รบกวนช่วยแต่งกลอน8 "ฟ้าดินกว้างใหญ่ ดุจหัวใจของแม่" หน่อยค่ะ

ฝนโปรยปรายละอองต้องปลายฟ้า ชะรอยมาพร่ำพรายคล้ายถ้อยฝัน กลิ่นดินหอมลอยล่องกลางจิตพลัน ย้ำคืนวันเหงาเก่ากลับเคล้าคลอ ฟ้าคำรามไกลโพ้นปนเสียงคิด ลมกระซิบเย็นชื้นกลืนใจรอ รอยยิ้มหนึ่งในความหลังยังพะนอ หยด

แต่งกาพย์จากภาพค่ะ (กาพย์ฉบัง16) อาบไอดินจรดฟ้า.....................มวลม่านเมฆา อ้อมโอบนภาทั้งผืน ขอบปุยเรืองแสงกลางคืน.............ดวงดาวดาษดื่น ซุกซ่อนแทรกร่างประดับ ราวเม็ดมุกพราวระยับ.........

ในป่าใหญ่ แห่งหนึ่ง ซึ่งมีสัตว์ สารพัด เสือสิงห์ กระทิงหมี นอกจากนั้น คนหนึ่ง ซึ่งยังมี ชายผู้นี้ มีชื่อ คือทาร์ซาน วันหนึ่งหนอ แสงแดด แผดร้อนจัด บรรดาสัตว์ คลายทุกข์ สนุุกสนาน ต่างกระโดด โลดโผน กระ

หญิงคนหนึ่ง ซึ่งมา จากหาหมอ เธอเฝ้ารอ บอกข่าวดี ที่สุขสันต์ หมอตรวจพบ เธอนี้ ว่ามีครรภ์ ตัวเธอนั้น เปรมปรีดิ์ แสนดีใจ เธอนั่งรอ สามี อยู่ที่บ้าน เก็บอาการ ดีใจ แทบไม่ไหว ผัวกลับมา เธอเอ่ย เผยออกไป ดั

ยามใกล้ค่ำหน้าร้อนเดือนเมษา สกุณาโผบินกลับสู่รัง แสงรำไรดูเหงาราวมนต์ขลัง ประดุจดังกิ่งไม้ยามผลัดใบ กรุ่นไอร้อนระเหยจากผืนดิน ห้วงถวิลลมพัดใบไม้ไหว แสงสุดท้ายเลือนรางอยู่ไกลไกล ดุจหัวใจชราที่โร