เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุง เพิ่งเคยขึ้นรถเมล์จริงๆจังๆก็เมื่อเดือนที่ผ่านมาเพราะต้องไปฝึกงานแล้วการเดินทางวิธีนี้มันประหยัดที่สุด
ช่วงแรกๆเราก็อาศัยเสิร์ชข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตบ้าง แล้วก็ถามคนที่ป้ายบ้าง ถามเพื่อนบ้าง แต่เราก็ยังไม่เข้าใจทั้งหมดเพราะเราไม่รู้เส้นทางในกรุงเทพเลย ก็อาศัยลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆ ช่วงแรกคือโดนกระเป๋ารถเมล์ด่าประมาณว่า "ป้ายนี้เขาไม่จอดยังจะกดอีก" ด้วยความที่เราไม่เข้าใจว่ารถเมล์ไมาได้จอดทุกป้ายที่ผ่าน แต่จะจอดเฉพาะป้าย
ตอนนี้เราเริ่มชินทางที่เราผ่านทุกวัน แต่ล่าสุดนี้เราโดนด่าอีกแล้วค่ะ..
เรื่องก็คือเราขึ้นรถสายเดิมแบบทุกวัน รถก็จะกลับรถบนสะพานกลับรถแล้วพอรถลงจากสะพาน กระเป๋าก็ตะโกนถามว่าป้ายหน้ามีลงมั้ยคะ แบบที่ได้ยินบ่อยๆ เราก็ชะเง้อมอง ข้างหน้าเป็นป้ายเล็กๆป้ายหนึ่งซึ่งเป็นป้ายที่เราเคยโดนด่าว่า "กดทำไม ไม่จอด" นั่นแหละ เราก็คิดว่าพี่เขาหมายถึงป้ายนั้น เราก็เลยไม่ได้บอกอะไรกระเป๋ารถเมล์คนนั้นไป เพราะป้ายที่เราจะลงอยู่ถัดจากป้ายนี้ไปอีกป้ายหนึ่ง
ทีนี้รถก็เข้าทางเบี่ยงเลี่ยงรถติดไปตามปกติทุกวัน แล้วเราก็ลุกไปกดกริ่ง รถก็จะออกจากทางเบี่ยงนั้นถ้ามีคนกดกริ่งตามปกติ แต่วันนี้ไม่ปกติเพราะเราโดนด่า...
"ลงเหรอ ลงทำไมไม่บอกล่ะคะ คนขับเขาไม่รู้ ไอ่เราก็ตะโกนถามตั้งสามรอบ ถ้าลงวันหลังต้องบอก บลาๆๆๆ" ด้วยเสียงหงุดหงิดขั้นสุด
คือพี่กระเป๋าเขาพูดย้ำๆอยู่แบบนั้น จนเราสงสัยว่า นี่เราผิดเหรอ ไม่ใช่คุณเหรอที่สื่อสารไม่เข้าใจทำให้เราไม่เข้าใจไปด้วย ทำไมคุณไม่ถามให้ชัดเจนว่าป้าย...(ชื่อป้าย)...มีใครลงมั้ยคะ ถ้าคุณถามแบบนี้แล้วเรายังไม่ตอบรับ แบบนั้นคือเราผิด
แล้วอีกอย่างที่เราไม่เข้าใจคือ ป้ายที่เราลงเป็นป้ายที่มีเลขรถเมล์คันนั้นติดอยู่แปลว่ารถคันนั้นต้องวิ่งผ่านป้ายเพื่อรับคนไม่ใช่หรือ? ทำไมรถคันนั้นถึงเข้าทางเบี่ยง แล้วถ้าเราไม่กดปุ่ม รถก็จะไม่ออกจากทางเบี่ยงมาจอดที่ป้าย แบบนี้ได้เหรอคะ (เรารู้เพราะเคยนั่งเลยไปด้วยความบ้านนอก และไม่กล้ากดปุ่มกลางทางเบี่ยงกลัวโดนด่า)
วันต่อไปเราเลยลองขึ้นอีกสายดูบ้าง เพราะสุดจะทนกับความงงงวยของสายเดิม คือเหมือนเริ่มลองผิดลองถูกใหม่อีกครั้ง เพราะเราเห็นว่ารถสายใหม่นี้เป็นรถที่ผ่านป้ายที่เราลงเหมือนกัน
เราก็ขึ้นไป แล้วก็ลองถามคุณป้าที่นั่งข้างๆว่าคันนี้ผ่านที่ที่เราจะลงมั้ย เค้าก็บอกว่ามันไม่ผ่านนะ หนูต้องลงป้ายก่อน...แล้วต่อรถไปอีกที เราก็อ๋อเข้าใจว่ามันคือป้ายที่เราเคยเห็นบ่อยๆนั่นแหละ
พอถึงป้ายนั้นเราก็เลยจะเดินไปกดปุ่ม แต่พี่คนขับก็ตะโกนมาว่าอะไรซักอย่างซึ่งเราไม่ได้ยิน เราก็หันไปทำหน้างงใส่แก แกก็บอก "รถไม่จอดป้ายนี้" เราก็เลยถามแกว่าแล้วจะจอดอีกทีป้ายไหน แต่เหมือนแกไม่ได้ยินที่เราถาม แล้วแกก็ตะคอกมาแรงกว่าเดิมว่า "ก็บอกว่าไม่จอดไง!" เราตกใจมากจ้า คือแกทำหน้าเหมือนจะฆ่าเราอะ
จนคุณลุงที่นั่งอยู่แกอธิบายให้เราฟังว่าถ้าจะลงลงตรงนี้เลยหนู เขาจอดไม่ได้ เขาขึ้นสะพาน เราก็อ๋อเลย แต่พี่คนขับก็ยังไม่วายหันมาตัคอกต่อว่า "ลงมั้ย!!!"
เราก็ได้แต่คิดแล้วก็สงสัยว่า ถ้าเขาเห็นท่าทางเราเด๋อด๋าแบบนั้น เขาน่าจะรู้แล้วว่าเราไม่เคยขึ้น แล้วเราก็ไม่เข้าใจเส้นทาง เขาน่าจะอธิบายกับเราดีๆแบบที่คุณลุงผู้โดยสารทำรึเปล่า ไม่ใช่ตะคอกเราเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนั้น
เราแค่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกลายร่างเป็นหมูเป็นหมาทุกครั้งที่ขึ้นรถเมล์ไทย จะทำอะไร ก้าวไปทางไหนก็กลัวโดนด่า เห้อ
คนขับ+กระเป๋ารถเมล์ไทย(บางคน) เห็นผู้โดยสารเป็นคน หรือเป็นหมูเป็นหมากันแน่
ช่วงแรกๆเราก็อาศัยเสิร์ชข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตบ้าง แล้วก็ถามคนที่ป้ายบ้าง ถามเพื่อนบ้าง แต่เราก็ยังไม่เข้าใจทั้งหมดเพราะเราไม่รู้เส้นทางในกรุงเทพเลย ก็อาศัยลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆ ช่วงแรกคือโดนกระเป๋ารถเมล์ด่าประมาณว่า "ป้ายนี้เขาไม่จอดยังจะกดอีก" ด้วยความที่เราไม่เข้าใจว่ารถเมล์ไมาได้จอดทุกป้ายที่ผ่าน แต่จะจอดเฉพาะป้าย
ตอนนี้เราเริ่มชินทางที่เราผ่านทุกวัน แต่ล่าสุดนี้เราโดนด่าอีกแล้วค่ะ..
เรื่องก็คือเราขึ้นรถสายเดิมแบบทุกวัน รถก็จะกลับรถบนสะพานกลับรถแล้วพอรถลงจากสะพาน กระเป๋าก็ตะโกนถามว่าป้ายหน้ามีลงมั้ยคะ แบบที่ได้ยินบ่อยๆ เราก็ชะเง้อมอง ข้างหน้าเป็นป้ายเล็กๆป้ายหนึ่งซึ่งเป็นป้ายที่เราเคยโดนด่าว่า "กดทำไม ไม่จอด" นั่นแหละ เราก็คิดว่าพี่เขาหมายถึงป้ายนั้น เราก็เลยไม่ได้บอกอะไรกระเป๋ารถเมล์คนนั้นไป เพราะป้ายที่เราจะลงอยู่ถัดจากป้ายนี้ไปอีกป้ายหนึ่ง
ทีนี้รถก็เข้าทางเบี่ยงเลี่ยงรถติดไปตามปกติทุกวัน แล้วเราก็ลุกไปกดกริ่ง รถก็จะออกจากทางเบี่ยงนั้นถ้ามีคนกดกริ่งตามปกติ แต่วันนี้ไม่ปกติเพราะเราโดนด่า...
"ลงเหรอ ลงทำไมไม่บอกล่ะคะ คนขับเขาไม่รู้ ไอ่เราก็ตะโกนถามตั้งสามรอบ ถ้าลงวันหลังต้องบอก บลาๆๆๆ" ด้วยเสียงหงุดหงิดขั้นสุด
คือพี่กระเป๋าเขาพูดย้ำๆอยู่แบบนั้น จนเราสงสัยว่า นี่เราผิดเหรอ ไม่ใช่คุณเหรอที่สื่อสารไม่เข้าใจทำให้เราไม่เข้าใจไปด้วย ทำไมคุณไม่ถามให้ชัดเจนว่าป้าย...(ชื่อป้าย)...มีใครลงมั้ยคะ ถ้าคุณถามแบบนี้แล้วเรายังไม่ตอบรับ แบบนั้นคือเราผิด
แล้วอีกอย่างที่เราไม่เข้าใจคือ ป้ายที่เราลงเป็นป้ายที่มีเลขรถเมล์คันนั้นติดอยู่แปลว่ารถคันนั้นต้องวิ่งผ่านป้ายเพื่อรับคนไม่ใช่หรือ? ทำไมรถคันนั้นถึงเข้าทางเบี่ยง แล้วถ้าเราไม่กดปุ่ม รถก็จะไม่ออกจากทางเบี่ยงมาจอดที่ป้าย แบบนี้ได้เหรอคะ (เรารู้เพราะเคยนั่งเลยไปด้วยความบ้านนอก และไม่กล้ากดปุ่มกลางทางเบี่ยงกลัวโดนด่า)
วันต่อไปเราเลยลองขึ้นอีกสายดูบ้าง เพราะสุดจะทนกับความงงงวยของสายเดิม คือเหมือนเริ่มลองผิดลองถูกใหม่อีกครั้ง เพราะเราเห็นว่ารถสายใหม่นี้เป็นรถที่ผ่านป้ายที่เราลงเหมือนกัน
เราก็ขึ้นไป แล้วก็ลองถามคุณป้าที่นั่งข้างๆว่าคันนี้ผ่านที่ที่เราจะลงมั้ย เค้าก็บอกว่ามันไม่ผ่านนะ หนูต้องลงป้ายก่อน...แล้วต่อรถไปอีกที เราก็อ๋อเข้าใจว่ามันคือป้ายที่เราเคยเห็นบ่อยๆนั่นแหละ
พอถึงป้ายนั้นเราก็เลยจะเดินไปกดปุ่ม แต่พี่คนขับก็ตะโกนมาว่าอะไรซักอย่างซึ่งเราไม่ได้ยิน เราก็หันไปทำหน้างงใส่แก แกก็บอก "รถไม่จอดป้ายนี้" เราก็เลยถามแกว่าแล้วจะจอดอีกทีป้ายไหน แต่เหมือนแกไม่ได้ยินที่เราถาม แล้วแกก็ตะคอกมาแรงกว่าเดิมว่า "ก็บอกว่าไม่จอดไง!" เราตกใจมากจ้า คือแกทำหน้าเหมือนจะฆ่าเราอะ
จนคุณลุงที่นั่งอยู่แกอธิบายให้เราฟังว่าถ้าจะลงลงตรงนี้เลยหนู เขาจอดไม่ได้ เขาขึ้นสะพาน เราก็อ๋อเลย แต่พี่คนขับก็ยังไม่วายหันมาตัคอกต่อว่า "ลงมั้ย!!!"
เราก็ได้แต่คิดแล้วก็สงสัยว่า ถ้าเขาเห็นท่าทางเราเด๋อด๋าแบบนั้น เขาน่าจะรู้แล้วว่าเราไม่เคยขึ้น แล้วเราก็ไม่เข้าใจเส้นทาง เขาน่าจะอธิบายกับเราดีๆแบบที่คุณลุงผู้โดยสารทำรึเปล่า ไม่ใช่ตะคอกเราเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนั้น
เราแค่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกลายร่างเป็นหมูเป็นหมาทุกครั้งที่ขึ้นรถเมล์ไทย จะทำอะไร ก้าวไปทางไหนก็กลัวโดนด่า เห้อ