รักเราบ้างเธอ

ฉันเคยเห็นแสงดาวพราวกลางฟ้า แต่ไม่งามเท่าตาเมื่อสบเธอ เสียงลมแผ่วพาใจให้พร่ำเพ้อ เหมือนโลกเก่าละเมอให้คืนกลับ เพียงรอยยิ้มเจ้าแตะกลางหัวใจ เหมือนฤทัยถูกร่ายมนต์แห่งสลับ ทุกถ้อยคำทุกลมหายใจนับ ล้วนขาน

รักครั้งนี้ เห็นที ถึงทางตัน เมื่อเธอนั้น มอบใจ ให้กับเขา ไม่มีแล้ว กับคำที่ เรียกว่าเรา ต้องทนเศร้า กล้ำกลืน ฝืนน้ำตา ได้แต่ยิ้ม ออกไป ให้เธอเห็น ให้เหมือนว่า ไม่เป็น ไรหรอกหนา ทำสดใส ยื้มให้ ก่อนร่

https://www.youtube.com/watch?v=NKRZdvKnW6A *****ระยะทางห่างไกลใช่อุปสรรค เธอที่รักฉันห่วงใยในเธอเสมอ ทั้งหลับตาหรือยามตื่นฝืนละเมอ มีภาพเธอประดับใจไม่ไคลคลา รอเธอคืนทนสู้อยู่ตรงนี้ เธอคนดีอย่าหมาง

ผมเป็นนักศึกษาปี1ครับ มีแฟนเป็นรุ่นน้องห่างกัน1ปีครับ เธอมีแค่วุฒิ ม.3 เธอทำงานร้านกาแฟ เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ว่าผมมักจะไปหาเธอที่ร้านกาแฟบ่อยๆครับ พอมาช่วงหลังๆผมด้วยความที่ผมเรียนอยู่ครับไม่ได

เราห้ามปากใครไม่ให้มา บ่น ด่า ตำหนิ ดูถูก ด้อยค่า เราได้ เราก็แค่ไม่ต้องไปใส่ใจคำพูดเหล่านั้น แต่ถ้าเราไม่ใส่ใจ แต่เหตุการณ์มันเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าล่ะครับ วนลูป ซ้ำๆ อยู่แบบเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไ

สวัสดีค่ะ คือตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเราแปลกไป ปกติเราเป็นพวกชอบรีเช็คความรู้สึกของตัวเองในแต่ละวัน เช่น ถ้าเศร้าก็จะรู้ว่าเศร้าเรื่องอะไรแล้วจะจัดการความเศร้ายังไง หรือเครียดก็เหมือนกัน ปกติก็ทำได้ตลอด

แอบเศร้าๆนิดๆนะ ใจอยากจะเลิกไปให้พ้นๆ ฝืนใจแล้วฝืนใจอีกก็ทำไม่ได้ พอเขาทักมาก็เอาแต่นั่งยิ้ม นอนยิ้ม รอข้อความของเขา เริ่มเรื่องเลยละกันนะ มันมีอยู่ว่าเราไปทำงาน แล้วไปเจอคนๆหนึ่ง น่าตาน่ารักอยู่นะ ตอ

ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเรามีอาการนอนละเมอมีเพื่อนเคยทักแล้วแต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจมากเพราะปกติเราจะนอนคนเดี่ยว แต่เวลาต่อมาคือเรามาอยู่หอแล้วรูมเมททักว่านอนละเมอจนรูมเมทนอนไม่หลับเพราะเราละเมอเสียงด