สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาจะขอคำแนะนำจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ในพันทิปทุกคน
เรื่องนี้เป็นเรื่องของเพื่อนเราเองค่ะ ที่เรามาถามเพราะเราแนะนำเพื่อนไปแล้ว
แต่ด้วยที่ว่าเราไม่ได้ประสบเองก็เลยไม่ค่อยจะรู้สึกแย่เท่ากับเพื่อนเรา
และเราคิดว่าเราแนะนำใครไม่เก่ง
เพื่อนเราทำงานที่ปัจจุบันมาได้ 1 ปีกว่าๆ ก่อนหน้านี้ก็ปกติดีไม่มีปัญหาอะไร ยังเห็นเพื่อนโพสต์เฟสบุ้คไปเที่ยว ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ทำงาน
เมื่อเดือนที่แล้วก็มีจุดเปลี่ยน คือรุ่นพี่ในฝ่ายไม่พอใจที่เพื่อนเราได้เลื่อนตำแหน่งไวกว่าเค้า เพื่อนได้ยินมาว่า รุ่นพี่คนนี้ทำงานมา 5 ปี แต่เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่ง เพื่อนเราทำงานปีกว่าก็ได้เลื่อนพร้อมเงินเดือนที่สูงขึ้น แต่ก็ยังมีคุยๆ กันเรื่องงานอยู่ เพื่อนเราก็ไม่ได้คิดไรก็ทำงานไปปกติ แต่มันมาแจ๊คพอตเมื่อสัปดาห์ที่แล้วคือ หัวหน้าให้เพื่อนเราไปหาที่ที่นึง ซึ่งก็ให้รุ่นพี่คนนี้ไปหาด้วยและมีพี่จากฝ่ายอื่นอีก 1 คน รวม 3 คน วันนั้นเพื่อนเราไม่มีรถ แฟนเอารถไปใช้ รุ่นพี่คนนี้ก็ไปกับพี่อีกคน โดยทิ้งเพื่อนเรา เพื่อนเราก็นั่งวินมอไซค์ไปเอง หัวหน้าฝ่ายก็ถามนะคะว่า ทำไมไม่มาพร้อมกัน แต่เพื่อนเราเป็นคนไม่มีปากมีเสียง ก็ไม่ตอบอะไรไป พอคุยงานเสร็จเรียบร้อย ก็แบบเดิมค่ะ ทิ้งเพื่อนเราให้กลับเอง ทั้งที่เพื่อนเราก็ขอติดรถกลับไปด้วย เพื่อนเราแค่เข้าไปล้างมือในห้องน้ำ ออกมาก็ไม่เจอ พอโทรไปก็ไม่รับ วันนั้นเพื่อนเราโทรมาร้องไห้กับเราว่า เค้าทำอะไรผิด เราก็ปลอบๆไป จนสงบลง
ผ่านไป 2 วัน
อยู่ๆ ทุกคนในที่ทำงาน ไม่มีใครคุยกับเพื่อนเราเลย แต่ยังคุยกันเรื่องงาน ปกติตอนเช้าจะมีบางคนเดินมาหาเพื่อนเรา มาคุยเรื่องละคร เรื่องรายการทางทีวี แต่วันนั้นเงียบกริบ โต๊ะเพื่อนเราก็ดันไปอยู่ข้างหลังสุด เราก็ปลอบไปว่าเพราะโต๊ะไกลรึป่าว ตอนเที่ยงเพื่อนเราชวนคนที่สนิทๆด้วยไปกินข้าวเหมือนที่ชวนทุกๆวัน ทุกคนปฏิเสธ โดยอ้างว่ายังไม่หิว แต่พอเพื่อนเราขับรถออกไป ทุกคนก็ออกไปกินข้าวกันหมด ที่รู้เพราะเพื่อนเรากลับมาเอาโทรศัพท์ ออกไปได้ไม่ถึง 5 นาทีแล้วกลับมา คือแค่เลี้ยวออกจากซอย แล้วเหมือนหาโทรศัพท์ไม่เจอ ก็จะกลับไป ในห้องทำงานปิดแอร์ ปิดไฟ พอกลับมาจากทานข้าว ทุกคนก็เฉยชากับเพื่อนเรา นัดกันไปเที่ยวเหมือนทุกครั้งแต่ไม่เคยชวนเพื่อนเราเลย เสาร์อาทิตย์ ไปทำบุญที่วัดก็จะไปรถเพื่อนเรานี่แหละ แต่เพื่อนบอกว่า เพื่อนร่วมงานโพสต์เฟสบุ้คไปกับรถอีกคัน เฉยชาอย่างนี้มาหลายวันจนเพื่อนเราทนไม่ไหว เราก็เห็นเพื่อนไม่ได้โทรมา นึกว่าจะดีขึ้น แต่กลายเป็นว่าเรื่องราวใหญ่โตกว่าเดิม เพื่อนเราอึดอัดมาก อยากลาออกแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะงานสมัยนี้ก็หายากเหลือเกิน ต่างจังหวัดด้วย ที่ปัจจุบันได้เงินดีมาก เพื่อนมีภาระต้องผ่อนรถกับส่งน้องเรียนหนังสืออีก 2 คน เราก็ชวนให้มาหางานที่กทม. แต่เพื่อนบอกว่ามาไม่ได้ แม่ก็ป่วยอยู่ ไม่มีใครดูแล เราก็บอกแค่ว่าให้อดทนนะ แต่คนที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าจะให้อดทนก็คงยาก เราก็เลยแนะนำว่าให้ไปถามพวกเค้าดูว่าไม่พอใจกันเรื่องอะไร เพื่อนก็บอกว่าทุกวันนี้ แค่จะเอ่ยปากก็เบือนหน้าหนีกันหมดแล้ว จะคุยเรื่องงานก็บอกว่าให้ส่งเมล์มา ทั้งที่โต๊ะไม่ได้ห่างกันมาก แม้แต่หัวหน้าก็เป็นไปด้วย ใจเราอะไม่ได้อยากให้เพื่อนทนหรอก สงสาร แต่เราก็ไม่รู้จะแนะนำวิธีไหนแล้วจริงๆ เพื่อนเราคนนี้ก็เป็นคนหัวอ่อน ไม่ชอบทะเลาะหรือมีเรื่องอะไรกับใคร ขยันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร บ้างานมาก และที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งก็เพราะเพื่อนเราทำงานดีมาก ผู้บริหารก็ยังชม ตั้งแต่ทำงานมา ได้เบี้ยขยันตลอด
เราขอคำแนะนำหน่อยนะคะ จะได้เอาไปบอกเพื่อน ตอนที่พิมพ์อยู่ เพื่อนเราก็ทักแชทมาว่าเค้าอึดอัดมาก ไม่รู้จะทนได้แค่ไหน แต่ถ้าไม่ทน ที่บ้านก็จะลำบาก
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
(แก้ไขคำผิดค่ะ)
มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานจนไม่มีใครคุยด้วย
เรื่องนี้เป็นเรื่องของเพื่อนเราเองค่ะ ที่เรามาถามเพราะเราแนะนำเพื่อนไปแล้ว
แต่ด้วยที่ว่าเราไม่ได้ประสบเองก็เลยไม่ค่อยจะรู้สึกแย่เท่ากับเพื่อนเรา
และเราคิดว่าเราแนะนำใครไม่เก่ง
เพื่อนเราทำงานที่ปัจจุบันมาได้ 1 ปีกว่าๆ ก่อนหน้านี้ก็ปกติดีไม่มีปัญหาอะไร ยังเห็นเพื่อนโพสต์เฟสบุ้คไปเที่ยว ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ทำงาน
เมื่อเดือนที่แล้วก็มีจุดเปลี่ยน คือรุ่นพี่ในฝ่ายไม่พอใจที่เพื่อนเราได้เลื่อนตำแหน่งไวกว่าเค้า เพื่อนได้ยินมาว่า รุ่นพี่คนนี้ทำงานมา 5 ปี แต่เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่ง เพื่อนเราทำงานปีกว่าก็ได้เลื่อนพร้อมเงินเดือนที่สูงขึ้น แต่ก็ยังมีคุยๆ กันเรื่องงานอยู่ เพื่อนเราก็ไม่ได้คิดไรก็ทำงานไปปกติ แต่มันมาแจ๊คพอตเมื่อสัปดาห์ที่แล้วคือ หัวหน้าให้เพื่อนเราไปหาที่ที่นึง ซึ่งก็ให้รุ่นพี่คนนี้ไปหาด้วยและมีพี่จากฝ่ายอื่นอีก 1 คน รวม 3 คน วันนั้นเพื่อนเราไม่มีรถ แฟนเอารถไปใช้ รุ่นพี่คนนี้ก็ไปกับพี่อีกคน โดยทิ้งเพื่อนเรา เพื่อนเราก็นั่งวินมอไซค์ไปเอง หัวหน้าฝ่ายก็ถามนะคะว่า ทำไมไม่มาพร้อมกัน แต่เพื่อนเราเป็นคนไม่มีปากมีเสียง ก็ไม่ตอบอะไรไป พอคุยงานเสร็จเรียบร้อย ก็แบบเดิมค่ะ ทิ้งเพื่อนเราให้กลับเอง ทั้งที่เพื่อนเราก็ขอติดรถกลับไปด้วย เพื่อนเราแค่เข้าไปล้างมือในห้องน้ำ ออกมาก็ไม่เจอ พอโทรไปก็ไม่รับ วันนั้นเพื่อนเราโทรมาร้องไห้กับเราว่า เค้าทำอะไรผิด เราก็ปลอบๆไป จนสงบลง
ผ่านไป 2 วัน
อยู่ๆ ทุกคนในที่ทำงาน ไม่มีใครคุยกับเพื่อนเราเลย แต่ยังคุยกันเรื่องงาน ปกติตอนเช้าจะมีบางคนเดินมาหาเพื่อนเรา มาคุยเรื่องละคร เรื่องรายการทางทีวี แต่วันนั้นเงียบกริบ โต๊ะเพื่อนเราก็ดันไปอยู่ข้างหลังสุด เราก็ปลอบไปว่าเพราะโต๊ะไกลรึป่าว ตอนเที่ยงเพื่อนเราชวนคนที่สนิทๆด้วยไปกินข้าวเหมือนที่ชวนทุกๆวัน ทุกคนปฏิเสธ โดยอ้างว่ายังไม่หิว แต่พอเพื่อนเราขับรถออกไป ทุกคนก็ออกไปกินข้าวกันหมด ที่รู้เพราะเพื่อนเรากลับมาเอาโทรศัพท์ ออกไปได้ไม่ถึง 5 นาทีแล้วกลับมา คือแค่เลี้ยวออกจากซอย แล้วเหมือนหาโทรศัพท์ไม่เจอ ก็จะกลับไป ในห้องทำงานปิดแอร์ ปิดไฟ พอกลับมาจากทานข้าว ทุกคนก็เฉยชากับเพื่อนเรา นัดกันไปเที่ยวเหมือนทุกครั้งแต่ไม่เคยชวนเพื่อนเราเลย เสาร์อาทิตย์ ไปทำบุญที่วัดก็จะไปรถเพื่อนเรานี่แหละ แต่เพื่อนบอกว่า เพื่อนร่วมงานโพสต์เฟสบุ้คไปกับรถอีกคัน เฉยชาอย่างนี้มาหลายวันจนเพื่อนเราทนไม่ไหว เราก็เห็นเพื่อนไม่ได้โทรมา นึกว่าจะดีขึ้น แต่กลายเป็นว่าเรื่องราวใหญ่โตกว่าเดิม เพื่อนเราอึดอัดมาก อยากลาออกแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะงานสมัยนี้ก็หายากเหลือเกิน ต่างจังหวัดด้วย ที่ปัจจุบันได้เงินดีมาก เพื่อนมีภาระต้องผ่อนรถกับส่งน้องเรียนหนังสืออีก 2 คน เราก็ชวนให้มาหางานที่กทม. แต่เพื่อนบอกว่ามาไม่ได้ แม่ก็ป่วยอยู่ ไม่มีใครดูแล เราก็บอกแค่ว่าให้อดทนนะ แต่คนที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าจะให้อดทนก็คงยาก เราก็เลยแนะนำว่าให้ไปถามพวกเค้าดูว่าไม่พอใจกันเรื่องอะไร เพื่อนก็บอกว่าทุกวันนี้ แค่จะเอ่ยปากก็เบือนหน้าหนีกันหมดแล้ว จะคุยเรื่องงานก็บอกว่าให้ส่งเมล์มา ทั้งที่โต๊ะไม่ได้ห่างกันมาก แม้แต่หัวหน้าก็เป็นไปด้วย ใจเราอะไม่ได้อยากให้เพื่อนทนหรอก สงสาร แต่เราก็ไม่รู้จะแนะนำวิธีไหนแล้วจริงๆ เพื่อนเราคนนี้ก็เป็นคนหัวอ่อน ไม่ชอบทะเลาะหรือมีเรื่องอะไรกับใคร ขยันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร บ้างานมาก และที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งก็เพราะเพื่อนเราทำงานดีมาก ผู้บริหารก็ยังชม ตั้งแต่ทำงานมา ได้เบี้ยขยันตลอด
เราขอคำแนะนำหน่อยนะคะ จะได้เอาไปบอกเพื่อน ตอนที่พิมพ์อยู่ เพื่อนเราก็ทักแชทมาว่าเค้าอึดอัดมาก ไม่รู้จะทนได้แค่ไหน แต่ถ้าไม่ทน ที่บ้านก็จะลำบาก
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
(แก้ไขคำผิดค่ะ)