ในตอนที่ผมอยู่ม.1และในตอนนั้นผมก็ได้ไปรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าซึ่งคนๆนั้นเมื่อผมได้มองเขาแล้ว มันทำให้หัวใจของผมมันเต้นรัวจนไม่รู้จะทำไง แต่ในตอนนั้นผมก็ได้ไปคุยกับเขาแล้วก็ตีสนิทกับเขาได้ แล้วหลังจากนั้นผมก็ได้รู้ว่าเขามีคนที่ชอบแล้วในตอนนั้นมันทำให้ผมเสียใจมากในแต่ผมก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจของผมได้ แล้วก็มีหลายๆครั้งที่เพื่อนของเขาได้ถามผมว่า "เธอชอบได้เพื่อนเราป่าว" ในตอนนั้นคนที่ผมชอบก็อยู่ด้วย แต่ว่าในตอนนั้นผมก็ไม่ได้บอกความจริงไปแต่ในตอนนั้นผมก็ได้คิดไว้ว่า "ถ้าผมได้บอกความจริงกับเขาแล้วถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ชอบเรา แล้วถ้าความเป็นเพื่อนสนิทของเรานั้นมันจะหายไปอย่างงั้นเราก็ควรเก็บมันไว้ดีกว่าเราจะเสียเขาไป" แล้วหลังจากนั้นได้ไม่นานคนที่ผมชอบเขาได้ร้องไห้มาตั้งแต่ตอนเช้าในตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร แต่ก็มีเพื่อนของเขาบอก "เธอเลิกยุ่งกับเพื่อนเราเถอะเพราะว่าเธอทำให้เพื่อนของเราร้องไห้" ในตอนนั้นผมก็ไม่รู้เลยว่าผมได้ไปทำอะไรผิดจนทำให้เขาร้องไห้แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับอีกต่อไปเลย แล้วหลังจากนั้นได้ไม่นานเขาก็มีแฟนซึ่งอฟนเขาอยู่ม.ปลาย แล้วในตอนนั้นมันทำให้ผมกับเขาได้ห่างไกลกันมากขึ้นเรื่อยๆ
ในตอนนั้นมันก็นานมากแล้ว จนกระทั้งผมได้ขึ้นม.6ในตอนนั้นผมก็คิดว่าชีวิตในรั้วโรงเรียนของผมมันจะหมดลงแล้ว แล้วในตอนนั้นผมก็ได้นึกถึงอดีตแล้วผมก็นึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาได้คนๆนั้นก็คือคนที่ผมชอบแล้วผมก็ทักไปคุยกับเขาในfacebookแล้วคำถามแรกที่ผมถามเขาว่า "ทักๆ...จำเราได้หรือป่าว"
...ก็คือชื่อของคนที่ผมชอบ)แล้วเขาก็ได้ตอบว่าจำเราได้หลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับเขาแล้วก็ได้หยอดมุกไปจีบๆเขาไปมาเรื่อยๆ จนได้ไม่นานเขาได้บอกมาคำหนึ่งว่า "เธอหาคนใหม่เถอะน่ะยังมีคนดีกว่าเราตั้งเยอะแยะ"แล้วในคำพูดนั้นมันก็ทำให้ผมหมดกำลังใจลงไปเรื่อยๆๆๆแล้วซึ่งในตอนนั้นเขาก็ได้บอกมาว่า "เดียวไปมหาลัยก็เจอแล้ว"
คำพูดในตอนนั้นมันทำให้อารมณ์ที่ดีของผมไปจนทำให้ผมกลายเป็นคนที่ไร้อารมณ์ทำหน้าหนืดตลอดเวลา(ความหมายของหนืดก็คืออารมณ์เสีย)แล้วในวันนั้นผมก็คุยกับเขาปกติทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วแฟนเก่าเขาโทรมา ขอคืนดีซึ่งมันยิ่งทำให้ผมหมดกำลังใจเข้าไปใหญ่อีก แล้วผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะคืนดีกันอีกหรือป่าวทั้งๆที่เลิกไปแล้ว ถ้าเป็นผมน่ะถ้าเกินผู้หญิงคนไหนเลิกกับเราไปแล้วจะไม่มีทางกลับมาคบกันอีกเพราะว่าเขารักเราจริงเขาจะไม่มีทางทิ้งเราไปหรอก
และสุดท้ายนี้ผมก็ได้ช่วยให้เขานั้นกลับมาคบกันแต่ว่ามันยังไม่ใช่ตอนนี้ที่จะกลีบมาคบกันเพราะว่าเขานั้นอยากจะพิสูจกับแฟนเก่าของเขาดู.
นี้เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนถ้าหากอ่านกันไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วยนั้นที่นี้.
จบ
ผมควรจะทำยังไงกับเธอคนนี้ดี
ในตอนนั้นมันก็นานมากแล้ว จนกระทั้งผมได้ขึ้นม.6ในตอนนั้นผมก็คิดว่าชีวิตในรั้วโรงเรียนของผมมันจะหมดลงแล้ว แล้วในตอนนั้นผมก็ได้นึกถึงอดีตแล้วผมก็นึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาได้คนๆนั้นก็คือคนที่ผมชอบแล้วผมก็ทักไปคุยกับเขาในfacebookแล้วคำถามแรกที่ผมถามเขาว่า "ทักๆ...จำเราได้หรือป่าว"
คำพูดในตอนนั้นมันทำให้อารมณ์ที่ดีของผมไปจนทำให้ผมกลายเป็นคนที่ไร้อารมณ์ทำหน้าหนืดตลอดเวลา(ความหมายของหนืดก็คืออารมณ์เสีย)แล้วในวันนั้นผมก็คุยกับเขาปกติทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วแฟนเก่าเขาโทรมา ขอคืนดีซึ่งมันยิ่งทำให้ผมหมดกำลังใจเข้าไปใหญ่อีก แล้วผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะคืนดีกันอีกหรือป่าวทั้งๆที่เลิกไปแล้ว ถ้าเป็นผมน่ะถ้าเกินผู้หญิงคนไหนเลิกกับเราไปแล้วจะไม่มีทางกลับมาคบกันอีกเพราะว่าเขารักเราจริงเขาจะไม่มีทางทิ้งเราไปหรอก
และสุดท้ายนี้ผมก็ได้ช่วยให้เขานั้นกลับมาคบกันแต่ว่ามันยังไม่ใช่ตอนนี้ที่จะกลีบมาคบกันเพราะว่าเขานั้นอยากจะพิสูจกับแฟนเก่าของเขาดู.
นี้เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนถ้าหากอ่านกันไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วยนั้นที่นี้.
จบ