คือแบบว่าเราแอบชอบคนๆนี้มานาน 3 ปีเเล้วค่ะ ตอนเเรกๆเค้าเป็นคนร่าเริง ขี้เล่นมากๆ เราเป็นเพื่อนกันตั้งเเต่ ม.1 เเล้วค่ะ เราอยู่ห้องเดียวกัน พวกเราสนิทกันมาก เล่นด้วยกันตลอดใครๆก็หาว่าเป็นคู่จิ้น😂😂 *เเต่ตอนนี้คงไม่เเล้วแหละ* ตอนนั้นเค้าก็มีแฟนอยู่ในห้องนี้แหละค่ะ คือแบบเราก็เสียความรู้สึกนิดหน่อยนะ *เพราะมาขอเป็นแฟนกันต่อหน้าต่อตาเลย* เราเป็นคนที่ไม่ชอบยุ่งกับแฟนใครเราเลยออกมาจากเขา ไม่เข้าไปยุ่งด้วย เดินหนีหลบหน้า ซึ่งมันไม่ดีหรอกที่ทำแบบนี้ เเต่ก็นะเราไม่อยากยุ่ง หลังจากขึ้นม.2 เค้าก็กลับมาหาเรา เค้าทักเราข้างๆหู เเต่เราดันไม่สนใจรีบหาแถวของตัวเอง เเต่ก็รู้แหละว่าเค้าทัก นานๆปุ๊บเล่นด้วยกันตลอด จนจู่ๆอารมณ์เราก็กลับมานึกคิดว่า *เขาเลิกกับแฟนยัง* เนี่ยแหละที่ไม่ควรคิด เราก็เลิกเล่นกับเขาเหมือนเดิม จนกระทั่งเขาไม่กลับมาเหมือนเคย เขากลายเป็นคนที่เย็นชามากๆ เราก็เข้าใจเเละอยากขอโทษเเต่คงกลับไปทำในอดีตไม่ได้ เมื่อถึงวันวาเลนไทน์เราเป็นคนที่ไม่มีใครเอาอะไรมาให้อยู่เเล้ว เเต่จู่ๆเขาก็เอามาไว้ให้ในโต๊ะ (ทำไมถึงรู้ เพราะเจาลงในไอจี555) เค้าเขียนข้อความพร้อมกับขนมปังที่เขาทำมาเองว่า *แกคิดยังไงกันแน่* เราไม่ได้ตอบไป ดันไปตอบว่า *ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่าง* โธ่เขากำลังถามความรู้สึกเราอยู่นะเนี่ยย!!! เเต่ก็ยังไม่มีเกิดขึ้นอะไร พอขึ้นม.3 ก็ยังไม่มีวี่เเววมาคุยอะไรกัน จนเพื่อนเราไปถามในเเชทว่าชอบเราไหม เขาตอบว่า *ไม่รู้ดิเรื่องมันซับซ้อน* เค้าเลยอยากรู้เลยคุยกันเรื่องนี้ พอคุยๆกันเรื่องนี้ก็เเบบยังสงสัยในบางคำ เช่น1)มีคนชอบหรอเเล้วก็มองหน้าหาเรื่องคนที่มาชอบเค้า *อยู่ห้องเดียวกันคนที่มาชอบเค้า เเต่เราไม่ได้อยู่* 2)ไม่เเน่นะเราอาจจะชอบแกก็ได้
เนี่ยที่สงสัยอยากให้ทุกคนคิดหน่อย
เเล้วเราเข้าใจนะบางทีมันก็น่ารำคาญที่เราไปพิมพ์เเชทรัวซะขนาดนั้น จนเขาบล็อก เร่ก็ไม่ได้หรอก เเต่จะพยายามลืม พอจะจบม.3 วันวาเลนไทน์ เราก็ดูของใต้โต๊ะมันไม่มีเหมือนเดิม เพราะมันไม่มี😁 เเต่เขาก็เดินมาให้เลยตัสต่อตัวเป็นจดหมายพร้อมลูกอม ข้อความเขียนว่า (เราต้องการอิสระบ้างหัดทำตัวเป็นผีดสื้อซะบ้าง) ซึ่งวันเนี่ยเป็นวันเเห่งความรักที่ทุกคนก็ต้องมีรัก หรือเศร้าก็เเล้วเเต่ เเต่เราลืมเขาได้เเล้ว เเต่เขากลับทำความตั้งใจของเราพัง เราต้องกลับไปเริ่มต้นจุดๆเดิม พอขึ้นม.4 มีการเข้าค่ายธรรมะเราเลยถามเพื่อนของเขาว่าเป็นไงบ้างตอนที่เราไม่มาเล่นด้วยอีกเลย เพื่อนเขาบอกว่าเขาร้องไห้เเค่พูดชื่อเราก็ร้องไห้หนักมาก เพื่อนเขาเลยไม่พูดชื่อเราอีกเลย เราก็อยากขอโทษที่ผ่านมาก็คงทำให้เสียใจ เราชอบเห็นเขาวาดรูปตัวเองที่กำลังเสียใจเเต่ตอนนี้คงเลิกไปแล้ว หลังจากนั้นจู่ๆเขาก็มาชวนเราไปเที่ยวที่ตลาดนัดรถไฟ เดือนพ.ค. ที่ผ่านมา ปกติเขาชอบเอาเพื่อนไปด้วย เเต่ครั้งนี้ไม่เอาไปเฉยเลย ตอนขึ้นรถไปเราก็ถามเขาว่า *ทำไมไม่ชวนเพื่อนมาด้วยล่ะ* เขาก็ตอบว่า *ไม่ล่ะขี้เกียจชวน*
รู้สึกสงสัยแปลกๆ เพราะเขาเป็นคนที่ติดเพื่อนมากๆต้องเอาเพื่อนไปด้วยอยู่เเล้ว มันน่าสงสัยแหะ ตอนไปถึงก็ทำเป็นเดินห่างกันแบบไม่รู้จักกันเลยอ่า เเต่ตอนจะกลับบ้านจู่ๆเขาก็มาเทคเเคร์เป็นห่วงเราเฉยเลยเรา โหววนี่มันอะไรกันเนี่ยย! งงไปหมดเเล้ว ช่วยกันบอกความคิดเห็นหน่อยนะคะ 😀จะได้เข้าใจ😆