สวัสดีครับผมมีเรื่องราวชองผมที่อยากจะมาแบ่งปันและขอความคิดเห็นหน่อยครับว่าผมควรทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผม
เริ่มจากตอนม.1ผมเป็นคนที่ไม่มีเพื่อน ชอบโดนล้อ ตัวดำ อ้วนมาก หัวเถิก(เครียดเลยดึงผมตัวเอง) เคยลงไปกินข้างโดนเด็กบอกว่าหน้าตาแบบนี้ยังกล้าลงมากินข้าวอีก เลยทำให้ผมไม่กล้าลงไปกินข้าวกลางวันถึง3ปี เมื่อเราเพื่อนน้อย สังคมน้อยมันเลยทำให้ผมตั้งใจเรียนและเรียนเก่งเป็นพิเศษในช่วงนั้น ผมเป็นเด็กวงโยด้วยครับเพราะอยากหาอะไรทำ ทุกๆวันผมก็จะมีความสุขกับการที่ได้ไปเล่นดนตรีเท่านั้น พอขึ้นม.2ผมชอบผู้หญิงคนนึงครับชื่อบี(นามสมมุติ) เขาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมสนิทที่สุดแต่ผมก็ทำได้แค่แอบชอบเท่านั้น ผมมีแฟนคนนึงเป็นรุ่นพี่ตอนนั้นแต่ก็เลิกกันเพราะเขาไปเรียนต่อที่อื่น ทุกๆอย่างก็ไม่ต่างกับผมตอนม.1หรอกครับ พอขึ้นม.3ผมได้มีโอกาศนั่งข้างบีตลอดจนจบม.3 ระหว่างที่ผมได้นั่งข้างเธอมันทำให้ผมรู้สึกมีตัวตนในสายตาเขาจากที่ไม่เคยมีใครมองเห็นผม เป็นเพื่อนผู้หญิงคนเรียกที่ชวนผมไปเที่ยว กินข้าวกลางวัน ติวหนังสือให้ ชวนดูหนังฟังเพลง ผมจึงเกิดความรู้สึกว่าผมไม่อยากจากคนๆนร้ไปจริงๆ จนถึงวันสุดท้ายของม.3 ผมได้มีโอกาศกอดบี วันนั้นผมร้องไห้ ร้องไห้หนักมาก มันคือวันที่ผมกลัวมากที่สุดในชีวิต วันนั้นผมสารภาพความในใจออกไป เขาตอบเขารู้ว่าผมชอบเขามาตั้งนานแล้ว เขาก็ชอบผมแต่ไม่ได้รู้สึกอะไรขนาดนั้นและตอนนั้นเขาก็มีแฟนอยู่แล้วครับ
พอจบม.3ผมได้ไปสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลดังแห่งหนึ่ง(โรงเรียนเก่าเป็นเอกชน)แล้วผมก็ติดที่นี่และเรื่องราวของผมมันก็เริ่มจากที่นี่
ผมได้เจอเพื่อนผมที่มาจากโรงเรียนเดียวกันเขาชื่อบอล(นามสมมุติ) ผมรู้จักบอลตั้งแต่ม.1 แต่ไม่ค่อยสนิทกัน บอลเป็นคนเงียบๆเรียนเก่งเป็นคนที่โคตรลึกลับ หน้าตาดี ผมก็จำมันไม่ค่อยได้ว่ามันมีตัวตนในห้องด้วยหรอ5555 ผมชอบล้อมันต่างๆนาๆเพราะมันเคยโดนสาวสองมาจีบ และมันก็ไม่เคยโกรธผม ผมกับมันโคจรกันมาเจอกันโดยบังเอิญ ต้องบอกก่อนว่าตอนผมม.4ผมไม่เหมือนผมตอนโรงเรียนเก่าเลย ผมสูงขึ้น ผอมลงเยอะมาก หุ่นปกติเลยครับขาวขึ้นเยอะ ดัดฟัน ลงรูปไอจีถี่ๆกลายเป็นเด็กกิจกรรมตัวยง คนรู้จักทั่วโรงเรียน ตอนนี้ผมเหมือนคนละคนเลย ตอนนั้นความที่เราเป็นเด็กใหม่เราก็เลยไปกินข้าวด้วยกันกลับบ้านด้วยกันเพราะเป็นทางผ่าน ตัวติดกันตลอดและเกือบทุกวัน ตอนอยู่กับมันผมชอบตบหัว ชอบด่า ชอบแกล้งมัน เพราะมันน่าแกล้งมั้ง5555และมันก็จะชอบกวนตีนผมให้ผมหงุดหงิดทุกครั้ง เราอยู่คนละห้องกัน ทุกอย่างเป็นปกติดีครับจนมาถึงม.4เทอม2 มีวันนึงผมทะเลาะกันก็เรื่องงานในโรงเรียนแหละครับ วันนั้นผมบอกเขาว่าผมเสียความรู้สึกว่ะ ในใจคือคิดว่าเพื่อนขอให้ช่วยงานแค่นี้ทำไมทำให้กันไม่ได้ ผมเลยเดินจากเขาไปเลย วันต่อมาผมตัดสินใจบล็อคเบอร์ บล็อคไลน์ เจอหน้าไม่ทัก ไม่โทร ไม่กินข้าว ไม่กลับบ้านด้วยกัน แต่ผมก็ทำได้แค่วันเดียวเท่านั้นแหละวันต่อมาก็เริ่มรู้สึกผิดละ ถ้ามันไม่อยากทำจะไปบังคับมันทำไม ผมเลยโทรจะไปขอโทษมัน แต่โทรยังไงก็ไม่ติดหาตัวในโรงเรียนก็ไม่เจอ 4วันที่ผมโทรไม่ติดแล้วช่วงนั้นก็เสาร์อาทิตย์ไม่ได้เจอหน้ากัน ผมโทรไปประมาณเกือบ200สายตลอด4วัน ใจจริงก็อยากให้มันขอโทษนั่นแหละ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนอะไรที่มันสำคัญมากๆมันหายไป เหมือนโลกทั้งโลกมันพัง รู้สึกอยากเจออยากเห็นหน้าเขา จนวันที่5ผมได้เจอมันผมถามมันว่าทำไมโทรไปไม่รับมันตอบเปิดโหมดเครื่องบิน ว้อททท!!!!!! ปล้วทำไมถึงหายไป มันตอบว่าอยากรู้เฉยๆว่าถ้ามันหายไปแล้วผมจะรู้สึกยังไง ....
นั่นแหละครับ หลังจากนั้นผมก็กลัวว่ามันจะหายไปจากผมอีก ผมเลยให้มันสัญญาว่า"ต่อไปนี้ห้ามหายไปไหนอีกและต้องรับโทรศัพท์กุตลอด" มันสัญญาว่ะ5555 หลังจากนั้นเราทั้ง2ก็เริ่มเปลี่ยนไป ผมเริ่มกลัวการที่จะสูญเสียมันไปผมจึงทำทุกทางเพื่อที่จะรักษามันไว้ให้นานที่สุด จากเมื่อก่อนมันจะไปส่งผมผมก็ไปส่งมันแทน ผมด่ามันน้อยลงเริ่มที่จะฟังมันมากขึ้น เลิกงี่เง่าเอาแต่ใจ ส่วนมันก็มองผมแปลกๆขึ้นมองแล้วหลบตา อมยิ้มมุมปาก จับมือ มีโมเม้นที่จะจูบกันแต่ผมก็ไม่เคยทำถึงแม่จะมีโอกาศอยู่ ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรรู้แค่ว่าโคตรมีความสุขทุกวันอยากไปรร.ทุกวัน แต่ระหว่างนั้นผมกับบีก็ยังคุยกับผมยังชอบบีอยู่ด้วย เคยร้องไห้คิดถึงบีต่อหน่บอลด้วย บีไปเรียนรร.หญิงล้วนก็ตามไปติวหนังสือ นัดกินข้าวกันเหมือนเดิม ไปส่งถึงบ้าน นัดเจอกันบ้าง
พอทุกอย่างที่มันโคตรดีแบบนี้ผมมีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆบอล ผมเริ่มที่จะเก็บความรู้สึกไม่ไหว นานวันเรายิ่งเหมือนแฟนกัน ตอนนั้นผมสับสนมากสรุปผมชอบมันหรอ ใช่อ่อ? ผมแค่สนิทกันหรือผมรักมัน สุดท้ายผมเลือกที่จะบอกบอลไปว่า "กุรัก" ผมบอกมันผ่านทางไลน์ ผมไม่กล้าบอกกับมันตรงๆ ผมบอกมันไปหมดเลย"กุไม่อยากเสียไปวะ กุโคตรมีความสุขอะเวลาที่อยู่กับ กุว่ากุรักวะ" อยู่ตรงไหนแล้วสบายใจ อยู่ตรงไหนแล้วเรามีตัวตนก็อยากอยู่ตรงนั้นนานๆป่ะครับ วัดถัดมามันชวนผมกลับบ้านด้วยกันเฉยทั้งๆที่ผมเพิ่งบอกรักมันไป?? เราก็คุยเล่นกัยปกติแหละครับ แต่วันต่อมาเขาก็หายไปจากผม....
เดี๋ยวมาต่อนะครับ
เพื่อนรักหรือเกย์???
เริ่มจากตอนม.1ผมเป็นคนที่ไม่มีเพื่อน ชอบโดนล้อ ตัวดำ อ้วนมาก หัวเถิก(เครียดเลยดึงผมตัวเอง) เคยลงไปกินข้างโดนเด็กบอกว่าหน้าตาแบบนี้ยังกล้าลงมากินข้าวอีก เลยทำให้ผมไม่กล้าลงไปกินข้าวกลางวันถึง3ปี เมื่อเราเพื่อนน้อย สังคมน้อยมันเลยทำให้ผมตั้งใจเรียนและเรียนเก่งเป็นพิเศษในช่วงนั้น ผมเป็นเด็กวงโยด้วยครับเพราะอยากหาอะไรทำ ทุกๆวันผมก็จะมีความสุขกับการที่ได้ไปเล่นดนตรีเท่านั้น พอขึ้นม.2ผมชอบผู้หญิงคนนึงครับชื่อบี(นามสมมุติ) เขาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมสนิทที่สุดแต่ผมก็ทำได้แค่แอบชอบเท่านั้น ผมมีแฟนคนนึงเป็นรุ่นพี่ตอนนั้นแต่ก็เลิกกันเพราะเขาไปเรียนต่อที่อื่น ทุกๆอย่างก็ไม่ต่างกับผมตอนม.1หรอกครับ พอขึ้นม.3ผมได้มีโอกาศนั่งข้างบีตลอดจนจบม.3 ระหว่างที่ผมได้นั่งข้างเธอมันทำให้ผมรู้สึกมีตัวตนในสายตาเขาจากที่ไม่เคยมีใครมองเห็นผม เป็นเพื่อนผู้หญิงคนเรียกที่ชวนผมไปเที่ยว กินข้าวกลางวัน ติวหนังสือให้ ชวนดูหนังฟังเพลง ผมจึงเกิดความรู้สึกว่าผมไม่อยากจากคนๆนร้ไปจริงๆ จนถึงวันสุดท้ายของม.3 ผมได้มีโอกาศกอดบี วันนั้นผมร้องไห้ ร้องไห้หนักมาก มันคือวันที่ผมกลัวมากที่สุดในชีวิต วันนั้นผมสารภาพความในใจออกไป เขาตอบเขารู้ว่าผมชอบเขามาตั้งนานแล้ว เขาก็ชอบผมแต่ไม่ได้รู้สึกอะไรขนาดนั้นและตอนนั้นเขาก็มีแฟนอยู่แล้วครับ
พอจบม.3ผมได้ไปสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลดังแห่งหนึ่ง(โรงเรียนเก่าเป็นเอกชน)แล้วผมก็ติดที่นี่และเรื่องราวของผมมันก็เริ่มจากที่นี่
ผมได้เจอเพื่อนผมที่มาจากโรงเรียนเดียวกันเขาชื่อบอล(นามสมมุติ) ผมรู้จักบอลตั้งแต่ม.1 แต่ไม่ค่อยสนิทกัน บอลเป็นคนเงียบๆเรียนเก่งเป็นคนที่โคตรลึกลับ หน้าตาดี ผมก็จำมันไม่ค่อยได้ว่ามันมีตัวตนในห้องด้วยหรอ5555 ผมชอบล้อมันต่างๆนาๆเพราะมันเคยโดนสาวสองมาจีบ และมันก็ไม่เคยโกรธผม ผมกับมันโคจรกันมาเจอกันโดยบังเอิญ ต้องบอกก่อนว่าตอนผมม.4ผมไม่เหมือนผมตอนโรงเรียนเก่าเลย ผมสูงขึ้น ผอมลงเยอะมาก หุ่นปกติเลยครับขาวขึ้นเยอะ ดัดฟัน ลงรูปไอจีถี่ๆกลายเป็นเด็กกิจกรรมตัวยง คนรู้จักทั่วโรงเรียน ตอนนี้ผมเหมือนคนละคนเลย ตอนนั้นความที่เราเป็นเด็กใหม่เราก็เลยไปกินข้าวด้วยกันกลับบ้านด้วยกันเพราะเป็นทางผ่าน ตัวติดกันตลอดและเกือบทุกวัน ตอนอยู่กับมันผมชอบตบหัว ชอบด่า ชอบแกล้งมัน เพราะมันน่าแกล้งมั้ง5555และมันก็จะชอบกวนตีนผมให้ผมหงุดหงิดทุกครั้ง เราอยู่คนละห้องกัน ทุกอย่างเป็นปกติดีครับจนมาถึงม.4เทอม2 มีวันนึงผมทะเลาะกันก็เรื่องงานในโรงเรียนแหละครับ วันนั้นผมบอกเขาว่าผมเสียความรู้สึกว่ะ ในใจคือคิดว่าเพื่อนขอให้ช่วยงานแค่นี้ทำไมทำให้กันไม่ได้ ผมเลยเดินจากเขาไปเลย วันต่อมาผมตัดสินใจบล็อคเบอร์ บล็อคไลน์ เจอหน้าไม่ทัก ไม่โทร ไม่กินข้าว ไม่กลับบ้านด้วยกัน แต่ผมก็ทำได้แค่วันเดียวเท่านั้นแหละวันต่อมาก็เริ่มรู้สึกผิดละ ถ้ามันไม่อยากทำจะไปบังคับมันทำไม ผมเลยโทรจะไปขอโทษมัน แต่โทรยังไงก็ไม่ติดหาตัวในโรงเรียนก็ไม่เจอ 4วันที่ผมโทรไม่ติดแล้วช่วงนั้นก็เสาร์อาทิตย์ไม่ได้เจอหน้ากัน ผมโทรไปประมาณเกือบ200สายตลอด4วัน ใจจริงก็อยากให้มันขอโทษนั่นแหละ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนอะไรที่มันสำคัญมากๆมันหายไป เหมือนโลกทั้งโลกมันพัง รู้สึกอยากเจออยากเห็นหน้าเขา จนวันที่5ผมได้เจอมันผมถามมันว่าทำไมโทรไปไม่รับมันตอบเปิดโหมดเครื่องบิน ว้อททท!!!!!! ปล้วทำไมถึงหายไป มันตอบว่าอยากรู้เฉยๆว่าถ้ามันหายไปแล้วผมจะรู้สึกยังไง ....
นั่นแหละครับ หลังจากนั้นผมก็กลัวว่ามันจะหายไปจากผมอีก ผมเลยให้มันสัญญาว่า"ต่อไปนี้ห้ามหายไปไหนอีกและต้องรับโทรศัพท์กุตลอด" มันสัญญาว่ะ5555 หลังจากนั้นเราทั้ง2ก็เริ่มเปลี่ยนไป ผมเริ่มกลัวการที่จะสูญเสียมันไปผมจึงทำทุกทางเพื่อที่จะรักษามันไว้ให้นานที่สุด จากเมื่อก่อนมันจะไปส่งผมผมก็ไปส่งมันแทน ผมด่ามันน้อยลงเริ่มที่จะฟังมันมากขึ้น เลิกงี่เง่าเอาแต่ใจ ส่วนมันก็มองผมแปลกๆขึ้นมองแล้วหลบตา อมยิ้มมุมปาก จับมือ มีโมเม้นที่จะจูบกันแต่ผมก็ไม่เคยทำถึงแม่จะมีโอกาศอยู่ ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรรู้แค่ว่าโคตรมีความสุขทุกวันอยากไปรร.ทุกวัน แต่ระหว่างนั้นผมกับบีก็ยังคุยกับผมยังชอบบีอยู่ด้วย เคยร้องไห้คิดถึงบีต่อหน่บอลด้วย บีไปเรียนรร.หญิงล้วนก็ตามไปติวหนังสือ นัดกินข้าวกันเหมือนเดิม ไปส่งถึงบ้าน นัดเจอกันบ้าง
พอทุกอย่างที่มันโคตรดีแบบนี้ผมมีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆบอล ผมเริ่มที่จะเก็บความรู้สึกไม่ไหว นานวันเรายิ่งเหมือนแฟนกัน ตอนนั้นผมสับสนมากสรุปผมชอบมันหรอ ใช่อ่อ? ผมแค่สนิทกันหรือผมรักมัน สุดท้ายผมเลือกที่จะบอกบอลไปว่า "กุรัก" ผมบอกมันผ่านทางไลน์ ผมไม่กล้าบอกกับมันตรงๆ ผมบอกมันไปหมดเลย"กุไม่อยากเสียไปวะ กุโคตรมีความสุขอะเวลาที่อยู่กับ กุว่ากุรักวะ" อยู่ตรงไหนแล้วสบายใจ อยู่ตรงไหนแล้วเรามีตัวตนก็อยากอยู่ตรงนั้นนานๆป่ะครับ วัดถัดมามันชวนผมกลับบ้านด้วยกันเฉยทั้งๆที่ผมเพิ่งบอกรักมันไป?? เราก็คุยเล่นกัยปกติแหละครับ แต่วันต่อมาเขาก็หายไปจากผม....
เดี๋ยวมาต่อนะครับ