@@@..ราตรีแห่งฝัน..@@@

  เหม่อมองฟ้าคราหม่นทนเหน็บหนาวไร้แสงพราวดาวแจ่มแต้มความฝันฟ้ามืดมิดถูกปิดด้วยหมอกควันไม่มีแสงสวรรค์ของจันทรา สายลมพลิ้วผิวแผ่วแว่วหวีดหวิวเห็นแถวทิวไม้ไหวใจปวดปร่าโอนเอนไหวเหมือนเราท้อทรมาน

ยิ้มบางบางให้เช้าใหม่ แต่หัวใจไม่สดใสเหมือนก่อน เรื่องที่เคยฝันไว้ไกลอัปสร กลับหล่นร่วงก่อนนอนทุกวัน ลมหายใจยังเดินหน้า แต่บางคราเหนื่อยล้าเกินกลั้น หัวเราะในวันที่ไร้รอยฝัน สะท้อนฉันที่ไม่เหมือนเดิม

๏ หนาวหมอกสลัว..........ขมุกขมัว.............มนตร์มยุรา............ ณ ชะง่อนหิน.........ท่วงท่าสง่า..........ริมสายธารา...............พาฝันหลั่งไหล ๏ พู่หงอนเฉิดฉันท์.........ผ่องพิศผุดพรรณ

ฝนโปรยปรายละอองต้องปลายฟ้า ชะรอยมาพร่ำพรายคล้ายถ้อยฝัน กลิ่นดินหอมลอยล่องกลางจิตพลัน ย้ำคืนวันเหงาเก่ากลับเคล้าคลอ ฟ้าคำรามไกลโพ้นปนเสียงคิด ลมกระซิบเย็นชื้นกลืนใจรอ รอยยิ้มหนึ่งในความหลังยังพะนอ หยด

๑. ยามอรุณอุ่นแสงแห่งสุรีย์ พร่างพรมศรีสีทองผ่องอำไพ นกโบยบินกลิ่นลมพรมพฤกษ์ไพร พาใจให้ล่องลอยสู่ฟ้าไกล ๒. แดดแผ่วพลิ้วริ้วรื่นชื่นสายหมอก คลื่น:)กระริกระริ้วไหว เหมือนชีวิตคิดฝันพลันเรียงไป ในเส้นสา

บทนำ ค่ำคืนหนึ่งในช่วงปลายรัชกาลที่ ๖ แสงจันทร์ริบหรี่ลอยเคว้งอยู่เหนือผืนน้ำคลองที่สงบนิ่ง บรรยากาศรอบด้านเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรระงมอยู่ไกล ๆ และเสียงลมพัดต้องยอดไม้ไหวเบา ๆ สะท้อนเ

วัยเด็กนั้นฉันวิ่งล้มนอนกลิ้ง โลกทั้งสิ่งยังเล็กดั่งสนามหญ้า จับจักจั่น วิ่งไล่ลม พรมเวลา ฟ้าก็ว่ากว้างใหญ่ให้เราเล่น ขีดเส้นดินเป็นบ้านตามความฝัน เอียงแก้มยันรับแดดอุ่นละมุนเห็น เสียงหัวเราะปลิวไกลไ

แสงสุดท้ายคล้อยต่ำค่ำใกล้เร้น ลมเย็นเล่นริ้วน้ำระยับฝัน คลื่นกระทบไม้เก่าดังรำพัน บ้านตรงนั้นนิ่งเงียบเยียบทั้งเรือน เถาวัลย์เลื้อยคลุมชายชายคาเก่า เหมือนโอบเงาอดีตไว้ไม่เลือน หน้าต่างปิดแง้มค้างกลาง