ทำไมชาวพุทธที่รักศาสนาต้องไปโกรธแค้นโต silyfoolถึงขั้นเหยียบให้ไม่มีจุดยืนด้วย สิ่งนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ชาวพุทธพึงกระทำนี่

คือสงสัยและอยากรู้ว่าทำไมชาวพุทธเราที่ออกมาปกป้องศาสนา(รักศาสนานั่นแหละ)ถึงต้องแสดงออกด้วยความเกลียดชังโต silyfoolและจะกดไม่ให้เขาไม่มีที่ยืนในสังคมทั้งที่สิ่งพระพุทธองค์ทรงเน้นย้ำอยู่เสมอคือความไม่เบียดเบียนทั้งด้วยความโกรธด้วย ถ้าท่านศึกษาพระธรรมคำสอนจริงท่านจะรู้ว่าโลกเรานี้ไม่ได้จะมีคนสรรเสริญอย่างเดียวมีทั้งคนนินทาและไม่ชอบด้วย แม้แต่พระบรมศาสดาเราก็หนีไม่พ้นคนนินทาหรือวิจารณ์ ทางที่ถูกที่ควรเราควรคือเราควรบอกเขาด้วยดีๆเขาจะฟังไม่ฟังก็เป็นไปตามกรรมของเขาเขาจะอวดดีหรือยังไงก็กรรมเขาก็ให้เขารับไป แต่ไม่สนับสนุนให้กดไม่ให้เขาไม่มีที่ยืนในสังคม เพราะส่วนดีเขาก็มีเขาไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดนั้นถึงจะเคยทำผิดเยอะยังไงพระพุทธองค์ก็ให้โอกาสคนกลับตัวอยู่นี่ ถึงท่านทำบุญด้วยทานด้วยเงินหรืออะไรก็ตามแต่ ถ้าท่านศึกษาลึกลงไปในพระธรรมท่านจะรู้อภัยทานเนี่ยคือหนึ่งในบุญใหญ่ที่ยิ่งยวดกว่าการถวายทานด้วเงินหรืออะไรอีก พระพุทธองค์ก็ทรงพร่ำสอนตลอดไม่ใช่เหรอว่าการแบกความเกลียดชังถึงเขาจะแย่ยังไง แต่ตัวเราก็ทุกข์ร้อยด้วย มันก็จะเป็นบาปตรงที่ตัวเรา จริงไหมครับ ทุกท่านคิดอย่างไร การปฏิบัติบูชาด้วยการฝึกละความเกลียดชังมันไม่ใช่การบูชาที่ดีกว่าหรอกหรือ ถ้าพระพุทธองค์รับรู้ท่านก็คงไม่สรรเสริญที่พุทธศาสนิกชนจะมาปกป้องศาสนาด้วยการละเมิดหลักคำสอนง่ายๆ มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ถ้าทรงรับรู้คงไม่สนับสนุน มันไม่ได้เป็นการปกป้องศาสนาที่ถูกต้องเลย ไม่ได้แสดงออกเลยว่ารักศาสนา
ปล.คุ้นๆว่าอภัยทานเนี่ยเป็นบุญกุศลที่ยิ่งยวดที่สุดนี่ครับ แต่ที่พูดมาเนี่ยบุญไม่ใช่ก้อนพลังศักดิสิทธิ์ที่ดลบันดาลความศักดิ์สิทธิ์ เพราะงั้นอย่าไปโลภผิดทางนักไม่ดีหรอกมันจะหลงทางเปล่าๆ

ปล2.คุ้นๆบางคนว่าจะไปกินเนื้อร้านเขาเพราะเขาวิจารณ์ศาสนาแล้วรับไม่ได้ เอิ่ม