รู้สึกแย่ เมื่อตัวเองเริ่มจะหันหลังให้กับทุกคน

ทำไมเรารู้สึกว่า ชีวิตวัยรุ่นมันเหนื่อยจัง สำหรับเรา เราอายุ 18 นะคะ เราคิดว่า เราเป็นคนที่ค่อนข้างคิดมากและลึกๆแล้วเป็นคนอ่อนไหวง่าย(อ่อนแอซะมากกว่า) กับคำพูดของคน ตอนนี้เราก็ทำตัวเฉยชา ย็นชา ใส่คนรอบข้าง รวมถึงพวกเพื่อนๆ ยกเว้นพ่อแม่นะคะ เพราะพักอยู่ รร.ประจำ  1 เดือนก่อน เราอาการหนักมาก แบกรับไม่ไหว ตอนนั้นอาการหนักสุดเท่าที่เคยเป็น ถึงขั้นไม่อยากไป รร. แล้วก็อยากร้องไห้ตลอดเวลา รู่สึกมีความสุขเวลาอยู่คนเดียว พอแบกไว้มากๆ เราก็ระเบิดลงที่บ้าน ยังดีที่แม่เข้าใจค่ะ ก็ปลอบเรา เราก็ดีขึ้น แล้วก็ไปพบจิตแพทย์ เรื่อง วิตกกังวล แล้วรับยามากิน ตอนนั้นก็ดีขึ้นมากๆแล้วค่ะ เราคิดว่า เราจะเริ่มต้นใหม่ แต่เรากินยาแค่ครั้ง 2 ครั้ง ก็ไม่กินอีก เราก็ทำตัวดีขึ้น ทำใจให้สบายมากขึ้น

    พอ 1 เดือนต่อมา ก็ประมานวันนี้แหละค่ะ เราก็เริ่มจะหันหลังให้กับคนรอบข้างอีกเหมือนเดิม และคิดมากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เราก็ท่องไว้นะคะว่า ใจเย็นๆ เวลาเพื่อนเหวี่ยงใส่ เราก็จะนิ่งๆเฉยๆ หรือทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจนี่จะร้องไห้น่ะค่ะ เราไม่ชอบให้ใครมาทำแบบนี้ เลยเป็นสาเหตุให้ ไม่อยากสนใจเพื่อนหรือคนรอบข้าง เพราะมันจะได้ลดความเจ็บปวดลงบ้าง เหมือนอยู่แต่กับตัวเอง ทำงาน ทำการ ทำการบ้าน อ่านหนังสือ ไม่ต้องยุ่งกับใคร และอีกอย่างหนึ่งคือ เราเป็นคนที่ไว้ใจใครยากมากๆน่ะค่ะ นอกจากตัวเองและครอบครัว แต่การหันหลังมันไม่ใช่ทางออกที่ดี สุดท้ายวันนึงเราก็ต้องกลับไปเผชิญมันอยู่ดีแหละค่ะ