเช้ามืด ..บรื้อ…หนาว…
โอ้ย !!! … ไม่อยากลงงมเลยโว้ยตู ถามจริงๆเหอะใครเป็นต้นคิดนิจารย์ …”
หนุ่มใหญ่หัวเราะ
“ถ้าเอ็งจะว่า เอ็งไปต้องไปว่าคุณเปลวกับคุณสอโน่น สองคนนั่นดันอยากกิน
ต้มยำปลาแม่น้ำแกล้มเหล้า เอ็งอย่าพูดมากประเดี๋ยวพ่อถีบลงน้ำไปเสียเลย
รีบ ๆ ไป จะลงน้ำดี ๆ หรือให้ถีบลงไปหือ … เดี๋ยวเกิดมีใครมาเห็นว่ามา
แอบระเบิดปลากัน เป็นได้ซวยยกแกงค์ ... เร็ว !!! ”
.... จบ .....
ปล. 1 นึกถึงสมัยเป็นวัยรุ่นตามพวกรุ่นพี่ไประเบิดปลา เลยเอามาเขียนเล่น ฮิ ๆ ...
ปล. 2 เขียนเป็นเรื่องสั้นเผื่อได้เล่นถุงมือกะเค้ามั่ง ... ช่วงนี้เหงา ...
ปล. 3 เรื่องระเบิดปลาไม่ดีนะครับ เมื่อก่อนก็คึกคะนองไปกับรุ่นพี่ตามวัย สมัยนี้ไม่น่าจะมีล่ะ
ปล. 4 ชื่อเรื่องคิดไม่ออก เห็นเรื่องกระบี่รันทดกำลังดัง เลยขอยืมมาหน่อย ..
ไม่ว่ากันเนาะจารย์จีเนาะ ... แฮ่ !!! ..
ปล. 5 ขออำภัยที่ ปล. เยอะไปหน่อย ... แหะ ...
...
@@@ ... ภารกิจรันทด .... @@@
เงาร่างสี่สายนั้นลัดเลาะอย่างเงียบเชียบไปตามลำน้ำสายใหญ่ระหว่างหุบเขา
หมอกหนาปกคลุมไปทั่วบริเวณ ทัศนวิสัยย่ำแย่คล้ายงมเดินทางไปในความมืด
อากาศเย็นยะเยือกในฤดูหนาวอันโหดร้าย ชำแรกซึมเข้าตามร่องผ้าจนร่างสั่นระริก
บางขณะสายลมพลันกรรโชกมาตามช่องเขา กรีดเฉือนซ้ำเข้าอย่างไม่ปราณี
เสมือนเกรงว่าความเหน็บหนาวเพียงเท่านั้นยังไม่ทารุนเพียงพอ
หนุ่มใหญ่ผู้เดินนำหน้า หยุดร่างเสยปอยผมหยักโศกอันเปียกชุ่มด้วยไอหมอก
จากนั้นทำรหัสให้อีกสามคนที่ตามหลังมาหลบเข้าพุ่มไพรอย่างระวัง
สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบทิศ เงี่ยหูฟังชั่วครู่แล้วตีมือออกทางด้านซ้าย
รอทุกร่างเคลื่อนลับหายเข้าไปในดงทึบแล้วจึงเร้นกายตามติดไปดั่งเงาภูติพราย
ตัดขึ้นเขาลูกเล็กๆอ้อมออกนอกทางได้ครู่ใหญ่ก็ลงมาบรรจบกับแม่น้ำอีกครั้ง
ทั้งสี่ยืนนิ่งอยู่ริมตลิ่งสูง เป่าลมใส่อุ้งมือให้ไออุ่นในตัวช่วยคลายความหนาวเหน็บ
ไอขาวพุ่งออกจากปากเป็นเส้นสาย สองมือถูกันโดยแรงเพื่อเพิ่มอุณหภูมิให้แก่ร่าง
ขณะเดียวกันก็เป็นการคลายความตึงเครียดที่ปกคลุมอยู่กับทุกคน
....
ภารกิจนี้หากพลาดแม้แต่นิดเดียว ชีวิตที่จะต้องปลิดปลงลง
แทนที่จะเป็นเป้าหมาย อาจกลับกลายต้องเป็นฝ่ายตน ..
แม่น้ำตรงนั้นกว้างใหญ่จนเวิ้งว้าง น้ำนิ่งสงบ เห็นแต่ไอเย็นเป็นหมอกที่ลอยขึ้นมา
สายน้ำทอดยาวมาจากด้านเหนือซึ่งเป็นหุบเขา และมาแผ่ขยายออกตรงจุดนี้
เบื้องล่างต่ำลงไปทางทิศใต้ไม่เกินสองร้อยเมตรคือฝายมหายักษ์ที่กั้นสายน้ำไว้
และเป็นสาเหตุให้ผิวน้ำนิ่งดั่งทะเลสาบ
ถัดจากตัวฝายทางด้านใต้ลงไปไม่กี่กิโลเมตร คือชุมชนที่มีผู้คนอาศัยหนาแน่น
หนุ่มใหญ่หัวหน้าทีมยืนมองไปคล้ายจะให้ทะลุสายหมอกจนเห็นหมู่บ้านเบื้องล่าง
นิ่งอยู่ชั่วครู่ก็หันหน้าไปยังร่างหนึ่งทางเบื้องซ้ายของตน พลางพยักหน้าเล็กน้อย
ชายหนุ่มอายุเยาว์กว่าท่าทางปราดเปรียว รีบหมุนกายมายืนประจันอยู่ตรงหน้า
เอื้อมแขนปลดเป้ที่สะพายหลังลง จากนั้นทรุดลงนั่งคุกเข่าเปิดกระเป๋าออก
ภายในเป็นระเบิดที่ประกอบไว้แล้วเสร็จ ชายหนุ่มค่อย ๆ ดึงออกมาอย่างระมัดระวัง
หัวหน้าทีมโบกมือเป็นสัญญาณอีกครั้ง ลูกทีมที่เหลือกระจายออกไปเป็นต้นทาง
แว่บเดียวก็หายลับไปในราวไพรเหมือนปีศาจ ...
สองคนผู้มีหน้าที่ โรยสายระเบิด เม้มริมฝีปากแน่นเร่งทำงานแข่งกับเวลา
ใบหน้าของทั้งคู่ดูเหี้ยมเกรียม ไอหมอกปกคลุมจนดูเย็นชากระด้างราวหินฝังศพ
ชั่วไม่กี่อึดใจ ก็พากันระบายลมหายใจยาว ใบหน้าผ่อนความเคร่งเครียดลง
ผู้เป็นหัวหน้าทีมลุกขึ้นยืน ป้องปากร้องเสียงนกชนิดหนึ่งออกมา
ไม่เกินอึดใจเสียงตอบในรหัสเดียวกัน ก็ดังกลับมาจากราวป่า
ระเบิดที่เดินสายไว้เรียบร้อยพร้อมจะสับสวิทช์ ถูกหย่อนลงไปในแม่น้ำทันที
สองคนกระโดดหลบเข้าหลังต้นไม้ใหญ่ ขณะที่ลูกระเบิดก็ทำงานอย่างเที่ยงตรง
“… ตึ้บ !!! ..”
เสียงดังขึ้นในใต้น้ำเบาๆ ตรงข้ามกับแรงอัดอันมหาศาลกระจายออกรอบด้าน
ในชั่วไม่กี่อึดใจ ความหายนะเข้าคืบคลานสู่พื้นที่นั้นทันที
ทุกชีวิตในรัศมีทำลาย สิ้นชีพในทันทีอย่างไม่ทันรู้ตัว ...
และอีกหลายร่างที่ทยอยถูกปลิดปลง จากการลุกลามของแรงอัดในใต้น้ำ
ใบหน้าของมือวางระเบิดทั้งสองยังคงเย็นกระด้าง สายตาตรึงนิ่งรอดูผลงาน
...
...
ในที่สุดหนุ่มใหญ่หัวหน้าทีมก็ระเบิดเสียงหัวเราะดัง ๆ อย่างบ้าคลั่ง
ภารกิจนับว่าสำเร็จตามเป้าหมาย เมื่อเห็นร่างที่ไร้ชีวิตเริ่มทะยอยโผล่ขึ้นบนผิวน้ำ
ยืนเอียงคอดูผลงานสักครู่ก็หันมาบอกคนข้าง ๆ
“ลอยฟ่องขึ้นมาเป็นเบือเชียวแฮะ ถ้าจะแบกกลับกันแทบไม่ไหว
ไอ้สนเอ็งรีบแก้ผ้าลงไปก่อน ข้าจะไปเรียกคุณสอกับคุณเปลวมาช่วยกันงม ..”
หนุ่มน้อยผู้อ่อนอาวุโสกว่าทำท่าอิดออด
“เอาผมไว้ดูต้นทางสักคนไม่ดีเหรอจารย์ เลือดลมผมมันไม่ค่อยดี กลัวเป็นตะคริว ..”
“ไม่ได้โว้ย ต้องช่วยกันงม .. เอ็งยังหนุ่มยังแน่น ทำไมใจเสาะอย่างนี้วะ..”
“…บ้าชิบเป๋ง ..อยู่ๆก็มาระเบิดปลาหน้าหนาวตอนเช้ามืด ..บรื้อ…หนาว…
โอ้ย !!! … ไม่อยากลงงมเลยโว้ยตู ถามจริงๆเหอะใครเป็นต้นคิดนิจารย์ …”
หนุ่มใหญ่หัวเราะ
“ถ้าเอ็งจะว่า เอ็งไปต้องไปว่าคุณเปลวกับคุณสอโน่น สองคนนั่นดันอยากกิน
ต้มยำปลาแม่น้ำแกล้มเหล้า เอ็งอย่าพูดมากประเดี๋ยวพ่อถีบลงน้ำไปเสียเลย
รีบ ๆ ไป จะลงน้ำดี ๆ หรือให้ถีบลงไปหือ … เดี๋ยวเกิดมีใครมาเห็นว่ามา
แอบระเบิดปลากัน เป็นได้ซวยยกแกงค์ ... เร็ว !!! ”
.... จบ .....
ปล. 1 นึกถึงสมัยเป็นวัยรุ่นตามพวกรุ่นพี่ไประเบิดปลา เลยเอามาเขียนเล่น ฮิ ๆ ...
ปล. 2 เขียนเป็นเรื่องสั้นเผื่อได้เล่นถุงมือกะเค้ามั่ง ... ช่วงนี้เหงา ...
ปล. 3 เรื่องระเบิดปลาไม่ดีนะครับ เมื่อก่อนก็คึกคะนองไปกับรุ่นพี่ตามวัย สมัยนี้ไม่น่าจะมีล่ะ
ปล. 4 ชื่อเรื่องคิดไม่ออก เห็นเรื่องกระบี่รันทดกำลังดัง เลยขอยืมมาหน่อย ..
ไม่ว่ากันเนาะจารย์จีเนาะ ... แฮ่ !!! ..
ปล. 5 ขออำภัยที่ ปล. เยอะไปหน่อย ... แหะ ...
...