ถ้ารู้ความเป็นอนัตตาได้อย่างถูกต้องไม่งมงาย ก็ย่อมรู้อัตตาได้อย่างถูกต้องไม่งมงายเช่นกัน

เพราะมีตา จึงรู้ว่ามีรูป เพราะมีหู จึงรู้ว่ามีเสียง เพราะมีจมูก จึงรู้ว่ามีกลิ่น เพราะมีลิ้น จึงรู้ว่ามีรส เพรามีอัตตา จึงรู้ได้ว่ามีอนัตตา ถ้าไม่มีอัตตาอยู่เลย อนัตตาก็ต้องไม่มีด้วยเช่นกัน.

ถ้าตอบว่า ‘อัตตามีอยู่’ คำตอบนั้นก็ จักอนุโลมแก่ความเกิดขึ้นแห่งญาณของเราว่า ‘ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา’ บ้างหรือ “ไม่อนุโลม พระพุทธเจ้าข้า” “อานนท์ อนึ่ง เ

พระพุทธเจ้าสอนให้ละอัตตา ไม่ได้สอนให้ไปตามหาอนัตตา

.....ผู้ใดกล่าวว่า  เวทนาเป็นอัตตา  คำของผู้นั้นไม่ควร  เวทนาย่อมปรากฏแม้ความเกิด แม้ความเสื่อม  ก็สิ่งใดแล  ปรากฏแม้ความเกิด  แม้ความเสื่อม

พระพุทธเจ้าสอนอัตตา อนัตตา ไม่ใด้สอนเลยว่าโลกนี้ไม่มีอัตตา มีแต่อนัตตา แบบนั้นเขาเรียกว่าสุดโต่ง ไม่ใช่มัฌชิมา

นิพพานธาตุ มีลักษณะ ตั้งอยู่ได้ ไม่แปรเลี่ยน อัตตา มีลักษณะที่ไม่เปลี่ยน อนัตตา มีลักษณะที่ ไปบังคับให้อนิจจัง ทุกขัง เปลี่ยนไปเป็น นิจจังสุขัง ไม่ได้

ธรรมะที่ถูกรู้เป็นอนัตตา แต่ไม่มีผู้รู้ที่เป็นอัตตา ก็ไม่มีผู้รู้ธรรมชาติ ไม่มีผู้รู้ธรรมชาติก็ไม่มีธรรมะ ไม่มีธรรมะก็ไม่มีอนัตตา

เกิด แก่ เจ็บตาย เป็นอนัตตา เป็นธรรมชาติ แต่อนัตตาไม่มีในตน จิตตนมีแต่อัตตา พระพุทธเจ้าจึงสอนอนัตตา ที่อยู่ในธรรมชาติ

ปุถุชนไม่สดับมีอัตตา ละอัตตาไม่ได้ เมื่อปุถุชนได้สดับดีแล้ว ละอัตตา เห็นอนัตตา ใช้อนัตตาพาไปนิพพาน เป็นพระอริยะ