จนลูกเราร้างคู่ตุนาหงัน        ไปหลงรักผูกพันมั่นหมาย
จะให้ชิงผัวเขาเอาเด็ดดาย        ช่างไม่อายไพร่ฟ้าประชาชน
บัดนี้ศึกประชิดติดดาหา        กิจจาลือแจ้งทุกแห่งหน
เสียงานการวิวาห์จลาจล        ต่างคนต่างข้องหมองใจ
การสงความครั้งนี้มิไปช่วย        ยังเห็นชอบด้วยหรือไฉน
จะตัดวงศ์ตัดญาติให้ขาดไป         ก็ตามแต่น้ำใจจะเห็นดี
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
    ทรงอ่านสารเสร็จสิ้นเรื่อง    กลัวจะเคืองขุ่นข้องหม่องศรี
จึงยื่นสารให้ระเด่นมนตรี        แล้วมีพจนารถวาจา
เห็นงามอยู่แล้วหรือหลานรัก        เจ้าหาญหักไม่ฟังคำข้า
มาพลอยได้ความผิดด้วยนัดดา    เมื่อกระนี้จะว่าประการใด
แม้นมิยกพลขันธ์ไปพันตู        หาให้อยู่กับจินตะหราไม่
อย่าหน่วงหนักชกช้าเร่งคลาไคล    รีบไปให้ทันท่วงที
อันระเด่นหยนวงศา        จงคุมพลหมันหยากรุงศรี
สมทบพันระเด่นมนตรี        ได้ฤกษ์รุ่งพรุ่งนี้จงยาตรา
ฯ ๘ คำ ฯ
    เมื่อนั้น            พระโฉมยงพงศ์อสัญแดหวา
รับสั่งแล้วบังคมลา            ไปปราสาทจินตะหราวาตี
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
    ครั้นถึงห้องสุวรรณบรรจง    นั่งแนบแอบองค์นางโฉมศรี
ทอดถอนฤทัยพลางพาที        ภูมิแจ้งความแก่ทรามวัย
บัดนี้ดะหมังเสนา            ถือสารพระบิดามาให้
เป็นเหตุด้วยดาหาเวียงชัง        เกิดการศึกใหญ่ไพรี
ให้พี่กรีธาทัพขันธ์            ไปช่วยป้องกันกรุงศรี
จะรีบยกพหลมนตรี        พรุ่งนี้ให้ทันพระบัญชา
อยู่จงดีเถิดพี่จะลาน้อง         อย่าหม่นหมองเศร้าสร้อยละห้อยหา
เสร็จศึกวันใดจะไคลคลา        กลับมาสู่สมภิรมย์รัก
ฯ ๘ คำ ฯ
    เมื่อนั้น            จินตะหราวาตีมีศักดิ์
ฟังตรัสขัดแค้นฤทัยนัก        สะบัดพักตร์ผินหลังไม่บังคม
แล้วตอบถ้อยน้อยหรือพระทรงฤทธิ์    ช่างประดิษฐ์คิดความพองามสม
ล้วนกล่าวแกล้งแสร้งเสเล่ห์ลม    คิดคมแยบคายหลายชั้น