เคยเป็นกันบ้างไหม ? ทำไมถึงจำฝังใจกับรักครั้งเเรกที่สุด ?
หรือผมเป็นอยู่คนเดียว ?
บอกก่อนเลยนะครับว่าผมชอบผู้ชาย ตอนนี้อายุ 20 กลางๆ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดตอนที่ผมอายุ 17-18จำได้ว่ากำลังจะเรียนจบมัธยม ช่วงนั้นเป็นช่วงAdmission พอดี (รุ่นผมเป็นปีแรกที่มีการใช้ ระบบ GAT PAT ) สมัยนั้น FB ยังไม่ ค่อยบูม มากนัก สำหรับเด็กต่างๆจังหวัดแบบผม จำได้ว่าสมัยก่อน เลิกเรียนกลับบ้านมาก็กลับบ้าน มาออน MSN จุดเริ่มต้นมันก็มาจากไอ้โปรแกรม MSN นี่เเหละ ช่วงนั้นผมได้รู้จักพี่คนนึงผ่านทาง MSN พี่เค้าเป็นคน ต่างจังหวัดที่มาใช้ชีวิต และเรียนอยู่ที่ กทม. ตอนเเรกคุยกันเเบบพี่น้อง เราก็ปรึกษาเรื่อง คณะสถาปัต เพราะตอนนั้นเราก็ค่อนข้างสนใจ คณะนี้อยู่ ก็คุยไปเรื่อยๆ จากที่คุยกัน สองสามวันครั้ง มันก็เริ่มสนิทกัน คุยกันบ่อยขึ้น เรื่องส่วนมากก็ เรื่อง ที่ว่าวันนี้ ไปเจออะไรมาบ้าง ที่กทม.เป็นยังไง ใช้ชีวิตเเบบไหน รถติด ฝนตก บางทีก็จะส่ง forward เมลสนุกๆมาให้อ่าน เป็นประจำ ฯลฯ (ตอนนั้นคุยกันผ่านMSNอย่างเดียวมา 6 เดือน ) พี่เค้าก้ขอเบอร์เรา เเต่เราก็บอกเค้าไปแค่ 8 ตัว ส่วนอีกสองตัวหลังให้เค้าไปหาเอง จนกระทั่งวันนึงก็มีเบอร์เเปลกๆ โทรเข้ามา ตอนนั้นกำลังช่วยแม่ขายของอยู่หน้าร้าน จำได้ว่าพอได้ยินเสียง
"ฮัลโหล นั่นใช่เบอร์ M ที่อยู่ จ. C.. หรือเปล่าครับ " (เสียงที่ไม่คุ้นหู น้ำเสียงนุ่มๆ ฟังดูอบอุ่น)
ผมก็บอกว่า" ใช่ครับ "
ในใจก็เริ่มตุ๊มๆต่อมๆละ)
พี่เค้าก้บอกว่าเนี่ยะรู้เปล่าว่าต้องสุ่มโทรตั้งกี่สายกว่าจะเจอ
!!! เราก็รู้ทันทีว่า ต้องเป็นพี่ คนนี้เเน่ๆ (ตอนนั้น
ตื่นเต้นมากๆ ไม่คิดว่าพี่เค้าจะโทรมาจริงๆ ตอนนั้นหน้า ทั้งๆ หน้า มันร้อน ไปหมด ไม่รู้จะพูดอะไร เหมือน ติด stun นิ่งเงียบ ไปประมาณ 10 วิ) หลังจากที่เริ่มตั้งสติได้ ก็ วิ่งไปหลังบ้าน ซึ่งหลังบ้านจะเป็นที่ ค่อนข้างเงียบ มีต้นชมพู่ ใต้ต้นชมพู่จะมีถังสำหรับเก็บน้ำถังใหญ่ๆอยู่-เเต่ในนั้นไม่มีน้ำ (เป็นถังปูนซีเมนต์ใหญ่จริงๆนะเเบบผู้ใหญ่ เข้าไปหลบได้ 3 คน สบาย)ผมก็เข้าไปคุยกับพี่เค้าในนั้นแหละ โคตรเขิน อ่ะ คุยแบบถามคำตอบคำ แบบ" อือ อื๊ม อือ ครับ " ฮ่าๆ ชอบโมเม้นต์ตอนนั้น เออ นั่นเเหละ ก็เป็นจุดเริ่มต้นของการโทรคุยกัน แต่ก็ยังคุยผ่านMSNเป็นหลักนะ เพราะสมัยนั้นค่าโทรมันค่อนข้างเเพง ถ้าไม่สมัครโปรฯ ส่วนมากก้จะคุยกัน ก่อนนอนแหละ เช่น โทรมาบอกฝันดี บอกสู้ๆนะ เป็นป่ะ แค่ได้ยินเสียงเค้า ก่อนนอนมันก็ทำให้เรา มีกำลังใจที่จะต่อสู้กับวันพรุ่งนี้ ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเจอเรื่องหนักหนาแค่ไหน
จนวันนึงตอนนั้นเป็นช่วงเสาร์อาทิตย์ เค้าก้ชวนเรามาเที่ยวกรุงเทพฯ เพราะผมไม่เคยมา (จริงๆ เคยเเค่นั่งรถผ่านตอนไปต่างจังหวัดเเค่นั้น ) ตอนเเรกก็กลัวว่าจะไปไม่ถูก เเต่ พี่เค้าบอกว่าเค้าจะมารับผมที่ สถานีเอกมัย ก็เลยตัดสินใจไป
ผมนั่งรถทัวร์มา ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมงก็ถึงสถานีเอกมัย ถึงราวๆ สี่ทุ่ม คนเยอะมาก ในใจคิดว่าทำไมมันวุ่นวายจัง กทม. พลางก็คิดว่า กุมาทำอะไร อยู่ตรงนี้เนี่ยะ !! เเล้วก็เดินออกมาเรื่อยๆ เสียงโทรศัพท์จากพี่คนนั้น ก็ดังขึ้น
ถามว่า "ถึงไหนเเล้ว"
ผมก็บอกว่า "ยืนอยู่หน้าสถานี เพิ่งถึง"
พี่คนนั้น" พี่อยู่บน BTS จะถึงเอกมัยแล้วรอแปปนึงนะ " จากนั้นไม่นาน ประมาณ 5นาทีได้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกรอบ
พี่คนนั้น" พี่ถึงเเล้วกำลังจะเดินลงไปรับ Mใส่เสื้อสีอะไร "
ผมก็บอกเค้าไป " สีเทาครับ เเล้วพี่อะ อยู่ฝั่งไหนใส่เสื้อสีอะไ.." ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีมือมาเเตะที่บ่า เเล้วถามว่า "ใช่ M เปล่าครับ "
ผมหันหลังไป เจอพี่เค้า ใส่เสื้อเชิ้ต ลายสก้อตสีน้ำตาลถือโทรศัพท์เเล้วยิ้มให้ ...
ผม ตื่นนิดๆ ทำไรไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าเค้าจะเจอผมก่อน ก็ได้เเต่ ก้มหน้าตลอด
" นึกว่าจะเก่งเหมือนที่คุยในแชตซะอีก " เเล้วเค้าก็จับมือผมให้ตามเค้าขึ้นBTSไป
พี่ : "หิวป่ะ จะหาไรกินก่อนไหม "
ผม : "ไม่อ่ะกินหนมปังมาเเล้ว บนรถ "
พี่ : " งั้นอยากไปเที่ยวไหนป่ะ หรืออยากพักผ่อน พรุ่งนี้มีอีกหลายที่พี่จะพาไป "
ผม : " งั้นกลับไปพักก็ได้ครับดึกเเล้ว "
ระหว่างนี้ เราก้ลงจาก BTS สถานีไหนสักสถานีนี่เเหละ เเล้วก็ต่อรถเมล์ ไปยังหอพี่เค้า ระหว่างทางที่รถเมล์ผ่าน พี่เค้าก็ชี้ให้ดูนู่นนี่นั่น ที่เป็นสถานที่สำคัญ ในกทม. ถนนสายนี้เรียกว่าอะไร สะพานนี้ ที่พี่เล่าให้ฟัง ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ที่พี่บอก อร่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพามากิน . พอมาถึงห้อง เค้าก็ชี้ให้ดูว่า มุมนี้ๆ ที่พี่นั่งทำงานตอนคุยกับเรา บลาๆ ฯลฯ มัน
เป็นช่วงเวลาที่โคตรมีความสุขเลยอ่ะ ......... หลังจากวันนั้นผมก็มากรุงเทพบ่อยขึ้น เริ่มรู้จัก กรุงเทพในมุมต่างๆ ได้เรียนรู้วิธีการถ่ายรูปจากพี่เค้า สลับกันถ่ายรูป มีเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ความทรงจำ ร่วมกันในหลายๆที่ ที่เราเคยผ่าน เวลาผ่านไปนานขึ้น ความสุขย่อมมีอายุของมัน เมื่อความสัมพํนธ์มาถึงระดับนึงแน่นอนว่า คงไม่ได้มีแค่ความสุขที่เกิดขึ้นเพียงอย่างเดียวในชีวิตคู่ เราเริ่มมีการทะเลาะกันบ้างส่วนมากก็เป็นเรื่องไร้สาระ เช่น เวลาว่างไม่ตรงกัน เค้าทำงาน(การบ้านทำโมเดล ส่งโปรเจค) เเต่ผมอยากคุย ก็เลยทำให้ทะเลาะกัน ผมเอาแต่อารมณ์เสีย ใช้คำพูดที่รุนเเรง กระเเทกกระทั้นจิตใจ หวังแค่อยากชนะ เคยถึงกับว่า ให้พี่เค้ามาหาเราเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นคือจบ เเละเเน่นอนว่าเค้ายอมมา ขนของ ขนงาน ทั้งหมดมาทำที่หอผมเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้กัน (ตอนนั้นเราขึ้นปี1 มหาลัย ต่างจังหวัด) ถามว่าตอนนั้นรู้สึกผิดไหม ก็รู้สึกนะแต่คงไม่มากเท่าตอนนี้ เหมือนตอนนั้นผมเป็นเด็กที่เอาแต่ใจมากๆ ส่วนพี่เค้าก็ตามใจเราสุดๆ ยังมีอีกเยอะวีรกรรมของเราแต่ขอไม่พูดถึงเเล้วกัน และทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ไม่ได้เกี่ยวกับมือที่สามเลยเเม้แต่นิดเดียว จนวันนึงผมเองที่ได้ดึงมือที่สาม !! เข้ามาจนทำให้ความสัมพันธ์ของเรา ต้องจบลง ผมบอกเลิกพี่เค้าไปด้วยเหตุผลที่ว่า พี่ไม่มีเวลาให้ผม(ช่วงนั้นพี่เค้าใกล้จบปี4 ต้องวุ่นกับโปรเจค) พี่เค้าพยายาม ขอคืนดีกับผม ขอคบกันต่ออย่างน้อยก็ขอให้พี่เค้าผ่านช่วงเวลาใกล้จบนี้ไปให้ได้ก่อน เพราะตอนนี้ ปัญหาเรื่องเรียนก็หนักมากอยู่เเล้ว ถ้าเลิกกัน พี่คงไม่สามารถทำอะไรได้เลยเเน่ๆ ผมบล็อคทุกช่องทางติดต่อ พี่เค้าโทรหาเราเป็น 100+ สายผมไม่ยอมรับ เค้าเลยนั่งรถมาหาผม เพื่อเจอหวังจะปรับความเข้าใจ แต่เราปฎิเสธไป เพราะตัวผมเองมีอีกคนนึงที่กำลังจะเริ่มต้นใหม่ด้วยอยู่
ผมยังจำภาพตอนนั้นกับคำพูดสุดท้ายที่พี่น้ำตาไหล แล้วก้กอดเรา บอกเราว่า " ให้ดูแลตัวเองด้วย ขอโทษที่ดูแลM ได้ไม่ดี " จำได้ว่าตอนนั้นฝนตกปรอยๆ พี่ต้องเดินไปสถานีขนส่งที่ไกลออกไปจากหอประมาณเกือบ1กม. โดยที่ผมไม่แม้เเต่จะพาพี่เค้าไปส่งที่จุดขึ้นรถ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้พี่เค้ามารับ-ส่งผมทุกครั้ง!ที่เดินทางมากรุงเทพ... ภาพสุดท้ายเลยเป็นภาพที่ติดตา เเล้วก้รู้สึกผิดจนกะทั่งวันนี้
เมื่อสี่ปีที่ผ่านมานี้ ผมเรียนจบ เราได้ทักเฟสบุคไปหาพี่เค้าว่าผมเรียนจบเเล้วนะ จะเชิญมาร่วมยินดี แต่พี่เค้าไม่ตอบ ก็คิดว่าเค้าคงโกรธผมมากแน่ๆ สืบไปสืบมารู้มาว่า พี่เค้า ต้องดรอปเรียนไป ตัวนึง เลยทำให้จบช้ากว่าที่ควรจะเป็น 1 ปี ไม่รู้หรอกนะว่าสาเหตุหลักๆที่ทำให้เค้าดรอปเรียนคืออะไร แต่คิดว่าส่วนหนึ่งต้องมาจาก กุเเน่ๆ เท่านั้นเเหละ น้ำตาหลั่งไหลเลย มันรู้สึก... โคตร แย่ ๆๆๆๆๆ นี่ผมทำให้ชีวิตคนๆหนึ่งเป็นเเบบนี้? ผมอยากขอโทษพี่เค้ามากๆๆๆ แต่เราไม่รุ้จะทำอย่างไรดี รู้ว่าเเค่คำขอโทษจาก ตัวอักษรเพียงไม่กี่บรรทัด คงไม่สามารถทำให้เวลาที่เสียไปหรือความรู้สึกที่พังไปกลับมา เหมือนเดิมได้
สุดท้ายก็หวังไว้เล็กๆว่า พี่จะได้อ่านมันและรับรู้ความรู้สึกว่าผมก็เสียใจนะ อยากขอโทษจากใจจริงๆ
และถ้าสักวันนึงบังเอิญเดินสวนกัน ยังอยากยิ้มให้กันได้ แค่นั้นผมก็ดีใจเเล้ว
ผมไม่เคยลืมพี่เลยนะ พี่ " S " รักครั้งแรกของผม
เคยมีประสบการณ์จำฝังใจกับรักครั้งแรกกันบ้างไหมครับ ?
หรือผมเป็นอยู่คนเดียว ?
บอกก่อนเลยนะครับว่าผมชอบผู้ชาย ตอนนี้อายุ 20 กลางๆ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดตอนที่ผมอายุ 17-18จำได้ว่ากำลังจะเรียนจบมัธยม ช่วงนั้นเป็นช่วงAdmission พอดี (รุ่นผมเป็นปีแรกที่มีการใช้ ระบบ GAT PAT ) สมัยนั้น FB ยังไม่ ค่อยบูม มากนัก สำหรับเด็กต่างๆจังหวัดแบบผม จำได้ว่าสมัยก่อน เลิกเรียนกลับบ้านมาก็กลับบ้าน มาออน MSN จุดเริ่มต้นมันก็มาจากไอ้โปรแกรม MSN นี่เเหละ ช่วงนั้นผมได้รู้จักพี่คนนึงผ่านทาง MSN พี่เค้าเป็นคน ต่างจังหวัดที่มาใช้ชีวิต และเรียนอยู่ที่ กทม. ตอนเเรกคุยกันเเบบพี่น้อง เราก็ปรึกษาเรื่อง คณะสถาปัต เพราะตอนนั้นเราก็ค่อนข้างสนใจ คณะนี้อยู่ ก็คุยไปเรื่อยๆ จากที่คุยกัน สองสามวันครั้ง มันก็เริ่มสนิทกัน คุยกันบ่อยขึ้น เรื่องส่วนมากก็ เรื่อง ที่ว่าวันนี้ ไปเจออะไรมาบ้าง ที่กทม.เป็นยังไง ใช้ชีวิตเเบบไหน รถติด ฝนตก บางทีก็จะส่ง forward เมลสนุกๆมาให้อ่าน เป็นประจำ ฯลฯ (ตอนนั้นคุยกันผ่านMSNอย่างเดียวมา 6 เดือน ) พี่เค้าก้ขอเบอร์เรา เเต่เราก็บอกเค้าไปแค่ 8 ตัว ส่วนอีกสองตัวหลังให้เค้าไปหาเอง จนกระทั่งวันนึงก็มีเบอร์เเปลกๆ โทรเข้ามา ตอนนั้นกำลังช่วยแม่ขายของอยู่หน้าร้าน จำได้ว่าพอได้ยินเสียง
"ฮัลโหล นั่นใช่เบอร์ M ที่อยู่ จ. C.. หรือเปล่าครับ " (เสียงที่ไม่คุ้นหู น้ำเสียงนุ่มๆ ฟังดูอบอุ่น)
ผมก็บอกว่า" ใช่ครับ "
พี่เค้าก้บอกว่าเนี่ยะรู้เปล่าว่าต้องสุ่มโทรตั้งกี่สายกว่าจะเจอ
!!! เราก็รู้ทันทีว่า ต้องเป็นพี่ คนนี้เเน่ๆ (ตอนนั้น
จนวันนึงตอนนั้นเป็นช่วงเสาร์อาทิตย์ เค้าก้ชวนเรามาเที่ยวกรุงเทพฯ เพราะผมไม่เคยมา (จริงๆ เคยเเค่นั่งรถผ่านตอนไปต่างจังหวัดเเค่นั้น ) ตอนเเรกก็กลัวว่าจะไปไม่ถูก เเต่ พี่เค้าบอกว่าเค้าจะมารับผมที่ สถานีเอกมัย ก็เลยตัดสินใจไป
ผมนั่งรถทัวร์มา ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมงก็ถึงสถานีเอกมัย ถึงราวๆ สี่ทุ่ม คนเยอะมาก ในใจคิดว่าทำไมมันวุ่นวายจัง กทม. พลางก็คิดว่า กุมาทำอะไร อยู่ตรงนี้เนี่ยะ !! เเล้วก็เดินออกมาเรื่อยๆ เสียงโทรศัพท์จากพี่คนนั้น ก็ดังขึ้น
ถามว่า "ถึงไหนเเล้ว"
ผมก็บอกว่า "ยืนอยู่หน้าสถานี เพิ่งถึง"
พี่คนนั้น" พี่อยู่บน BTS จะถึงเอกมัยแล้วรอแปปนึงนะ " จากนั้นไม่นาน ประมาณ 5นาทีได้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกรอบ
พี่คนนั้น" พี่ถึงเเล้วกำลังจะเดินลงไปรับ Mใส่เสื้อสีอะไร "
ผมก็บอกเค้าไป " สีเทาครับ เเล้วพี่อะ อยู่ฝั่งไหนใส่เสื้อสีอะไ.." ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีมือมาเเตะที่บ่า เเล้วถามว่า "ใช่ M เปล่าครับ "
ผมหันหลังไป เจอพี่เค้า ใส่เสื้อเชิ้ต ลายสก้อตสีน้ำตาลถือโทรศัพท์เเล้วยิ้มให้ ...
ผม ตื่นนิดๆ ทำไรไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าเค้าจะเจอผมก่อน ก็ได้เเต่ ก้มหน้าตลอด
" นึกว่าจะเก่งเหมือนที่คุยในแชตซะอีก " เเล้วเค้าก็จับมือผมให้ตามเค้าขึ้นBTSไป
พี่ : "หิวป่ะ จะหาไรกินก่อนไหม "
ผม : "ไม่อ่ะกินหนมปังมาเเล้ว บนรถ "
พี่ : " งั้นอยากไปเที่ยวไหนป่ะ หรืออยากพักผ่อน พรุ่งนี้มีอีกหลายที่พี่จะพาไป "
ผม : " งั้นกลับไปพักก็ได้ครับดึกเเล้ว "
ระหว่างนี้ เราก้ลงจาก BTS สถานีไหนสักสถานีนี่เเหละ เเล้วก็ต่อรถเมล์ ไปยังหอพี่เค้า ระหว่างทางที่รถเมล์ผ่าน พี่เค้าก็ชี้ให้ดูนู่นนี่นั่น ที่เป็นสถานที่สำคัญ ในกทม. ถนนสายนี้เรียกว่าอะไร สะพานนี้ ที่พี่เล่าให้ฟัง ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ที่พี่บอก อร่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพามากิน . พอมาถึงห้อง เค้าก็ชี้ให้ดูว่า มุมนี้ๆ ที่พี่นั่งทำงานตอนคุยกับเรา บลาๆ ฯลฯ มัน
ผมยังจำภาพตอนนั้นกับคำพูดสุดท้ายที่พี่น้ำตาไหล แล้วก้กอดเรา บอกเราว่า " ให้ดูแลตัวเองด้วย ขอโทษที่ดูแลM ได้ไม่ดี " จำได้ว่าตอนนั้นฝนตกปรอยๆ พี่ต้องเดินไปสถานีขนส่งที่ไกลออกไปจากหอประมาณเกือบ1กม. โดยที่ผมไม่แม้เเต่จะพาพี่เค้าไปส่งที่จุดขึ้นรถ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้พี่เค้ามารับ-ส่งผมทุกครั้ง!ที่เดินทางมากรุงเทพ... ภาพสุดท้ายเลยเป็นภาพที่ติดตา เเล้วก้รู้สึกผิดจนกะทั่งวันนี้
เมื่อสี่ปีที่ผ่านมานี้ ผมเรียนจบ เราได้ทักเฟสบุคไปหาพี่เค้าว่าผมเรียนจบเเล้วนะ จะเชิญมาร่วมยินดี แต่พี่เค้าไม่ตอบ ก็คิดว่าเค้าคงโกรธผมมากแน่ๆ สืบไปสืบมารู้มาว่า พี่เค้า ต้องดรอปเรียนไป ตัวนึง เลยทำให้จบช้ากว่าที่ควรจะเป็น 1 ปี ไม่รู้หรอกนะว่าสาเหตุหลักๆที่ทำให้เค้าดรอปเรียนคืออะไร แต่คิดว่าส่วนหนึ่งต้องมาจาก กุเเน่ๆ เท่านั้นเเหละ น้ำตาหลั่งไหลเลย มันรู้สึก... โคตร แย่ ๆๆๆๆๆ นี่ผมทำให้ชีวิตคนๆหนึ่งเป็นเเบบนี้? ผมอยากขอโทษพี่เค้ามากๆๆๆ แต่เราไม่รุ้จะทำอย่างไรดี รู้ว่าเเค่คำขอโทษจาก ตัวอักษรเพียงไม่กี่บรรทัด คงไม่สามารถทำให้เวลาที่เสียไปหรือความรู้สึกที่พังไปกลับมา เหมือนเดิมได้
สุดท้ายก็หวังไว้เล็กๆว่า พี่จะได้อ่านมันและรับรู้ความรู้สึกว่าผมก็เสียใจนะ อยากขอโทษจากใจจริงๆ
และถ้าสักวันนึงบังเอิญเดินสวนกัน ยังอยากยิ้มให้กันได้ แค่นั้นผมก็ดีใจเเล้ว
ผมไม่เคยลืมพี่เลยนะ พี่ " S " รักครั้งแรกของผม