ต้องแยกทางกับครอบครับ

เรื่​องมีอยุ่ว่า​ วันนึงผมขายของหมดแต่บ่ายสามด้วยความดีใจผมก้อรีบกลับมาบ้านพัก​ แล้วรีบเก็บของกะว่าจะเข้าไปหาลูกกับเมีย​ ที่บ้านเมีย​ซึ่งผมก้อเคยอยุ่ที่มาก่อน​ ผมมาขายของในเมืองทางเข้าบ้านมันไกลก้อเลยมาเช่าห้องอยู่​ ผมกับแม่ยายก้อไม่ค่อยถูกกันหรอกครับ​ พอผมกลับมาถึงบ้านพักรีบเก็บของเสดแล้วก้อโทรหาเมีย​ มันเปนวันหยุดพอดีกะว่าจะเข้าไปนอนที่บ้านกับลูกกับเมีย​ แต่เมียผมกลับตอบมาว่า​ บอกผมว่าไม่ต้องเข้ามา​ สาเหตุที่ไม่ให้เข้ามาเพราะ​ แม่ยายพูดกับลูกสาวว่า​ ถ่าไม่จำเปน​ ไม่อยากให้ผมมานอนที่บ้าน​ วินาทีแรกที่ผมได้ยินคำนั่น​ มันมืดไปหมดคิดอะไรไม่​ออก​ แล้วมันก้อเปนคำถามคาใจผมมาตลอด​ การที่ผมจะเข้าไปหาลูกเมียมันต้องใช้ความจำเปนด้วย​ คำที่ว่า​ ถ่าไม่จำเปน​ นี้มันเหมือนกับผมเปนพวกเศษเดน​ พวกกุ๊ย​ พวกฟังดูแล้วเหมือนไม่ใช่คนน่ะ​ ทั้งที่ผมก้อทำหน้าที่ของผมดีทุกอย่าง​ ไปรับไปส่งเมียไปทำงานต่างจังหวัดไม่ให้ตากแดดตากฝน​ ช่วงที่เมียผมขัดสนไม่มีเงิน​ พ่อแม่ผมเอาทองไปจำที่ร้านเอาเงินใาให้ลูกสะใภ้​ แล้วสิ่งที่แม่ยายตอบแทนพ่อแม่ผมกลับมามันคือสิ่งนี้หรอ​ (ถ่าไม่จำเปนไม่ต้องมานอนที่นี้)​ แล้วเมียผมก้อไม่ได้ออกหน้ารับแทนผม​ แทนที่จะพูดกับแม่ตนเอง​ ว่าทำไมพูดแบบนั้นผัวเมียเค้าจะผิดกัน​ ไม่ได้ปกป้องสามีเลย​ แทนที่จะเก็บคำพูดนี้เอาไว่ซะไม่ต้องบอกให้สามีรุ้เพราะแคร์ความรุ้สึกเขา​ แต่กลับไม่เปนอย่างนั่น​ คำพูดที่ผมได้ยินจากปากเมียก้อคือ(ถ่าไม่จำเปนไม่ต้องมานอนที่นี้)​นี้หรอคนที่บอกว่ารักผม​ คนที่บอกว่าจะใช้ชีวิตไปด้วยกัน​ คนที่บอกว่าจะลุยไปด้วยกัน​ สุดท้ายก้อปกป้องผมไม่ได้​ สุดท้ายเขาก้อเลือกแม่เขาไม่ได้แคร์ความรุ้สึกผม​ ถ่าเปนคุณๆจะบอกเรื่องนี้กับคนที่คุณรักมั้ย​ ผมเลือกที่จะเกบไว้ครับ​ แล้วแม่ยายสมควรที่จะพูดคำนี้มั้ยครับ​ ทั้งที่ลูกเมียผมก้อยุ่นั่น พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเมียผมก้อเข้าข้างแม่เค้าตลอด​ คำๆนี้สำหรับผมมันแรงมากๆครับ​ สุดท้ายผมกับเมียก้อต้องได้แยกทางกันเพราะคำพูดคำนี้
มันมีคำถามมันคาใจผมอยู่​ ผมผิดตรงไหน​ ผมบกพร่องตรงไหนถึงต้องใช้คำนี้กับผม(ถ่าไม่จำเปน)
ทุกวันนี้ก้อคือทางใครทางมันครับ
ท่านผุ้อ่านมีความคิด​เหนยังไงครับ​ ถ่าคุณเปนผมคุณจะคิดยังไงครับ