............ไกลรัง

ตะวันละลาลับ จะสลับ ณ เวหา พริ้วคลายพระพายพา สุขะเพลินมโนรมย์ พาราสว่างแสง จะแสดงประกายสม แสงส่องสว่างชม ก็ระยับตระการตา ดุจดาวประดับดิน อุระรินเสน่หา เคียงข้างสุกัลยา ระยะชิดสนิททรวง ยามรัตติกาลชิ

วิหคผกโผหมู่................อรุณสู่ธรณินทร์ กู่รับขยับบิน..................ปีกวาดวงลงขึ้นพลอย บ่ายหน้าหาอาหาร............สุขสำราญผ่านเมฆลอย ลับหลังลารังคล้อย...........จวบสายัณห์กลับหันเบน ลัดเลาะเห

ขอส่งท้าย ปีเก่า ที่เศร้าหมอง ขอส่งของ ไม่ดี ที่มีได้ ขอส่งความ ทุกข์เศร้า ที่เหงาใจ ของส่งความ ยากไร้ ที่ผ่านมา ขอลาที ปีเก่า เฝ้ารอใหม่ ขอลาไกล ไปก่อน ไม่ย้อนหา ขอลาลับ ดับไป ไม่กลับมา ขอจากลา ปีเก

เฝ้าเหม่อมองใบไม้ที่ล่วงหล่น หลุดจากต้นปลิวพลิ้วไหวกลางอากาศ ค่อยค่อยร่วงต่ำลงตามธรรมชาติ ค่อยค่อยขาดค่อยค่อยเสื่อมค่อยค่อยตาย แล้วมองย้อนเหล่าผู้คนรอบตัวฉัน ต่างผ่านคืนวันเวลาแล้วสูญหาย ต่างเสื่อมโท

เอื้องเอื้องดอย คอยคอยใคร ใยใยเจ้า หงอยหงอยเหงา เศร้าเศร้าหมอง ร้องร้องไห้ จรจรจัด พลัดพลัดพราก จากจากใคร หมกหมกไหม้ ใคร่ใคร่ครุ่น ขุ่นขุ่นเคือง ล่วงล่วงเดือน เคลื่อนเคลื่อนคลาย หายหายหม่น ผลิผลิพ้น