สวัสดีครับเพื่อนๆ จริงๆ เพิ่งได้เป็นเจ้าแอคเค้าท์พันทิป ตอนนี้ก็เปลี่ยนสถานะจากนักศึกษาครู มาเป็นพนักงานออฟฟิศเต็มตัวแล้วครับ ว่างจากงานเลยอยากเอาประสบการณ์ดีๆ ที่เป็นช่วงที่ดีที่สุดของการเป็นนักศึกษามาแชร์ความคิดถึง เพื่อบันทึกเรื่องราวต่างๆ ที่พบเจอในมหาวิทยาลัยได้ให้โลกออนไลน์ได้บันทึกไว้ด้วยครับ
“อยากจะวอนให้ทุกคนได้อ่านข้อความและภาพประกอบของผมไปพร้อมๆ กันนะครับ อยากให้อ่าน 5555”
เท้าความก่อนนะครับ คือตอนที่ผมเรียนอยู่ ม.ปลายนี่ ความคิดแรกที่คิดถึงชีวิตมหาลัยเลย คงไม่พ้นค่ายอาสาครับ คิดว่าการได้ไปออกค่ายอาสากับเพื่อนๆ พี่ๆ ในคณะคงมีความสุขไม่เบา ดีดกีต้าร์ร้องเพลงรอบกองไฟ แอบจีบรุ่นพี่ในค่าย ของเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นแน่ๆ
จนแล้วจนรอด ผมก้าวเข้าสู่การเรียนระดับมหาวิทยาลัยได้จริงๆ ครับ (ทีแรกคิดว่ามหาลัยไหนจะรับคนโง่ๆ อย่างผม 5555 แต่ก็มีนะครับ)
ชีวิตของผมก็ดำเนินไปอย่างปกติในรั้วมหาวิทยาลัย ผมเป็นเด็กสายกิจกรรมอยู่แล้ว ใครให้ทำอะไร ทำหมด คิดว่าชีวิตมหาลัย
สั้นมาก แค่ 5 ปี เอง ยังไงก็ต้องทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
จนชีวิตของล่วงเข้าปีที่ 3 ตอนนั้นผมมองซ้าย มองขวา หาค่ายที่ผมอยากเข้า แต่ก็ไม่มี สรุปผมชวนเพื่อนในหมู่เรียนเดียวกัน มาทำชมรมกันดีกว่า แล้วไปออกค่ายกัน สรุปเพื่อนก็บ้าจี้ตามผม ได้ชื่อชมรมว่า “ครุศาสตร์อาสา” ครับ เพราะพวกเราเรียนคณะครุศาสตร์กัน
ในที่สุดชมรมของผมก็มีคนมาสมัครประมาณ 1 ล้านจน แจ้งความจำนงจะไปค่าย 5 แสนคน แต่สุดท้ายมีผู้ร่วมชะตากันได้ไปออกค่ายด้วยกันแค่ 98 คนครับ โดยมีผมเป็นประธานค่ายครับ
ค่ายครั้งนี้เป็นค่ายครั้งที่ 2 ของพวกผม มีอาจารย์ในสาขาภาษาไทยเป็นที่ปรึกษา ที่เมตตาพวกเรา ให้คำปรึกษา และกำลังทรัพย์ด้วยครับ
เมื่อถึงวันเดินทางออกค่ายจริงๆ พวกเราเช่ารถบัส 2 คัน ขนประชากรน้องค่ายไปยังจังหวัดกาญจนบุรีด้วยความฝันที่พกไปเต็มกระเป๋าครับ
เห็นน้องหลับสบายพี่ก็หายห่วงครับ
บรรดาพี่เลี้ยงค่ายครับ ป่านนี้คงไปเป็นครูบาจารย์กันหมดแล้ว "หวัดดีครับครู"
เราเดินทางจากกรุงเทพมาตั้งแต่เช้า มาจอดตรงที่เท้งกันพอดี เป็นจุดที่จะต้องข้ามเขื่อนศรีสวัสดิ์ โดยไปโดยแพขนานยนต์ครับ
น้องๆ อพยพตัวเองราวชนพลัดถิ่นขึ้นจากแพ มารอรถบัสที่กำลังจะตามเรามาอีกครับ ระหว่างนี้ไปถ่ายรูปรวมกันดีกว่า
เฮ้... ยูวววว เรือมาแล้วววววว เตรียมตัวเดินทางต่อไปโรงเรียนกันเถอะ
พวกเราลำเลียงของที่ตระเตรียมกันมาอย่างแข็งขัน ที่พวกเราเตรียมมากันขนานใหญ่ เพราะโรงเรียนนี้ตั้งอยู่กลางหุบเขาเลยทีเดียว
หากจะต้องออกไปซื้อของมาทำกับข้าว เรียกได้ว่าต้องวางแผนราวรบทัพจับศึกเลยครับ
อะไรที่หามาได้ ก็เตรียมมาให้ได้มากที่สุดครับ
ขนข้าวขนของกันเสร็จ ก็มาประชุมสุมหัวกัน วางแผนหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายกันแต่ละคน รับการต้อนรับจากท่านผู้อำนวยการ กันครับ
ต่อไปแบ่งกลุ่มกันครับ แบ่งเป็นสีเลย มีผ้าผูกคอให้
บรรดาป้าๆ
ชักภาพร่วมกันเสียหน่อย กับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ครับ
ทั้งคน ทั้งหมา คงหิวกันน่าดู เลยเสริฟข้าวเหนียวหมูปิ้ง ที่ซื้อมาประมาณ 1 แสนไม้มาให้น้องๆ กินรองท้องกันไป ระหว่างรออาหารค่ำครับ
อาหารเย็นมื้อนี่ ได้ทานข้าวต้มกันครับ เพราะว่าเพิ่งมาถึงตระเตรียมข้าวของกันไม่ทัน กินข้าวต้มกันไปก่อนนะหนู
จากนั้นมาประชุมพูดคุยความรู้สึกของวันแรกกันซักนิด ก่อนจะให้ทุกคนไปเข้านอน
หลังจากนั้นชี้แจงเรื่องห้องน้ำ ห้องท่า ที่หลับ ที่นอน ให้น้องแยกย้ายกันไปตามนี้นะจ้ะ
เดี๋ยวยังไงจะมาเล่าต่อถึงวันที่ 2 นะครับ ว่าทำอะไรกันบ้าง ตอนนี้ขอไปหาภาพมาไว้ก่อน
[CR] ค่ายอาสา "พาหัวใจไปค่ายอาสา" รูปเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกก
จนแล้วจนรอด ผมก้าวเข้าสู่การเรียนระดับมหาวิทยาลัยได้จริงๆ ครับ (ทีแรกคิดว่ามหาลัยไหนจะรับคนโง่ๆ อย่างผม 5555 แต่ก็มีนะครับ)
ชีวิตของผมก็ดำเนินไปอย่างปกติในรั้วมหาวิทยาลัย ผมเป็นเด็กสายกิจกรรมอยู่แล้ว ใครให้ทำอะไร ทำหมด คิดว่าชีวิตมหาลัย
จนชีวิตของล่วงเข้าปีที่ 3 ตอนนั้นผมมองซ้าย มองขวา หาค่ายที่ผมอยากเข้า แต่ก็ไม่มี สรุปผมชวนเพื่อนในหมู่เรียนเดียวกัน มาทำชมรมกันดีกว่า แล้วไปออกค่ายกัน สรุปเพื่อนก็บ้าจี้ตามผม ได้ชื่อชมรมว่า “ครุศาสตร์อาสา” ครับ เพราะพวกเราเรียนคณะครุศาสตร์กัน
ในที่สุดชมรมของผมก็มีคนมาสมัครประมาณ 1 ล้านจน แจ้งความจำนงจะไปค่าย 5 แสนคน แต่สุดท้ายมีผู้ร่วมชะตากันได้ไปออกค่ายด้วยกันแค่ 98 คนครับ โดยมีผมเป็นประธานค่ายครับ
ค่ายครั้งนี้เป็นค่ายครั้งที่ 2 ของพวกผม มีอาจารย์ในสาขาภาษาไทยเป็นที่ปรึกษา ที่เมตตาพวกเรา ให้คำปรึกษา และกำลังทรัพย์ด้วยครับ
หากจะต้องออกไปซื้อของมาทำกับข้าว เรียกได้ว่าต้องวางแผนราวรบทัพจับศึกเลยครับ
อะไรที่หามาได้ ก็เตรียมมาให้ได้มากที่สุดครับ
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้