สวัสดีค่ะ เราจะมาเล่าเรื่องคร่าว ๆ ของตัวเองให้ฟังค่ะ ส่วนใหญ่มักเป็นเรื่องระบายมากกว่า (ฮา)
เราอายุ17ปี ศึกษาระดับมัธยม5 ผลการเรียนค่อนข้างไปทางต่ำมาก ๆๆๆๆ
เมื่อปีที่แล้วเรารู้สึกมองโลกในแง่ร้าย ในหัววนเวียนแต่เรื่องฆ่าตัวตาย กลัวทุกสิ่งทุกอย่างจนหวาดระแวง กลัวการเข้าสังคม กลัวการพูดคุย กลัวว่าจะโดนมองอย่างไง จนในที่สุดเราตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ด้วยตัวคนเดียว ผลคือ
เป็น ' โรคซึมเศร้า '
ช่วงกินยาตอนแรกเราคุมตัวเองไม่อยู่ ได้แต่นั่งกรีดข้อมือซ้ำ ๆ
สมัยตอนเด็กที่บ้านเรามีปัญหาหย่าร้าง พ่อกับแม่แยกทางกัน เราโดนญาติพวกโกบูลลี่ เขารังเกียจเรามาก เขาจยะแขยงเรา เอาแต่พูดจาแขวะ ขนาดเงินหายก็มาโทษเรา เขาไม่หาคนร้าย มาโทษจะเอาผิดเราอย่างเดียว ซึ่งเราไม่ได้เป็นคนทำ วัน ๆ เราเอาแต่อยู่ในห้อง ช่วงมัธยมต้น เราเป็นเด็กจืดจางประจำห้อง มักโดนลืมบ่อย ๆ ยังดีที่มีเพื่อนทางอินเตอร์เน็ต เลยเยียวยาเราให้ไม่ตายเสียก่อน
เหตุการณ์ในชีวิตแย่ ๆ อีกมากมันทำให้เรากลายเป็นปัจจุบันนี้ (ขอเล่าไม่หมดนะคะ)
จากที่บอกไปกินยาช่วงแรก ตอนนี้เราเจอเพื่อม.ปลายที่ดี เขาก็คอยช่วยห้ามเรา
แต่
ที่บ้านรู้ เขาบอกเป็นบ้าหรอ น่ารังเกียจ หัวเราะเยาะใส่เรา และกล่าวว่าเราให้เลิกไปหาจิตแพทย์
ตอนหยุดยาเราเหมือนเป็นคนบ้าจริง ๆ เรารู้ว่าถ้ารักษาแล้วห้ามหยุดยา แต่เราโดนสั่งห้ามรักษา เราทรมานมาก
อยากตาย
คำนี้มันหลอนในสมอง เราเริ่มหูแว่วเหมือนมีคนไล่ไปตาย เห็นภาพหลอน เช่น เรามองตรงพัดลมในห้องเรียน เราเห็นตัวเองกำลังผูกคอ
......
ครั้งที่สองที่เราไปหาจิตแพทย์ เป็นช่วงต้นปีที่ผ่านมา หมอบอกว่ารักษาครั้งนี้อย่าหยุดยาอีกนะ
ทว่า
มีเพื่อนที่รู้ว่าเราเป็นแบบนี้คนหนึ่ง เอาเรื่องของเราไปบอกครู จนทำเราโดนเรียกห้องปกครองเข้าไปคุย
เราโดนเค้นถาม พอบอกเรื่องส่วนตัว เขาก็บังคับให้เราเล่า เราต้องเล่าทั้งน้ำตา มันทรมานมาก ๆ กับการโดนอะไรแบบนี้ เราขยะแขยงความคิดตัวเอง ทำไมต้องมาเล่าให้คนไม่รู้จักฟังด้วย ทำไมเขาต้องมายุ่งเรื่องของเรา ไหนจะมาจับมือเราดูรอยกรีดข้อมือ แล้วทำสายตาแปลก ๆ
จนสุดท้ายเรื่องนี้ก็ถึงหูที่บ้าน เราโดนว่า โดนตี แต่เรายังแอบไปหาอยู่ ก่อนจะเลิกรักษาไปช่วงสิ้นเดือนเมษายนที่ผ่านมา
ปัจจุบันเราเป็นแบบนี้อยู่ เราร้องไห้ทุกคืน เราทรมาน เราอยากทำร้ายตัวเอง เราอยากตาย
ผลการเรียนแย่มาก เรานั่งหน้าสุด ตั้งใจฟังครูสอน จนแลคเชอร์ ทบทวน
แต่เราก็ไม่เข้าใจ อ่านให้ตายยังไงก็ไม่เข้าหัว เกรดเราแย่มาก ได้แค่1กว่า ๆ เอง ทั้งที่ตอนม.ต้นเราเคยสอบได้ที่4เกรด3กว่า ๆ
รู้เลยว่าตัวเองมันไม่มีอนาคต เรียนก็แย่ กีฬาก็ไม่ได้ ไม่มีอะไรดีสักอย่างในชีวิต
หากนรกมีจริง การมีชีวิตอยู่มันคงเป็นนรกสำหรับเรา
(ไม่ต้องเอาเรื่องศาสนามาพูดกับเรานะคะ ว่าฆ่าตัวตายจะบาปบลา ๆๆๆ)
เราพิมพ์ไปร้องไห้ไป มันเลยอาจดูงง ๆ หน่อยนะคะ
เราเหนื่อย เราไม่อยากพยายามมีชีวิตต่อแล้ว
ยิ่งพยายามทุกอย่างยิ่งแย่ รักษาไปก็ไม่หาย
สุดท้ายเราก็เป็นคนไม่มีอนาคต
สู้ตาย ๆ ไป ถือกำจัดขยะบนโลกนี้ไม่ดีกว่าหรอคะ ?
เป็นคนไม่มีอนาคต รู้สึกอยากตาย
เราอายุ17ปี ศึกษาระดับมัธยม5 ผลการเรียนค่อนข้างไปทางต่ำมาก ๆๆๆๆ
เมื่อปีที่แล้วเรารู้สึกมองโลกในแง่ร้าย ในหัววนเวียนแต่เรื่องฆ่าตัวตาย กลัวทุกสิ่งทุกอย่างจนหวาดระแวง กลัวการเข้าสังคม กลัวการพูดคุย กลัวว่าจะโดนมองอย่างไง จนในที่สุดเราตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ด้วยตัวคนเดียว ผลคือ
เป็น ' โรคซึมเศร้า '
ช่วงกินยาตอนแรกเราคุมตัวเองไม่อยู่ ได้แต่นั่งกรีดข้อมือซ้ำ ๆ
สมัยตอนเด็กที่บ้านเรามีปัญหาหย่าร้าง พ่อกับแม่แยกทางกัน เราโดนญาติพวกโกบูลลี่ เขารังเกียจเรามาก เขาจยะแขยงเรา เอาแต่พูดจาแขวะ ขนาดเงินหายก็มาโทษเรา เขาไม่หาคนร้าย มาโทษจะเอาผิดเราอย่างเดียว ซึ่งเราไม่ได้เป็นคนทำ วัน ๆ เราเอาแต่อยู่ในห้อง ช่วงมัธยมต้น เราเป็นเด็กจืดจางประจำห้อง มักโดนลืมบ่อย ๆ ยังดีที่มีเพื่อนทางอินเตอร์เน็ต เลยเยียวยาเราให้ไม่ตายเสียก่อน
เหตุการณ์ในชีวิตแย่ ๆ อีกมากมันทำให้เรากลายเป็นปัจจุบันนี้ (ขอเล่าไม่หมดนะคะ)
จากที่บอกไปกินยาช่วงแรก ตอนนี้เราเจอเพื่อม.ปลายที่ดี เขาก็คอยช่วยห้ามเรา
แต่
ที่บ้านรู้ เขาบอกเป็นบ้าหรอ น่ารังเกียจ หัวเราะเยาะใส่เรา และกล่าวว่าเราให้เลิกไปหาจิตแพทย์
ตอนหยุดยาเราเหมือนเป็นคนบ้าจริง ๆ เรารู้ว่าถ้ารักษาแล้วห้ามหยุดยา แต่เราโดนสั่งห้ามรักษา เราทรมานมาก
อยากตาย
คำนี้มันหลอนในสมอง เราเริ่มหูแว่วเหมือนมีคนไล่ไปตาย เห็นภาพหลอน เช่น เรามองตรงพัดลมในห้องเรียน เราเห็นตัวเองกำลังผูกคอ
......
ครั้งที่สองที่เราไปหาจิตแพทย์ เป็นช่วงต้นปีที่ผ่านมา หมอบอกว่ารักษาครั้งนี้อย่าหยุดยาอีกนะ
ทว่า
มีเพื่อนที่รู้ว่าเราเป็นแบบนี้คนหนึ่ง เอาเรื่องของเราไปบอกครู จนทำเราโดนเรียกห้องปกครองเข้าไปคุย
เราโดนเค้นถาม พอบอกเรื่องส่วนตัว เขาก็บังคับให้เราเล่า เราต้องเล่าทั้งน้ำตา มันทรมานมาก ๆ กับการโดนอะไรแบบนี้ เราขยะแขยงความคิดตัวเอง ทำไมต้องมาเล่าให้คนไม่รู้จักฟังด้วย ทำไมเขาต้องมายุ่งเรื่องของเรา ไหนจะมาจับมือเราดูรอยกรีดข้อมือ แล้วทำสายตาแปลก ๆ
จนสุดท้ายเรื่องนี้ก็ถึงหูที่บ้าน เราโดนว่า โดนตี แต่เรายังแอบไปหาอยู่ ก่อนจะเลิกรักษาไปช่วงสิ้นเดือนเมษายนที่ผ่านมา
ปัจจุบันเราเป็นแบบนี้อยู่ เราร้องไห้ทุกคืน เราทรมาน เราอยากทำร้ายตัวเอง เราอยากตาย
ผลการเรียนแย่มาก เรานั่งหน้าสุด ตั้งใจฟังครูสอน จนแลคเชอร์ ทบทวน
แต่เราก็ไม่เข้าใจ อ่านให้ตายยังไงก็ไม่เข้าหัว เกรดเราแย่มาก ได้แค่1กว่า ๆ เอง ทั้งที่ตอนม.ต้นเราเคยสอบได้ที่4เกรด3กว่า ๆ
รู้เลยว่าตัวเองมันไม่มีอนาคต เรียนก็แย่ กีฬาก็ไม่ได้ ไม่มีอะไรดีสักอย่างในชีวิต
หากนรกมีจริง การมีชีวิตอยู่มันคงเป็นนรกสำหรับเรา
(ไม่ต้องเอาเรื่องศาสนามาพูดกับเรานะคะ ว่าฆ่าตัวตายจะบาปบลา ๆๆๆ)
เราพิมพ์ไปร้องไห้ไป มันเลยอาจดูงง ๆ หน่อยนะคะ
เราเหนื่อย เราไม่อยากพยายามมีชีวิตต่อแล้ว
ยิ่งพยายามทุกอย่างยิ่งแย่ รักษาไปก็ไม่หาย
สุดท้ายเราก็เป็นคนไม่มีอนาคต
สู้ตาย ๆ ไป ถือกำจัดขยะบนโลกนี้ไม่ดีกว่าหรอคะ ?