อาการมันเริ่มเมื่อสี่ปีที่แล้วที่เราได้รับแรงกดดันจาเพื่อนที่โรงเรียน จนเรารู้สึกว่าทำไมสังคมมนุษย์มันน่ารังเกียจได้ขนาดนี้ ตอนนั้นคือคิดว่าคนเราอ่ะ เข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ ตอนแรกเราแคร์ทุกอย่า แคร์สิ่งรอบข้าง แคร์คนที่รัก แต่พอเจอเหตุการณ์นึงเราก็คิดกลับด้านไปหมด เราเริ่มใส่ใจคนรอบข้างน้อยลง เริ่มใส่หน้ากากเข้าหาสังคม จนกระทั้งผ่านไปสักพักเราเริ่มรับรู้ได้ว่ามีแรงกดดันจากครอบครัวด้วย เรากลายเป็นคนที่ที่พูดกับใครเลย ไม่ว่าจะพ่อหรือแม่ แต่กับสังคมแล้วเราก็หยิบหน้ากากยิ้มออกมา ตอนนั้นรู้สึกเหมือนเป็นคนที่มีสองบุคลิกคือร่างเริงเเจ่มใส แสดงออกปรกติจนคนอื่นดุไม่ออกเลยว่ามีปัญหาอะไร ส่วนอีกด้านหนึ่งเราเป็นคนเงียบๆนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา ถามคำตอบคำ
ตลอดสี่ปีนี้รู้สึกว่าการนอนหลับเป็นสิ่งที่ทรมานมากๆ เราเผชิญกับสภาวะนอนไม่หลับทุกคืน เวลาหลังจากที่ปิดไฟแล้วข่มตาหลับกว่าจะหลับได้ใช้เวลานานเกือบชั่วโมงเลย เรื่องสุขภาพน้ำหนักไม่กระเดื้อง แต่มีอาการจู่ๆ ก็วูบบ่อยครั้ง มีอาการผีอำตอนนอน(ขยับไม่ได้)
ด้านพฤติกรรมของเราปกติ ไม่สร้างความเดือดร้อน ถ้าอยู่ในสังคมเราจะร่าเริงเหมือนคนปกติ แต่เมื่ออยู่ที่บ้านจะแสดงอีกด้านออกมาคือเป็นคนเงียบ ไม่ยิ้มไม่หัวเราะ ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับครอบครัวเลย
เรื่องความคิดกลายเป็นคนเสื่อมสัทธาเรื่องศาสนา เสื่อมความเชื่อใจในตัวบุคคล รู้สึกว่าโลกนี้มีแค่เราคนเดียว รู้สึกว่าตนเองเก่งที่สุด คาดหวังสูง ไม่ไว้ใจใครเลย เป็นคนเเง่บวกที่ชอบคิดเเง่ลบในบางเรื่อง เช่น พฤติกรรมของมนุษย์ในสังคม มีความคิดตรงกันข้ามกับคนอื่นอย่างสิ้นเชิง ซึ่งส่วนมากจะเป็นความคิดที่ไม่รู้สึกต่อบาปหรือความชอบธรรมใดๆ เลย
ชอบคิดเรื่องต่างๆที่ให้ตัวเองเจ็บปวดบ่อยครั้ง ฟังเพลงเศร้าๆ แล้วร้องไห้เงียบๆ ชอบกดตัวเองให้ต่ำแล้วเหวี่ยงขึ้นไปให้สูงกว่าคนอื่น ทำแบบนี้ซ้ำๆ
เราชอบดูหนังฆาตกรรม เพราะเวลาเห็นศพที่เปื้อนเลือดแล้วมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เรามองในเเง่ของศิลปะมากกว่าจริยะธรรม ชอบศึกษาและพยายามเข้าใจพฤติกรรมของตัวฆาตกรหรือบุคคลที่มีปัญหาทางจิต เคยคิดอยากลองผ่าแมวหรือฆ่าสุนัขดูว่าตนเองจะมีปฏิกริยาอย่างไร(แต่ไม่เคยทำนะสบายใจได้)
เคยวิเคราะห์อาการคร่าวๆ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาคือจริงๆ แล้วมันเริ่มจากจุดเล็กๆ ที่ตอนเเรกเราไม่ได้สนใจจนกระทั่งมันสะสมมาจนถึงตอนนี้ มันมากขึ้นและมากขึ้น เรารู้สึกเหมือนตัวเองคล้ายไซโคเเพทที่เลียนแบบพฤติกรรมเพื่ออยู่ได้ในสังคม แต่ลึกๆ แล้วจิตใจของเรามันตรงกันข้าม
ไม่รู้อาการที่เป็นอยู่คืออะไร เราไม่กล้าปรึกษาใครเลย มันอาจไม่ร้ายแรงแต่กลัวสักวันมันจะระเบิดออกมา ซึ่งไม่รู้ว่าจะออกมาในรูปแบบไหนเหมือนกัน
อาการแบบนี้เรียกว่าโรคจิตรึเปล่า?
ตลอดสี่ปีนี้รู้สึกว่าการนอนหลับเป็นสิ่งที่ทรมานมากๆ เราเผชิญกับสภาวะนอนไม่หลับทุกคืน เวลาหลังจากที่ปิดไฟแล้วข่มตาหลับกว่าจะหลับได้ใช้เวลานานเกือบชั่วโมงเลย เรื่องสุขภาพน้ำหนักไม่กระเดื้อง แต่มีอาการจู่ๆ ก็วูบบ่อยครั้ง มีอาการผีอำตอนนอน(ขยับไม่ได้)
ด้านพฤติกรรมของเราปกติ ไม่สร้างความเดือดร้อน ถ้าอยู่ในสังคมเราจะร่าเริงเหมือนคนปกติ แต่เมื่ออยู่ที่บ้านจะแสดงอีกด้านออกมาคือเป็นคนเงียบ ไม่ยิ้มไม่หัวเราะ ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับครอบครัวเลย
เรื่องความคิดกลายเป็นคนเสื่อมสัทธาเรื่องศาสนา เสื่อมความเชื่อใจในตัวบุคคล รู้สึกว่าโลกนี้มีแค่เราคนเดียว รู้สึกว่าตนเองเก่งที่สุด คาดหวังสูง ไม่ไว้ใจใครเลย เป็นคนเเง่บวกที่ชอบคิดเเง่ลบในบางเรื่อง เช่น พฤติกรรมของมนุษย์ในสังคม มีความคิดตรงกันข้ามกับคนอื่นอย่างสิ้นเชิง ซึ่งส่วนมากจะเป็นความคิดที่ไม่รู้สึกต่อบาปหรือความชอบธรรมใดๆ เลย
ชอบคิดเรื่องต่างๆที่ให้ตัวเองเจ็บปวดบ่อยครั้ง ฟังเพลงเศร้าๆ แล้วร้องไห้เงียบๆ ชอบกดตัวเองให้ต่ำแล้วเหวี่ยงขึ้นไปให้สูงกว่าคนอื่น ทำแบบนี้ซ้ำๆ
เราชอบดูหนังฆาตกรรม เพราะเวลาเห็นศพที่เปื้อนเลือดแล้วมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เรามองในเเง่ของศิลปะมากกว่าจริยะธรรม ชอบศึกษาและพยายามเข้าใจพฤติกรรมของตัวฆาตกรหรือบุคคลที่มีปัญหาทางจิต เคยคิดอยากลองผ่าแมวหรือฆ่าสุนัขดูว่าตนเองจะมีปฏิกริยาอย่างไร(แต่ไม่เคยทำนะสบายใจได้)
เคยวิเคราะห์อาการคร่าวๆ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาคือจริงๆ แล้วมันเริ่มจากจุดเล็กๆ ที่ตอนเเรกเราไม่ได้สนใจจนกระทั่งมันสะสมมาจนถึงตอนนี้ มันมากขึ้นและมากขึ้น เรารู้สึกเหมือนตัวเองคล้ายไซโคเเพทที่เลียนแบบพฤติกรรมเพื่ออยู่ได้ในสังคม แต่ลึกๆ แล้วจิตใจของเรามันตรงกันข้าม
ไม่รู้อาการที่เป็นอยู่คืออะไร เราไม่กล้าปรึกษาใครเลย มันอาจไม่ร้ายแรงแต่กลัวสักวันมันจะระเบิดออกมา ซึ่งไม่รู้ว่าจะออกมาในรูปแบบไหนเหมือนกัน