คือทุกคนคะ เรามีปัญหากลิ่นตัวแรงค่ะ เป็นมา ประมาน5เดือนแล้วค่ะ เราเพิ่งมาอยู่กรุงเทพ เดือนค่ะ เดิมทีอยู่เชียงราย ตอนแรกมาทำงานโรงงานค่ะ เดือนแรกก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่หลังจาก ที่มีกลิ่นแปลกๆ รอบตัวเรา คนรอบข้างก็นินทาเรายกใหญ่เลยค่ะ มาทำท่าบีบจมูกบ้าง ทำท่าจะเป็นลมบ้าง เราโดนแกล้งสารพัด แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำทุกวันเลยค่ะ พอพักเที่ยงก็กินข้าวคนเดียว คนอื่นๆก็ท่าทางสีหน้าแบบ เหมือนเราเป็นตัวประหลาด อ้อ ลืมบอก กลิ่นตัวที่ว่าไม่ใช่กลิ่นรักแร้นะคะ แต่เราก๋ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า คือกลิ่นอะไร กลิ่นที่ออกจากผิวหนัง  หรืออะไรก็ไม่รู้ค่ะ เราอยู่กับแฟนนะคะ แต่เขาไม่เคยบอกอะไรเราเลย ทำไห้เรารู้สึกแย่มากค่ะ. เขาควรจะบอก ควรแนะนำ เราสังเกตุกลิ่นตัวเองไม่ค่อยได่ค่ะ เหมือนจะเริ่มชินแล้ว ช่วงแรกที่เป็นรู้สึกตัวเลยค่ะ. ก็พอรู้ตัวก็พยายามปรับแก้ แต่เราเป็นคนดูแลรักษาตัวเองนะคะ เราอาบน้ำ เราซักผ้าตลอด ไม่เคยใส่ซ้ำ อาบน้ำนานพอควรค่ะ. สระผมทุกวัน. แต่อย่างนึงคือ เราไม่ค่อยขับถ่ายอ่ะค่ะ อาทิตย์นึงอาจแค่ครั้งนึงถึงสองครั้ง เราพยายามแล้วนะคะ พักเที่ยงแทนที่จะกินข้าว แล้วก็พักเล่นโทรศัพท์ กลับรีบมาอาบน้ำ. รวมแล้วก็อาบวันละ3ครั้ง แต่เพื่อนร่วมงานก็ยังทำท่าทางเหมือนเดิม แบบคนทั้งโรงงาน รังเกียจเราอ่ะค่ะ. ส่วนแฟนเราก็ไม่เคบมาช่วยแนะนำหรือพูดอะไรเลย ทั้งๆที่ทำงานด้วยกัน แต่เขาเป็นคนติดรถส่งของ ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกันในโรงงาน เราก็อยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว ทำอะไรก็คนเดียวอ่ะค่ะ บางครั้งเราก็โกรธเพื่อนร่วมงาน บางครั้งก็สงสารค่ะที่ต้องอดทนทำงานร่วมกับเรา จนทำมาได้4เดือน เป็นช่วงหนักหน่วงของชีวิต เราทนสีหน้าคนอื่นไม่ได้เลยลาออกค่ะ จากนั้นเราก็หางานใหม่ ตกงานอยู่เดือนนึง ก็ได้งาน พนักงานขายอาหาร ที่ศูนย์อาหาร โลตัส ค่ะ แรกๆเราคิดว่า ที่โรงงานมันคงร้อนเลยมีกลิ่น พอได้มาทำงานที่โลตัสได้2วัน คนนินทาเราหนักค่ะ ขยี้จมูกแรงๆ คือเราเฟลมากๆค่ะ แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเหมือนเคย แล้วก็หยุดงานวันนึงทั้งๆที่เพิ่งทำได้2วัน แฟนเราเขาเกลียดเราค่ะ เขาบอกว่า เราขี้เกียจ เราไม่ยอมทำงาน อยากอยู่สบายๆ ต่อมาเราก็ไปทำงานต่อ ทำ3วันติด แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่เครียด ซึมที่สุดค่ะ. เพราะร้านข้างๆเขาคุยกับร้านข้างเขาอีกทีว่า ขายไม่ได้เลย เป็นเพราะเรา และก็ทำสีหน้า เหมือนพนักงานที่ศูนย์อาหารนินทาเราเกือบทุกคนอ่ะค่ะ. เราทนไม่ไหวแล้วค่ะ. พยายามที่สุดแล้ว พอเลิกงาน เดินเอาขยะลงไปทิ้งข้างล่าง มีลุงคนนึง อุทาน "ตายๆๆๆ" และลุงอีกคนก็หัวเราะ พร้อมกับมองมาทางเราทั้งคู่ ความรู้สึกเหมือนโดนเตะเข้าที่หน้าอย่างจังเลยค่ะ. เราหันไปมอง แล้วก็เดินออกไป ร้องไห้ไปด้วยล้ะค่ะ. วันนั้นนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ข้างถนนเป็นชั่วโมง แล้วก็กลับห้องไป หลังจากนั้นเราก็ไม่ไปทำงานอีกค่ะ อฟนเราก็เอาแต่ด่าเราว่าเราขี้เกียจมาก เราบ่อน้ำตาแตก บอกเขาไปว่า" เราคงเหมือนคนขี้เกียจมาก งานการไม่ทำ เคยรู้บ้างไหมว่าเรามีปัญหาแค่ไหน ถามไรก็ไม่เคยตอบ ไม่เคยแนะนำ ไม่เป็นที่ปรึกษา เอาแต่ไล่ให้ไปทำงาน ไม่เคยสนใจเลยว่าใครมาว่าอะไรเราบ้าง " เราเหนื่อยจริงๆค่ะ. เรารับอะไรแบบนี้ไม่ไหว งานสำรองเรามีหาไว้บ้างแล้ว แต่ถึงจะหาได้เป็นสิบที่ เราก็คงทำไม่ได้ถ้าแก้ปัญหาที่ตัวเราไม่ได้ เราแค่อยากมีเวลาแก้ไขตัวเรา ให้คนอื่นเลิกรังเกียจ. แต่แฟนเราก็เร่งทุกครั้ง บอกถ้าไม่หางานทำภายใน1อาทิตย์ก็ออกไปเลย ตินนี้ชีวิตเราพังมากค่ะ เราไม่น่ามาทำงานกรุงเทพตั้งแต่แรกเลย ถ้าเราอยู่เชียงรายกับพ่อแม่ น้อง ญาติๆ. อยู่กับต้นไม้ ภูเขา ไม่คิดทะเล่อทะล่า มากรุงเทพ ก็คงไม้เป็นแบบนี้ แฟนเราคงไม่ต้องอายคนแบบนี้ แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นเนี่ยสิคะ เหมือนไม่มีใครนินทาเรา มันเลยทำไห้เราอารมณ์เสียนิดหน่อย เห้อ! ตอนนี้เราอยากตายจังเลยค่ะ ไร้ค่ามากๆ ใครพอมีอะไรแนะนำหรือ ให้กำลังใจ กันได้นะคะ 😭
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ