ในทางสังคมวิทยา  มนุษยวิทยา  เรียกว่า ผลพวง
ในทางธรรมะ  เรียกว่า วิบากกรรม


ทำไมใคร ๆ ก็อยากรู้เรื่องราว  อยากรู้ใครพูดอะไร  ใครคิดอะไร  ใครเกี่ยวข้อง
นั่นเพราะความอยากรู้ว่า  อะไรจริง  อะไรเท็จ   ใครโกหก  ใครพูดจริง

อยากรู้เรื่องชาวบ้านไหม  แน่นอน  เพราะนี่คือพฤติกรรมพื้นฐานธรรมชาติของมนุษย์
รู้แล้วก็นินทากันไป  วิจารณ์กันไป

แต่บางเรื่อง บางกรณี  มันเกินคำว่าอยากรู้ว่าเรื่องราวไปไงมาไง
ไปสู่การอยากค้นหาความจริง



หากไม่มีพฤติกรรมสร้างเรื่อง  สมรู้ร่วมคิด  เรื่องราวก็ไม่มีอะไรน่าสนใจกว่าการอยากรู้เรื่องชาวบ้านธรรมดา ๆ
แต่เมื่อมีพฤติกรรมสร้างเรื่อง  อวตาร  สมรู้ร่วมคิด  ความอยากรู้เรื่องก็มีมากกว่าอยากรู้เรื่อง
คืออยากรู้ว่า  มีการสมรู้ร่วมคิดกันไหม แค่ไหน อย่างไร  มีการสร้างเรื่องอะไรไหม  ใครอวตารเป็นใคร
เพื่อค้นหาความจริง  เพื่อตรวจสอบความเท็จ   เพราะอยากรู้ว่าใครโกหกอะไรบ้าง



นี่แหละ  ที่เรียกว่า  ผลพวง




ที่สำคัญสุด   ใคร คือผู้นำเรื่องราวออกมาสู่สาธารณะ
เมื่อนำออกมาแล้ว  ยากที่จะบอกให้คนอื่นเลิกราความสนใจใคร่รู้ และค้นหาความจริงของเรื่องราว

หากนำออกมาเอง  จะโทษใครได้
กระตุ้นสังคมไปแล้ว  สะกิดต่อมความอยากของมนุษย์ไปแล้ว  มีประเด็นให้ยิ่งอยากรู้เรื่องอะไรจริงอะไรเท็จไปแล้ว

ก็ได้แต่รอรับผลพวง




ส่วนหล่ออย่างผม  แอบดีใจเงียบ ๆ
ไม่ใช่เพราะใครว่าอะไรใคร  ใครแฉใคร  ใครทะเลาะกับใคร  ใครวิพากษ์วิจารณ์ใคร

แต่เพราะ อย่างน้อย  หากสังคมไม่ลืมความขัดแย้งของผมกับหลาย ๆ คน
สังคมน่าจะพอทราบว่า  การกระทำของผมอยู่บนพื้นฐานข้อเท็จจริง  ไม่ใช่การสร้างเรื่องกล่าวหาใส่ร้ายใคร

และอย่างน้อย  สังคมจะพิจารณาได้ว่า  มีอะไรบ้างอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์และเรื่องราวทั้งหมด
ขณะที่ผมโดนกล่าวหาว่ารับงานรับเงิน มีคนหนุนหลัง มีทีม  แต่ความจริงตรงกันข้ามเลย

ตั้งแต่แชทหลุดจนถึงคลิปเปิด

คนโดนหลอก  ถึงวันนี้ผมก็ยังเชื่อว่า โงหัวไม่ขึ้นอย่างเดิม เพราะอคติมันทับหนัก
แต่สำหรับคนกลาง ๆ  ที่พิจารณาเรื่องราวอย่างมีโยนิโสมนสิการ  น่าจะมองเห็นว่าอะไรเป็นอะไร

ผมก็เลยยืดหล่อได้




ทู้นี้หล่อแต่เช้าครับ
ก็คนมันหล่อ