เราเป็นพวกชอบอยู่คนเดียวค่ะ
ไม่อยากมีแฟน ไม่อยากมีใคร
เอาจริงๆเคยมีหลายคนแต่ก็เลิกกันไป
เพราะนิสัยชอบทำอะไรคนเดียวของเรา
ก็อยู่คนเดียวมาเรื่อยๆ มีความสุขดี
เราเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียวจริงๆ
วันหยุดที่มีความสุขที่สุดของเรา
คือการที่ได้นอนอยู่ คอนโด สั่งอาหารมากิน
เล่นเกม ดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ ไม่ต้องออกไปไหน
เราเป็นคนมีเพื่อนนะคะ แต่เวลาเพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ค่อยชอบออกไป เราชอบอยู่คอนโดเฉยๆมากกว่า จะออกไปเจอเพื่อนบ้าง นานๆที โอกาสพิเศษ
ทีนี้กลับมาที่เรื่องคุณพ่อ ท่านเริ่มอายุเยอะ
อายุ 60 แล้ว แต่ก่อนคุณพ่องานเยอะ
ก็จะไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมาก แต่ช่วงหลังๆ ที่คุณพ่อ เกษียรแล้ว
ท่านมีเวลาว่างทั้งวัน อยู่บ้านคุณพ่อก็บ่นว่าเหงาตลอด ก็จะมาอยู่ คอนโดเราเป็นอาทิตย์ และมาบ่อยมากๆ คุณพ่อเป็นคนที่ชอบคุย คุยได้ทั้งวัน คุยจนเราหลับก็มี แต่เราเป็นคนชอบอยู่เงียบๆ
เราพยายามปรับตัวเพื่อคุณพ่อ รับฟังท่าน
พาออกไปข้างนอกเวลาเราว่าง
แต่หลังจากทำมาสองสามปี
เรารู้สึกว่า บางทีเวลาว่างๆเราก็อยากอยู่เฉยๆบ้าง แต่คุณพ่อจะรอออกไปข้างนอกกับเราตลอด
เราหนักใจกับเรื่องนี้ เราอายุ30 แล้วค่ะ ไม่เด็ก
คุณพ่อมานอนด้วยที่คอนโดบ่อยๆ
คือเอาตรงๆเราอยากมีเวลาว่างๆ ชีวิตส่วนตัวบ้าง แต่ถ้าทำแบบนั้นเราจะรู้สึกผิดกับคุณพ่อทันทีถ้าปล่อยให้ท่านเหงาหรืออะไร
แต่ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ลึกๆแล้วมันเหนื่อย ไม่ค่อยมีความสุข ถ้าเราเริ่มที่จะไม่ออกไปไหนมาไหนกับคุณพ่อแล้ว เราจะผิดมากไหมคะ คือไม่ใช่ไม่ออกไปเลย แต่เว้นช่วงบ้าง ไม่ใช่ทุกอย่างคือต้องมีเราไปด้วย
ปล 1,คุณพ่อเราอายุ 60 สุขภาพแข็งแรงดี ขับรถเก่งคล่องกว่าเราอีก แค่เหมือนท่านเหงา ไม่มีใครเลย ไม่มีเพื่อนเลย มีแต่ลูก
ปล 2,เราเคยไปหาจิตแพทย์ว่าทำไมเราถึงชอบอยู่คนเดียว คุณหมอบอกเราไม่ได้ป่วย แค่เป็นนิสัยเฉยๆ เราเคยไปขอยาทาน แต่หมอบอกไม่ต้อง
สุดท้ายแล้ววันนี้ เราหยุดค่ะ คุณพ่อปลุกแต่เช้าไปโน่นไปนี่กัน แต่เราง่วงมาก เมื่อคืนทำงานดึกเลยขอนอนต่อ พอเที่ยงท่านก็ปลุกอีก ชวนไปข้างนอก มีโปรแกรมทำโน่นทำนี่ พอเราบอกว่าอยากอยู่คอนโดนะ ท่านก็นั่งนิ่งๆ ไม่พูดไร T T
เฮ้อ ถ้าเราออกไปก็ยาวอีก หมดวันหยุดไปพร้อมกับความเหนื่อย
Introvert กับคุณพ่อที่เริ่มอายุมากขึ้น
ไม่อยากมีแฟน ไม่อยากมีใคร
เอาจริงๆเคยมีหลายคนแต่ก็เลิกกันไป
เพราะนิสัยชอบทำอะไรคนเดียวของเรา
ก็อยู่คนเดียวมาเรื่อยๆ มีความสุขดี
เราเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียวจริงๆ
วันหยุดที่มีความสุขที่สุดของเรา
คือการที่ได้นอนอยู่ คอนโด สั่งอาหารมากิน
เล่นเกม ดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ ไม่ต้องออกไปไหน
เราเป็นคนมีเพื่อนนะคะ แต่เวลาเพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ค่อยชอบออกไป เราชอบอยู่คอนโดเฉยๆมากกว่า จะออกไปเจอเพื่อนบ้าง นานๆที โอกาสพิเศษ
ทีนี้กลับมาที่เรื่องคุณพ่อ ท่านเริ่มอายุเยอะ
อายุ 60 แล้ว แต่ก่อนคุณพ่องานเยอะ
ก็จะไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมาก แต่ช่วงหลังๆ ที่คุณพ่อ เกษียรแล้ว
ท่านมีเวลาว่างทั้งวัน อยู่บ้านคุณพ่อก็บ่นว่าเหงาตลอด ก็จะมาอยู่ คอนโดเราเป็นอาทิตย์ และมาบ่อยมากๆ คุณพ่อเป็นคนที่ชอบคุย คุยได้ทั้งวัน คุยจนเราหลับก็มี แต่เราเป็นคนชอบอยู่เงียบๆ
เราพยายามปรับตัวเพื่อคุณพ่อ รับฟังท่าน
พาออกไปข้างนอกเวลาเราว่าง
แต่หลังจากทำมาสองสามปี
เรารู้สึกว่า บางทีเวลาว่างๆเราก็อยากอยู่เฉยๆบ้าง แต่คุณพ่อจะรอออกไปข้างนอกกับเราตลอด
เราหนักใจกับเรื่องนี้ เราอายุ30 แล้วค่ะ ไม่เด็ก
คุณพ่อมานอนด้วยที่คอนโดบ่อยๆ
คือเอาตรงๆเราอยากมีเวลาว่างๆ ชีวิตส่วนตัวบ้าง แต่ถ้าทำแบบนั้นเราจะรู้สึกผิดกับคุณพ่อทันทีถ้าปล่อยให้ท่านเหงาหรืออะไร
แต่ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ลึกๆแล้วมันเหนื่อย ไม่ค่อยมีความสุข ถ้าเราเริ่มที่จะไม่ออกไปไหนมาไหนกับคุณพ่อแล้ว เราจะผิดมากไหมคะ คือไม่ใช่ไม่ออกไปเลย แต่เว้นช่วงบ้าง ไม่ใช่ทุกอย่างคือต้องมีเราไปด้วย
ปล 1,คุณพ่อเราอายุ 60 สุขภาพแข็งแรงดี ขับรถเก่งคล่องกว่าเราอีก แค่เหมือนท่านเหงา ไม่มีใครเลย ไม่มีเพื่อนเลย มีแต่ลูก
ปล 2,เราเคยไปหาจิตแพทย์ว่าทำไมเราถึงชอบอยู่คนเดียว คุณหมอบอกเราไม่ได้ป่วย แค่เป็นนิสัยเฉยๆ เราเคยไปขอยาทาน แต่หมอบอกไม่ต้อง
สุดท้ายแล้ววันนี้ เราหยุดค่ะ คุณพ่อปลุกแต่เช้าไปโน่นไปนี่กัน แต่เราง่วงมาก เมื่อคืนทำงานดึกเลยขอนอนต่อ พอเที่ยงท่านก็ปลุกอีก ชวนไปข้างนอก มีโปรแกรมทำโน่นทำนี่ พอเราบอกว่าอยากอยู่คอนโดนะ ท่านก็นั่งนิ่งๆ ไม่พูดไร T T
เฮ้อ ถ้าเราออกไปก็ยาวอีก หมดวันหยุดไปพร้อมกับความเหนื่อย