สวัสดีครับ ผมจะมาเล่าเรื่องของผมไห้ฟัง ผมคบกับ ผญ คนนึงเป็น พยาบาล อยู่ที่จังหวัดตราด เรารักกันมากๆ จนมาวันหนึ่ง ผมทะเลาะกับเขา รุนแรงมาก ผมบอกเลิกเขา แต่ใจจริงๆ ผมก็ไม่ได้ อยากเลิกหรอกครับ เพราะผมรักเขามากๆ ผมบอกเลิกเขาก่อนจะถึงวันสงกรานต์ 1 วัน (ผมปากไม่ค่อยดีครับ ผมยอมรับ)ในวันสงกรานต์ เขาเสียใจเรื่องของผม เขาอยากกินเหล้าเขาเลยไปเที่ยวกับเพื่อนสมัยมัธยม (ตอนอยู่กับผม ผมไม่เคยไห้เธอไปไหนครับ) จนเธอกินเหล้าเมา (เธอไม่เคยกิน) จนโดนเพื่อนของเพื่อน ลวนลามและข่มขืน และเพื่อนเธอ ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอ ผมยอมรับที่ผมผิด ผมหายไป 5 วัน ผมกลับมาขอโทษเธอ เธอบอกว่า เธอไม่มีค่าอะไร สำหรับผมแล้ว เธออยากตาย เธอร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน จนไม่มีน้ำตา ผมทำได้แค่เพียงปลอบใจเธอ ผมเสียใจมากๆครับที่ผมหายไปแล้วทำไห้เธอไปเจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้น ผมเสียใจที่ผมบอกเลิกเพื่อต้องการประชด เอาชนะเธอ ผมทำทุกอย่าง ปลอบใจเธอ ทำไห้ดีที่สุด เพื่อทดแทนความผิดที่ผมทำลงไป ตอนนี้เธอไม่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เธอเย็นชามาก จนกระทั่ง ตอนนี้เธอไม่อยากไห้ผมไปยุ่งกับชีวิตเธออีกแล้ว ผมโทร และ ส่งข้อความไปหา ในไลน์ เธอ มาสองอาทิตย์แล้ว เธออ่านแต่ไม่ตอบ ถ้าตอบเธอก็บอกไห้ผมลืมเธอไปสะ ผมเสียใจมากๆครับ ที่ผมทำร้ายสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต สุดท้ายนี้ผมอยากบอกกับเธอว่า ผมขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป ขอบคุณนะครับสำหรับคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผม ตอนนี้ผมก็ได้แต่ฟังเพลงเศร้าๆ ยอมรับกรรมที่ตัวเองทำ ทุกข์ทรมานหัวใจมากๆ....
อุทาหรณ์ อย่าบอกเลิกพร่ำเพรื่อ