ถุงมือนักเขียนเรื่องนี้ สุดท้ายของวีคที่ 2 ประจำเดือนนี้ครับ
เป็นเรื่องราวของคนไทยสองสามคนซึ่งเป็นเพื่อนกัน ไปเที่ยว ณ สถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง แล้วไปเจอฝรั่งนักท่องเที่ยวนั่งสูบบุหรี่อยู่ ซึ่งสถานที่นั้นก็มีป้ายห้ามสูบบุหรี่อย่างชัดเจน แต่ฝรั่งคนนั้นก็ไม่สน หนึ่งในสามสหายชาวไทยจึงสวมวิญญาณ "เจ้าบ้าน" เข้าไปห้ามปราม
เรื่องราวจะจบลงอย่างไร โปรดติดตามครับ อ่านจบแล้วก็ตัดเกรดตามอัธยาศัย และหาตัวคนเขียนกันให้เจอเน้อ
“ดูยูวอนท์ทูโกทูอาลีโฮเท็ว?”
“Yes”
“ยูแคนโกบายแดร์ บายโกอิ้งสเตร์ท อันทิลเดอะครอสโร้ด เด็นเทิร์นเล็ฟท์แอนด์วอล์คฟอร์วันฮันเหร็ดฟิฟท์ตี้มิเตอร์ ทูไฟน์เดอะเพลซ”
“Thank you very much for your kindness.”
“ยัวร์เว็วคั่ม”
สมหวังยกมือทักทายตอบรับกลับให้ฝรั่งร่างสูงยาวที่ยกมือก่อน หลังจากที่ทั้งคู่ยิ้มให้กันพอเป็นพิธี นักท่องเที่ยวจากต่างแดนที่หิ้วสัมภาระมากมายก็เดินเท้าจากไป ในถนนสายกว้างขนาดสี่เลนแต่ทางฟุตบาธคับแคบนี้ไม่ค่อยจะมีผู้คนเดินสัญจรกันสักเท่าไหร่ แตกต่างจากรถราที่วิ่งสวนทางกันมากมายสร้างฝุ่นลอยคละคลุ้งกันเต็มสองข้างทาง ไม่แปลกที่จะไม่มีใครอยากจะเดินผ่านถนนเส้นนี้ ถ้าไม่ใช่อาคันตุกะที่เพิ่งมาใหม่ หรือเป็นกลุ่มชายหนุ่มงบน้อยที่ไม่ต้องการควักเงินออกจากกระเป๋าให้กับรถประจำทาง
สมหวัง สง่าและนนเป็นคนกลุ่มหลังที่พูดถึง พวกเขางบน้อยจริงและระยะทางจากที่พักไปยังจุดหมายของทั้งสามก็ไม่ไกลเกินกว่าจะเดิน ทำให้ทั้งหมดพร้อมใจกันยอมสูดดมควันพิษจากท้องถนนนี้ชั่วคราว เพราะอีกไม่เกิน 5 นาทีพวกเขาก็จะไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่สวนสาธารณะใจกลางเมืองที่แวดล้อมไปด้วยต้นไม้มากมาย
“แกกล้าพูดกับฝรั่งด้วยเหรอ” นนพูดขึ้น
“ทำไมจะไม่ล่ะ เราเรียนกันมาตั้งแต่ ป.4 แล้ว เราควรจะเป็นเจ้าบ้านที่ดีสิ” สมหมายพูดขึ้นบ้าง
“แล้วทำไมเราจะต้องเป็นเจ้าบ้านที่ดีวะ กูไม่เข้าใจ” สง่าพูดด้วยความสงสัยในสิ่งที่ได้ยิน
สมหมายหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบ “ก็คงเพราะเราเป็นเมืองท่องเที่ยวมั้ง ประเทศไทยมีรายได้จากการท่องเที่ยวเยอะ เราควรจะอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยวฝรั่งด้วย”
“เหรอ” สง่าทำท่าหยุดคิดบ้าง “แล้วเราได้ประโยชน์อะไรจากการท่องเที่ยววะ เท่าที่เห็นพอจังหวัดไหนเป็นแหล่งท่องเที่ยว ข้าวของก็แพงขึ้น หลายๆที่ไม่บริการให้คนไทย แม่.... -ง จะล่อแต่ฝรั่ง”
“เอ้อ... ไอ่หง่าพูดก็น่าคิด เราได้อะไรจากนักท่องเที่ยวบ้างวะ” นนเสริมคำถาม
“พวกมืงอย่าใจแคบกันไปหน่อยเลย คนเข้ามาในประเทศ เก็บภาษีได้ก็เอามาสร้างถนนหนทาง สร้างนู่นนี่นั่นให้เราใช้กันไง”
สมหมายพยายามอธิบายจนทำให้ทั้งสง่าและนนเห็นภาพ ผู้ฟังทั้งสองหันไปดูภาพประกอบของจริงคือท้องถนนที่มีรถราวิ่งสร้างมลพิษมากมาย
“เอ้อ... หมายมันก็พูดมีเหตุผล หรือว่าพวกเราอยากกลับไปอยู่บ้านนอกที่มีแต่ถนนดินแดงและกลิ่นขี้ควาย” นนพูดโน้มเอียงมาทางสมหมาย
สง่าหันมายิ้มให้เพื่อนทั้งสอง “ถ้าเรื่องนั้นก็พอยอมรับได้ อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ สู้มาทำงานรับจ้างในโรงงานเก็บเงินยังพอส่งให้พ่อแม่ได้บ้าง”
“เอาน่าๆถึงที่นี่สภาพที่เราอยู่มันจะไม่สวยหรู อากาศที่นี่ก็เต็มไปด้วยควันพิษ แต่เราก็ยังพอจะมีที่ให้พักปอดของเราได้บ้าง” สมหมายพูด
“ใช่ๆปอดแห่งสุดท้ายในเมืองอุตสาหกรรม พอพูดถึงเรารีบเดินไปกันเถอะ” นนพูด
ภาพข้างหน้าของทั้งสามที่ประตูกว้างที่คั่นระหว่างรั้วสูงปิดทึบ หลังประตูเหล็กนั้นเป็นสวนสารธารณะขนาดสามสิบกว่าตารางกิโลเมตร ทั้งหมดเดินเข้าไปข้างในก็เห็นความสงบและอากาศที่สะอาดน่าสูดดม คนจำนวนมากต่างมาพักผ่อน บ้างมาวิ่งออกกำลังกาย บางคนมาปูเสื่อนั่งบนสนามหญ้านอนหลับพักผ่อนหรือนอนอ่านหนังสือ เสียงนกที่จับจองสวนแห่งนี้เป็นบ้านต่างส่งเสียงร้องทำให้หลายๆคนไม่ลืมความเป็นธรรมชาตินี้
สง่าเห็นคนเยอะจึงชักชวนเพื่อนๆไปท้ายสวนแทน “เราไปนั่งที่เดิมกันดีกว่า”
ในที่สุดทั้งหมดก็มาถึงสถานที่แห่งหนึ่งในสวนที่ไม่ค่อยมีคนมา ทั้งหมดต่างนั่งลงกับสนามหญ้าและหยิบสิ่งของออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ มีทั้งน้ำและขนมรวมถึงมีหนังสือ ทั้งสามเปิดหนังสือของตัวเองออกอ่าน ขนมและน้ำถูกหยิบกิน ความสุขสงบในส่วนแห่งนี้ของทั้งสมหมาย สง่าและนนกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี มีบางคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับ แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ลอยมาทำลายความสงบนั้น
กลิ่นควันบุหรี่รุนแรงลอยมา แสดงให้เห็นว่ามีคนสูบบุหรี่ใกล้ๆแถวนี้ สมหมายรีบเปิดเปลือกตาและหาต้นตอของกลิ่น ม้านั่งห่างไปไม่ถึง 5 เมตรมีฝรั่งแก่ผมยาวนั่งสูบบุหรี่อย่างสบายใจ
“เราย้ายที่นั่นกันเถอะ” สมหมายพูดขึ้น
สง่าและนนหันมาทางผู้พูด “ที่นี่เขาห้ามสูบบุหรี่” หนึ่งในนั้นพูด
“มันอาจจะอ่านป้ายภาษาไทยไม่ออก” สมหมายพูด
“ป้ายเป็นสัญลักษณ์ห้ามสูบบุหรี่” นนพูด
“เหรอ” สมหมายทำท่าอึกอัก “ช่างมันเถอะ ฝรั่งนั่นอาจจะเป็นพวกไร้จิตสำนึกก็ได้ เราไปนั่งที่อื่นกันเถอะ”
“แต่ว่าถ้าปล่อยให้สูบบุหรี่ได้หนึ่งคน เดี๋ยวก็มีคนที่สอง คนที่สามอีก” นนยังไม่ยอม
“มันใช่หน้าที่ของเราจะไปห้ามปรามที่ไหนล่ะ” สมหมายพูด
“แต่ว่า...”
นนยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาเห็นสง่ารุดเดินไปที่ฝรั่งแก่ผมยาวที่นั่งสูบบุหรี่ ฝีเท้าเร่งเร็วจนเพื่อนทั้งสองฉุดดึงรั้งไว้ไม่ทัน
“โนสโม้กกิ้ง ยูโนว์” เสียงของสง่าดังขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ
“Why?” ฝรั่งผมยาวหันมาตอบสั้นๆแล้วก็หันไปสูบบุหรี่ต่อ
“ดิสเพลสแคนน็อทสโมกกิ้ง” สง่าพูด
“How many years have you been here?” ฝรั่งพูด
สง่าไม่ตอบ เพราะงงว่าฝรั่งจะถามเขาทำไม
“I’ve been here for a long time. And I never see you.” ฝรั่งพูด
สง่ายังเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
“Are you a park official?” ฝรั่งพูด
“โน” สง่าพูดบ้าง
“If not, go away.”
สมหมายและนนตามมาสมทบ สมหมายรีบพูด “อย่าไปยุ่งกับมันเลย เราไปกันเถอะ”
“ยูชุลด์น็อทสโม้กเฮียร์ เอฟวี่วันโนว์” สง่าพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“Go away!” ฝรั่งแก่ยกมือชูนิ้วกลางให้ทั้งสอง ก่อนจะลุกขึ้นมาจากม้านั่งด้วยท่าทีอิดโรย เขาเดินเข้ามาหาคู่กรณี
สมหมายทำหน้าตื่นพร้อมเอื้อมมือไปฉุดกระชากสง่า สง่ายืนอยู่ที่เดิมพร้อมทำหน้านิ่ง มีแต่นนที่เก้าเดินออกมาข้างหน้าพร้อมมีเรื่องกับฝรั่งแก่
“Go away!” ฝรั่งพูดพร้อมเงื้อหมัด
สง่ามองท่าทีนั้นด้วยสายตาที่นิ่งสนิท ต่างกับสมหมายที่เกรงกลัวกับท่าทีนั้น แต่นนเตรียมพร้อมที่จะปะทะหากมีอะไรเกิดขึ้น ทั้งสองฝ่ายต่างจดๆจ้องๆไม่มีใครกล้าลงมือก่อน และทันใดนั้นเป็นสง่าที่ขยับร่างกายก่อน
สง่าเอื้อมมือไปรั้งตัวของนนให้ถอยออกมา และจากนั้นเขาก็ค่อยๆหันหลังกลับและเดินออกไป เพื่อนๆอีกสองคนเดินตามสง่า
“แค่นี้เหรอ” นนพูดด้วยอารมณ์ที่ยังค้างไม่หาย
“แค่นี้ก็พอแล้ว เราก็ทำได้แค่ไปตักเตือน” สง่าพูด
“แล้วมืงจะทำไปทำไมวะ ใช่เรื่องของเราที่ไหนล่ะ” สมหมายพูดบ้าง
สง่าพูดออกไปทันที “เราควรจะเป็นเจ้าบ้านที่ดีสิ”
“เจ้าบ้านที่ดียังไงวะ” สมหมายพูด
“เจ้าบ้านที่ดีก็ควรตักเตือนผู้มาเยือนในสิ่งที่ไม่ถูกต้องสิ” สง่าสรุป
“เออ... ไอ่หง่าพูดก็มีเหตุผล กูเห็นด้วยเลย” นนเสริม
“แล้วมันจะได้อะไรวะ คนที่ไม่มีสามัญสำนึกทำยังไงก็เป็นคนไม่มีสามัญสำนึกวันยังค่ำ ถ้าไม่จับคนพวกนี้ไปปรับหรือไปติดคุกก็คงไม่สำนึกหรอก” สมหมายพูด
“มันก็ใช่ มันเป็นอย่างทีมืงพูดว่ะ แต่กูว่าก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย เจ้าบ้านที่ดีก็ต้องพยายามรักษาบ้านให้สะอาดน่าอยู่เข้าไว้ เพื่อตัวเจ้าบ้านเองและแขกคนต่อๆไป” สง่าทิ้งท้าย
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
1. B-thirteen
2. Christian Trevelyan Grey
3. Chee River
4. GTW
5. KTHc
6. ladylongleg (สมาชิกหมายเลข 2326325)
7. Lady Star 919
8. Na(นะ)
9. psycho_factory
10. Soul Master
11. Susisiri
12. TOSHARE (สมาชิกหมายเลข 4563770)
13. turtle_cheesecake
14. WANG JIE
15. คีตมินทร์
16. จอมยุทธนักสืบ
17. ชายขอบคันนายาว
18. นลินมณี
19. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
20. รัชต์สารินท์
21. ลายลิขิต
22. สวนดอก
23. น้องโจอี้ (สมาชิกหมายเลข 817884)
24. มัศยวีร์
*** รายชื่อ อาจมีการเปลี่ยนแปลง แก้ไขเพิ่มเติม ได้ทุกเมื่อ ^^
*** จะเฉลยถุงมือนี้ใน
วันที่ 13 กรกฎาคม 2561 ภาพปริศนาจะวาง วันที่ 11 ครับ ***
สโลแกนของเราคือ "เขียนเมื่ออยากเขียน แต่งเมื่ออยากแต่ง เล่นซ่อนหากันเมื่ออยากเล่น"
จัดไป ในแต่ละสัปดาห์ สรุปผลคะแนนทุกครั้งที่เฉลย
ผู้ชนะที่ 1 และ/หรือ ผู้ที่ไม่มีใครทายถูก จะเข้ารอบ
THE GLOVES FINAL 2018 ตอนปลายปี (ในฐานะมือวาง) ครับผม
🌲🌴🏡 THE WEEKLY GLOVES ไตรมาสสุดท้าย วีคที่ 28 เรื่องสั้น#60 "เจ้าบ้าน" โดย ถุงมือ "NO SMOKING" 🏡🌲🌴
ถุงมือนักเขียนเรื่องนี้ สุดท้ายของวีคที่ 2 ประจำเดือนนี้ครับ
เป็นเรื่องราวของคนไทยสองสามคนซึ่งเป็นเพื่อนกัน ไปเที่ยว ณ สถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง แล้วไปเจอฝรั่งนักท่องเที่ยวนั่งสูบบุหรี่อยู่ ซึ่งสถานที่นั้นก็มีป้ายห้ามสูบบุหรี่อย่างชัดเจน แต่ฝรั่งคนนั้นก็ไม่สน หนึ่งในสามสหายชาวไทยจึงสวมวิญญาณ "เจ้าบ้าน" เข้าไปห้ามปราม
เรื่องราวจะจบลงอย่างไร โปรดติดตามครับ อ่านจบแล้วก็ตัดเกรดตามอัธยาศัย และหาตัวคนเขียนกันให้เจอเน้อ
“ดูยูวอนท์ทูโกทูอาลีโฮเท็ว?”
“Yes”
“ยูแคนโกบายแดร์ บายโกอิ้งสเตร์ท อันทิลเดอะครอสโร้ด เด็นเทิร์นเล็ฟท์แอนด์วอล์คฟอร์วันฮันเหร็ดฟิฟท์ตี้มิเตอร์ ทูไฟน์เดอะเพลซ”
“Thank you very much for your kindness.”
“ยัวร์เว็วคั่ม”
สมหวังยกมือทักทายตอบรับกลับให้ฝรั่งร่างสูงยาวที่ยกมือก่อน หลังจากที่ทั้งคู่ยิ้มให้กันพอเป็นพิธี นักท่องเที่ยวจากต่างแดนที่หิ้วสัมภาระมากมายก็เดินเท้าจากไป ในถนนสายกว้างขนาดสี่เลนแต่ทางฟุตบาธคับแคบนี้ไม่ค่อยจะมีผู้คนเดินสัญจรกันสักเท่าไหร่ แตกต่างจากรถราที่วิ่งสวนทางกันมากมายสร้างฝุ่นลอยคละคลุ้งกันเต็มสองข้างทาง ไม่แปลกที่จะไม่มีใครอยากจะเดินผ่านถนนเส้นนี้ ถ้าไม่ใช่อาคันตุกะที่เพิ่งมาใหม่ หรือเป็นกลุ่มชายหนุ่มงบน้อยที่ไม่ต้องการควักเงินออกจากกระเป๋าให้กับรถประจำทาง
สมหวัง สง่าและนนเป็นคนกลุ่มหลังที่พูดถึง พวกเขางบน้อยจริงและระยะทางจากที่พักไปยังจุดหมายของทั้งสามก็ไม่ไกลเกินกว่าจะเดิน ทำให้ทั้งหมดพร้อมใจกันยอมสูดดมควันพิษจากท้องถนนนี้ชั่วคราว เพราะอีกไม่เกิน 5 นาทีพวกเขาก็จะไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่สวนสาธารณะใจกลางเมืองที่แวดล้อมไปด้วยต้นไม้มากมาย
“แกกล้าพูดกับฝรั่งด้วยเหรอ” นนพูดขึ้น
“ทำไมจะไม่ล่ะ เราเรียนกันมาตั้งแต่ ป.4 แล้ว เราควรจะเป็นเจ้าบ้านที่ดีสิ” สมหมายพูดขึ้นบ้าง
“แล้วทำไมเราจะต้องเป็นเจ้าบ้านที่ดีวะ กูไม่เข้าใจ” สง่าพูดด้วยความสงสัยในสิ่งที่ได้ยิน
สมหมายหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบ “ก็คงเพราะเราเป็นเมืองท่องเที่ยวมั้ง ประเทศไทยมีรายได้จากการท่องเที่ยวเยอะ เราควรจะอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยวฝรั่งด้วย”
“เหรอ” สง่าทำท่าหยุดคิดบ้าง “แล้วเราได้ประโยชน์อะไรจากการท่องเที่ยววะ เท่าที่เห็นพอจังหวัดไหนเป็นแหล่งท่องเที่ยว ข้าวของก็แพงขึ้น หลายๆที่ไม่บริการให้คนไทย แม่.... -ง จะล่อแต่ฝรั่ง”
“เอ้อ... ไอ่หง่าพูดก็น่าคิด เราได้อะไรจากนักท่องเที่ยวบ้างวะ” นนเสริมคำถาม
“พวกมืงอย่าใจแคบกันไปหน่อยเลย คนเข้ามาในประเทศ เก็บภาษีได้ก็เอามาสร้างถนนหนทาง สร้างนู่นนี่นั่นให้เราใช้กันไง”
สมหมายพยายามอธิบายจนทำให้ทั้งสง่าและนนเห็นภาพ ผู้ฟังทั้งสองหันไปดูภาพประกอบของจริงคือท้องถนนที่มีรถราวิ่งสร้างมลพิษมากมาย
“เอ้อ... หมายมันก็พูดมีเหตุผล หรือว่าพวกเราอยากกลับไปอยู่บ้านนอกที่มีแต่ถนนดินแดงและกลิ่นขี้ควาย” นนพูดโน้มเอียงมาทางสมหมาย
สง่าหันมายิ้มให้เพื่อนทั้งสอง “ถ้าเรื่องนั้นก็พอยอมรับได้ อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ สู้มาทำงานรับจ้างในโรงงานเก็บเงินยังพอส่งให้พ่อแม่ได้บ้าง”
“เอาน่าๆถึงที่นี่สภาพที่เราอยู่มันจะไม่สวยหรู อากาศที่นี่ก็เต็มไปด้วยควันพิษ แต่เราก็ยังพอจะมีที่ให้พักปอดของเราได้บ้าง” สมหมายพูด
“ใช่ๆปอดแห่งสุดท้ายในเมืองอุตสาหกรรม พอพูดถึงเรารีบเดินไปกันเถอะ” นนพูด
ภาพข้างหน้าของทั้งสามที่ประตูกว้างที่คั่นระหว่างรั้วสูงปิดทึบ หลังประตูเหล็กนั้นเป็นสวนสารธารณะขนาดสามสิบกว่าตารางกิโลเมตร ทั้งหมดเดินเข้าไปข้างในก็เห็นความสงบและอากาศที่สะอาดน่าสูดดม คนจำนวนมากต่างมาพักผ่อน บ้างมาวิ่งออกกำลังกาย บางคนมาปูเสื่อนั่งบนสนามหญ้านอนหลับพักผ่อนหรือนอนอ่านหนังสือ เสียงนกที่จับจองสวนแห่งนี้เป็นบ้านต่างส่งเสียงร้องทำให้หลายๆคนไม่ลืมความเป็นธรรมชาตินี้
สง่าเห็นคนเยอะจึงชักชวนเพื่อนๆไปท้ายสวนแทน “เราไปนั่งที่เดิมกันดีกว่า”
ในที่สุดทั้งหมดก็มาถึงสถานที่แห่งหนึ่งในสวนที่ไม่ค่อยมีคนมา ทั้งหมดต่างนั่งลงกับสนามหญ้าและหยิบสิ่งของออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ มีทั้งน้ำและขนมรวมถึงมีหนังสือ ทั้งสามเปิดหนังสือของตัวเองออกอ่าน ขนมและน้ำถูกหยิบกิน ความสุขสงบในส่วนแห่งนี้ของทั้งสมหมาย สง่าและนนกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี มีบางคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับ แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ลอยมาทำลายความสงบนั้น
กลิ่นควันบุหรี่รุนแรงลอยมา แสดงให้เห็นว่ามีคนสูบบุหรี่ใกล้ๆแถวนี้ สมหมายรีบเปิดเปลือกตาและหาต้นตอของกลิ่น ม้านั่งห่างไปไม่ถึง 5 เมตรมีฝรั่งแก่ผมยาวนั่งสูบบุหรี่อย่างสบายใจ
“เราย้ายที่นั่นกันเถอะ” สมหมายพูดขึ้น
สง่าและนนหันมาทางผู้พูด “ที่นี่เขาห้ามสูบบุหรี่” หนึ่งในนั้นพูด
“มันอาจจะอ่านป้ายภาษาไทยไม่ออก” สมหมายพูด
“ป้ายเป็นสัญลักษณ์ห้ามสูบบุหรี่” นนพูด
“เหรอ” สมหมายทำท่าอึกอัก “ช่างมันเถอะ ฝรั่งนั่นอาจจะเป็นพวกไร้จิตสำนึกก็ได้ เราไปนั่งที่อื่นกันเถอะ”
“แต่ว่าถ้าปล่อยให้สูบบุหรี่ได้หนึ่งคน เดี๋ยวก็มีคนที่สอง คนที่สามอีก” นนยังไม่ยอม
“มันใช่หน้าที่ของเราจะไปห้ามปรามที่ไหนล่ะ” สมหมายพูด
“แต่ว่า...”
นนยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาเห็นสง่ารุดเดินไปที่ฝรั่งแก่ผมยาวที่นั่งสูบบุหรี่ ฝีเท้าเร่งเร็วจนเพื่อนทั้งสองฉุดดึงรั้งไว้ไม่ทัน
“โนสโม้กกิ้ง ยูโนว์” เสียงของสง่าดังขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ
“Why?” ฝรั่งผมยาวหันมาตอบสั้นๆแล้วก็หันไปสูบบุหรี่ต่อ
“ดิสเพลสแคนน็อทสโมกกิ้ง” สง่าพูด
“How many years have you been here?” ฝรั่งพูด
สง่าไม่ตอบ เพราะงงว่าฝรั่งจะถามเขาทำไม
“I’ve been here for a long time. And I never see you.” ฝรั่งพูด
สง่ายังเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
“Are you a park official?” ฝรั่งพูด
“โน” สง่าพูดบ้าง
“If not, go away.”
สมหมายและนนตามมาสมทบ สมหมายรีบพูด “อย่าไปยุ่งกับมันเลย เราไปกันเถอะ”
“ยูชุลด์น็อทสโม้กเฮียร์ เอฟวี่วันโนว์” สง่าพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“Go away!” ฝรั่งแก่ยกมือชูนิ้วกลางให้ทั้งสอง ก่อนจะลุกขึ้นมาจากม้านั่งด้วยท่าทีอิดโรย เขาเดินเข้ามาหาคู่กรณี
สมหมายทำหน้าตื่นพร้อมเอื้อมมือไปฉุดกระชากสง่า สง่ายืนอยู่ที่เดิมพร้อมทำหน้านิ่ง มีแต่นนที่เก้าเดินออกมาข้างหน้าพร้อมมีเรื่องกับฝรั่งแก่
“Go away!” ฝรั่งพูดพร้อมเงื้อหมัด
สง่ามองท่าทีนั้นด้วยสายตาที่นิ่งสนิท ต่างกับสมหมายที่เกรงกลัวกับท่าทีนั้น แต่นนเตรียมพร้อมที่จะปะทะหากมีอะไรเกิดขึ้น ทั้งสองฝ่ายต่างจดๆจ้องๆไม่มีใครกล้าลงมือก่อน และทันใดนั้นเป็นสง่าที่ขยับร่างกายก่อน
สง่าเอื้อมมือไปรั้งตัวของนนให้ถอยออกมา และจากนั้นเขาก็ค่อยๆหันหลังกลับและเดินออกไป เพื่อนๆอีกสองคนเดินตามสง่า
“แค่นี้เหรอ” นนพูดด้วยอารมณ์ที่ยังค้างไม่หาย
“แค่นี้ก็พอแล้ว เราก็ทำได้แค่ไปตักเตือน” สง่าพูด
“แล้วมืงจะทำไปทำไมวะ ใช่เรื่องของเราที่ไหนล่ะ” สมหมายพูดบ้าง
สง่าพูดออกไปทันที “เราควรจะเป็นเจ้าบ้านที่ดีสิ”
“เจ้าบ้านที่ดียังไงวะ” สมหมายพูด
“เจ้าบ้านที่ดีก็ควรตักเตือนผู้มาเยือนในสิ่งที่ไม่ถูกต้องสิ” สง่าสรุป
“เออ... ไอ่หง่าพูดก็มีเหตุผล กูเห็นด้วยเลย” นนเสริม
“แล้วมันจะได้อะไรวะ คนที่ไม่มีสามัญสำนึกทำยังไงก็เป็นคนไม่มีสามัญสำนึกวันยังค่ำ ถ้าไม่จับคนพวกนี้ไปปรับหรือไปติดคุกก็คงไม่สำนึกหรอก” สมหมายพูด
“มันก็ใช่ มันเป็นอย่างทีมืงพูดว่ะ แต่กูว่าก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย เจ้าบ้านที่ดีก็ต้องพยายามรักษาบ้านให้สะอาดน่าอยู่เข้าไว้ เพื่อตัวเจ้าบ้านเองและแขกคนต่อๆไป” สง่าทิ้งท้าย
ถุงมือ NO SMOKING
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
1. B-thirteen
2. Christian Trevelyan Grey
3. Chee River
4. GTW
5. KTHc
6. ladylongleg (สมาชิกหมายเลข 2326325)
7. Lady Star 919
8. Na(นะ)
9. psycho_factory
10. Soul Master
11. Susisiri
12. TOSHARE (สมาชิกหมายเลข 4563770)
13. turtle_cheesecake
14. WANG JIE
15. คีตมินทร์
16. จอมยุทธนักสืบ
17. ชายขอบคันนายาว
18. นลินมณี
19. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
20. รัชต์สารินท์
21. ลายลิขิต
22. สวนดอก
23. น้องโจอี้ (สมาชิกหมายเลข 817884)
24. มัศยวีร์
*** รายชื่อ อาจมีการเปลี่ยนแปลง แก้ไขเพิ่มเติม ได้ทุกเมื่อ ^^
*** จะเฉลยถุงมือนี้ใน วันที่ 13 กรกฎาคม 2561 ภาพปริศนาจะวาง วันที่ 11 ครับ ***
สโลแกนของเราคือ "เขียนเมื่ออยากเขียน แต่งเมื่ออยากแต่ง เล่นซ่อนหากันเมื่ออยากเล่น"
จัดไป ในแต่ละสัปดาห์ สรุปผลคะแนนทุกครั้งที่เฉลย
ผู้ชนะที่ 1 และ/หรือ ผู้ที่ไม่มีใครทายถูก จะเข้ารอบ THE GLOVES FINAL 2018 ตอนปลายปี (ในฐานะมือวาง) ครับผม