จากใจคนดำ

สวัสดีเพื่อนๆทุกคนวันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์ที่ได้พบเจอมากับตัวตอนนี้เราเรียนอยู่มหาลัยปี3อาจยาวซักหน่อยอย่าเพิ่งเบื่อกันนะมาเริ่ม!!......เราเชื่อว่าผู้หญิงผิวเข้ม99.99%ต้องเคยเป็น นั้นคือ"อยากขาว"สังคมไทยส่วนใหญ่ถูกปลูกฝังค่านิยมว่า"ขาว=สวย"ทำให้ผู้หญิไทยส่วนใหญ่เชื่อว่าความขาวจะทำให้อะไรๆในชีวิตดีขึ้นซึ่งเราก็คือหนึ่งในนั้นเรื่องมันเริ่มเมื่อตอนที่เราอยู่ม.1ก่อนหน้านั้นเราไม่เคยมีปัญหากับสีผิวตัวเองเลยอาจเพราะยังเด็กมั้งแต่เมื่อได้เข้ามาเป็นสาวมัธยมได้เจอสังคมที่กว้างขึ้นพบเจอผู้คนมากขึ้นทำให้เราได้เห็นในสิ่งที่ตอนเด็กๆเราไม่เคยเห็นเราได้เจอทั้งเพื่อนใหม่ รุ่นพี่ ล้วนแล้วแต่สวยๆขาวๆกันทั้งนั้นแต่เมื่อเริ่มใช้ชีวิตในรั้วรร.ไปได้ซักพักเราก็เริ่มกระจ่างว่าคนที่ขาวมีแต่คนชื่นชอบชีวิตในรร.ก็ดี๊ดีมันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรามีความรู้สึกว่า"อยากขาว"รูปเราตอนม.1สวยใช้มั้ยละ สังเกตุว่าเราเป็นคนที่ดำมาก เตี้ย ขาใหญ่ เพื่ิอนก็ชอบเรียกว่า ดำบ้างละ อ้วนบ้างละ เตี้ยบ้างละ เราไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่เราอยากขาวมากเพราะอยากสวยแหม่...ใครๆก็อยากสวยเราทำแทบจะทุกอย่างที่กำลังทรัพย์ ณ ตอนนั้นเราพอจะทำได้ถามว่าดีขึ้นมั้ยตอบ...ไม่เลย ถ้าไม่เชื่อดู
1 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหกแต่ไม่มีไรเปลี่ยนแม้แต่น้อยอาจจะเป็นเพราะเราเป็นนักกีฬา+สายลุย+สายกิจกรรมกลางแจ้งเลยทำให้ไม่มีไรเปลี่ยนแปลงยังคงอ้วน ดำ เตี้ย เหมือนเดิมแต่เราไม่ย้อท้อนะยังคงคิดค้นหาสูตรต่างๆมาทำให้ตัวเองขาวขึ้นอย่างต่อเนื่องจนเราขึ้นม.3ปีสุดท้ายของการเป็นเด็กม.ต้นไม่พูดเยอะดูเอาเลยละกัน


ไม่ต่างอะไรกับ2ปีที่ผ่านมาในที่สุดเราก็จบม.3ไปอย่างสวยงาม..เข้าสู่พาร์ทม.ปลายช่วงนั้นแอป360กำลังบูมคือดีอะดำยังไงถ่ายมาก็ขาวแต่เราก็ยงคงพยายามทำให้ตัวเองขาวอยู่ตลอดนะแต่

แอป360ก็ไม่ช่วย5555จนเข้าสู่ช่วงม.5เป็นจุดเปลี่ยนของเราเราได้พบเจอสังคมที่มากกว่าแค่รร.เจอคนมากมายหลายรูปแบบเริ่มโตและมีความคิดที่ต่างออกไปจากเดิมเราเริ่มกลับมาคิดว่าเราจะอยากขาวไปทำไมแล้วทำไปเปลี่ยนอะไรได้มั้ยเราได้ทำตอบว่าไม่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเรายังคงโดนเรียกว่าอีดำอยู่เหมือนเดิมมันมาถึงจุดที่เราเหนื่อยและพอกับสิ่งที่ทำอยู่เราไม่อยากขาวแล้วในที่สุดเราก้อล้มเลิกภาระกิจนี้นี่เป็นรูปเราตอนม.5ที่ไม่ได้อยากขาวเเล้ว

ก็ดูมีความสุขดีชีวิตเราเป็นอยู่อย่างนี้จนจบม.6ในที่สุด..เข้าสู่พาร์ทมหาลัยอิอินี่คือเราตอนปี1



ก็ดีขึ้นนะแต่สังเกตว่าเราก็ดำเหมือนเดิมก็ไม่ได้คิดจะขาวไงเมื่อเป็นเด็กมหาลัยแน่นอนผู้คนหลากหลายรูปแบบเราเริ่มเห็นคนที่เขาผิวดำเหมือนเราแต่เขาก็สวยมากๆด้วยมันทำให้เราได้รู้ว่าผิวอย่างเราก็สวยได้เราเป็นคนไม่ชอบทาครีมเพราะมันเหนอะๆ เราเป็นคนขี้เกียจมากแต่ก็พยายามดูแลตัวเองให้ได้มากที่สุดทีละเล็กทีละน้อย นี่เราในปัจจุบัน





เราไม่ได้ขาวขึ้นเพียงแค่มันดูใสขึ้นเท่านั้น(กล้องมันดี)เราเลิกความคิดที่ว่า"ขาว=สวย"เราว่าผู้หญิงทุกคนมีเอกลักษณ์ของตัวเองอย่าให้ค่านิยมที่ล้าหลังมาปิดบังความมั่นใจของเราและอย่าคิดว่า"ถ้าดำแต่บ้ำหน้าดียังไงมันก็สวย"เราว่าไม่เสมอไปดูเราสิบ้ำหน้าดีนักละแต่เราก็ไม่สนก็เราชอบแบบนี้เราสะดวกแบบนี้ใครจะทำไมตอนนี้ใครเรียกเราดำเราก็ไม่โกรธนะเพราะเราถือว่ามันเป็นเอกลักษณ์ของเรา
สุดท้ายอยากจะฝากถึงผู้หญิงผิวเข้มทุกคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองว่าอย่าพยายามทำในสิ่งที่เราเองต้องเหนื่ิอยขอแค่เรารู้ว่าเราชอบอะไรแบบไหนอย่าสนคนอื่นที่วัดค่าความสวยเราจากค่านิยมที่ล้าหลังเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะ
ปล.ใครหมั่นไส้ด่าได้แต่เล็กๆน้อยๆพอนะเดี๋ยวเราร้องไห้