เรามักจะไม่ค่อยมีเพื่อนจริงใจกับเราสักเท่าไร
ตอนประถมก็มีความทรงกับเพื่อนประถมที่ไม่ดี เรารู้สึกไม่มีความสุขตั้งแต่ อนุบาลจนถึงป.6 โดนแกล้งตลอด มีงานมีกิจกรรมเพื่อนก็ไม่บอก รวมถึงครูมักจะพูดและให้กิจกรรมแต่คนเก่งๆ เราเสียใจและเสียความรู้สึกทั้งครูและเพื่อนนับไม่ถ้วน
บ้างครั้งทำงานกลุ่ม ก็ไม่อยากเข้ากลุ่มด้วย เราร้องไห้ทุกวัน อยากย้าย รร.ไปที่อื่นมาก พอมัธยมเรารู้สึกดีใจที่ออกมาจากจุดนั้น เจอเพื่อนมากมายและมีความสุขกับเพื่อนๆคนรอบข้างในช่วงเวลานั้น
แต่พอม.4 เราย้ายห้องไปอยู่ห้อง นร ที่มีแต่เก่ง เรากลายเป็นตัวอะไรไม่รู้ ไม่มีใครอยากคบ เพื่อนที่ย้ายมาด้วยกันก็ขอแยกโต๊ะ เราต้องนั่งเรียนคนเดียว คนอื่นนั่งเป็นคู่ๆ ส่วนคนที่ออกแยกก็ไปนั่งรวมกันสามคน แรกๆคะแนนสอบเราจะได้เกือบสุดท้าย แต่หลังๆ เพื่อนก็เปิดใจ คะแนนสอบไม่ได้เป็นที่เกือบสุดท้าย
มาอยู่เกือบต้นๆ
และเราก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง หลังจากเรามีแฟน ทุกคนก็ออกห่าง เลิกคบค่ะ ตอนนั้นนั่งเรียนคนเดียว เพื่อนๆจะนั่งเป็นกลุ่มกัน ไม่เคยไปกินข้าวที่โรงอาหาร เพราะไม่มีคู่หรือเพื่อนไป
จนมีเพื่อนอีกกลุ่ม ชวนมากินข้าวด้วยจากนั้นก็ไปไหนด้วยกันตลอด เพื่อนกลุ่มนี้เรียนได้ที่สุดท้าย แต่จะรู้สึกว่าเขาช่วยเหลือกันไม่ทิ้งกันมีงานหรืออะไรจะต้องช่วยกัน ปกป้อง ทำโทษก็ต้องผิดด้วยกัน ต่างจากกลุ่มเพื่อนที่เรียนเก่งมาก ลอกก็ไม่ได้ จะมีความเห็นแก่ตัวหน่อย จนเราย้ายออกจาก รร มา ทุกคนก็หายไปเหลือแค่ 1-2 คน
ประเด็นที่ถามคือเราทุกคนส่วนมากจะมีกลุ่มไลน์เพื่อนกันอยู่แล้วใช่ไหม เพื่อนๆประถมเวลาเราทัก หรือพูดแทรก ส่วนมากไม่มีใครสนใจเลย แต่พวกเขากลับคุยกันเรื่องอื่นก่อนนอกหน้านี้
เราคิดว่า เราควรจะออกมา ที่นี่ไม่ใช่พื้นที่ เพื่อนอย่างเราจริงๆ หลายครั้ง มาก เพื่อนบางคนไม่พูดถึงเรื่องที่เราทักไป แต่ดันพูดเรื่องอื่น เหมือนไม่มีตัวตน
พอโตเป็นผู้ใหญ่ สังคมมันก็กว้างมาก แต่ก็พบเจอแบบที่ผ่านมาตลอด เราเสียความรู้สึกกับคนรอบข้างเกือบทุกคน 😟 เราจริงใจทุกคน แต่เกือบทุกคนไม่ค่อยเห็นค่า บางคนเห็นแก่ตัวเอง ครอบครัวตัวเอง จนออกหน้า แต่เรากลับเห็นแต่ใจคนอื่นซะงั้น
ใครมีความเห็นต่าง บ้างค่ะบอกเราที
คำว่า" เพื่อน " เป็นแบบไหนกันค่ะ
ตอนประถมก็มีความทรงกับเพื่อนประถมที่ไม่ดี เรารู้สึกไม่มีความสุขตั้งแต่ อนุบาลจนถึงป.6 โดนแกล้งตลอด มีงานมีกิจกรรมเพื่อนก็ไม่บอก รวมถึงครูมักจะพูดและให้กิจกรรมแต่คนเก่งๆ เราเสียใจและเสียความรู้สึกทั้งครูและเพื่อนนับไม่ถ้วน
บ้างครั้งทำงานกลุ่ม ก็ไม่อยากเข้ากลุ่มด้วย เราร้องไห้ทุกวัน อยากย้าย รร.ไปที่อื่นมาก พอมัธยมเรารู้สึกดีใจที่ออกมาจากจุดนั้น เจอเพื่อนมากมายและมีความสุขกับเพื่อนๆคนรอบข้างในช่วงเวลานั้น
แต่พอม.4 เราย้ายห้องไปอยู่ห้อง นร ที่มีแต่เก่ง เรากลายเป็นตัวอะไรไม่รู้ ไม่มีใครอยากคบ เพื่อนที่ย้ายมาด้วยกันก็ขอแยกโต๊ะ เราต้องนั่งเรียนคนเดียว คนอื่นนั่งเป็นคู่ๆ ส่วนคนที่ออกแยกก็ไปนั่งรวมกันสามคน แรกๆคะแนนสอบเราจะได้เกือบสุดท้าย แต่หลังๆ เพื่อนก็เปิดใจ คะแนนสอบไม่ได้เป็นที่เกือบสุดท้าย
มาอยู่เกือบต้นๆ
และเราก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง หลังจากเรามีแฟน ทุกคนก็ออกห่าง เลิกคบค่ะ ตอนนั้นนั่งเรียนคนเดียว เพื่อนๆจะนั่งเป็นกลุ่มกัน ไม่เคยไปกินข้าวที่โรงอาหาร เพราะไม่มีคู่หรือเพื่อนไป
จนมีเพื่อนอีกกลุ่ม ชวนมากินข้าวด้วยจากนั้นก็ไปไหนด้วยกันตลอด เพื่อนกลุ่มนี้เรียนได้ที่สุดท้าย แต่จะรู้สึกว่าเขาช่วยเหลือกันไม่ทิ้งกันมีงานหรืออะไรจะต้องช่วยกัน ปกป้อง ทำโทษก็ต้องผิดด้วยกัน ต่างจากกลุ่มเพื่อนที่เรียนเก่งมาก ลอกก็ไม่ได้ จะมีความเห็นแก่ตัวหน่อย จนเราย้ายออกจาก รร มา ทุกคนก็หายไปเหลือแค่ 1-2 คน
ประเด็นที่ถามคือเราทุกคนส่วนมากจะมีกลุ่มไลน์เพื่อนกันอยู่แล้วใช่ไหม เพื่อนๆประถมเวลาเราทัก หรือพูดแทรก ส่วนมากไม่มีใครสนใจเลย แต่พวกเขากลับคุยกันเรื่องอื่นก่อนนอกหน้านี้
เราคิดว่า เราควรจะออกมา ที่นี่ไม่ใช่พื้นที่ เพื่อนอย่างเราจริงๆ หลายครั้ง มาก เพื่อนบางคนไม่พูดถึงเรื่องที่เราทักไป แต่ดันพูดเรื่องอื่น เหมือนไม่มีตัวตน
พอโตเป็นผู้ใหญ่ สังคมมันก็กว้างมาก แต่ก็พบเจอแบบที่ผ่านมาตลอด เราเสียความรู้สึกกับคนรอบข้างเกือบทุกคน 😟 เราจริงใจทุกคน แต่เกือบทุกคนไม่ค่อยเห็นค่า บางคนเห็นแก่ตัวเอง ครอบครัวตัวเอง จนออกหน้า แต่เรากลับเห็นแต่ใจคนอื่นซะงั้น
ใครมีความเห็นต่าง บ้างค่ะบอกเราที