ความรักที่เป็นไปไม่ได้(ช-ช)

ผมเองก็ไม่อยากยอมรับหรอกครับว่าตัวเองเป็นเกย์ ทั้งที่จริงก็รู้ตัวแหละครับว่ายังไง ผมเป็นเด็กฝึกงานคนนึงที่วันหนึ่งผมได้มาร่วมงานกับคนคนหนึ่ง เขาเป็นรุ่นพี่สอนงานให้กับผม ด้วยความที่ว่าชีวิตผมไม่เคยมีใครมาใส่ใจในเรื่องต่าง ๆ ของผม ว่าผมขาดเหลืออะไร (เขาได้รับหน้าที่ให้เป็นพี่เลี้ยงคอยฝึกงานให้) เขาเป็นคนที่คอยช่วยเหลือโดยที่ผมไม่เคยร้องขอ เขาดูแล ใส่ใจ และดูเป็นห่วงผม เพราะเขาเองก็เห็นผมเป็นเหมือนน้องชายเขาคนนึง จากความรู้สึกที่ว่าเราเป็นแค่คนร่วมงาน ก็กลายเป็นพี่น้อง และสุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีที่มากกว่านั้น
รู้ทั้งรู้ครับ ว่าเขาเป็นคนปกติธรรมดาทั่วไป ซึ่งผิดกับผม ยอมรับนะครับว่าผมรับในความเป็นตัวเองไม่ได้ น้อยใจตัวเองนะครับที่ทำไม่ต้องเกิดมาเป็ยแบบนี้ หากเลือกได้ก็อยากเป็นเหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วไป หรือไม่ก็เกิดเป็นผู้หญิงไปเลย ผมอยากเกิดมารักคนที่เราสามารถทำให้เขารักเราได้ อยากมีสิทธิ์ที่จะรู้สึก แต่นี่กลับไม่ใช่เลย ผมต้องเกิดมารู้สึกกับคนที่เขาไม่มีวันรู้สึกแบบเดียวกันกับที่ผมรู้สึก อยากมีสิทธิ์มองเขาอย่างเต็มสายตา ทุกวันนี่ทำได้เพียงรักษาความเป็นพี่น้อง ทำในหน้าที่ของเรา จนถึงวันที่ผมฝึกงานเสร็จ และจากกันกับเขา
อยากระบายครับ ขอขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ให้ผมมีสิทธิ์ได้กล่าวความรู้สึกออกมา