•••Close Thread•••
(((((เนื้อหากระทู้))))))
------เรื่องมีอยู่ว่า....ตั้งแต่ปี 2556 ผมอาศัยอยู่กับยาย เป็นบ้านชั้นเดียว แล้ว เพื่อนๆชอบล้อว่า แกไม่มีบ้านเป็นของตัวเองหรอก มันทำให้ผมเจ็บปวดใจจริงๆ เฮ้อ~
ตอนนั้น ผมอยู่ ม.1 ปั่นจักรยานไปโรงเรียนทุกวัน แต่ก็แอบอิจฉาคนที่มีรถจักรยานยนต์นะ
เพื่อนในห้องชอบแกล้งผมบ่อยมากจนร้องไห้หนักสุดๆ ฮือ......T_T
วันหนึ่งพ่อของผมส่ง Tablet มาให้ใช้ ผมพกไปโรงเรียนทุกวันเพื่อมาใช้ส่วนตัว แต่เพื่อนๆของผมชอบมากขอเล่นด้วย กระทั่งมีเพื่อนคนหนึ่งมาแกล้งผมโดยการกระชาก Tablet กระชากแบบไม่ปล่อย กระชากได้มันก็จิ้มเล่นมั่วๆ จนพัง..... โทรไปหาพ่อ ก็โดนพ่อด่ากลับว่าไม่รักษาของ..... เอาแล้ว........
ต่อมา ปี 2557 ครับ ในเมื่อ Tablet พัง ไม่มีอะไรใช้เลย แม้กระทั่งมือถือ และเพื่อนผมมันชอบแกล้งผมต่อหน้าผู้หญิง และพอผมร้องไห้ ผู้หญิงมันก็หัวเราะเยาะผม สาวๆมีความสุขจังเลย~
ต่อมาปี 2558 เป็นปีที่ผมอยากจะ ความรักกับใครสักคน <3 ใจมันว้าวุ่นอะนะ
ผมก็ยังคงถูกเพื่อนแกล้งเหมือนเดิม รับภาระเป็นหัวหน้าห้องทำทุกอย่าง
ก่อนที่จบม.3 วันปัจฉิมนิเทศ ไม่มีใครมาเขียนเสื้อผม ดอกไม้ได้แค่ไม่กี่ดอก ช่างเขาเถอะเนาะ ..... ใครจะให้ใครแล้วแต่เขาจะพอใจ
ผมก็ได้รับสารภาพรักกับคนหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ชอบผมเลย เค้าดันไปชอบคนที่มีเงิน เอาละ....มีเงินละทำได้ทุกอย่างจริงๆเลย
เข้าสู่ ปี2559 ผมก็เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่จังหวัดเชียงใหม่
พ่อผมก็ส่งผมมาเรียนในเมือง ได้เงินไปโรงเรียนวันละ 70 บาทซึ่งเพียงพอต่อการใช้เงินทั่วไป ค่าชุดนักเรียนค่าเทอมพ่อก็จ่ายให้ทุกอย่าง เดินทางโดยรถรับส่ง
จนกระทั่งเปิดเทอมวันแรกเป็นเพื่อนๆก็ดีกับผมมาก มันทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากเลยทีเดียว
วันนึงผมก็ได้คบกับเพื่อนชาย ซึ่งเขาก็น่าจะมีความรู้เกี่ยวกับทางด้านศาสนาพุทธ เราก็เลยสนิทกัน
ไปไหนมาไหนไปด้วยกัน ทำความดีก็ทำด้วยกัน ผมเดือดร้อนอะไรเค้าก็ช่วยเหลือผมตลอด
กระทั่งภาคเรียนที่ 2 / 2559 ผมรู้สึกว่าเพื่อนคนอื่นๆ เค้าตีตัวออกห่างจากผม เวลาผทนั่งกับเพื่อนสนิทที่คบอยู่ ซึ่งเหลือที่นั่งเยอะมาก เค้าก็ไม่ยอมนั่งด้วย อะไรหว่า....ทำไมต้องแบ่งพวกกันด้วย
แต่ผลการเรียนโอเค 3.50
ปี2560 ผมได้คบกับเด็กสาวคนหนึ่ง แบบพี่น้อง ซึ่งเป็นเด็กในรถรับส่งคันเดียวกัน มีวันนึงเค้ามายืมกล้องพ่อผม ผมก็ยื่นให้เขาไป ปรากฏว่าเค้าปรับกล้องมั่ว เลนส์แตก แต่ผมไม่รู้ จนพ่อผมไม่ให้ยืมกล้องอีกเลย ผมก็เลยโมโหมากๆ
เริ่มทำ YouTube เพราะหวังว่าคงจะได้มีชื่อเสียงและมีเงินทองเข้ามา จะได้มีเงินใช้แบบส่วนตัวโดยไม่ที่ไม่ต้องพึ่งพ่อแม่
---ครั้งแรกผมทำคนเดียวแต่ไม่ประสบความสำเร็จ
---ครั้งที่สองผมทำกับเพื่อนอีกสามคนก็ไม่ประสบความสำเร็จ
---ครั้งที่สามผมก็ทำคนเดียว ณ ปัจจุบันไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ??
เพื่อนสนิทที่คบอยู่ ผมความจริงว่าเค้าเป็นคน สกปรก รู้ไม่จริง เช่าหอทำหอสกปรกขยะเต็มไปหมดเลย ผมก็เลยด่าเขาใน LINE จากนั้นก็เลิกคบไปเลย สติขาดเลยครับช่วงนั้น
โดนหักเงินค่าไปโรงเรียน จาก 70 เหลือ 50 บาท แถมไม่พอใช้ ผมก็เข้าใจนะว่าพ่อของผมมีภาระต้องใช้อย่างอื่น
ช่วงสิงหาคมปี 60 เป็นตัวแทนไปแข่งทูบีนัมเบอร์วันกับเพื่อนสาวในห้องเรียน แต่ผมโดนเพื่อนสาวด่าผมว่า แกเป็นผู้ชายที่อ่อนแอที่สุด ((เป็นคำพูดที่เจ็บปวดที่สุด ทำให้ผมหมดกำลังใจที่จะตั้งไจเรียน ทำอะไรก็แล้วแต่))
หลังจากที่เพื่อนสนิทที่เคยคบออกจากโรงเรียนไปแล้ว ก็ได้มานั่งกับรุ่นพี่ที่สอบตก แกเก่งคณิตอยู่ แต่ผมเป็นคนอ่อนคณิตมาก แกจะช่วยเหลือผมบ้าง แต่กลับไม่ช่วยเหลืออะไรเลย ไร้น้ำใจเนอะ.....ไม่คบอะ
ผลการเรียนก็เลยตก ตกลงเรื่อยๆ 3.50...3.26...2.91 เป็นอะไรที่แย่มากๆ ผมโดนคนที่บ้านด่าใหญ่เลยไม่รู้เป็น***อะไร ผมร้องไห้หนักมากในช่วงนั้น ผมมารู้ความจริงว่า พ่อผมไม่ค่อยจ่ายเงินค่ารถรับส่ง ค่าเทอม เพราะว่าจะกดดันให้ผมขอทุนการศึกษา ก็ขอมาได้ 3000 บาท
ปี2561 ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ก่อนปิดเทอม ผมก็ได้ทำการลงโปรแกรมคอมพิวเตอร์ให้กลับห้องแนะแนวที่โรงเรียน ใช้งานได้ดีทุกเครื่อง ส่วนตัวผมมีความสามารถทางด้านคอมพิวเตอร์แล้ว มันเป็นงานฝีมือโดยเฉพาะ
ช่วงเมษายนที่ผ่านมาผมก็ได้ไปทำงานอยู่ร้านสะดวกซื้อเซเว่น-อีเลฟเว่น เพราะผมอยากมีเงินเป็นของตัวเอง ระหว่างทำงานผมก็มีความสุขดี มีอุปสรรค์บ้าง
จนกระทั่งเปิดเทอม ผมก็โทรไปหารถรับส่ง ปรากฏว่าที่นั่งเต็ม มันจะเต็มได้ยังไงในเมื่อผมยังไม่ได้ยกเลิก สุดท้ายผมก็เดินทางโดยรถโดยสารซึ่งเป็นอะไรที่ลำบากมาก
อีกทั้งมีรุ่นพี่ มีความสามารถ คล้ายๆกับผม ลงโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ห้องแนะแนวอีกครั้ง แล้วเดือนถัดมาผมก็มาเช็คดูปรากฏว่า เครื่องพังหลายเครื่องมาก และผมก็รู้สึกเน็ตเหนื่อยกับงานฝีมือตัวเองมากและเสียใจที่สุด ผมก็ไม่กลับไปซ่อมอีกเลย T_T
ปีที่แล้วผมเคยเปิดบริการรับลงโปรแกรม มีลูกค้าไม่กี่คนที่มาลงกับผม ปัจจุบันนี้ผมไม่ได้ทำแล้ว เพราะมีคนมาขัดขวางผมเรื่อง windows 10 มันบอกว่าผมหากินไม่ซื่อ มันบอกว่ามันใช้ของแท้ ซึ่งผมคิดว่ามันคงใช้ของปลอม เป็นอะไรที่แย่ที่สุด
### สิ่งที่ผมน้อยใจ
---เพื่อนๆไม่อยากนั่งที่เดียวกับผม ปล่อยให้ผมนั่งคนเดียว........
—หนี้สินค่าโทรศัพท์
---เพื่อนๆในห้องออกมาเก็บค่าอะไรก็ไม่รู้ เงินผมหมดกระเป๋า
---คุณครูแนะแนวร้องขอให้ผมกลับไปซ่อมคอมพิวเตอร์แต่ผมไม่เอาแล้ว เพราะคนอื่นทำเละ ต้องรับผิดชอบสิ
---ไม่มีงานอะไรทำเลยตอนนี้ ได้เงินแค่วันละ 50 บาท
---ผมเคยหวังว่าจะเป็นช่างภาพของโรงเรียน แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้เป็นคนอื่นมาเสียบแทนซะแล้ว เอาเถอะ.....
ส่วนเรื่องความรักก็คงต้องรอคนที่คิดว่าใช่ที่สุด ในอนาคตต่อไป....
---ผมเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ผมทำไม่ลง เพราะผมนึกถึงผู้ทีพระคุณอยู่
แต่ผมอยากมีเงินใช้เอง | อยากเก่ง | อยากมีชื่อเสียง | อยากมีอะไรเหมือนกับ ที่คนอื่นเขามีกัน เช่น จักรยานยนต์ เพื่อนสนิท หรือ คนที่จริงใจกับผมสักคน
ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และ แสดงความคิดเห็นทุกท่านะครับ ^_^
รู้สึกว่ายอมรับชะตากรรมชีวิตตัวเองไม่ได้ มีแต่เรื่องซวยๆเข้ามาในชีวิต
(((((เนื้อหากระทู้))))))
------เรื่องมีอยู่ว่า....ตั้งแต่ปี 2556 ผมอาศัยอยู่กับยาย เป็นบ้านชั้นเดียว แล้ว เพื่อนๆชอบล้อว่า แกไม่มีบ้านเป็นของตัวเองหรอก มันทำให้ผมเจ็บปวดใจจริงๆ เฮ้อ~
ตอนนั้น ผมอยู่ ม.1 ปั่นจักรยานไปโรงเรียนทุกวัน แต่ก็แอบอิจฉาคนที่มีรถจักรยานยนต์นะ
เพื่อนในห้องชอบแกล้งผมบ่อยมากจนร้องไห้หนักสุดๆ ฮือ......T_T
วันหนึ่งพ่อของผมส่ง Tablet มาให้ใช้ ผมพกไปโรงเรียนทุกวันเพื่อมาใช้ส่วนตัว แต่เพื่อนๆของผมชอบมากขอเล่นด้วย กระทั่งมีเพื่อนคนหนึ่งมาแกล้งผมโดยการกระชาก Tablet กระชากแบบไม่ปล่อย กระชากได้มันก็จิ้มเล่นมั่วๆ จนพัง..... โทรไปหาพ่อ ก็โดนพ่อด่ากลับว่าไม่รักษาของ..... เอาแล้ว........
ต่อมา ปี 2557 ครับ ในเมื่อ Tablet พัง ไม่มีอะไรใช้เลย แม้กระทั่งมือถือ และเพื่อนผมมันชอบแกล้งผมต่อหน้าผู้หญิง และพอผมร้องไห้ ผู้หญิงมันก็หัวเราะเยาะผม สาวๆมีความสุขจังเลย~
ต่อมาปี 2558 เป็นปีที่ผมอยากจะ ความรักกับใครสักคน <3 ใจมันว้าวุ่นอะนะ
ผมก็ยังคงถูกเพื่อนแกล้งเหมือนเดิม รับภาระเป็นหัวหน้าห้องทำทุกอย่าง
ก่อนที่จบม.3 วันปัจฉิมนิเทศ ไม่มีใครมาเขียนเสื้อผม ดอกไม้ได้แค่ไม่กี่ดอก ช่างเขาเถอะเนาะ ..... ใครจะให้ใครแล้วแต่เขาจะพอใจ
ผมก็ได้รับสารภาพรักกับคนหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ชอบผมเลย เค้าดันไปชอบคนที่มีเงิน เอาละ....มีเงินละทำได้ทุกอย่างจริงๆเลย
เข้าสู่ ปี2559 ผมก็เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่จังหวัดเชียงใหม่
พ่อผมก็ส่งผมมาเรียนในเมือง ได้เงินไปโรงเรียนวันละ 70 บาทซึ่งเพียงพอต่อการใช้เงินทั่วไป ค่าชุดนักเรียนค่าเทอมพ่อก็จ่ายให้ทุกอย่าง เดินทางโดยรถรับส่ง
จนกระทั่งเปิดเทอมวันแรกเป็นเพื่อนๆก็ดีกับผมมาก มันทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากเลยทีเดียว
วันนึงผมก็ได้คบกับเพื่อนชาย ซึ่งเขาก็น่าจะมีความรู้เกี่ยวกับทางด้านศาสนาพุทธ เราก็เลยสนิทกัน
ไปไหนมาไหนไปด้วยกัน ทำความดีก็ทำด้วยกัน ผมเดือดร้อนอะไรเค้าก็ช่วยเหลือผมตลอด
กระทั่งภาคเรียนที่ 2 / 2559 ผมรู้สึกว่าเพื่อนคนอื่นๆ เค้าตีตัวออกห่างจากผม เวลาผทนั่งกับเพื่อนสนิทที่คบอยู่ ซึ่งเหลือที่นั่งเยอะมาก เค้าก็ไม่ยอมนั่งด้วย อะไรหว่า....ทำไมต้องแบ่งพวกกันด้วย
แต่ผลการเรียนโอเค 3.50
ปี2560 ผมได้คบกับเด็กสาวคนหนึ่ง แบบพี่น้อง ซึ่งเป็นเด็กในรถรับส่งคันเดียวกัน มีวันนึงเค้ามายืมกล้องพ่อผม ผมก็ยื่นให้เขาไป ปรากฏว่าเค้าปรับกล้องมั่ว เลนส์แตก แต่ผมไม่รู้ จนพ่อผมไม่ให้ยืมกล้องอีกเลย ผมก็เลยโมโหมากๆ
เริ่มทำ YouTube เพราะหวังว่าคงจะได้มีชื่อเสียงและมีเงินทองเข้ามา จะได้มีเงินใช้แบบส่วนตัวโดยไม่ที่ไม่ต้องพึ่งพ่อแม่
---ครั้งแรกผมทำคนเดียวแต่ไม่ประสบความสำเร็จ
---ครั้งที่สองผมทำกับเพื่อนอีกสามคนก็ไม่ประสบความสำเร็จ
---ครั้งที่สามผมก็ทำคนเดียว ณ ปัจจุบันไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ??
เพื่อนสนิทที่คบอยู่ ผมความจริงว่าเค้าเป็นคน สกปรก รู้ไม่จริง เช่าหอทำหอสกปรกขยะเต็มไปหมดเลย ผมก็เลยด่าเขาใน LINE จากนั้นก็เลิกคบไปเลย สติขาดเลยครับช่วงนั้น
โดนหักเงินค่าไปโรงเรียน จาก 70 เหลือ 50 บาท แถมไม่พอใช้ ผมก็เข้าใจนะว่าพ่อของผมมีภาระต้องใช้อย่างอื่น
ช่วงสิงหาคมปี 60 เป็นตัวแทนไปแข่งทูบีนัมเบอร์วันกับเพื่อนสาวในห้องเรียน แต่ผมโดนเพื่อนสาวด่าผมว่า แกเป็นผู้ชายที่อ่อนแอที่สุด ((เป็นคำพูดที่เจ็บปวดที่สุด ทำให้ผมหมดกำลังใจที่จะตั้งไจเรียน ทำอะไรก็แล้วแต่))
หลังจากที่เพื่อนสนิทที่เคยคบออกจากโรงเรียนไปแล้ว ก็ได้มานั่งกับรุ่นพี่ที่สอบตก แกเก่งคณิตอยู่ แต่ผมเป็นคนอ่อนคณิตมาก แกจะช่วยเหลือผมบ้าง แต่กลับไม่ช่วยเหลืออะไรเลย ไร้น้ำใจเนอะ.....ไม่คบอะ
ผลการเรียนก็เลยตก ตกลงเรื่อยๆ 3.50...3.26...2.91 เป็นอะไรที่แย่มากๆ ผมโดนคนที่บ้านด่าใหญ่เลยไม่รู้เป็น***อะไร ผมร้องไห้หนักมากในช่วงนั้น ผมมารู้ความจริงว่า พ่อผมไม่ค่อยจ่ายเงินค่ารถรับส่ง ค่าเทอม เพราะว่าจะกดดันให้ผมขอทุนการศึกษา ก็ขอมาได้ 3000 บาท
ปี2561 ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ก่อนปิดเทอม ผมก็ได้ทำการลงโปรแกรมคอมพิวเตอร์ให้กลับห้องแนะแนวที่โรงเรียน ใช้งานได้ดีทุกเครื่อง ส่วนตัวผมมีความสามารถทางด้านคอมพิวเตอร์แล้ว มันเป็นงานฝีมือโดยเฉพาะ
ช่วงเมษายนที่ผ่านมาผมก็ได้ไปทำงานอยู่ร้านสะดวกซื้อเซเว่น-อีเลฟเว่น เพราะผมอยากมีเงินเป็นของตัวเอง ระหว่างทำงานผมก็มีความสุขดี มีอุปสรรค์บ้าง
จนกระทั่งเปิดเทอม ผมก็โทรไปหารถรับส่ง ปรากฏว่าที่นั่งเต็ม มันจะเต็มได้ยังไงในเมื่อผมยังไม่ได้ยกเลิก สุดท้ายผมก็เดินทางโดยรถโดยสารซึ่งเป็นอะไรที่ลำบากมาก
อีกทั้งมีรุ่นพี่ มีความสามารถ คล้ายๆกับผม ลงโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ห้องแนะแนวอีกครั้ง แล้วเดือนถัดมาผมก็มาเช็คดูปรากฏว่า เครื่องพังหลายเครื่องมาก และผมก็รู้สึกเน็ตเหนื่อยกับงานฝีมือตัวเองมากและเสียใจที่สุด ผมก็ไม่กลับไปซ่อมอีกเลย T_T
ปีที่แล้วผมเคยเปิดบริการรับลงโปรแกรม มีลูกค้าไม่กี่คนที่มาลงกับผม ปัจจุบันนี้ผมไม่ได้ทำแล้ว เพราะมีคนมาขัดขวางผมเรื่อง windows 10 มันบอกว่าผมหากินไม่ซื่อ มันบอกว่ามันใช้ของแท้ ซึ่งผมคิดว่ามันคงใช้ของปลอม เป็นอะไรที่แย่ที่สุด
### สิ่งที่ผมน้อยใจ
---เพื่อนๆไม่อยากนั่งที่เดียวกับผม ปล่อยให้ผมนั่งคนเดียว........
—หนี้สินค่าโทรศัพท์
---เพื่อนๆในห้องออกมาเก็บค่าอะไรก็ไม่รู้ เงินผมหมดกระเป๋า
---คุณครูแนะแนวร้องขอให้ผมกลับไปซ่อมคอมพิวเตอร์แต่ผมไม่เอาแล้ว เพราะคนอื่นทำเละ ต้องรับผิดชอบสิ
---ไม่มีงานอะไรทำเลยตอนนี้ ได้เงินแค่วันละ 50 บาท
---ผมเคยหวังว่าจะเป็นช่างภาพของโรงเรียน แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้เป็นคนอื่นมาเสียบแทนซะแล้ว เอาเถอะ.....
ส่วนเรื่องความรักก็คงต้องรอคนที่คิดว่าใช่ที่สุด ในอนาคตต่อไป....
---ผมเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ผมทำไม่ลง เพราะผมนึกถึงผู้ทีพระคุณอยู่
แต่ผมอยากมีเงินใช้เอง | อยากเก่ง | อยากมีชื่อเสียง | อยากมีอะไรเหมือนกับ ที่คนอื่นเขามีกัน เช่น จักรยานยนต์ เพื่อนสนิท หรือ คนที่จริงใจกับผมสักคน
ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และ แสดงความคิดเห็นทุกท่านะครับ ^_^