เรื่องต่อไปนี้ เกี่ยวกับผู้พิการทางสายตา ซึ่งมีประสบการณ์ชีวิตอย่างหนึ่งซึ่งตัวเขาคงจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต...
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร แนวไหน ???
เชิญติดตาม ให้เกรด และหาตัวคนเขียนกันได้ ณ บัดนี้ครับ
"ปี๊น ปี๊น ๆ ๆ ปี๊นน"
"บรื๋นนน บรื๋นนน"
เสียงรถยนต์และรถมอเตอร์ไซค์วิ่งผ่านถนนที่ผมกำลังเดินถือไม้เท้าเคาะพื้นไปข้างหน้าเพื่อจะข้าม จนแล้วจนรอด ก็ไม่เปิดโอกาสให้ผมเดินข้ามไปได้สักที
มันเป็นเวลาเย็นแล้ว ผมกะเอาจากระยะเวลาที่ผมนั่งขายล็อตเตอรี่อยู่ริมทางเท้าข้างกำแพงวัดที่ผมมาทุกวันเป็นประจำ วันนี้ผมมาตั้งแต่หลังเที่ยง ก็ค่อย ๆ ถือไม้เท้าคู่ชีพด้วยมือขวาข้างถนัดเคาะพื้นถนนนำทางมาจากบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก มือซ้ายหนีบแผงล็อตเตอรี่ ข้ามถนนมาฝั่งนี้ บางทีก็โชคดีเจอคนใจดีจูงมือผมพาข้ามถนน
ถึงตรงนี้ คุณ ๆ คงเข้าใจกันแล้ว ใช่ครับ ผมเป็นคนตาบอด แต่ผมก็ไม่งอมืองอเท้านั่งขอทานหรอก นั่งขายล็อตเตอรี่ ผมว่าน่าจะดูดีกว่า และโชคดีที่เผอิญผมมีเพื่อนคนหนึ่งซึ่งขายล็อตเตอรี่แผงใหญ่หน้าตลาดช่วยแบ่งล็อตเตอรี่มาให้ผมขาย ก็จึงพอมีรายได้จุนเจือตัวเองจากงานนี้
เสียงรถรายังคงวิ่งกันไปมาทั้งทางซ้ายและทางขวา ผมเลยไม่ได้ข้ามถนนเสียที ได้แต่ยืนรอ ผมจำเป็นต้องรอให้เสียงรถต่าง ๆ ซาลงจนแน่ใจเสียก่อนจึงจะก้าวเดินข้ามไป ทำไงได้ ก็เรามันเป็นคนพิการนี่นา
"รถเยอะจริง ๆ เย็นวันนี้ เมื่อไรจะข้ามไปได้เสียทีเนี่ย เฮ้อ" ผมบ่น
แล้วผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดอยู่ด้านขวามือ อีกทั้งได้กลิ่นน้ำหอมจากกายของเธออีกด้วย
"น้า รถเยอะขนาดนี้ ข้ามถนนไปคนเดียวอันตราย ให้ฉันช่วยเถอะนะ" พอเธอพูดจบ ผมก็ถูกคว้าแขนหมับ
"อ่าา ขอบคุณครับ"
ผมกล่าวคำขอบคุณ แล้วเธอก็จูงผมข้ามถนนไป ไม่นานก็ถึงอีกฝั่งหนึ่ง แล้วเธอก็ปล่อยมือออกจากแขนผม
"ขอบคุณมากครับ พี่สาว" ผมกล่าวขอบคุณเธอ
"ไม่เป็นไรค่ะ ช่วยคนพิการ ก็หวังว่าจะได้บุญบ้าง" เธอพูดเหมือนตั้งความหวัง ซึ่งผมรู้สึกแปลกนิดหน่อย แต่ก็พยักหน้าแล้วตอบ "คนใจดีอย่างพี่สาว ต้องได้บุญแน่นอนครับผม ผมกลับบ้านก่อนนะครับ"
"กลับเองได้แน่นะคะ"
"ไม่มีปัญหาครับ ผมเดินไปเดินกลับแบบนี้ทุกวัน ไปละครับพี่สาว สวัสดีครับ"
"หวัดดีค่ะ"
ร่ำลาสุภาพสตรีผู้มีน้ำใจงามแล้ว ผมก็ค่อย ๆ ใช้ไม้เท้าพาตัวเองกลับบ้าน ไปตามทางที่ผมจำได้อย่างแม่นยำด้วยประสาทสัมผัสโดยไม่ต้องให้คนช่วย
เดินไปได้หน่อยหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงวินมอเตอร์ไซค์ที่ผมรู้จักเอ่ยทัก
"โอ้โฮ น้ายอด เมื่อกี้นี้ ยอดสมชื่อจริง ๆ เลยน้า"
"ทำไมวะ" ผมถามอย่างฉงน
"ก็น้า เดินข้ามถนนจากฝั่งโน้นมาคนเดียว ผ่านรถไม่รู้กี่คันต่อกี่คันมาได้ เหมือนคนตาดีเลย"
"พูดอะไรของเอ็ง ไอ้เปี๊ยก" ผมตอบด้วยความสงสัย "ข้าไม่ได้เดินข้ามมาคนเดียว มีคนช่วยจูงข้ามา"
"พูดเป็นเล่น" ไอ้หนุ่มเปี๊ยกเถียง "ก็ผมยืนดูอยู่ น้าเดินข้ามมาปร๋อเลย ไม่เอาไม้เท้าช่วยเคาะพื้นด้วย ถือไว้เฉย ๆ เลย"
"เฮ่ยย มีคนช่วยพาข้าเดินข้ามมาจริง ๆ" ผมเถียงคอเป็นเอ็น
"ไม่มีอะน้า มีผมต้องเห็นดิ" มันก็ยืนกรานกระต่ายขาเดียวเหมือนกัน
"เออ ๆ ช่างเหอะ ไม่เห็นก็ไม่เห็น" ผมกล่าวตัดบทด้วยความรำคาญ "ข้ากลับบ้านละ หิวข้าวแล้วโว้ย ไปก่อนนะ"
"ครับน้า เดินดี ๆ ล่ะ"
"เออ สบายมาก ยอหอ"
บอกลาไอ้เปี๊ยกวินมอเตอร์ไซค์หนุ่มแล้วผมก็เดินกลับบ้าน เดินไปคิดไป ทำไมมันไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นวะ หรือว่าเธออยู่ในมุมที่มันมองไม่เห็น ผมอาจจะบังตัวเธออยู่ก็เป็นได้ ผมคิดหาเหตุผลอธิบายให้กับตัวเอง
เย็นวันต่อมา
หลังจากยืนเคารพธงชาติเมื่อได้ยินเสียงเพลงชาติตอนหกโมงเย็นแล้ว ผมก็พับแผงล็อตเตอรี่ เตรียมจะกลับบ้าน ไปถึงถนนจุดที่ข้ามเป็นประจำจุดเดิม ยืนรอจังหวะจะข้ามไปอยู่
ยังไม่ทันจะก้าวขาออกไป สายลมพัดมาวูบหนึ่ง พาเอากลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดิมที่ผมได้กลิ่นเมื่อเย็นวันวานโชยมาเตะจมูกอย่างแรง
ผมทำจมูกฟุตฟิต แล้วก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนเดิมที่พาผมข้ามถนนเมื่อวานนี้
"หวัดดีค่ะ น้า เจอกันอีกแล้วนะ ไป ไปด้วยกัน" และเธอจับมือผมจูงเดินข้ามถนนทันที ผมก็ต้องยอมให้เธอพาผมข้ามถนนไปแต่โดยดี
มีเสียงแตรรถสองสามคันในขณะที่ผมกำลังข้ามถนน จนมาถึงฝั่งตรงกันข้าม
"ขอบคุณมากครับ พี่สาวใจดีจริง ๆ" ผมกล่าวขอบคุณและชมเชยเธอ
"ไม่เป็นไรค่ะน้า คนเรา ช่วยเหลือกันได้ก็ควรช่วย เรื่องแค่นี้ นิดหน่อยเอง"
"พี่สาว อยู่แถว ๆ นี้หรือครับ" ผมนึกอยากทำความรู้จักกับเธอขึ้นมา เลยชวนคุย
"ค่ะ อยู่แถว ๆ นี้แหละ"
"สงสัย พี่สาว คงเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้มั้ง ผมไม่เคยได้ยินเสียงพี่สาวมาก่อนเลย"
"ก็ มาอยู่แถวนี้ได้ ประมาณซักอาทิตย์นึงค่ะ"
"อ้อ ครับผม" ผมพยักหน้า แล้วลองหยอดเธอไปนิดหนึ่ง "พี่สาว ต้องเป็นคนสวยคนหนึ่งแน่ ๆ เลย"
"ทำไมพูดยังงั้นคะ" เธอถามและหัวเราะคิกคัก
"ผมเชื่อว่าอย่างนั้น เพราะกลิ่นน้ำหอมที่พี่สาวใช้อยู่น่ะครับ"
"พูดแปลกจัง คนขี้เหร่อาจจะใช้น้ำหอมก็ได้นี่นา"
"โอ้ ถ้าพูดแบบนี้ พี่สาวไม่ขี้เหร่แน่นอนเลยครับ" ผมพูดแล้วก็ยิ้ม ได้ยินเธอหัวเราะเสียงใส เสียงช่างไพเราะเสนาะะโสตเสียจริง
แล้วผมก็ได้ยินเสียงไอ้เปี๊ยก หนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ ตะโกนร้องเรียก
"น้ายอด ๆ มานี่หน่อย"
ผมหันไปตามเสียง แล้วก็หันกลับมาบอกลาสุภาพสตรีผู้ใจดี
"ผมไปก่อนนะครับพี่สาว ไอ้เปี๊ยกมันเรียกหาผมอยู่ แล้วพบกันใหม่ครับ"
"ค่ะ แล้วเจอกันอีก"
ผมก้าวเดินไปสองสามก้าวเพื่อจะไปหาไอ้เปี๊ยก แต่แล้ว ผมก็ได้กลิ่นน้ำหอมจากกกายของสุภาพสตรีผู้ใจดีโชยมาใกล้ ตามด้วยเสียงพูด "เดี๋ยวค่ะ"
"มีอะไรหรือครับพี่สาว" ผมหยุดเดินแล้วถามโดยมิได้หันกลับไปข้างหลัง ยืนนิ่งอยู่ ได้ยินเสียงไอ้เปี๊ยกตะโกนเรียกให้ไปหาเร็ว ๆ
"เดี๋ยวโว้ยเปี๊ยก แป๊บนึง"
พอผมบอกให้ไอ้เปี๊ยกรอ หญิงสาวกายหอมก็พูดกับผมข้าง ๆ หู "วันพรุ่งนี้ หวยออกแล้ว อยากถูกหวยไม๊"
"อยากสิครับพี่สาว พี่สาวมีเลขเด็ดเหรอ" ผมย้อนถาม
"มีจ้ะ"
"งั้นช่วยบอกผมหน่อยสิครับ"
"บอกก็ได้
แต่ต้องมีสิ่งตอบแทน"
"อะไรครับผม" ผมถามแล้วยิ้ม นึกในใจ พี่สาวคนนี้ขี้เล่น น่ารักดีแฮะ
"ได้ครับ พี่สาวต้องการให้ผมทำอะไร ผมจะทำให้ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ถ้าทำได้ ผมทำให้แน่นอนครับ"
"ดีจ้ะ เอาละ น้าฟังฉันให้ดีนะ"
"ครับ"
"บนแผงล็อตเตอรี่ของน้าน่ะ เลขชุด แถวซ้ายสุดของลูกค้า ขวาสุดของน้า นับจากบนลงล่าง ชุดที่ห้า น้าเก็บไว้ อย่าขายให้ใคร!"
ผมหูผึ่ง รีบเอาไม้เท้าหนีบไว้ที่รักแร้ แล้วกางแผงล็อตเตอรี่ออก ใช้นิ้วมือไล่หาล็อตเตอรี่ชุด ณ ตำแหน่งที่เธอบอก เมื่อพบแล้วก็ดึงออกจากแผง เก็บใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วเอ่ยถาม
"ผมเก็บหวยชุดที่พี่สาวบอกไว้แล้วครับ ถ้าผมถูกขึ้นมาจริง ๆ พี่สาวจะให้ผมช่วยทำอะไรครับ"
"บอกแล้ว อย่ากลัวนะคะ"
ผมแปลกใจกับคำถามนั้น แต่ก็ตอบรับ "ครับผม ไม่กลัวครับ บอกมาเลยพี่สาว ผมจะรักษาสัญญา ถ้าทำให้ได้ ผมทำแน่นอน"
"น้าทำได้แน่นอนค่ะ"
"ครับ งั้นบอกมาเลยครับ ไอ้เปี๊ยกส่งเสียงเรียกผมอีกแล้ว"
"อ่า พี่ ชื่อ
รัตนา จำไว้นะคะ"
เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกตัวเองว่า "พี่" และบอกชื่อของเธอ
"ครับผม แล้วไงครับ"
"ทำบุญให้พี่ด้วยค่ะ!"
คำตอบนั้น ทำให้ผมขนลุกซู่ แล้วทั้งเสียงและกลิ่นของเธอก็หายไปทันที
ผมยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินไปหาไอ้เปี๊ยกซึ่งร้องเรียกอยู่ พอเข้าไปใกล้มัน มันก็ถามผมทันที
"น้ายืนคุยอยู่กับใครตั้งนานน่ะ ?"
"อ๋อ คนรู้จักกันน่ะ"
"เหรอ ทำไมผมไม่เห็นใครสักคน เหมือนเมื่อวานตอนที่น้าเดินข้ามถนนเลย"
"เค้าคงอยู่ในมุมที่เอ็งไม่เห็นน่ะสิวะ" ผมพยายามตอบให้มีเหตุผล
"เออ แปลกแฮะ ช่างเหอะ น้ามีห้าสามซักใบนึงไม๊"
ห้าสาม ผมนึกในใจ เลขท้ายสองตัวเบอร์นี้ มันตรงกับเลขชุดที่พี่สาวเค้าให้เราเก็บไว้นี่หว่า ตอนเอานิ้วสัมผัส ผมจำได้
ผมกางแผงล็อตเตอรี่ออกแล้วบอกมัน "เอ็งดูเองละกันว่ามีหรือไม่มี"
ไอ้เปี๊ยกใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก็ดึงล็อตเตอรี่ใบหนึ่งออกไปแล้วยื่นแบ๊งค์ร้อยให้ผม "ได้ละน้า เหลือใบเดียวพอดี นี่ครับตังค์ ไม่ต้องทอนครับ"
"ขอบใจ โชคดีนะเปี๊ยก ข้าไปละ"
"ครับน้า พรุ่งนี้เจอกัน"
แล้วผมก็เดินกลับบ้าน
เกือบสี่โมงเย็นของวันต่อมา ผมก็ได้ยินว่า เลขท้ายสองตัวออก
ห้าสาม !
ไอ้เปี๊ยกโชคดีกับผมไปด้วยเพราะมันได้ล๊อตเตอรี่ใบเดี่ยว ๆ ไปใบนึง แต่ผมโชคสองชั้น เพราะนอกจากล็อตเตอรี่ชุดซึ่งมี 10 ใบ ถูกเลขท้ายสองตัวแล้ว ยังถูกรางวัลใหญ่ คือรางวัลที่ห้าอีกด้วย !
หลังจากผมนำล็อตเตอรี่ไปขึ้นเงินแล้ว ผมก็ได้ไปทำบุญให้กับ "พี่สาวรัตนา" ตามสัญญา และในคืนนั้น เธอมาหาผมในความฝัน
ในความฝัน ผมตาไม่บอด มองเห็นเธอเป็นหญิงสาวสวยมาก เธอบอกว่าเธอประสบอุบัติเหตุถูกรถชนตายบริเวณสี่แยกใกล้ทางม้าลายที่ผมเดินข้ามเป็นประจำนั้นประมาณอาทิตย์กว่า ๆ ที่ผ่านมา เธอบอกขอบคุณผม แล้วโบกมือลา
หลังจากนั้น ผมก็ไม่เคยได้ยินเสียง หรือได้กลิ่นน้ำหอมของเธออีกเลย
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
1. B-thirteen
2. Christian Trevelyan Grey
3. Chee River
4. GTW
5. KTHc
6. ladylongleg (สมาชิกหมายเลข 2326325)
7. Lady Star 919
8. Na(นะ)
9. psycho_factory
10. Soul Master
11. Susisiri
12. TOSHARE (สมาชิกหมายเลข 4563770)
13. turtle_cheesecake
14. WANG JIE
15. คีตมินทร์
16. จอมยุทธนักสืบ
17. ชายขอบคันนายาว
18. นลินมณี
19. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
20. รัชต์สารินท์
21. ลายลิขิต
22. สวนดอก
23. น้องโจอี้ (สมาชิกหมายเลข 817884)
24. มัศยวีร์
*** รายชื่อ อาจมีการเปลี่ยนแปลง แก้ไขเพิ่มเติม ได้ทุกเมื่อ ^^
*** จะเฉลยถุงมือนี้ใน
วันที่ 13 กรกฎาคม 2561 ภาพปริศนาจะวาง วันที่ 11 ครับ ***
สโลแกนของเราคือ "เขียนเมื่ออยากเขียน แต่งเมื่ออยากแต่ง เล่นซ่อนหากันเมื่ออยากเล่น"
จัดไป ในแต่ละสัปดาห์ สรุปผลคะแนนทุกครั้งที่เฉลย
ผู้ชนะที่ 1 และ/หรือ ผู้ที่ไม่มีใครทายถูก จะเข้ารอบ
THE GLOVES FINAL 2018 ตอนปลายปี (ในฐานะมือวาง) ครับผม
🌴👁😎THE WEEKLY GLOVES ไตรมาสสุดท้าย วีคที่ 28 เรื่องสั้น#59 "ผู้จูงข้ามถนน" โดย "ถุงมือคนขายหวย"😎👁🌴
เรื่องต่อไปนี้ เกี่ยวกับผู้พิการทางสายตา ซึ่งมีประสบการณ์ชีวิตอย่างหนึ่งซึ่งตัวเขาคงจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต...
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร แนวไหน ???
เชิญติดตาม ให้เกรด และหาตัวคนเขียนกันได้ ณ บัดนี้ครับ
"ปี๊น ปี๊น ๆ ๆ ปี๊นน"
"บรื๋นนน บรื๋นนน"
เสียงรถยนต์และรถมอเตอร์ไซค์วิ่งผ่านถนนที่ผมกำลังเดินถือไม้เท้าเคาะพื้นไปข้างหน้าเพื่อจะข้าม จนแล้วจนรอด ก็ไม่เปิดโอกาสให้ผมเดินข้ามไปได้สักที
มันเป็นเวลาเย็นแล้ว ผมกะเอาจากระยะเวลาที่ผมนั่งขายล็อตเตอรี่อยู่ริมทางเท้าข้างกำแพงวัดที่ผมมาทุกวันเป็นประจำ วันนี้ผมมาตั้งแต่หลังเที่ยง ก็ค่อย ๆ ถือไม้เท้าคู่ชีพด้วยมือขวาข้างถนัดเคาะพื้นถนนนำทางมาจากบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก มือซ้ายหนีบแผงล็อตเตอรี่ ข้ามถนนมาฝั่งนี้ บางทีก็โชคดีเจอคนใจดีจูงมือผมพาข้ามถนน
ถึงตรงนี้ คุณ ๆ คงเข้าใจกันแล้ว ใช่ครับ ผมเป็นคนตาบอด แต่ผมก็ไม่งอมืองอเท้านั่งขอทานหรอก นั่งขายล็อตเตอรี่ ผมว่าน่าจะดูดีกว่า และโชคดีที่เผอิญผมมีเพื่อนคนหนึ่งซึ่งขายล็อตเตอรี่แผงใหญ่หน้าตลาดช่วยแบ่งล็อตเตอรี่มาให้ผมขาย ก็จึงพอมีรายได้จุนเจือตัวเองจากงานนี้
เสียงรถรายังคงวิ่งกันไปมาทั้งทางซ้ายและทางขวา ผมเลยไม่ได้ข้ามถนนเสียที ได้แต่ยืนรอ ผมจำเป็นต้องรอให้เสียงรถต่าง ๆ ซาลงจนแน่ใจเสียก่อนจึงจะก้าวเดินข้ามไป ทำไงได้ ก็เรามันเป็นคนพิการนี่นา
"รถเยอะจริง ๆ เย็นวันนี้ เมื่อไรจะข้ามไปได้เสียทีเนี่ย เฮ้อ" ผมบ่น
แล้วผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดอยู่ด้านขวามือ อีกทั้งได้กลิ่นน้ำหอมจากกายของเธออีกด้วย
"น้า รถเยอะขนาดนี้ ข้ามถนนไปคนเดียวอันตราย ให้ฉันช่วยเถอะนะ" พอเธอพูดจบ ผมก็ถูกคว้าแขนหมับ
"อ่าา ขอบคุณครับ"
ผมกล่าวคำขอบคุณ แล้วเธอก็จูงผมข้ามถนนไป ไม่นานก็ถึงอีกฝั่งหนึ่ง แล้วเธอก็ปล่อยมือออกจากแขนผม
"ขอบคุณมากครับ พี่สาว" ผมกล่าวขอบคุณเธอ
"ไม่เป็นไรค่ะ ช่วยคนพิการ ก็หวังว่าจะได้บุญบ้าง" เธอพูดเหมือนตั้งความหวัง ซึ่งผมรู้สึกแปลกนิดหน่อย แต่ก็พยักหน้าแล้วตอบ "คนใจดีอย่างพี่สาว ต้องได้บุญแน่นอนครับผม ผมกลับบ้านก่อนนะครับ"
"กลับเองได้แน่นะคะ"
"ไม่มีปัญหาครับ ผมเดินไปเดินกลับแบบนี้ทุกวัน ไปละครับพี่สาว สวัสดีครับ"
"หวัดดีค่ะ"
ร่ำลาสุภาพสตรีผู้มีน้ำใจงามแล้ว ผมก็ค่อย ๆ ใช้ไม้เท้าพาตัวเองกลับบ้าน ไปตามทางที่ผมจำได้อย่างแม่นยำด้วยประสาทสัมผัสโดยไม่ต้องให้คนช่วย
เดินไปได้หน่อยหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงวินมอเตอร์ไซค์ที่ผมรู้จักเอ่ยทัก
"โอ้โฮ น้ายอด เมื่อกี้นี้ ยอดสมชื่อจริง ๆ เลยน้า"
"ทำไมวะ" ผมถามอย่างฉงน
"ก็น้า เดินข้ามถนนจากฝั่งโน้นมาคนเดียว ผ่านรถไม่รู้กี่คันต่อกี่คันมาได้ เหมือนคนตาดีเลย"
"พูดอะไรของเอ็ง ไอ้เปี๊ยก" ผมตอบด้วยความสงสัย "ข้าไม่ได้เดินข้ามมาคนเดียว มีคนช่วยจูงข้ามา"
"พูดเป็นเล่น" ไอ้หนุ่มเปี๊ยกเถียง "ก็ผมยืนดูอยู่ น้าเดินข้ามมาปร๋อเลย ไม่เอาไม้เท้าช่วยเคาะพื้นด้วย ถือไว้เฉย ๆ เลย"
"เฮ่ยย มีคนช่วยพาข้าเดินข้ามมาจริง ๆ" ผมเถียงคอเป็นเอ็น
"ไม่มีอะน้า มีผมต้องเห็นดิ" มันก็ยืนกรานกระต่ายขาเดียวเหมือนกัน
"เออ ๆ ช่างเหอะ ไม่เห็นก็ไม่เห็น" ผมกล่าวตัดบทด้วยความรำคาญ "ข้ากลับบ้านละ หิวข้าวแล้วโว้ย ไปก่อนนะ"
"ครับน้า เดินดี ๆ ล่ะ"
"เออ สบายมาก ยอหอ"
บอกลาไอ้เปี๊ยกวินมอเตอร์ไซค์หนุ่มแล้วผมก็เดินกลับบ้าน เดินไปคิดไป ทำไมมันไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นวะ หรือว่าเธออยู่ในมุมที่มันมองไม่เห็น ผมอาจจะบังตัวเธออยู่ก็เป็นได้ ผมคิดหาเหตุผลอธิบายให้กับตัวเอง
เย็นวันต่อมา
หลังจากยืนเคารพธงชาติเมื่อได้ยินเสียงเพลงชาติตอนหกโมงเย็นแล้ว ผมก็พับแผงล็อตเตอรี่ เตรียมจะกลับบ้าน ไปถึงถนนจุดที่ข้ามเป็นประจำจุดเดิม ยืนรอจังหวะจะข้ามไปอยู่
ยังไม่ทันจะก้าวขาออกไป สายลมพัดมาวูบหนึ่ง พาเอากลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดิมที่ผมได้กลิ่นเมื่อเย็นวันวานโชยมาเตะจมูกอย่างแรง
ผมทำจมูกฟุตฟิต แล้วก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนเดิมที่พาผมข้ามถนนเมื่อวานนี้
"หวัดดีค่ะ น้า เจอกันอีกแล้วนะ ไป ไปด้วยกัน" และเธอจับมือผมจูงเดินข้ามถนนทันที ผมก็ต้องยอมให้เธอพาผมข้ามถนนไปแต่โดยดี
มีเสียงแตรรถสองสามคันในขณะที่ผมกำลังข้ามถนน จนมาถึงฝั่งตรงกันข้าม
"ขอบคุณมากครับ พี่สาวใจดีจริง ๆ" ผมกล่าวขอบคุณและชมเชยเธอ
"ไม่เป็นไรค่ะน้า คนเรา ช่วยเหลือกันได้ก็ควรช่วย เรื่องแค่นี้ นิดหน่อยเอง"
"พี่สาว อยู่แถว ๆ นี้หรือครับ" ผมนึกอยากทำความรู้จักกับเธอขึ้นมา เลยชวนคุย
"ค่ะ อยู่แถว ๆ นี้แหละ"
"สงสัย พี่สาว คงเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้มั้ง ผมไม่เคยได้ยินเสียงพี่สาวมาก่อนเลย"
"ก็ มาอยู่แถวนี้ได้ ประมาณซักอาทิตย์นึงค่ะ"
"อ้อ ครับผม" ผมพยักหน้า แล้วลองหยอดเธอไปนิดหนึ่ง "พี่สาว ต้องเป็นคนสวยคนหนึ่งแน่ ๆ เลย"
"ทำไมพูดยังงั้นคะ" เธอถามและหัวเราะคิกคัก
"ผมเชื่อว่าอย่างนั้น เพราะกลิ่นน้ำหอมที่พี่สาวใช้อยู่น่ะครับ"
"พูดแปลกจัง คนขี้เหร่อาจจะใช้น้ำหอมก็ได้นี่นา"
"โอ้ ถ้าพูดแบบนี้ พี่สาวไม่ขี้เหร่แน่นอนเลยครับ" ผมพูดแล้วก็ยิ้ม ได้ยินเธอหัวเราะเสียงใส เสียงช่างไพเราะเสนาะะโสตเสียจริง
แล้วผมก็ได้ยินเสียงไอ้เปี๊ยก หนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ ตะโกนร้องเรียก
"น้ายอด ๆ มานี่หน่อย"
ผมหันไปตามเสียง แล้วก็หันกลับมาบอกลาสุภาพสตรีผู้ใจดี
"ผมไปก่อนนะครับพี่สาว ไอ้เปี๊ยกมันเรียกหาผมอยู่ แล้วพบกันใหม่ครับ"
"ค่ะ แล้วเจอกันอีก"
ผมก้าวเดินไปสองสามก้าวเพื่อจะไปหาไอ้เปี๊ยก แต่แล้ว ผมก็ได้กลิ่นน้ำหอมจากกกายของสุภาพสตรีผู้ใจดีโชยมาใกล้ ตามด้วยเสียงพูด "เดี๋ยวค่ะ"
"มีอะไรหรือครับพี่สาว" ผมหยุดเดินแล้วถามโดยมิได้หันกลับไปข้างหลัง ยืนนิ่งอยู่ ได้ยินเสียงไอ้เปี๊ยกตะโกนเรียกให้ไปหาเร็ว ๆ
"เดี๋ยวโว้ยเปี๊ยก แป๊บนึง"
พอผมบอกให้ไอ้เปี๊ยกรอ หญิงสาวกายหอมก็พูดกับผมข้าง ๆ หู "วันพรุ่งนี้ หวยออกแล้ว อยากถูกหวยไม๊"
"อยากสิครับพี่สาว พี่สาวมีเลขเด็ดเหรอ" ผมย้อนถาม
"มีจ้ะ"
"งั้นช่วยบอกผมหน่อยสิครับ"
"บอกก็ได้ แต่ต้องมีสิ่งตอบแทน"
"อะไรครับผม" ผมถามแล้วยิ้ม นึกในใจ พี่สาวคนนี้ขี้เล่น น่ารักดีแฮะ
"ได้ครับ พี่สาวต้องการให้ผมทำอะไร ผมจะทำให้ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ถ้าทำได้ ผมทำให้แน่นอนครับ"
"ดีจ้ะ เอาละ น้าฟังฉันให้ดีนะ"
"ครับ"
"บนแผงล็อตเตอรี่ของน้าน่ะ เลขชุด แถวซ้ายสุดของลูกค้า ขวาสุดของน้า นับจากบนลงล่าง ชุดที่ห้า น้าเก็บไว้ อย่าขายให้ใคร!"
ผมหูผึ่ง รีบเอาไม้เท้าหนีบไว้ที่รักแร้ แล้วกางแผงล็อตเตอรี่ออก ใช้นิ้วมือไล่หาล็อตเตอรี่ชุด ณ ตำแหน่งที่เธอบอก เมื่อพบแล้วก็ดึงออกจากแผง เก็บใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วเอ่ยถาม
"ผมเก็บหวยชุดที่พี่สาวบอกไว้แล้วครับ ถ้าผมถูกขึ้นมาจริง ๆ พี่สาวจะให้ผมช่วยทำอะไรครับ"
"บอกแล้ว อย่ากลัวนะคะ"
ผมแปลกใจกับคำถามนั้น แต่ก็ตอบรับ "ครับผม ไม่กลัวครับ บอกมาเลยพี่สาว ผมจะรักษาสัญญา ถ้าทำให้ได้ ผมทำแน่นอน"
"น้าทำได้แน่นอนค่ะ"
"ครับ งั้นบอกมาเลยครับ ไอ้เปี๊ยกส่งเสียงเรียกผมอีกแล้ว"
"อ่า พี่ ชื่อ รัตนา จำไว้นะคะ" เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกตัวเองว่า "พี่" และบอกชื่อของเธอ
"ครับผม แล้วไงครับ"
"ทำบุญให้พี่ด้วยค่ะ!"
คำตอบนั้น ทำให้ผมขนลุกซู่ แล้วทั้งเสียงและกลิ่นของเธอก็หายไปทันที
ผมยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินไปหาไอ้เปี๊ยกซึ่งร้องเรียกอยู่ พอเข้าไปใกล้มัน มันก็ถามผมทันที
"น้ายืนคุยอยู่กับใครตั้งนานน่ะ ?"
"อ๋อ คนรู้จักกันน่ะ"
"เหรอ ทำไมผมไม่เห็นใครสักคน เหมือนเมื่อวานตอนที่น้าเดินข้ามถนนเลย"
"เค้าคงอยู่ในมุมที่เอ็งไม่เห็นน่ะสิวะ" ผมพยายามตอบให้มีเหตุผล
"เออ แปลกแฮะ ช่างเหอะ น้ามีห้าสามซักใบนึงไม๊"
ห้าสาม ผมนึกในใจ เลขท้ายสองตัวเบอร์นี้ มันตรงกับเลขชุดที่พี่สาวเค้าให้เราเก็บไว้นี่หว่า ตอนเอานิ้วสัมผัส ผมจำได้
ผมกางแผงล็อตเตอรี่ออกแล้วบอกมัน "เอ็งดูเองละกันว่ามีหรือไม่มี"
ไอ้เปี๊ยกใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก็ดึงล็อตเตอรี่ใบหนึ่งออกไปแล้วยื่นแบ๊งค์ร้อยให้ผม "ได้ละน้า เหลือใบเดียวพอดี นี่ครับตังค์ ไม่ต้องทอนครับ"
"ขอบใจ โชคดีนะเปี๊ยก ข้าไปละ"
"ครับน้า พรุ่งนี้เจอกัน"
แล้วผมก็เดินกลับบ้าน
เกือบสี่โมงเย็นของวันต่อมา ผมก็ได้ยินว่า เลขท้ายสองตัวออก ห้าสาม !
ไอ้เปี๊ยกโชคดีกับผมไปด้วยเพราะมันได้ล๊อตเตอรี่ใบเดี่ยว ๆ ไปใบนึง แต่ผมโชคสองชั้น เพราะนอกจากล็อตเตอรี่ชุดซึ่งมี 10 ใบ ถูกเลขท้ายสองตัวแล้ว ยังถูกรางวัลใหญ่ คือรางวัลที่ห้าอีกด้วย !
หลังจากผมนำล็อตเตอรี่ไปขึ้นเงินแล้ว ผมก็ได้ไปทำบุญให้กับ "พี่สาวรัตนา" ตามสัญญา และในคืนนั้น เธอมาหาผมในความฝัน
ในความฝัน ผมตาไม่บอด มองเห็นเธอเป็นหญิงสาวสวยมาก เธอบอกว่าเธอประสบอุบัติเหตุถูกรถชนตายบริเวณสี่แยกใกล้ทางม้าลายที่ผมเดินข้ามเป็นประจำนั้นประมาณอาทิตย์กว่า ๆ ที่ผ่านมา เธอบอกขอบคุณผม แล้วโบกมือลา
หลังจากนั้น ผมก็ไม่เคยได้ยินเสียง หรือได้กลิ่นน้ำหอมของเธออีกเลย
ถุงมือ คนขายหวย
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
1. B-thirteen
2. Christian Trevelyan Grey
3. Chee River
4. GTW
5. KTHc
6. ladylongleg (สมาชิกหมายเลข 2326325)
7. Lady Star 919
8. Na(นะ)
9. psycho_factory
10. Soul Master
11. Susisiri
12. TOSHARE (สมาชิกหมายเลข 4563770)
13. turtle_cheesecake
14. WANG JIE
15. คีตมินทร์
16. จอมยุทธนักสืบ
17. ชายขอบคันนายาว
18. นลินมณี
19. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
20. รัชต์สารินท์
21. ลายลิขิต
22. สวนดอก
23. น้องโจอี้ (สมาชิกหมายเลข 817884)
24. มัศยวีร์
*** รายชื่อ อาจมีการเปลี่ยนแปลง แก้ไขเพิ่มเติม ได้ทุกเมื่อ ^^
*** จะเฉลยถุงมือนี้ใน วันที่ 13 กรกฎาคม 2561 ภาพปริศนาจะวาง วันที่ 11 ครับ ***
สโลแกนของเราคือ "เขียนเมื่ออยากเขียน แต่งเมื่ออยากแต่ง เล่นซ่อนหากันเมื่ออยากเล่น"
จัดไป ในแต่ละสัปดาห์ สรุปผลคะแนนทุกครั้งที่เฉลย
ผู้ชนะที่ 1 และ/หรือ ผู้ที่ไม่มีใครทายถูก จะเข้ารอบ THE GLOVES FINAL 2018 ตอนปลายปี (ในฐานะมือวาง) ครับผม