คุณเคยอ่านงานเขียนเก่าๆของตัวเองแล้วรู้สึกอย่างไรกันบ้าง?

สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้คำถามแรกของจขกท. ถ้าผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยนะครับ

ผมเป็นคนชอบขีดๆเขียนๆมาตั้งแต่เด็ก วาดหนังสือการ์ตูน เขียนเรื่องสั้นให้เพื่อนอ่านมาตั้งแต่อยู่ประถม พอขึ้นมัธยมต้นอยู่ดีๆวันหนึ่งก็ตัดสินใจเขียนนิยายเป็นเล่มแล้วเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปตีพิมพ์เอง แค่เพราะอยากขายแล้วนำเงินทั้งหมดที่ได้ไปบริจาค ไม่ได้คิดไกลๆหรือวางแผนให้ดีก่อน อยากทำก็ลงมือทำเลย ซึ่งตอนนั้นคนรู้จักหลายคนอ่านบอกว่าชอบ ชมว่าเขียนดีสำหรับอายุเท่านั้น อาจจะเพราะรักหรือเกรงใจเราหรือเปล่าไม่รู้

ตอนนี้ผมเรียนจบปริญญาโทแล้วกลับมาเปิดหนังสือเล่มนั้นดูอีกครั้ง ไม่สามารถอ่านจนจบได้ ตกใจกับการใช้ภาษา วิธีเล่าเรื่องราว และเนื้อหาที่เลือกมาก สั้นๆคือคุณภาพแย่แบบไม่น่าให้อภัย อายก็อายที่หนังสือเล่มนั้นไปอยู่ที่บ้านใครไม่รู้กี่คน เสียดายความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของตัวเอง ว่าถ้ารู้อย่างนี้คงทำได้ดีกว่านั้น แต่มันก็เป็นบทเรียนครั้งสำคัญในชีวิต ที่ช่วยให้คนๆหนึ่งพัฒนาเป็นนักเขียนและนักอ่านที่ดีขึ้นโดยเรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวเอง และอย่างน้อยก็ได้ลองทำในสิ่งที่ใจรัก ถึงแม้จะผิดเวลาไปหน่อยและล้มเหลวไม่เป็นท่า

เลยอยากถามชาวพันทิปว่า คุณเคยอ่านงานเขียนเก่าๆของตัวเองแล้วรู้สึกอย่างไรกันบ้าง? คิดเหมือนกันบ้างไหม? อยากทราบประสบการณ์ของคนอื่นๆบ้างครับ

ขอบคุณครับ