อยากฆ่าตัวตาย

อยากฆ่าตัวตายค่ะ แต่กลัวเจ็บ อยากตายแบบซอฟๆ เราเป็นนักเรียนธรรมดา เราเหนื่อย เราเครียด เราอยู่ม.5แล้ว พ่อแม่ก็ยิ่งกดดัน เรารู้พ่อแม่อยากให้เราได้ดีไม่อยากให้เหมือนพี่ เราเข้าใจ เราก็ตั้งใจเรียน เราเป็นเด็กดีให้พ่อแม่ เราไม่เคยนอกลู่นอกทาง ไม่แค่เอาแต่ใจเลย เราอยากไปเที่ยว พ่อแม่ไม่ให้ไปเราก็ไม่ไป อยากซื้ออะไร พ่อแม่ไม่ให้เราก็จะตัดใจ แต่พ่อแม่ไม่สนใจเราเลย พ่อแม่สนใจแต่พี่ พี่ที่คอยขโมยเงินพ่อแม่ที่ตอนนี้ขโมยเงินก็ได้เป็นหมื่น พี่เอาแต่ใจ พี่ที่ใช้เงินเก่ง เราเคยถามพ่อแม่นะว่า ทำไมตามใจพี่ พ่อแม่ก็ตอบมาว่า รำราญพี่ แต่พี่เราได้ทุกอย่างที่พี่ขอ กลับกันเราไม่ได้อะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นหนังสือการ์ตูนยันหนังสือนิยายเราต้องเก็บตังต์ซื้อเอง เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เราน้อยใจแต่เราก็อดทนมาตลอด มันไม่แค่เดือนสองเดือนที่พ่อแม่ทำอย่างนี้ มันเป็นมาตั้งแต่ตอนม.1แล้วตั้งแต่นั้นมาเรากลายเป็นเด็กเก็บกด เราไม่เคยระบายให้ใครฟังมาก่อน เราไปรร.เรายิ้มร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยู่บ้านเราก็ยิ้มร่าเริงเหมือนเดิม แต่พออยู่คนเดียวเราจะร้องไหระบายออกมาให้ตุ๊กตาฟังตลอด จนเร็วๆนี้เราคิดมาตลอดเลยว่า ถ้าตายจะสบายกว่าไหม เราก็เริ่มคิดแล้วล่ะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่เราก็ไม่ได้บอกใคร จนมาถึงวันนี้ เรื่องพึ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน หมาที่บ้านกัดชูก้าตาย โดยที่เราไม่รู้เลย มันตายประมาณ2ทุ่มกว่าๆ เราพึ่งขึ้นบ้านมาตอนทุ่มเกือบ2ทุ่ม ซึ่งมันไม่นานเลย  เราไม่ได้เสียงอะไรเลย เรานั่งจัดตารางสอนแบบปกติ พ่อแม่และพี่ที่พึ่งกลับมาร้องโวยวายว่าชูก้าตาย เราก็เดินลงมาแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทุกคนมองเรา แล้วเริ่มโทษเราหาว่าเราไม่ดูแล อ้าว ใครมันจะไปรู้เสียงหมาเห่ายังไม่มีสักแอะ ทุกคนโทษเรา เราผิดอะไร เพราะอย่างนี้ล่ะค่ะ เราจึงคิดว่าถ้าเราตายไปเขาแค่เสียเงินจัดงานศพเรา แต่หลังจากนั้นพวกเขาคงไม่มีภาระมานั่งเลี้ยงตัวถ่วงของบ้านแล้วล่ะค่ะ พวกเขาก็คงไม่ภาระค่าใช้จ่ายค่าเทอมเราแล้วล่ะ เรื่องมันออกจะไร้สาระไปหน่อยนะค่ะ ตอนแรกจะเขียนนิดเดียวแต่อารมณ์มันพาไปค่ะ