๗๐. อิจฺฉา หิ อนนฺตโคจรา.
ความอยากมีอารมณ์หาที่สุดมิได้เลย.
ขุ. ชา. ทุก. ๒๗๙๔.
“เรื่องการลาสิกขาเอง น่าที่จะคิดเห็น เรียก หรือกระทำกันให้พ้นประณามซะบ้าง เปรียบว่า พระสงฆ์จะลาสิกขา จะปลงอาบัติ ก็ให้แต่ไปกระทำกับต้นไม้ เท่านั้น ก็ยังเป็นอันใช้ได้, ซึ่งอาจดูว่า ดูพระสงฆ์รูปนั้น จะคงเป็นที่ทุเรศ หรือเป็นที่รังเกียจของคนอื่นเหลือเกิน จะทำอะไรสักครั้งสักอย่าง เป็นต้องพูดกับต้นไม้ ภูเขา ลำธาร ถึงจะให้กระทำได้ จะบอกฝาก พบปะพูดจากับหมู่คณะกับคนนั้น หากระทำไม่ ด้วยตนไม่นิยม ที่จะบอก เอกะ ทะวิ ติ เต ให้ใครได้ทราบ เป็นแต่ต้องคำนวณทบทวนกระบวนแห่งตน ให้พูดกับใครไม่ได้
เมื่อนั้น ฉัน จะไปแล้ว ๑ วาระ ๒ วาระ ๓ วาระ ๔ วาระ อะไรๆ ก็แล้วแต่ “ให้อวดปล่อยอาการกันตามแต่ถนัด!” ไปกราบอยู่หน้าพระปฏิมากร ไปกราบอยู่ต้นโพธิ์ ไปกราบฟ้า อาทิตย์ สายน้ำลำธาร จะหาว่าสหธรรมิกหมู่สงฆ์ เป็นเพื่อนใจแม้คนเดียว ไม่มี! กิจธุระอันนั้น จะให้อุ่นใจต่อกันและกันกะใคร แม้รายเดียวก็เหมือนไม่มี แม้ว่าจะลาสิกขาอยู่เดี๋ยวนี้ จะกระทำกันอยู่หลาย ๆ ราย ก็เห็นเร่า ๆ ว่าอ้างเลข จะทำตนตามตำราที่สุดธรรม หาเลศเหตุ เอก โท ตรี พูดกันอยู่ว่า จะไม่สึกกับเจ้า จะไม่เข้ากับสงฆ์อะไรทั้งนั้นแหละ เพราะขึ้นอยู่กับใจ จะไปจะมาเดี๋ยวนี้ “เป็นธรรมะ!” จะบอกกับต้นไม้หน้าวัด แล้วลาสิกขาไปเสียก็ได้
ดีนัก! เป็นการดีว่า คนนั้น มีใจอย่างเดียว ร่างกายจะไม่เอา จะไม่มีกาย และวจีใดจะให้เสกสรรนั้น ก็ไม่ต้อง เห็นเป็นเรื่องรัก เรื่องชัง! อ้างบันเทิงใจ หรือเศร้าสลดก็ตาม เราว่า ถ้าใครคิดเห็นจะสึกก็จงสึก หากไม่คิดจะตอบจะถามกันอยู่ตรงนี้ จะไปสึกกับต้นไม้ สายน้ำ หรือภูเขา ก็จงตามแต่ใจ เพราะเราไม่อาจจะไปเป็น ผู้ห้ามจิต ห้ามใจ ให้ใครได้”
ผาติ
(อิต.) อันทวี, อันทวีขึ้น, อันเจริญ, อันเจริญขึ้น, อันเพิ่ม, อันเพิ่มขึ้น, การทวี, ฯลฯ, ความทวี, ฯลฯ. ผา ผายฺ วา วุฑฺฒิยํ, ติ. ถ้าตั้ง ผายฺ ธาติพึงลบ ยฺ. การผ่า, การตัด, การฉีก, การแหก, การแยก, การแบ่ง. ผา ผาลเน, ติ.
จะไปสึกกับต้นไม้ สายน้ำ หรือภูเขา ก็จงตามแต่ใจ
ความอยากมีอารมณ์หาที่สุดมิได้เลย.
ขุ. ชา. ทุก. ๒๗๙๔.
“เรื่องการลาสิกขาเอง น่าที่จะคิดเห็น เรียก หรือกระทำกันให้พ้นประณามซะบ้าง เปรียบว่า พระสงฆ์จะลาสิกขา จะปลงอาบัติ ก็ให้แต่ไปกระทำกับต้นไม้ เท่านั้น ก็ยังเป็นอันใช้ได้, ซึ่งอาจดูว่า ดูพระสงฆ์รูปนั้น จะคงเป็นที่ทุเรศ หรือเป็นที่รังเกียจของคนอื่นเหลือเกิน จะทำอะไรสักครั้งสักอย่าง เป็นต้องพูดกับต้นไม้ ภูเขา ลำธาร ถึงจะให้กระทำได้ จะบอกฝาก พบปะพูดจากับหมู่คณะกับคนนั้น หากระทำไม่ ด้วยตนไม่นิยม ที่จะบอก เอกะ ทะวิ ติ เต ให้ใครได้ทราบ เป็นแต่ต้องคำนวณทบทวนกระบวนแห่งตน ให้พูดกับใครไม่ได้
เมื่อนั้น ฉัน จะไปแล้ว ๑ วาระ ๒ วาระ ๓ วาระ ๔ วาระ อะไรๆ ก็แล้วแต่ “ให้อวดปล่อยอาการกันตามแต่ถนัด!” ไปกราบอยู่หน้าพระปฏิมากร ไปกราบอยู่ต้นโพธิ์ ไปกราบฟ้า อาทิตย์ สายน้ำลำธาร จะหาว่าสหธรรมิกหมู่สงฆ์ เป็นเพื่อนใจแม้คนเดียว ไม่มี! กิจธุระอันนั้น จะให้อุ่นใจต่อกันและกันกะใคร แม้รายเดียวก็เหมือนไม่มี แม้ว่าจะลาสิกขาอยู่เดี๋ยวนี้ จะกระทำกันอยู่หลาย ๆ ราย ก็เห็นเร่า ๆ ว่าอ้างเลข จะทำตนตามตำราที่สุดธรรม หาเลศเหตุ เอก โท ตรี พูดกันอยู่ว่า จะไม่สึกกับเจ้า จะไม่เข้ากับสงฆ์อะไรทั้งนั้นแหละ เพราะขึ้นอยู่กับใจ จะไปจะมาเดี๋ยวนี้ “เป็นธรรมะ!” จะบอกกับต้นไม้หน้าวัด แล้วลาสิกขาไปเสียก็ได้
ดีนัก! เป็นการดีว่า คนนั้น มีใจอย่างเดียว ร่างกายจะไม่เอา จะไม่มีกาย และวจีใดจะให้เสกสรรนั้น ก็ไม่ต้อง เห็นเป็นเรื่องรัก เรื่องชัง! อ้างบันเทิงใจ หรือเศร้าสลดก็ตาม เราว่า ถ้าใครคิดเห็นจะสึกก็จงสึก หากไม่คิดจะตอบจะถามกันอยู่ตรงนี้ จะไปสึกกับต้นไม้ สายน้ำ หรือภูเขา ก็จงตามแต่ใจ เพราะเราไม่อาจจะไปเป็น ผู้ห้ามจิต ห้ามใจ ให้ใครได้”
ผาติ
(อิต.) อันทวี, อันทวีขึ้น, อันเจริญ, อันเจริญขึ้น, อันเพิ่ม, อันเพิ่มขึ้น, การทวี, ฯลฯ, ความทวี, ฯลฯ. ผา ผายฺ วา วุฑฺฒิยํ, ติ. ถ้าตั้ง ผายฺ ธาติพึงลบ ยฺ. การผ่า, การตัด, การฉีก, การแหก, การแยก, การแบ่ง. ผา ผาลเน, ติ.