สร้างกำแพงในใจ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกหรือสีหน้า กลัวเป็นโรคซึมเศร้าจังเลยค่ะ

เราเป็นเด็กวัยรุ่นที่กำลังจะจบการศึกษา น่าจะพอเดาๆกันออกนะคะ555 แต่มีอย่างนึงที่เราไม่เป็นเหมือนเด็กทั่วๆไปคือ เราไม่ค่อยพูดค่ะ ใส่หูฟัง อ่านหนังสือ แทบจะตลอด มีเพื่อนสนิทอยู่นะคะ ก็หลายคนอยู่ค่ะ เมื่อก่อนเราค่อนข้างจะปกติ ร่าเริง พูดมากๆแต่กับพวกเพื่อนสนิท แต่ตอนนี้เราไม่ค่อยพูดค่ะ ไม่ค่อยไว้ใจใครหรือโลกส่วนตัวมากกว่าเดิม เราคิดว่า เราถอยมาในเซฟโซนของเรา ที่จะรู้สึกปลอดภัยค่ะ เหมือนจิตใจบอบบางด้านคำพูดค่ะ เราพยายามเข้มแข็ง ไม่ค่อยสนใจค่ะ  เรารู้ค่ะว่า ในอนาคต เราจะเจอคำพูดมากมายทั้งในทางที่ดีและไม่ดี แต่เราก็พยายามรักษามันในแบบของเราค่ะ คือถอยออกมา แล้วอยู่ในที่ๆเราจะรู้สึกสบายใจ เราอยู่ได้ มีเสียงเพลงเป็นเพื่อน(สนิทที่สุด) แต่บางครั้ง เราก็รู้สึกเศร้าๆในใจค่ะว่า เราไม่ค่อยพูดกับเพื่อนเท่าไหร่ พูดตรงๆนะคะ เรากลัวเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ มีอะไรก็เก็บไว้ในใจ แล้วก็ไม่มีใครที่เราปรึกษาเรื่องนี้ค่ะ แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีความสุขเลยนะคะ เราก็ชอบ ศลป เกาหลี อ่านฟิค เล่นเกม ฟังเพลง ตามประสาเรา แต่ถ้า  ยกเว้นหนักมากๆ ก็คงจะปรึกษาแม่ค่ะ อีกอย่าง เราเคยเข้าพบจิตแพทย์มาแล้วเมื่อ 2 เดือนก่อน แล้วก็ลุกขึ้นมาใหม่ได้  เรารู้สึกว่า นับวันกำแพงเรายิ่งสูงขึ้น แต่เราคนเดิมก็แสดงออกกับแค่ไม่กี่คน นอกนั้น เราไม่ค่อยจะพูดด้วยค่ะ และอีกอย่างเราพักอยู่หอพักคนเดียวค่ะ  แต่ครอบครัวเราก็พูดด้วยได้ปกติ ที่เราต้องการจริงๆคือ เราจะสามารถอยู่แบบนี้ได้ตลอดรอดฝั่งจนจบ ม.6 อยู่เงียบๆน่ะค่ะ สงบๆ แต่ก็พูด คุยกับเพื่อนบ้าง  และเราต้องไม่เป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ แค่เย็นชากับสิ่งแวดล้อมก็พอ ปลงกับสิ่งแวดล้อม แล้วเราก็หวังว่า สักวันเราคนเดิมจะกลับมา ที่เราจะสบายใจจริงๆ