............ไกลรัง

อาทิตย์คล้อยลอยต่ำค่ำลงแล้ว ลมพัดแผ่วแว่วกล่อมย้อมอุษา เงาไม้ทอดแนวยาวคราวนิทรา กลบเวลาทั้งวันอันเหนื่อยล้า ฝูงนกน้อยล่องลมกลับรังเร้น สยายเส้นปีกโบยพลอยอ่อนค่า เสียงเจื้อยแจ้วแว่วหายกลางเวหา ดั่งลาท

ฉันเคยเห็นแสงดาวพราวกลางฟ้า แต่ไม่งามเท่าตาเมื่อสบเธอ เสียงลมแผ่วพาใจให้พร่ำเพ้อ เหมือนโลกเก่าละเมอให้คืนกลับ เพียงรอยยิ้มเจ้าแตะกลางหัวใจ เหมือนฤทัยถูกร่ายมนต์แห่งสลับ ทุกถ้อยคำทุกลมหายใจนับ ล้วนขาน

เพลานี้เติบใหญ่  เป็นดวงใจนงราม  นามว่าปัทมา เเก้วตาของตนุ    งามดั่งสุมาลี          ปีกลายมีเศร้าใจ ห่วงใยผู้