สุเมธลุกพรวด บีบโทรศัพท์จนข้อนิ้วขาวโพลน “เธอจะไปไหนได้ ก็ต้องอยู่กับท่านวิษณุสิ!”
“ท่านวิษณุลงมาร่อนในงานตั้งนานแล้วโว้ย ดีฉันตาไวเห็นผู้ติดตามคนหนึ่งถือกล่องเหล้าคอนยัคจะเดินไปเก็บในรถ เลยดักทางเอาเงินฟาดหัวจนรู้ว่าแม่พญาหงส์ขึ้นไปพบท่านวิษณุจริงๆ แต่แค่ขึ้นไปแนะนำตัวเพราะช่วงที่ท่านวิษณุเริ่มเป็นรัฐมนตรีเธอไม่อยู่ไทย แล้วมอบเหล้าเป็นของขวัญเข้ารับตำแหน่ง คุยกันไม่ถึงยี่สิบนาทีท่านวิษณุก็กลับลงมา ส่วนเธอนั่งรถออกจากโรงแรมไปพักใหญ่แล้ว”
“งั้นเรื่องประกาศกระทรวงฯ ล่ะ”
“ฉันเค้นแล้วเค้นอีก ผู้ติดตามยืนยันว่าเธอไม่พูดถึงสักแอะ ไหนแกบอกมันเป็นทางรอดเดียวของลายหงส์ไง ฉันงงไปหมดแล้ว”
สุเมธเองก็หัวหมุนติ้วไม่แพ้กัน เขาแน่ใจว่าธีร์วราต้องทำทุกอย่างเพื่อกอบกู้ลายหงส์จากวิกฤติครั้งนี้ แต่ยังเหลือวิธีใดอีกเล่า ชายหนุ่มทบทวนรายละเอียดซ้ำๆ ก่อนเบิกตาโพลง กระแทกแก้วน้ำใส่โต๊ะดังเปรี้ยง ลายครามร้องลั่น
“เฮ้ย! เสียงอะไรวะ แกยังอยู่ดีไหม”
“ฉันรู้แล้ว!” สุเมธเค้นเสียงลอดไรฟัน “รู้ว่าแม่พญาหงส์นั่นคิดจะใช้วิธีไหน!”
*****
บนรถยนต์คันใหญ่ซึ่งกำลังทะยานกลางราตรีในกรุงเทพฯ ธีร์วราผู้นั่งยังเบาะหลังเอ่ยกับสารถีเบาๆ
“ระวังให้ดี คอยดูว่ามีรถตามมาไหม”
คนขับรับคำ ส่วนเตชินีที่นั่งข้างสารถีพูดว่า “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถนนโล่งขนาดนี้ ถ้ามีรถวิ่งตามต้องผิดสังเกตแน่”
“อย่าประมาทคนอย่างนายสุเมธ”
“คุณแก้วมั่นใจหรือคะว่าเขาวางกับดักเรา เท่าที่ตู่เห็นทุกอย่างในงานเลี้ยงก็ราบรื่นดี”
“ถ้ากำลังพูดถึงคนที่ล่อกายตกหลุมพรางครั้งใหญ่นั่นละก็...ใช่ เขาวางกับดักไว้แน่!” ธีร์วราไขว่ห้างขาชิด สองมือกุมหัวเข่า “ลองคิดดู อมรารู้กำหนดการท่านวิษณุทั้งวันจะไปเจรจาตัดหน้าเราเมื่อไหร่ก็ได้ ทำไมจงใจรอพบท่านในงาน อีกอย่างที่น่าสงสัย เมื่อประกาศกระทรวงฯ ใกล้ออกก็มีคนส่งข่าวให้ลายหงส์ อะไรจะประจวบเหมาะขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นอมราที่มีเส้นสายภายในจนรู้ข่าวการออกประกาศฯ ล่วงหน้าถึงขั้นเอาเป็นเหยื่อล่อได้ แค่ใช้คนในกระทรวงฯ ที่ลายหงส์เคยติดต่อมาหลอกเราอีกครั้งจะยากตรงไหน พอทางนั้นเป็นคนวางแผนก็กะเวลาได้ว่าเรามีแต่ต้องรีบเข้าพบท่านวิษณุคืนนี้ ถึงตั้งใจมาดักเจอเราในงาน”
ใช่แล้ว ธีร์วรานึกระแวงตั้งแต่ต้นจึงจงใจมางานเลี้ยงเพื่อสังเกตแผนของอมราด้วยตนเอง
“แล้วทางนั้นวางกับดักอะไรคะคุณแก้ว”
คนโดนถามหวนนึกถึงตอนที่ประธานฯ หนุ่มแกล้งพูดเหน็บหล่อน การที่เหยี่ยวบางชนิดใช้วิธีล่อจนเหยื่อตายใจแล้วติดกับ!
“ฉันยังมองกลเม็ดทางนั้นไม่ออก แต่พอเจอนายสุเมธในงานก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงฉันจะเจรจากับท่านวิษณุไปก็คงไม่สำเร็จหรอก”
“คุณแก้วเลยตลบหลังโดยนัดพบท่านวิษณุให้พวกนั้นเห็น จะได้ไม่ทันสงสัยว่าที่แท้ลายหงส์มีแผนอื่นมาแต่แรก จนหลงกลเลิกตามรังควานเรา”
“และครั้งนี้ต้องเดินเกมให้ถูก ห้ามพลาดเชียวนะตู่”
“ค่ะ” เลขานุการสาวพยักหน้า ตบกระเป๋าใส่คอมพิวเตอร์แบบพกพาบนตัก “ตู่เตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว ถ้าการเจรจาครั้งนี้สำเร็จคงหักหน้าอมราได้จั๋งหนับ หนอย...ดีแต่แกล้งพวกเราอยู่นั่นแหละ”
ฟังจบธีร์วราก็ค่อยๆ หลับตาลง เตชินีเข้าใจว่าเจ้านายต้องการเวลาเพื่อทบทวนแผนการ จึงนั่งเงียบไม่เซ้าซี้อีก
ความรู้สึกของธีร์วราตอนนี้คงแทบเป็นตรงกันข้ามกับทุกคนในลายหงส์ ด้วยแม้หล่อนจะไม่ชอบใจสุเมธนักแต่ก็ไม่โกรธเขาเท่าที่ควร เพราะสิ่งที่ธีทัตก่อกวนอมราไว้นั้นมันยากจะอภัยอยู่หรอก แต่ในเมื่อน้องชายหวังเพียงพยุงธุรกิจของครอบครัวและสร้างกำลังใจให้บิดา จะกล่าวโทษธีทัตก็ทำได้ไม่เต็มปาก
ข้อสำคัญในเวลานี้ ถ้าลายหงส์สูญเสียหนักตามแผนของสุเมธ อาการของถนิตต้องทรุดลงแน่ๆ ธีร์วราจึงไม่เหลือทางเลือกนอกจากใช้ทุกวิถีทางกอบกู้บริษัทพ้นวิกฤติ
“คุณแก้วคะ กลับมาถึงลายหงส์แล้วค่ะ”
ธีร์วราลืมตามองนาฬิกาข้อมือ ทันเวลานัดพอดี พนักงานรักษาความปลอดภัยรอตรงประตูที่เชื่อมระหว่างลานจอดรถกับอาคารสำนักงาน ใช้เวลาไม่นานพวกหล่อนก็มาถึงห้องขนาดเล็กซึ่งเพิ่งติดตั้งอุปกรณ์สำหรับการประชุมผ่านทางไกล ธีร์วรานั่งลงหน้าจอมอนิเตอร์จำนวนสองจอ ส่วนเตชินีตรงไปเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์แบบพกพาของตนกับเครื่องควบคุม พอทุกอย่างพรักพร้อมธีร์วราจึงพยักหน้าส่งสัญญาณ ปรากฏภาพผู้ชายสองคนบนจอแต่ละฟากทันที หญิงสาวค้อมศีรษะให้ฝรั่งผมทองทางฝั่งขวาของตนพลางพูดภาษาอังกฤษ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะมิสเตอร์อลัน” หล่อนทักทายตามเวลาท้องถิ่นของนครลอสแอนเจลลิส
ชายผมทองวัยห้าสิบกว่าปีตอบรับแบบเดียวกัน จากนั้นจึงผายมือไปอีกทาง อาจเพราะด้วยตำแหน่งจัดวางอุปกรณ์อย่างเหมาะสม ทิศที่เขาผายมือจึงนำไปสู่จอมอนิเตอร์ทางฝั่งซ้ายของธีร์วราพอดี
“ขอแนะนำซินญอร์ฮาเวียร์ เรเยสให้คุณรู้จัก”
ตรงข้ามกับอลันผู้สวมเชิ้ตยาวผูกเนคไทด์อยู่ในห้องทำงานอย่างเรียบร้อย ชายที่ชื่อฮาเวียร์อยู่วัยเดียวกับอลัน ใส่เสื้อแหวะกระดุมเกือบครึ่งอก ทับด้วยสูทสีครีมบนลำตัวหนาตัน ใบหน้าแบบคนลาตินอเมริกาเหลือผมแค่เหนือหู เขานั่งที่เก้าอี้สนามอัลลอยดัดลายบนชานระเบียง มีรั้วซี่กรงเหล็กกั้นระหว่างชานกับสนามหญ้าด้านล่าง บนรั้วปลูกไม้เลื้อยกำลังออกดอกสีชมพูสะพรั่ง แม้เป็นกลางแจ้งแต่บรรยากาศร่มรื่น
ฮาเวียร์เอ่ยทั้งที่คาบซิการ์อยู่ใต้หนวดเฟิ้ม “เนี่ยรึมิสธีร์วรา...เด็กกว่าที่คิด”
หญิงสาวยังคงระบายยิ้มอ่อนๆ “ไม่อยากคุยกับเด็กหรือคะ”
“การเจรจาธุรกิจมันเรื่องของผู้ใหญ่นะแม่หนูน้อย” ผู้ชายคนนี้พูดภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วพอตัว
“กับคนที่ประสบความสำเร็จในเม็กซิโกตั้งแต่หนุ่มอย่างคุณ ถ้าสักสามสิบปีก่อนถูกพูดใส่หน้าแบบนี้...คุณจะตอบอย่างไรหรือคะ”
ฮาเวียร์มองหล่อนนิ่งๆ แล้วขยี้ก้นซิการ์กับที่เขี่ย “เจ้าคารมดีนี่แม่หนูน้อย เอาเถอะ...เห็นแก่ที่อลันแนะนำมา จะยอมฟังข้อเสนอสักครั้ง”
นักธุรกิจแต่ละชาติล้วนมีลักษณะนิสัยแตกต่างกัน ชาวอเมริกันนั้นยินดีเจรจากับทุกคนโดยเน้นผลประโยชน์เป็นหลัก แต่สำหรับนักธุรกิจเม็กซิกันให้ความสำคัญต่อความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างสูง หากไม่มีความสัมพันธ์กันมาก่อนยากที่จะหาโอกาสคุยกับพวกเขา โชคดีธีร์วรารู้จักอลันตั้งแต่ตอนอยู่สหรัฐอเมริกา จึงสามารถขอร้องเขาช่วยเป็นคนกลางดึงฮาเวียร์มาได้
ธีร์วราค้อมศีรษะให้คู่เจรจาในจอภาพด้วยความนอบน้อม “มิสเตอร์อลันแนะนำดิฉันว่าซินญอร์เรเยสมีธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตและขายสินค้าหลายอย่างในเม็กซิโก” หล่อนเรียกเขาด้วยนามสกุลตามธรรมเนียมชาวเม็กซิกัน “ดิฉันจึงอยากเสนอผลิตภัณฑ์บีบีครีมตัวใหม่ของลายหงส์ส่งขายที่เม็กซิโก โดยผ่านแบรนด์บริษัทคุณค่ะ”
แม้ในอนาคตบีบีครีมตัวใหม่ของลายหงส์จะขายที่ไทยไม่ได้เพราะผสมสารบางชนิดเกินกฎหมายกำหนด ทว่าแต่ละประเทศย่อมมีระเบียบแตกต่างกัน ขอแค่สามารถส่งสินค้าไปประเทศที่ยังยอมรับสูตรของบีบีครีมดังกล่าว ธีร์วราก็จะกำจัดเครื่องสำอางเจ้าปัญหาโดยไม่ต้องพึ่งรัฐมนตรีวิษณุเลย แต่ลายหงส์เคยติดต่อธุรกิจกับชาวต่างชาติน้อยมาก รวมถึงข้อจำกัดของส่วนผสมในสูตรเครื่องสำอาง ประเทศที่สามารถส่งสินค้าไปขายจึงจำกัดวงแคบ เม็กซิโกนับเป็นหนึ่งในนั้น
และวิธีนี้ยังมีจุดอ่อนสำคัญคือวันหมดอายุ เพราะปกติควรเจรจาค้าขายเรียบร้อยถึงผลิตตามออเดอร์ ทว่าธีร์วรากลับทำย้อนขั้นตอน บีบีครีมที่ผลิตแล้วจึงเริ่มนับอายุถอยหลังล่วงหน้า อีกทั้งการขายสินค้าไปต่างประเทศนั้นกว่าจะขนส่งถึง กว่าจะเริ่มขายจริงก็เสียโอกาสอีกหลายสิบวัน มูลค่าสินค้าย่อมลดลงตามอายุ ถ้าขืนธีร์วราหาคนซื้อชักช้า....ลายหงส์จะขาดทุนมหาศาลต่อวัน!
เพื่อป้องกันการสูญเสียเกินจำเป็น ธีร์วราต้องขายบีบีครีมให้ได้วันนี้!
คู่เล่ห์เคียงรัก ตอนที่ 3
“ท่านวิษณุลงมาร่อนในงานตั้งนานแล้วโว้ย ดีฉันตาไวเห็นผู้ติดตามคนหนึ่งถือกล่องเหล้าคอนยัคจะเดินไปเก็บในรถ เลยดักทางเอาเงินฟาดหัวจนรู้ว่าแม่พญาหงส์ขึ้นไปพบท่านวิษณุจริงๆ แต่แค่ขึ้นไปแนะนำตัวเพราะช่วงที่ท่านวิษณุเริ่มเป็นรัฐมนตรีเธอไม่อยู่ไทย แล้วมอบเหล้าเป็นของขวัญเข้ารับตำแหน่ง คุยกันไม่ถึงยี่สิบนาทีท่านวิษณุก็กลับลงมา ส่วนเธอนั่งรถออกจากโรงแรมไปพักใหญ่แล้ว”
“งั้นเรื่องประกาศกระทรวงฯ ล่ะ”
“ฉันเค้นแล้วเค้นอีก ผู้ติดตามยืนยันว่าเธอไม่พูดถึงสักแอะ ไหนแกบอกมันเป็นทางรอดเดียวของลายหงส์ไง ฉันงงไปหมดแล้ว”
สุเมธเองก็หัวหมุนติ้วไม่แพ้กัน เขาแน่ใจว่าธีร์วราต้องทำทุกอย่างเพื่อกอบกู้ลายหงส์จากวิกฤติครั้งนี้ แต่ยังเหลือวิธีใดอีกเล่า ชายหนุ่มทบทวนรายละเอียดซ้ำๆ ก่อนเบิกตาโพลง กระแทกแก้วน้ำใส่โต๊ะดังเปรี้ยง ลายครามร้องลั่น
“เฮ้ย! เสียงอะไรวะ แกยังอยู่ดีไหม”
“ฉันรู้แล้ว!” สุเมธเค้นเสียงลอดไรฟัน “รู้ว่าแม่พญาหงส์นั่นคิดจะใช้วิธีไหน!”
*****
บนรถยนต์คันใหญ่ซึ่งกำลังทะยานกลางราตรีในกรุงเทพฯ ธีร์วราผู้นั่งยังเบาะหลังเอ่ยกับสารถีเบาๆ
“ระวังให้ดี คอยดูว่ามีรถตามมาไหม”
คนขับรับคำ ส่วนเตชินีที่นั่งข้างสารถีพูดว่า “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถนนโล่งขนาดนี้ ถ้ามีรถวิ่งตามต้องผิดสังเกตแน่”
“อย่าประมาทคนอย่างนายสุเมธ”
“คุณแก้วมั่นใจหรือคะว่าเขาวางกับดักเรา เท่าที่ตู่เห็นทุกอย่างในงานเลี้ยงก็ราบรื่นดี”
“ถ้ากำลังพูดถึงคนที่ล่อกายตกหลุมพรางครั้งใหญ่นั่นละก็...ใช่ เขาวางกับดักไว้แน่!” ธีร์วราไขว่ห้างขาชิด สองมือกุมหัวเข่า “ลองคิดดู อมรารู้กำหนดการท่านวิษณุทั้งวันจะไปเจรจาตัดหน้าเราเมื่อไหร่ก็ได้ ทำไมจงใจรอพบท่านในงาน อีกอย่างที่น่าสงสัย เมื่อประกาศกระทรวงฯ ใกล้ออกก็มีคนส่งข่าวให้ลายหงส์ อะไรจะประจวบเหมาะขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นอมราที่มีเส้นสายภายในจนรู้ข่าวการออกประกาศฯ ล่วงหน้าถึงขั้นเอาเป็นเหยื่อล่อได้ แค่ใช้คนในกระทรวงฯ ที่ลายหงส์เคยติดต่อมาหลอกเราอีกครั้งจะยากตรงไหน พอทางนั้นเป็นคนวางแผนก็กะเวลาได้ว่าเรามีแต่ต้องรีบเข้าพบท่านวิษณุคืนนี้ ถึงตั้งใจมาดักเจอเราในงาน”
ใช่แล้ว ธีร์วรานึกระแวงตั้งแต่ต้นจึงจงใจมางานเลี้ยงเพื่อสังเกตแผนของอมราด้วยตนเอง
“แล้วทางนั้นวางกับดักอะไรคะคุณแก้ว”
คนโดนถามหวนนึกถึงตอนที่ประธานฯ หนุ่มแกล้งพูดเหน็บหล่อน การที่เหยี่ยวบางชนิดใช้วิธีล่อจนเหยื่อตายใจแล้วติดกับ!
“ฉันยังมองกลเม็ดทางนั้นไม่ออก แต่พอเจอนายสุเมธในงานก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงฉันจะเจรจากับท่านวิษณุไปก็คงไม่สำเร็จหรอก”
“คุณแก้วเลยตลบหลังโดยนัดพบท่านวิษณุให้พวกนั้นเห็น จะได้ไม่ทันสงสัยว่าที่แท้ลายหงส์มีแผนอื่นมาแต่แรก จนหลงกลเลิกตามรังควานเรา”
“และครั้งนี้ต้องเดินเกมให้ถูก ห้ามพลาดเชียวนะตู่”
“ค่ะ” เลขานุการสาวพยักหน้า ตบกระเป๋าใส่คอมพิวเตอร์แบบพกพาบนตัก “ตู่เตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว ถ้าการเจรจาครั้งนี้สำเร็จคงหักหน้าอมราได้จั๋งหนับ หนอย...ดีแต่แกล้งพวกเราอยู่นั่นแหละ”
ฟังจบธีร์วราก็ค่อยๆ หลับตาลง เตชินีเข้าใจว่าเจ้านายต้องการเวลาเพื่อทบทวนแผนการ จึงนั่งเงียบไม่เซ้าซี้อีก
ความรู้สึกของธีร์วราตอนนี้คงแทบเป็นตรงกันข้ามกับทุกคนในลายหงส์ ด้วยแม้หล่อนจะไม่ชอบใจสุเมธนักแต่ก็ไม่โกรธเขาเท่าที่ควร เพราะสิ่งที่ธีทัตก่อกวนอมราไว้นั้นมันยากจะอภัยอยู่หรอก แต่ในเมื่อน้องชายหวังเพียงพยุงธุรกิจของครอบครัวและสร้างกำลังใจให้บิดา จะกล่าวโทษธีทัตก็ทำได้ไม่เต็มปาก
ข้อสำคัญในเวลานี้ ถ้าลายหงส์สูญเสียหนักตามแผนของสุเมธ อาการของถนิตต้องทรุดลงแน่ๆ ธีร์วราจึงไม่เหลือทางเลือกนอกจากใช้ทุกวิถีทางกอบกู้บริษัทพ้นวิกฤติ
“คุณแก้วคะ กลับมาถึงลายหงส์แล้วค่ะ”
ธีร์วราลืมตามองนาฬิกาข้อมือ ทันเวลานัดพอดี พนักงานรักษาความปลอดภัยรอตรงประตูที่เชื่อมระหว่างลานจอดรถกับอาคารสำนักงาน ใช้เวลาไม่นานพวกหล่อนก็มาถึงห้องขนาดเล็กซึ่งเพิ่งติดตั้งอุปกรณ์สำหรับการประชุมผ่านทางไกล ธีร์วรานั่งลงหน้าจอมอนิเตอร์จำนวนสองจอ ส่วนเตชินีตรงไปเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์แบบพกพาของตนกับเครื่องควบคุม พอทุกอย่างพรักพร้อมธีร์วราจึงพยักหน้าส่งสัญญาณ ปรากฏภาพผู้ชายสองคนบนจอแต่ละฟากทันที หญิงสาวค้อมศีรษะให้ฝรั่งผมทองทางฝั่งขวาของตนพลางพูดภาษาอังกฤษ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะมิสเตอร์อลัน” หล่อนทักทายตามเวลาท้องถิ่นของนครลอสแอนเจลลิส
ชายผมทองวัยห้าสิบกว่าปีตอบรับแบบเดียวกัน จากนั้นจึงผายมือไปอีกทาง อาจเพราะด้วยตำแหน่งจัดวางอุปกรณ์อย่างเหมาะสม ทิศที่เขาผายมือจึงนำไปสู่จอมอนิเตอร์ทางฝั่งซ้ายของธีร์วราพอดี
“ขอแนะนำซินญอร์ฮาเวียร์ เรเยสให้คุณรู้จัก”
ตรงข้ามกับอลันผู้สวมเชิ้ตยาวผูกเนคไทด์อยู่ในห้องทำงานอย่างเรียบร้อย ชายที่ชื่อฮาเวียร์อยู่วัยเดียวกับอลัน ใส่เสื้อแหวะกระดุมเกือบครึ่งอก ทับด้วยสูทสีครีมบนลำตัวหนาตัน ใบหน้าแบบคนลาตินอเมริกาเหลือผมแค่เหนือหู เขานั่งที่เก้าอี้สนามอัลลอยดัดลายบนชานระเบียง มีรั้วซี่กรงเหล็กกั้นระหว่างชานกับสนามหญ้าด้านล่าง บนรั้วปลูกไม้เลื้อยกำลังออกดอกสีชมพูสะพรั่ง แม้เป็นกลางแจ้งแต่บรรยากาศร่มรื่น
ฮาเวียร์เอ่ยทั้งที่คาบซิการ์อยู่ใต้หนวดเฟิ้ม “เนี่ยรึมิสธีร์วรา...เด็กกว่าที่คิด”
หญิงสาวยังคงระบายยิ้มอ่อนๆ “ไม่อยากคุยกับเด็กหรือคะ”
“การเจรจาธุรกิจมันเรื่องของผู้ใหญ่นะแม่หนูน้อย” ผู้ชายคนนี้พูดภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วพอตัว
“กับคนที่ประสบความสำเร็จในเม็กซิโกตั้งแต่หนุ่มอย่างคุณ ถ้าสักสามสิบปีก่อนถูกพูดใส่หน้าแบบนี้...คุณจะตอบอย่างไรหรือคะ”
ฮาเวียร์มองหล่อนนิ่งๆ แล้วขยี้ก้นซิการ์กับที่เขี่ย “เจ้าคารมดีนี่แม่หนูน้อย เอาเถอะ...เห็นแก่ที่อลันแนะนำมา จะยอมฟังข้อเสนอสักครั้ง”
นักธุรกิจแต่ละชาติล้วนมีลักษณะนิสัยแตกต่างกัน ชาวอเมริกันนั้นยินดีเจรจากับทุกคนโดยเน้นผลประโยชน์เป็นหลัก แต่สำหรับนักธุรกิจเม็กซิกันให้ความสำคัญต่อความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างสูง หากไม่มีความสัมพันธ์กันมาก่อนยากที่จะหาโอกาสคุยกับพวกเขา โชคดีธีร์วรารู้จักอลันตั้งแต่ตอนอยู่สหรัฐอเมริกา จึงสามารถขอร้องเขาช่วยเป็นคนกลางดึงฮาเวียร์มาได้
ธีร์วราค้อมศีรษะให้คู่เจรจาในจอภาพด้วยความนอบน้อม “มิสเตอร์อลันแนะนำดิฉันว่าซินญอร์เรเยสมีธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตและขายสินค้าหลายอย่างในเม็กซิโก” หล่อนเรียกเขาด้วยนามสกุลตามธรรมเนียมชาวเม็กซิกัน “ดิฉันจึงอยากเสนอผลิตภัณฑ์บีบีครีมตัวใหม่ของลายหงส์ส่งขายที่เม็กซิโก โดยผ่านแบรนด์บริษัทคุณค่ะ”
แม้ในอนาคตบีบีครีมตัวใหม่ของลายหงส์จะขายที่ไทยไม่ได้เพราะผสมสารบางชนิดเกินกฎหมายกำหนด ทว่าแต่ละประเทศย่อมมีระเบียบแตกต่างกัน ขอแค่สามารถส่งสินค้าไปประเทศที่ยังยอมรับสูตรของบีบีครีมดังกล่าว ธีร์วราก็จะกำจัดเครื่องสำอางเจ้าปัญหาโดยไม่ต้องพึ่งรัฐมนตรีวิษณุเลย แต่ลายหงส์เคยติดต่อธุรกิจกับชาวต่างชาติน้อยมาก รวมถึงข้อจำกัดของส่วนผสมในสูตรเครื่องสำอาง ประเทศที่สามารถส่งสินค้าไปขายจึงจำกัดวงแคบ เม็กซิโกนับเป็นหนึ่งในนั้น
และวิธีนี้ยังมีจุดอ่อนสำคัญคือวันหมดอายุ เพราะปกติควรเจรจาค้าขายเรียบร้อยถึงผลิตตามออเดอร์ ทว่าธีร์วรากลับทำย้อนขั้นตอน บีบีครีมที่ผลิตแล้วจึงเริ่มนับอายุถอยหลังล่วงหน้า อีกทั้งการขายสินค้าไปต่างประเทศนั้นกว่าจะขนส่งถึง กว่าจะเริ่มขายจริงก็เสียโอกาสอีกหลายสิบวัน มูลค่าสินค้าย่อมลดลงตามอายุ ถ้าขืนธีร์วราหาคนซื้อชักช้า....ลายหงส์จะขาดทุนมหาศาลต่อวัน!
เพื่อป้องกันการสูญเสียเกินจำเป็น ธีร์วราต้องขายบีบีครีมให้ได้วันนี้!