ทำไมลุงป้าน้าอาข้างบ้านต้องอยากรู้เรื่องของเรามากๆด้วยคะ?

เรากลับชอบนะ

สมัยก่อนเราอยู่ตึกแถวติดถนนใหญ่ ข้างบ้านเป็นใคร ยังไม่รู้จักชื่อเลย ไม่เคยมีเพื่อนบ้าน กลับมาบ้านก็อยู่แต่ในบ้าน ไม่รู้จักใคร
ตอนนี้เรายังมาอยู่ในซอย บ้านตรงข้าม ข้างบ้านซ้ายขวา บ้านหลังถัดๆไป เรารู้จักหมดเลย ใครลูกใครพ่อใครแม่ รู้จักทั้งครอบครัวเลย
มันให้ความรู้สึกเป็นชุมชน มีเพื่อนบ้าน หมู่บ้านมีงาน ก็ไปรวมตัวกัน น้ำไม่ไหล ไฟดับ มีเรื่องอะไร ทางหัวหน้าชุมชนประกาศให้ทราบ
ซึ่งเหมือนก่อนเราไม่เคยเจอ ไม่เคยมีงานประจำปี ไม่เคยมีการทำบุญหมู่บ้าน ต่างคนต่างอยู่ แต่ตอนนี้ เหมือนทุกคนเป็นหนึ่งเดียวกัน

เราอยู่บ้านคนเดียว ยามเราไม่อยู่บ้าน ข้างบ้านคอยมาดูหน้าบ้านให้ ใครมาทำอะไร คอยบอกเราตลอด ดีกว่าไปเสียเงินติดตู้ปณ.จ้างตำรวจอีก
เพราะเพื่อนบ้านดูให้ตลอดเวลา ตำรวจมาเป็นเวลาไม่กี่นาทีก็ไปแล้ว ดังนั้นมีเหตุอะไร ข้างบ้านเนี่ยแหละ ช่วยเหลือเราได้ก่อนใคร

ข้างบ้านทำอะไรกินก็มาแบ่งปัน ไปรษณีย์มาส่งจดหมายลงทะเบียน ก็ฝากกันรับ  ไฟดับ ประตูเสีย อะไรก็ยังเรียกข้างบ้านมาช่วยได้ทันที
ความมีน้ำใจต่อกัน เราว่ามันมีมากกว่าอยู่โดดเดี่ยวนะ

ส่วนเรื่องนินทา มันเป็นเรื่องปรกติ รู้ว่าใครอยู่บ้านไหน ลูกบ้านไหน ใครทำอะไรก็ดี เพราะถ้าเกิดเหตุอะไร เขาบอกต่อๆกัน มันก็มาถึงเรา
ทั้งช่วยป้องกันภัย และ ช่วยเตือนภัย ดีกว่าไม่รู้อะไรเลย แล้วไม่มีใครเป็นหูเป็นตาคอยช่วยเหลือ

แต่อะไรที่มันส่วนตัวเกินไป ไม่อยากตอบ ไม่อยากบอก บางทีก็ตอบกว้างๆ หรือเลี่ยงๆไปก็ได้ ดีกว่ามาอารมณ์เสียไม่พอใจ ทำไมต้องถาม
หรือว่าสร้างศัตรูไว้ข้างบ้านมันย่อมไม่ดี แทนที่จะปลอดภัยกลับกลายเป็นอันตรายกว่าเดิม   ที่สำคัญคือ ผูกมิตรให้ถูกคน ถูกจริตเราด้วย