สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กต่างจังหวัด เกิด โต เรียนที่ต่างจังหวัด จำได้ว่าตอน ป.4 เคยฝันซ้อนฝันอยู่ 1 ครั้ง เรื่องมีอยู่ว่า บ้านเราแต่ก่อนเป็นบ้านไม้อยู่หลังสุดท้ายของหมู่บ้าน ข้างๆเป็นทุ่งนาข้าว ถัดไปมองเห็นไกลเป็นป่าช้าค่ะ ถ้าตอนกลางคืนจะมืดสุดๆและมองไม่เห็นอะไรเลย มีอยู่วันหนึ้งหน้าหนาวประมาณ 3 ทุ่มคนเฒ่าคนแก่เค้าก็จะมานั่งผิงไฟล้อมวงคุยกัน ด้วยความที่เราไม่มีอะไรดูเราจึงออกมานั่งกับพ่อและตากัยยายที่พากันนั่งล้อมวงคุยกันที่บ้านหลังติดกันกับเรา เป็นบ้านหลังรองสุดท้าย เค้าก็คุยกันไปเรื่อยๆ เราก็ไม่ได้สนใจอะไรนั่งเล่นไปเรื่อย นั่งไปสักพักมองออกไปที่ทุ่งนาไกลๆ ก็เห็นแสงสีเขียว กระพริบได้ แถมไม่อยู่กับที่ 2 ดวง คือเรากลัวนะ แต่จ้องตาแทบไม่กระพริบ ขณะนั้นเองตาคนนึงก็พูดขึ้นมาว่า "แอน(นามสมุติ)ดูนั่นสิ นั่นน่ะผี ระวังนะ"ได้ยินกันแค่สองคนนะคะ คนอื่นๆคุยกันไปเรื่อย) เรากลัวมากคิดว่าไม่ใช่หรอกมั้ง แต่พอตามาพูดแบบนี้ กลัวสิคะ และสักพักพ่อที่นั่งข้างเราก็บอกว่า "ดึกแล้วไปนอนได้แล้ว" แต่เราก็ไม่กล้าถ้าเกิดว่าเราไปนอน ก็เท่ากับว่าเราต้องเดินเข้าไปใกล้แสงนั่นเราก็ส่ายหัวลูกเดียว สุดท้ายพ่อเลยตัดสินใจกลับบ้านพร้อมเรา ทีนี้แหละค่ะ จุดเริ่มต้นของความฝัน เรา"ฝัน"ว่าเราตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เดินออกมาหน้าบ้านและมองออกไปที่ทุ่งนาไกลๆ ก็ไม่มีอะไร แต่สายตาดันไปเห็นรอยอะไรไม่รู้หยดๆ เป็นทาง (นึกภาพเป็นทางที่คนแถวชนบทเค้าเดินทางไปนาไปไร่นะคะ จะเป็นดินลูกรังถนนก็ไม่ได้เรียบอะไร คิดว่าถ้าใครเป็นเด็กต่างจังหวัดน่าจะพอนึกออกนะคะ)ทีนี้พอเดินเข้ามาดูใกล้ๆ คือมันเป็นรอยหยดเลือด ที่หยดไปตามทาง เราก็เดินตามรอยนั้นไปเรื่อยๆ ผ่านทุ่งนาจนเข้าเขตป่าช้าเก่า บอกก่อนว่าถ้าไม่จำเป็นจะไม่ไปคนเดียวหรือเข้าใกล้เด็ดขาด เพราะเรื่องเล่าเยอะมาก แต่นี่ความฝันไง พอเดินไปได้สักพัก เจอกองกระดูกคนกองใหญ่มากใต้ต้นไม้ใหญ่ อายุไม่รู้กี่ปีรู้แค่ว่ามันใหญ่มากอึมครึม ที่เคยมีเรื่องเล่าว่าเคยมีเด็กตายที่ตรงต้นไม้นี้ จำได้ว่าในฝันตกใจมาก จับต้นชนปลายไม่ถูก ตื่นสิคะทีนี้ หลังจากตื่นขึ้นมาจำได้ทุกรายละเอียดเลยค่ะ กลัวนะคะไม่กล้าเดินไปดูถนนเส้นนั้นด้วยซ้ำ กลัวว่าจะมีรอยเลือดจริงๆ แล้วทำใจไม่ได้เพราะเป็นคนตาขาวสุดๆ เพราะจากนั้นมาไม่นาน ด้วยปัญหาครอบครัวทำให้พ่อต้องเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯ เราเลยต้องอยู่กับน้องชาย 2 คน อายุห่างกัน 3 ปี น้อง ม.2 เรา ม.5 เราเป็นคนกลัวความมืด ชอบคิดไปเอง ขนาดบ้านตัวเองแท้ๆที่อยู่มาตั้งแต่เด็กก็ไม่ชิน แต่ที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ก็ไม่เคยเจออะไรนะคะ เป็นคนไม่มีเซนต์เลยแม้แต่นิด
และนี่คือเรื่องราวทั้งหมดที่อยากแบ่งปันค่ะ
ปล.ปัจจุบันถนนเส้นนั้นก็ยังอยู่นะคะ แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันเลือนหายไปตามกาลเวลาหมดแล้วล่ะค่ะ เหลือไว้แค่ความทรงจำที่ยังจำได้แม่นจนถึงทุกวันนี้ค่ะ