เรื่องมีอยู่ว่า....
ตอนเราเรียน ปวช.1 เรามีแฟน คบแบบไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ เพราะชีวิตเรา ณ ตอนนั้นมีแต่เพื่อน เลิกเรียนเที่ยงก็ไปคลุกอยู่แต่บ้านเพื่อนๆ แล้วแต่ว่าจะมีโปรแกรมว่าวันนี้จะไปบ้านใคร ก็เลยเป็นบ่อเกิดแห่งความเศร้าของเรื่องนี้ขึ้นมา
ก่อนอื่นขอเล่าประวัติของการคบแฟนคนนี้ก่อนละกันนะคะ เราชื่อโอปอล แฟนคนนี้ชื่อหนึ่ง เรียนรุ่นเดียวกะเรา โรงเรียนเดียวกับเรามาตั้งแต่ ปฐม ถึงมัถยมต้น ดูเหมือนเค้าจะแอบชอบเรานะ แต่เราก็เหมือนว่าพอจะรู้สึกได้ในกิริยาท่าทางที่เค้าแสดงออก ก็รู้สึกดีนะ แต่เป็นเด็กยังไม่คิดจะมีแฟน ไม่ได้คิดเรื่องแฟนในหัวเลย555 พอขึ้นมัถยมต้น ก็แค่มองๆกัน และก็อายๆกันแค่นั้น และก็มีเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับแฟนเราเข้ามาจีบเรา เราก็คบนะ แต่ก็อย่างว่าละ เราก็คบๆไปแต่ไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรเท่าไหร่ คนนั้นจะเป็นฝ่ายโทรมาหาเราทุกวันๆ เราก็เหมือนแค่คุยโทรศัพสัพเพเหระ แต่ไม่ได้รู้สึกจะชอบอะไร555 ก็งงตัวเองเหมือนกันแล้วจะไปคบเค้าทำไม สุดท้ายก็ห่างๆไปจนเค้าให้เพื่อนโทรมาบอกเลิกเรา. เราก็แบบงงๆ ตอบกลับไปว่า อืม...หรอเรานึกว่าเลิกกันไปตั้งนานแล้วนะ555 ช่วงที่ยังคุยกะคนที่มาจีบเนี่ย หนึ่งเค้าก็จะชอบมาถาม "ปอลคบเอ็งกะไอ้โอ๋หรอ" เราก็ตอบ "เออ มีไร" หนึ่งก็บอก "ป๊าวว...ก็แค่ถาม แค่อยากรู้ว่ามีใครอยากคบเอ็งด้วยอ่อ555" หนึ่งกะเราจะชอบแหย่ ชอบแควะ ล้อชื่อพ่อชื่อแม่กันตลอด ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน พอ ม.2 เราก็เริ่มให้เพื่อนไปขอเบอร์หนึ่ง. หนึ่งก็ให้ ก็เริ่มจะคุยๆ คบๆ แล้วก็ห่างๆไป พอนึกได้ก็ให้เพื่อนไปขอเบอร์ใหม่ เป็นแบบนี้หลายครั้งมากจนจบ ม.3 ขึ้น ปวช. ก็แยกย้ายและลืมๆกันไป เหมือนบางทีชีวิตเราค่อนข้างที่จะอยู่กับเพื่อนจนลืมแฟนอะ5555 (นิสัยคล้ายผู้ชายเลยเนอะ)
จน ปวช. เราไปเรียน ไปเจอหนึ่งที่ป้ายรถเมย์ หนึ่งเข้ามาคุยกะเราแต่ไม่กล้าขอเบอร์ คุยๆรถมาเราก็ขึ้นรถไปเรียน ไม่ได้คิดจะคุยหรือจีบอะไร แต่ก็ตื่นเต้นนะที่เจอหนึ่ง555 พอเลิกเรียนเจอเพื่อนเราชื่อเมย์ เมย์บอกเราว่าหนึ่งขอเบอร์ เราก็ดีใจนะ อิอิ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หนึ่งเป็นฝ่ายขอเบอร์เรา ปกติเราจะเป็นคนขอมาตลอดเลย เราให้ไปหนึ่งก็โทรมาคุยทุกวัน จนจะมีงานวัดพระสมุทรเจดีย์ หนึ่งก็ชวนเราว่าไปเดินเล่นกัน เราก็โอเคร นัดไปวันพฤหัส พอถึงวันพฤหัสเรานี่ลืมไปสนิทเลยว่านัดหนึ่งไว้ เราไปบ้านเพื่อนกว่าจะกลับก็ 3ทุ่มกว่า โทรศัพเราเป็นพีซีทีพึ่งเปิดเบอร์ไม่ครบ7วันยังโทรเข้าไม่ได้ โทรศัพบ้านโทรไปเราก็ยังไม่กลับ ก็เลยตามตัวไม่ได้ หนึ่งก็โทรไปหาเมย์ว่าปอกลับรึยังเมย์ก็แบบคือเมย์อยู่คนละบ้านกับเราอะเมย์จะไปรู้ได้ไง จนดึกดื่นหนึ่งโทรมาหาเมย์บอกว่าเหนื่อยวิ่งหนีคู่อริที่งานเจดีย์(หนึ่งติดต่อเราไม่ได้ก็เลยไปเดินกะเพื่อนแทน) หนึ่งเป็นไปกลุ่มใหญ่เพื่อนมีเรื่องปาระเบิดใส่คู่อริก็เลยกลายเป็นทุกคนต้องก็คือต้องวิ่ง ก็หนีรอดกันมาได้จนถึงบ้าน หนึ่งก็เข้าบ้านเอารถไปเกบแต่ก็ยังออกมาบ้านเพื่อนที่อยู่ในซอยเดียวกันแต่คนละแยก รวมตัวกันได้สักพักคู่อริมาตามหาจนเจอ เอาปืนยิงเข้ามาในกลุ่ม หนึ่งยืนกลางนะแต่ไม่รู้กนะสุนโดนได้ไง เข้าขมับ แต่ก็ยังไม่ตายนะเพื่อนยังพาไปส่ง รพ.แต่น่าจะตายระหว่างทาง
พอเรารู้เรารู้สึกผิดมาก โทษตัวเองว่าที่หนึ่งต้องตายเพราะไปเดินกับเพื่อน เพราะเราลืมนัด ถ้าเราไม่ลืมสนใจหนึ่งให้ได้ครึ่งเพื่อนสักนิด หนึ่งอาจจะไม่ตายก็ได้ เราเสียใจมากร้องไห้ฟูมฟายเพราะเราเสียใจที่เราเป็นต้นเหตุ
พอถึงวันเผา เราเขียนจดหมายสัญญากับหนึ่ง ใจความหลักๆจะมีอยู่ว่า "ปอลรักหนึ่งนะ ปอลขอโทษที่ลืมหนึ่ง ต่อไปนี้ปอลสัญญาว่าปอจะไม่ลืมหนึ่ง หนึ่งจะอยู่ในใจปอตลอดไป แม้หนึ่งตายไปปอลก็ยังจะรักหนึ่งแบบนี้ตลอดไป จะทำให้ทุกวันปอลหนึ่งอยู่กับปอลตลอดเวลา" และปอได้เอาจดหมายนั้นใส่ไว้ในโรงศพ จดหมายนั่นก็ได้เผาไปกับศพหนึ่งด้วย
ผ่านไปเราก็ลืมมีแฟนใหม่ ก็ใช้ชีวิตตามปกตินะ วัยเรียนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนมามีครอบครัวตอนอายุ20นี่แหละ เราฝันถึงหนึ่งทุกเดือน บางเดือน1 ครั่ง บางเดือน2ครั้ง แต่ก็ไม่ได้ฝันว่าหนึ่งมาทวงสัญญาหรือมาเป็นสภาพผีหลอกนะ จะฝันย้อนเป็นเด็กในวัยเรียน ช่วงมัถยม เรื่องราวต่างๆ อะไรก็ได้ที่เป็นตอนเรียน ฝันว่าเป็นแฟนกัน คบกัน นั่นนี่ต่างๆนาๆ น่ารักกระหนุงกระหนิง มีความสุขมากๆ เป็นแบบนี้มาตลอดจนตอนนี้อายุ30แล้ว ก็ยังฝันอยู่ เรื่องที่ฝันสถานที่และเหตุการณ์ไม่เคยซ้ำกันเลย
พอเล่าให้ใครฟังเค้าก็บอกว่าเป็นเพราะเราไปสัญญาเอาไว้ บางทีก็เหมือนการสาบแช่งตัวเอง และทำให้คนตายยึดติด ทำให้คนตายจิตผูกพันไม่ยอมไปไหน
แต่เรื่องก็ผ่านมา 15ปีแล้ว หนึ่งยังไม่ไปเกิดอีกหรอ รู้ว่าตายก่อนถึงคาดแต่มันก็นานมากแล้วนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเรายิ่งรู้สึกผิดใหญ่เลย จิตตกมาเวลาคิด
หรือเราจะคิดไปเองเพราะจิตเรามันรู้สึกผิด เฮ้อ!!!
ใครเชื่อเรื่องคำสัญญาที่ให้ไว้กับคนที่ตายไปแล้วบ้าง???
ตอนเราเรียน ปวช.1 เรามีแฟน คบแบบไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ เพราะชีวิตเรา ณ ตอนนั้นมีแต่เพื่อน เลิกเรียนเที่ยงก็ไปคลุกอยู่แต่บ้านเพื่อนๆ แล้วแต่ว่าจะมีโปรแกรมว่าวันนี้จะไปบ้านใคร ก็เลยเป็นบ่อเกิดแห่งความเศร้าของเรื่องนี้ขึ้นมา
ก่อนอื่นขอเล่าประวัติของการคบแฟนคนนี้ก่อนละกันนะคะ เราชื่อโอปอล แฟนคนนี้ชื่อหนึ่ง เรียนรุ่นเดียวกะเรา โรงเรียนเดียวกับเรามาตั้งแต่ ปฐม ถึงมัถยมต้น ดูเหมือนเค้าจะแอบชอบเรานะ แต่เราก็เหมือนว่าพอจะรู้สึกได้ในกิริยาท่าทางที่เค้าแสดงออก ก็รู้สึกดีนะ แต่เป็นเด็กยังไม่คิดจะมีแฟน ไม่ได้คิดเรื่องแฟนในหัวเลย555 พอขึ้นมัถยมต้น ก็แค่มองๆกัน และก็อายๆกันแค่นั้น และก็มีเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับแฟนเราเข้ามาจีบเรา เราก็คบนะ แต่ก็อย่างว่าละ เราก็คบๆไปแต่ไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรเท่าไหร่ คนนั้นจะเป็นฝ่ายโทรมาหาเราทุกวันๆ เราก็เหมือนแค่คุยโทรศัพสัพเพเหระ แต่ไม่ได้รู้สึกจะชอบอะไร555 ก็งงตัวเองเหมือนกันแล้วจะไปคบเค้าทำไม สุดท้ายก็ห่างๆไปจนเค้าให้เพื่อนโทรมาบอกเลิกเรา. เราก็แบบงงๆ ตอบกลับไปว่า อืม...หรอเรานึกว่าเลิกกันไปตั้งนานแล้วนะ555 ช่วงที่ยังคุยกะคนที่มาจีบเนี่ย หนึ่งเค้าก็จะชอบมาถาม "ปอลคบเอ็งกะไอ้โอ๋หรอ" เราก็ตอบ "เออ มีไร" หนึ่งก็บอก "ป๊าวว...ก็แค่ถาม แค่อยากรู้ว่ามีใครอยากคบเอ็งด้วยอ่อ555" หนึ่งกะเราจะชอบแหย่ ชอบแควะ ล้อชื่อพ่อชื่อแม่กันตลอด ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน พอ ม.2 เราก็เริ่มให้เพื่อนไปขอเบอร์หนึ่ง. หนึ่งก็ให้ ก็เริ่มจะคุยๆ คบๆ แล้วก็ห่างๆไป พอนึกได้ก็ให้เพื่อนไปขอเบอร์ใหม่ เป็นแบบนี้หลายครั้งมากจนจบ ม.3 ขึ้น ปวช. ก็แยกย้ายและลืมๆกันไป เหมือนบางทีชีวิตเราค่อนข้างที่จะอยู่กับเพื่อนจนลืมแฟนอะ5555 (นิสัยคล้ายผู้ชายเลยเนอะ)
จน ปวช. เราไปเรียน ไปเจอหนึ่งที่ป้ายรถเมย์ หนึ่งเข้ามาคุยกะเราแต่ไม่กล้าขอเบอร์ คุยๆรถมาเราก็ขึ้นรถไปเรียน ไม่ได้คิดจะคุยหรือจีบอะไร แต่ก็ตื่นเต้นนะที่เจอหนึ่ง555 พอเลิกเรียนเจอเพื่อนเราชื่อเมย์ เมย์บอกเราว่าหนึ่งขอเบอร์ เราก็ดีใจนะ อิอิ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หนึ่งเป็นฝ่ายขอเบอร์เรา ปกติเราจะเป็นคนขอมาตลอดเลย เราให้ไปหนึ่งก็โทรมาคุยทุกวัน จนจะมีงานวัดพระสมุทรเจดีย์ หนึ่งก็ชวนเราว่าไปเดินเล่นกัน เราก็โอเคร นัดไปวันพฤหัส พอถึงวันพฤหัสเรานี่ลืมไปสนิทเลยว่านัดหนึ่งไว้ เราไปบ้านเพื่อนกว่าจะกลับก็ 3ทุ่มกว่า โทรศัพเราเป็นพีซีทีพึ่งเปิดเบอร์ไม่ครบ7วันยังโทรเข้าไม่ได้ โทรศัพบ้านโทรไปเราก็ยังไม่กลับ ก็เลยตามตัวไม่ได้ หนึ่งก็โทรไปหาเมย์ว่าปอกลับรึยังเมย์ก็แบบคือเมย์อยู่คนละบ้านกับเราอะเมย์จะไปรู้ได้ไง จนดึกดื่นหนึ่งโทรมาหาเมย์บอกว่าเหนื่อยวิ่งหนีคู่อริที่งานเจดีย์(หนึ่งติดต่อเราไม่ได้ก็เลยไปเดินกะเพื่อนแทน) หนึ่งเป็นไปกลุ่มใหญ่เพื่อนมีเรื่องปาระเบิดใส่คู่อริก็เลยกลายเป็นทุกคนต้องก็คือต้องวิ่ง ก็หนีรอดกันมาได้จนถึงบ้าน หนึ่งก็เข้าบ้านเอารถไปเกบแต่ก็ยังออกมาบ้านเพื่อนที่อยู่ในซอยเดียวกันแต่คนละแยก รวมตัวกันได้สักพักคู่อริมาตามหาจนเจอ เอาปืนยิงเข้ามาในกลุ่ม หนึ่งยืนกลางนะแต่ไม่รู้กนะสุนโดนได้ไง เข้าขมับ แต่ก็ยังไม่ตายนะเพื่อนยังพาไปส่ง รพ.แต่น่าจะตายระหว่างทาง
พอเรารู้เรารู้สึกผิดมาก โทษตัวเองว่าที่หนึ่งต้องตายเพราะไปเดินกับเพื่อน เพราะเราลืมนัด ถ้าเราไม่ลืมสนใจหนึ่งให้ได้ครึ่งเพื่อนสักนิด หนึ่งอาจจะไม่ตายก็ได้ เราเสียใจมากร้องไห้ฟูมฟายเพราะเราเสียใจที่เราเป็นต้นเหตุ
พอถึงวันเผา เราเขียนจดหมายสัญญากับหนึ่ง ใจความหลักๆจะมีอยู่ว่า "ปอลรักหนึ่งนะ ปอลขอโทษที่ลืมหนึ่ง ต่อไปนี้ปอลสัญญาว่าปอจะไม่ลืมหนึ่ง หนึ่งจะอยู่ในใจปอตลอดไป แม้หนึ่งตายไปปอลก็ยังจะรักหนึ่งแบบนี้ตลอดไป จะทำให้ทุกวันปอลหนึ่งอยู่กับปอลตลอดเวลา" และปอได้เอาจดหมายนั้นใส่ไว้ในโรงศพ จดหมายนั่นก็ได้เผาไปกับศพหนึ่งด้วย
ผ่านไปเราก็ลืมมีแฟนใหม่ ก็ใช้ชีวิตตามปกตินะ วัยเรียนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนมามีครอบครัวตอนอายุ20นี่แหละ เราฝันถึงหนึ่งทุกเดือน บางเดือน1 ครั่ง บางเดือน2ครั้ง แต่ก็ไม่ได้ฝันว่าหนึ่งมาทวงสัญญาหรือมาเป็นสภาพผีหลอกนะ จะฝันย้อนเป็นเด็กในวัยเรียน ช่วงมัถยม เรื่องราวต่างๆ อะไรก็ได้ที่เป็นตอนเรียน ฝันว่าเป็นแฟนกัน คบกัน นั่นนี่ต่างๆนาๆ น่ารักกระหนุงกระหนิง มีความสุขมากๆ เป็นแบบนี้มาตลอดจนตอนนี้อายุ30แล้ว ก็ยังฝันอยู่ เรื่องที่ฝันสถานที่และเหตุการณ์ไม่เคยซ้ำกันเลย
พอเล่าให้ใครฟังเค้าก็บอกว่าเป็นเพราะเราไปสัญญาเอาไว้ บางทีก็เหมือนการสาบแช่งตัวเอง และทำให้คนตายยึดติด ทำให้คนตายจิตผูกพันไม่ยอมไปไหน
แต่เรื่องก็ผ่านมา 15ปีแล้ว หนึ่งยังไม่ไปเกิดอีกหรอ รู้ว่าตายก่อนถึงคาดแต่มันก็นานมากแล้วนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเรายิ่งรู้สึกผิดใหญ่เลย จิตตกมาเวลาคิด
หรือเราจะคิดไปเองเพราะจิตเรามันรู้สึกผิด เฮ้อ!!!