สวัสดีค่ะนี้ก็เป็นกระทู้แรกของเรานะคะก็ตามหัวข้อบอกเลยค่ะ
เราจะเริ่มเล่าเลยนะคะคือเมื่อสมัย5ปีที่แล้วเราได้มีโอกาศได้ไปเรียนพิเศษภาษาอักฤษกับอาจารย์ท่านหนึ่งด้วยที่ว่าอาจารย์ที่สอนนั้นรุ่นราวคราวเดียวกับเรา เราเลยแอบชอบ เราเรียนพิเศษกับเขาประมาณ2ปีแต่ในระยะเวลา2ปีนี้เราก็ไม่เคยบอกเขาว่าเราชอบเขาเลยเพราะ ----
1 เราเรียนไม่เก่ง
2 หน้าตาเราก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
3 กลัวบอกเขาไปจะหน้าแตกและมองหน้าเขาไม่ติด
นี้คือเหตุผลที่ไม่เคยบอกกับเขาจนเวลาที่เขาเลิกสอนและเขาก็กลับอเมริกา.
เวลาก็ผ่านไปเราก็ได้มีแฟน เราคบกับแฟนคนนี้ประมาณ2ปีกว่าๆเขาเป็นคนนิสัยดีมากและยอมรับในตัวเราได้ทุกอย่าง((เรามีลูกติด1คนตอนนี้ลูกเราอายุได้10ปีแล้วค่ะ)) ((ลืมไปอีกอย่างค่ะแฟนเราคนนี้เป็นคนประเทศ คูเวต อยู่แถบแถวๆอาหรับค่ะแล้วแม่ของเขาเป็นคนไทยนะคะ )) ทุกครั้งที่เขามาไทยเขาก็จะพาเราไปที่บ้านแม่ของเขาตลอดค่ะ และบางครั้งเราอยากไปไหนเขาก็จะพาเราไปเขาทำทุกอย่างที่เราต้องการทำให้เรามีความสุขทุกอย่างไม่เคยทำให้เราเสียใจเลยมีแต่เราที่ทำให้เขาเสียใจตลอด จนมีอยู่วันหนึ่งวันนั้นเป็นวันเกิดของเราและเราก็รู้ว่าอาจารย์ที่เราชอบก็อยู่ในไทยด้วยเราเลยทักเฟสไปหาว่ามาวันเกิดเราได้ไหมแล้วอาจารย์คนนั้นเขาก็ตอบตกลงที่จะมางานวันเกิดของเรา คืนนั้นเราก็อยู่ในงานวันเกิดนั้นจนถึงประมาณตี1 และทุกคนก็เริ่มทยอยกลับบ้านจนเหลือแค่ เรา แฟน กับ อาจารย์ เราจึงชวนกันไป Night club แห่งหนึ่ง พวกเราก็อยู่จนถึงตี4 เราก็กลับบ้านแต่ก่อนจะกลับเราได้ขอเบอร์โทรของอาจารย์ไว้เผื่อไปเที่ยวที่ไหนจะได้ชวนไปด้วย.
ผ่านไป1อาทิตย์แฟนเราก็กลับประเทศไปเราเลยรู้สึกเหงาเพราะไม่มีอะไรทำและไม่อยากอยู่คนเดียวเราเลยโทรหาอาจารย์มากินข้าวด้วยกันแล้วอาจารย์ก็พาเราไปต่อที่ร้านเบียร์ หลายๆที่ จนเรากับอาจารย์ก็เมาได้ที่((นิสัยของเราเวลาเมาแล้วเราจะพูดมาก))แล้วเราก็พูดกันไปพูดเราเลยสารภาพว่าชอบอาจารย์ตั้งแต่ครั้งแรกที่มาเรียนกับเขา แต่แล้วเรื่องก็พลิกกลับที่ว่าอาจารย์ก็ชอบเราเหมือนกัน เราเลยตกลงลองคบกันดู เราคบกันสักพักแฟนเราก็จับได้ว่าเรากับอาจารย์คบกับตอนแฟนเราโกรธมากและจะเลิกกับเราให้ได้แต่เราก็สัญญาว่าจะเลิกคบกับอาจารย์ ตอนนั้นเราตัดสินใจว่าเราจะเลิกคบกับอาจารย์จริงแต่ก็ทำไม่ได้เพราะแพ้ความดีของเขา
((( มาพูดความดีของอาจารณ์กันบ้างนะคะ)) (((อาจารย์เราขอใช้ชื่อว่า วิล นะคะ)))
วิลเป็นคนนิสัยดีมากและเป็นคนเจ้าเสน่ห์มากถึงขั้นที่ว่าไปที่ไหนก็จะมีสาวๆติดตรึม วิลเป็นคนประเทศ อินเดีย แต่ไปเรียนที่อเมริกา ตั้งแต่อายุ12 จนจบ ป.โท และเป็นคนที่ชอบมวยไทยมากเลยมาไทยและมาเปิด ร ร สอนพิเศษ ภาษาอังกฤษและเรียนมวยไทยไปด้วย
ตั้งแต่ที่เริ่มรู้จักกับวิลมาก็รู้ว่าเขานิสัยเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือทุกคนรวมทั้งเราด้วยเรามักจะสินทกันไปไหนมาไหนด้วยกันในความคิดของเรา เราคิดว่าวิลคิดกับเราแค่เพื่อนจนเขาไปเมกาและกลับมาคบกัน วิลเป็นคนที่ take care ดีมาก take care ทุกอย่างเช่น เรื่องการกิน การนอน เอาง่ายๆเลยคือ take care ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอนเลยทีเดียว (( เป็นใคร ใครจะไม่ใจอ่อนเหรอค่ะถามจริง)) เราจึงไม่สามารถตัดใจเลิกกับเขาได้จึงคบกันมาเรื่อยๆเราไปดูหนัง ฟังเพลง กินข้าว แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะ เพราะเราต้องกลับมานอนห้องกลัวแฟนรู้ว่ายังไม่ได้เลิกกัน แล้วมีอยู่วันหนึ่งเราต้องเข้าทำงานดึกคนเดียววิลก็อาสามานยั่งเฝ้าเราทำงานด้วยทั้งๆที่วันพรุ่งนี้เขาก็จะต้องไปซ้อมมวยอีกแต่เขาก็มาเฝ้าเรา แต่แล้วแฟนเราก็จับได้อีกเพราะเพื่อนร่วมงานรอบเช้าของเราเอาไปบอกว่าเรายังไม่เลิกกับวิลและวิลก็มาเฝ้าเราที่ทำงาน เขารู้เขาก็โกรธมากอีกแต่ครั้งนี้เขาขอเลิกกับเราเลย
ตอนนี้เรานี้ไม่รู้จะทำยังไงดีและไม่รู้ว่จะเลือกใครดีละหว่างแฟนที่คบกันมา2ปีกว่ากับคนที่แอบชอบมามากกว่า4ปี
((อีกอย่างเราจะพูดข้อดีของแฟนเรานะคะ)) ((เราขอเรียกแฟนเราว่า ยู นะคะ))
ยู เป็นคนที่ดีมากคนนึ่งเขาเป็นคนมีเหตุผลทุกอย่าง แต่ก็อย่างว่ายูเป็นคนอาหรับแน่นอนยูเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวยมมากเพราะพ่อของเขาเป็น เช็คคูเวต (( เช็ค คือ ลูกหลาน king อะไรประมาณนี้นะคะ)) และอายุเด็กกว่าเราตั้ง4ปี ตามประสาเด็กๆเขาก็ไม่ค่อยที่จะ take care เราสักเท่าไหร่วันๆเขาก็จะเล่นแต่เกมส์ข้อนี้เราก็รับได้นะคะเขาจะมาหาเราทุกๆ2-3 เดือนและจะมาอยู่ทที่ไทยครั้งละ 1-2 อาทิตย์ และส่งเงินให้เราเพื่อที่จะให้ครอบครัวของเราทุกๆเดือน เวลาเราอยู่กับเขาเราก็มีความสุขนะคะ เรารู้สึกอบอุ่นเวลาอยู่กับเขา เราเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่ และเหมือนแฟน ในเวลาเดียวกันในวันที่เราหรือยูมีปัญหาเราจะเล่าสู่กันฟังตลอดและตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงดี
.
.
.
.
.
เรารู้ว่าเราเป็นคนเห็นแก่ตัวมากแต่เราก็ไม่รู้ว่าเราจะเลือกใครเพราะทั้งคู่ว่าดีกันคนละอย่างแต่ก็รู้ว่าเลือกได้แต่คนเดียวเรารู้ว่าแฟนเราคงจะเจ็บมาก มาก มาก
.
.
.
.
.
.
ขอบคุณมากนะคะสำหรับเวลาอันมีค่าของท่านผู้อ่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านเรื่องราวของเรานะคะ ขอบคุณมากค่ะ ถ้าเราพิมม์ผิดหรือใช้คำที่ผิดประการใดก็ขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
มีแฟน2คนแต่จะเลือกใครดี?
เราจะเริ่มเล่าเลยนะคะคือเมื่อสมัย5ปีที่แล้วเราได้มีโอกาศได้ไปเรียนพิเศษภาษาอักฤษกับอาจารย์ท่านหนึ่งด้วยที่ว่าอาจารย์ที่สอนนั้นรุ่นราวคราวเดียวกับเรา เราเลยแอบชอบ เราเรียนพิเศษกับเขาประมาณ2ปีแต่ในระยะเวลา2ปีนี้เราก็ไม่เคยบอกเขาว่าเราชอบเขาเลยเพราะ ----
1 เราเรียนไม่เก่ง
2 หน้าตาเราก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
3 กลัวบอกเขาไปจะหน้าแตกและมองหน้าเขาไม่ติด
นี้คือเหตุผลที่ไม่เคยบอกกับเขาจนเวลาที่เขาเลิกสอนและเขาก็กลับอเมริกา.
เวลาก็ผ่านไปเราก็ได้มีแฟน เราคบกับแฟนคนนี้ประมาณ2ปีกว่าๆเขาเป็นคนนิสัยดีมากและยอมรับในตัวเราได้ทุกอย่าง((เรามีลูกติด1คนตอนนี้ลูกเราอายุได้10ปีแล้วค่ะ)) ((ลืมไปอีกอย่างค่ะแฟนเราคนนี้เป็นคนประเทศ คูเวต อยู่แถบแถวๆอาหรับค่ะแล้วแม่ของเขาเป็นคนไทยนะคะ )) ทุกครั้งที่เขามาไทยเขาก็จะพาเราไปที่บ้านแม่ของเขาตลอดค่ะ และบางครั้งเราอยากไปไหนเขาก็จะพาเราไปเขาทำทุกอย่างที่เราต้องการทำให้เรามีความสุขทุกอย่างไม่เคยทำให้เราเสียใจเลยมีแต่เราที่ทำให้เขาเสียใจตลอด จนมีอยู่วันหนึ่งวันนั้นเป็นวันเกิดของเราและเราก็รู้ว่าอาจารย์ที่เราชอบก็อยู่ในไทยด้วยเราเลยทักเฟสไปหาว่ามาวันเกิดเราได้ไหมแล้วอาจารย์คนนั้นเขาก็ตอบตกลงที่จะมางานวันเกิดของเรา คืนนั้นเราก็อยู่ในงานวันเกิดนั้นจนถึงประมาณตี1 และทุกคนก็เริ่มทยอยกลับบ้านจนเหลือแค่ เรา แฟน กับ อาจารย์ เราจึงชวนกันไป Night club แห่งหนึ่ง พวกเราก็อยู่จนถึงตี4 เราก็กลับบ้านแต่ก่อนจะกลับเราได้ขอเบอร์โทรของอาจารย์ไว้เผื่อไปเที่ยวที่ไหนจะได้ชวนไปด้วย.
ผ่านไป1อาทิตย์แฟนเราก็กลับประเทศไปเราเลยรู้สึกเหงาเพราะไม่มีอะไรทำและไม่อยากอยู่คนเดียวเราเลยโทรหาอาจารย์มากินข้าวด้วยกันแล้วอาจารย์ก็พาเราไปต่อที่ร้านเบียร์ หลายๆที่ จนเรากับอาจารย์ก็เมาได้ที่((นิสัยของเราเวลาเมาแล้วเราจะพูดมาก))แล้วเราก็พูดกันไปพูดเราเลยสารภาพว่าชอบอาจารย์ตั้งแต่ครั้งแรกที่มาเรียนกับเขา แต่แล้วเรื่องก็พลิกกลับที่ว่าอาจารย์ก็ชอบเราเหมือนกัน เราเลยตกลงลองคบกันดู เราคบกันสักพักแฟนเราก็จับได้ว่าเรากับอาจารย์คบกับตอนแฟนเราโกรธมากและจะเลิกกับเราให้ได้แต่เราก็สัญญาว่าจะเลิกคบกับอาจารย์ ตอนนั้นเราตัดสินใจว่าเราจะเลิกคบกับอาจารย์จริงแต่ก็ทำไม่ได้เพราะแพ้ความดีของเขา
((( มาพูดความดีของอาจารณ์กันบ้างนะคะ)) (((อาจารย์เราขอใช้ชื่อว่า วิล นะคะ)))
วิลเป็นคนนิสัยดีมากและเป็นคนเจ้าเสน่ห์มากถึงขั้นที่ว่าไปที่ไหนก็จะมีสาวๆติดตรึม วิลเป็นคนประเทศ อินเดีย แต่ไปเรียนที่อเมริกา ตั้งแต่อายุ12 จนจบ ป.โท และเป็นคนที่ชอบมวยไทยมากเลยมาไทยและมาเปิด ร ร สอนพิเศษ ภาษาอังกฤษและเรียนมวยไทยไปด้วย
ตั้งแต่ที่เริ่มรู้จักกับวิลมาก็รู้ว่าเขานิสัยเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือทุกคนรวมทั้งเราด้วยเรามักจะสินทกันไปไหนมาไหนด้วยกันในความคิดของเรา เราคิดว่าวิลคิดกับเราแค่เพื่อนจนเขาไปเมกาและกลับมาคบกัน วิลเป็นคนที่ take care ดีมาก take care ทุกอย่างเช่น เรื่องการกิน การนอน เอาง่ายๆเลยคือ take care ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอนเลยทีเดียว (( เป็นใคร ใครจะไม่ใจอ่อนเหรอค่ะถามจริง)) เราจึงไม่สามารถตัดใจเลิกกับเขาได้จึงคบกันมาเรื่อยๆเราไปดูหนัง ฟังเพลง กินข้าว แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะ เพราะเราต้องกลับมานอนห้องกลัวแฟนรู้ว่ายังไม่ได้เลิกกัน แล้วมีอยู่วันหนึ่งเราต้องเข้าทำงานดึกคนเดียววิลก็อาสามานยั่งเฝ้าเราทำงานด้วยทั้งๆที่วันพรุ่งนี้เขาก็จะต้องไปซ้อมมวยอีกแต่เขาก็มาเฝ้าเรา แต่แล้วแฟนเราก็จับได้อีกเพราะเพื่อนร่วมงานรอบเช้าของเราเอาไปบอกว่าเรายังไม่เลิกกับวิลและวิลก็มาเฝ้าเราที่ทำงาน เขารู้เขาก็โกรธมากอีกแต่ครั้งนี้เขาขอเลิกกับเราเลย
ตอนนี้เรานี้ไม่รู้จะทำยังไงดีและไม่รู้ว่จะเลือกใครดีละหว่างแฟนที่คบกันมา2ปีกว่ากับคนที่แอบชอบมามากกว่า4ปี
((อีกอย่างเราจะพูดข้อดีของแฟนเรานะคะ)) ((เราขอเรียกแฟนเราว่า ยู นะคะ))
ยู เป็นคนที่ดีมากคนนึ่งเขาเป็นคนมีเหตุผลทุกอย่าง แต่ก็อย่างว่ายูเป็นคนอาหรับแน่นอนยูเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวยมมากเพราะพ่อของเขาเป็น เช็คคูเวต (( เช็ค คือ ลูกหลาน king อะไรประมาณนี้นะคะ)) และอายุเด็กกว่าเราตั้ง4ปี ตามประสาเด็กๆเขาก็ไม่ค่อยที่จะ take care เราสักเท่าไหร่วันๆเขาก็จะเล่นแต่เกมส์ข้อนี้เราก็รับได้นะคะเขาจะมาหาเราทุกๆ2-3 เดือนและจะมาอยู่ทที่ไทยครั้งละ 1-2 อาทิตย์ และส่งเงินให้เราเพื่อที่จะให้ครอบครัวของเราทุกๆเดือน เวลาเราอยู่กับเขาเราก็มีความสุขนะคะ เรารู้สึกอบอุ่นเวลาอยู่กับเขา เราเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่ และเหมือนแฟน ในเวลาเดียวกันในวันที่เราหรือยูมีปัญหาเราจะเล่าสู่กันฟังตลอดและตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงดี
.
.
.
.
.
เรารู้ว่าเราเป็นคนเห็นแก่ตัวมากแต่เราก็ไม่รู้ว่าเราจะเลือกใครเพราะทั้งคู่ว่าดีกันคนละอย่างแต่ก็รู้ว่าเลือกได้แต่คนเดียวเรารู้ว่าแฟนเราคงจะเจ็บมาก มาก มาก
.
.
.
.
.
.
ขอบคุณมากนะคะสำหรับเวลาอันมีค่าของท่านผู้อ่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านเรื่องราวของเรานะคะ ขอบคุณมากค่ะ ถ้าเราพิมม์ผิดหรือใช้คำที่ผิดประการใดก็ขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ