รบกวนช่วยแต่งกลอน8 "ฟ้าดินกว้างใหญ่ ดุจหัวใจของแม่" หน่อยค่ะ

วัยเด็กนั้นฉันวิ่งล้มนอนกลิ้ง โลกทั้งสิ่งยังเล็กดั่งสนามหญ้า จับจักจั่น วิ่งไล่ลม พรมเวลา ฟ้าก็ว่ากว้างใหญ่ให้เราเล่น ขีดเส้นดินเป็นบ้านตามความฝัน เอียงแก้มยันรับแดดอุ่นละมุนเห็น เสียงหัวเราะปลิวไกลไ

ฝนโปรยปรายละอองต้องปลายฟ้า ชะรอยมาพร่ำพรายคล้ายถ้อยฝัน กลิ่นดินหอมลอยล่องกลางจิตพลัน ย้ำคืนวันเหงาเก่ากลับเคล้าคลอ ฟ้าคำรามไกลโพ้นปนเสียงคิด ลมกระซิบเย็นชื้นกลืนใจรอ รอยยิ้มหนึ่งในความหลังยังพะนอ หยด

แต่งกาพย์จากภาพค่ะ (กาพย์ฉบัง16) อาบไอดินจรดฟ้า.....................มวลม่านเมฆา อ้อมโอบนภาทั้งผืน ขอบปุยเรืองแสงกลางคืน.............ดวงดาวดาษดื่น ซุกซ่อนแทรกร่างประดับ ราวเม็ดมุกพราวระยับ.........

@ ดุจดาวประดับหล้า นคราประภางาม                             

..สายใยแห่งรัก.. ๏ ลมแผ่วผ่านคลายผ่าวอ้าวอบร่น ละอองเกล็ดเม็ดฝนเริ่มหล่นสาย ไอชื้นนุ่มคลุมคละพอประปราย ดุจลมหายใจเธอเลอะเล็มลาม ไอเย็นล้อมกรอมกลบซุกซบท้วง กระตุ้นห้วงหัวใจราวไถ่ถาม-ถึงเส้นพาดคาดสายร

ลมโชยโปรยกลิ่นหญ้า แดดอ่อนทาแนวเขาไกล ทางเลาะเลียบน้ำใส ใจเบาสบายคล้ายฝันดี เสียงนกบอกยามเช้า ร้องเบาเบาในพฤกษ์ศรี ป่าเขาลมรำเพยพลี เหมือนได้หนีความวุ่นวาย แวะนั่งมองท้องฟ้า ปล่อยเวลาให้ล่องลาย คลื่

สายลมแผ่วปลอบใจยามเหนื่อย ใบไม้เอื่อยยังไหวไม่หยุดเคลื่อน แม้นชีวิตต้องเจอทางเปื้อน แต่ทุกเรือนย่อมผ่านพายุไหว ตะวันลับยังกลับส่องฟ้า แม้ชีวาเคยเงียบเหงาใจ ทุกขุนเขายังเฝ้ายืนใหญ่ บอกว่าใครก็แข็งแรงไ