ควายน้อยตัวหนึ่งสำคัญผิดว่าตัวเองตาบอด กิจวัตรที่มันชื่นชอบคือนอนตีโคลนในปลักเล่นจนหลับ ตื่นขึ้นมาหิวก็กิน อิ่มก็นอน โดยพยายามกระย่องกระแย่งทำกิจวัตรทั้งหมดทั้งมวลนี้ด้วยเสียงที่เบาที่สุด เนื่องจากไม่อยากสร้างความรำคาญให้ผู้อื่น มันไม่เคยลุกไปไหนไกล นอกจากจำเป็น เสร็จแล้วก็มานอนแช่ในปลักใหม่
สายๆของวันนั้น มีนกหงส์หยกบินผ่านมา เศษดินที่ควายน้อยตีเล่นเริงร่ากระเด็นไปโดนขนสวยๆของมันเข้า ทำให้การบินเล่นกินลมต้องสะดุดลง นกหงส์หยกตัดสินใจเกาะกลางลำตัวควายแล้วร้องเรียก " เธอๆๆๆๆ "
ควายน้อยหน้าเหวอเหรอหราหันไปมา นั่นเสียงอะไรมันไม่เคยได้ยินมาก่อน ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะปรับสภาพรับเพื่อนใหม่ที่มาเยือนได้ ควายน้อยเอี้ยวหัวไปหาหงส์ที่เกาะอยู่และยิ้มจริงใจเห็นฟันเหลืองเต็มไปด้วยคราบหญ้าแห้งทักทายว่า "เพื่อนใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ"
นกหงส์หยกยกปีกบังกลิ่นเหม็นและเศษน้ำลายที่พ่นส่งตรงมา "แต่ฉันไม่ยินดีที่รู้จักเธอ มันจำเป็นปนเวทนาหรอกนะที่เห็นสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งวันๆไม่รู้จักทำอะไรให้เป็นประโยชน์ เอาแต่กินและนอนอยู่ในปลักเน่าๆ เหม็นๆ ทำไมไม่รู้จักปรับปรุง ล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาด ขึ้นจากปลักสำรวจโลก ที่สำคัญสุดๆฉันไม่เข้าใจว่าเธอจะหลับตาทำโน่น นี่ นั่น อีกนานไหม ทำไมเธอไม่ยอมลืมตาล่ะ อย่างน้อยทันทีที่เธอลืมตา จะได้เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในสิ่งที่เน่าหนอน เละเฟะมากแค่ไหน พอเธอรู้ว่าตัวเองสกปรกก็อยากทำความสะอาด ขึ้นมาจากปลัก โลกนี้ยังมีที่อีกกว้างขวางให้เธอได้วิ่งเล่น ขาของเธอก็จะแข็งแรง จิตใจก็แจ่มใสมีความสุขมากขึ้น เชื่อฉันสิ "
หลังวาทกรรมอันน่าประทับใจของนกหงส์หยกจบลงเธอก็เกิดอาการคอแห้งกระทันหัน น้ำแถวนั้นก็มีแต่สกปรกเปื้อนดินเปื้อนโคลน เห็นแล้วกินไม่ลง เธอจึงตัดสินใจบินจากไป ทิ้งควายน้อยให้ทบทวนนึกตรึกตรองถึงบทสนทนาชวนพิศวงอีกครั้ง
คำถามสำคัญที่สร้างความงุงงงให้แก่ควายน้อยเป็นอย่างมาก "ลืมตาทำยังไง" หือๆๆๆๆๆๆ ควายน้อยรู้สึกอับอายและทุกข์ใจที่ลืมตาไม่เป็น ส่งเสียงร้องโหยหวนชวนผวาดังก้องไปทั่วฟ้า เหล่านกพากันแตกตื่นว่าเกิดเหตุร้ายอะไร นกตัวหนึ่งหวังดีตะโกนบอกว่า "ควายน้อย...เธอลืมตาเป็น แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าสิ่งนั้นเรียกว่าการลืมตา จึงข้ามสภาวะนั้นไปอย่างรวดเร็วแล้วไปเกร็งตาแช่อยู่ในท่าหลับตาต่อ เธอถึงมองอะไรไม่เห็นสักที ต่อไปนี้นะถ้าเธอลืมตาฉันจะส่งสัญญาณบอก แล้วเธอก็หัดจำและทำการ "ลืมตา"บ่อยๆ แป๊บเดียวก็ทำได้แล้วหล่ะ "นกน้อยเชื่อมั่น
ขณะนั้นเองสายลมปนสายฝนพลิ้วแผ่วพร่างพรมมายังผืนโลก เหล่านกน้อยพากันบินหาที่หลบฝน คงมีแต่เพียงควายน้อยยืนแช่อยู่ในปลัก เมื่อมีเหตุการณ์ใหม่มาปะทะ บวกกับควายน้อยยังไม่ทันจำให้ดีว่าการลืมตาทำอย่างไร ควายน้อยรู้สึกง่วงงุนจนทนยืนต่อไปไม่ได้ จึงเลิกฝึกลืมตา ลืมสภาวะปัจจุบันว่ากำลังทำอะไรอยู่ ลืมเพื่อนใหม่ ลืมวิธีลืมตา
ความง่วงงุน และความเคยชินดึงควายน้อยให้หลับใหลลงอีกครั้ง เป็นที่น่าเวทนาของนกที่บินผ่านไปผ่านมา ยังมีนกอีกหลายชนิดพยายามมาสอนให้ควายน้อยลืมตา แต่เหตุการณ์ก็วนเวียนอยู่ที่ควายน้อยลืมตา เกร็งหลับอย่างรวดเร็ว แล้วแช่อยู่ในสภาวะปิดตา จากนั้นก็ร้องโหยหวนครวญครางว่าตนเองลืมตาไม่ได้ ลึกๆแล้วควายน้อยกลัวการลืมตา กลัวการขึ้นมาจากปลักเพื่อพบโลกใหม่
ด้วยการคำนวณอย่างคร่าวๆของมัน หากใช้ชีวิตเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆจนสิ้นอายุขัย หญ้าและน้ำในบริเวณนั้นยังมีพอเหลือกินเหลือใช้ ทำไมมันต้องทุรนทุรายพยายามหัดทำในสิ่งที่ไม่คุ้นเคยด้วย คิดได้ดังนั้น ควายน้อยก็ตัดใจ ไม่เพียรฝึกฝนลืมตา กระดิกหูปัดแมงหวี่แมลงวันพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆร้องว่า " ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืมมมมม..... "
แต่งครั้งแรกเมื่อ 1 มค.60
นิทานเรื่อง "ไม่ลืม"
สายๆของวันนั้น มีนกหงส์หยกบินผ่านมา เศษดินที่ควายน้อยตีเล่นเริงร่ากระเด็นไปโดนขนสวยๆของมันเข้า ทำให้การบินเล่นกินลมต้องสะดุดลง นกหงส์หยกตัดสินใจเกาะกลางลำตัวควายแล้วร้องเรียก " เธอๆๆๆๆ "
ควายน้อยหน้าเหวอเหรอหราหันไปมา นั่นเสียงอะไรมันไม่เคยได้ยินมาก่อน ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะปรับสภาพรับเพื่อนใหม่ที่มาเยือนได้ ควายน้อยเอี้ยวหัวไปหาหงส์ที่เกาะอยู่และยิ้มจริงใจเห็นฟันเหลืองเต็มไปด้วยคราบหญ้าแห้งทักทายว่า "เพื่อนใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ"
นกหงส์หยกยกปีกบังกลิ่นเหม็นและเศษน้ำลายที่พ่นส่งตรงมา "แต่ฉันไม่ยินดีที่รู้จักเธอ มันจำเป็นปนเวทนาหรอกนะที่เห็นสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งวันๆไม่รู้จักทำอะไรให้เป็นประโยชน์ เอาแต่กินและนอนอยู่ในปลักเน่าๆ เหม็นๆ ทำไมไม่รู้จักปรับปรุง ล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาด ขึ้นจากปลักสำรวจโลก ที่สำคัญสุดๆฉันไม่เข้าใจว่าเธอจะหลับตาทำโน่น นี่ นั่น อีกนานไหม ทำไมเธอไม่ยอมลืมตาล่ะ อย่างน้อยทันทีที่เธอลืมตา จะได้เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในสิ่งที่เน่าหนอน เละเฟะมากแค่ไหน พอเธอรู้ว่าตัวเองสกปรกก็อยากทำความสะอาด ขึ้นมาจากปลัก โลกนี้ยังมีที่อีกกว้างขวางให้เธอได้วิ่งเล่น ขาของเธอก็จะแข็งแรง จิตใจก็แจ่มใสมีความสุขมากขึ้น เชื่อฉันสิ "
หลังวาทกรรมอันน่าประทับใจของนกหงส์หยกจบลงเธอก็เกิดอาการคอแห้งกระทันหัน น้ำแถวนั้นก็มีแต่สกปรกเปื้อนดินเปื้อนโคลน เห็นแล้วกินไม่ลง เธอจึงตัดสินใจบินจากไป ทิ้งควายน้อยให้ทบทวนนึกตรึกตรองถึงบทสนทนาชวนพิศวงอีกครั้ง
คำถามสำคัญที่สร้างความงุงงงให้แก่ควายน้อยเป็นอย่างมาก "ลืมตาทำยังไง" หือๆๆๆๆๆๆ ควายน้อยรู้สึกอับอายและทุกข์ใจที่ลืมตาไม่เป็น ส่งเสียงร้องโหยหวนชวนผวาดังก้องไปทั่วฟ้า เหล่านกพากันแตกตื่นว่าเกิดเหตุร้ายอะไร นกตัวหนึ่งหวังดีตะโกนบอกว่า "ควายน้อย...เธอลืมตาเป็น แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าสิ่งนั้นเรียกว่าการลืมตา จึงข้ามสภาวะนั้นไปอย่างรวดเร็วแล้วไปเกร็งตาแช่อยู่ในท่าหลับตาต่อ เธอถึงมองอะไรไม่เห็นสักที ต่อไปนี้นะถ้าเธอลืมตาฉันจะส่งสัญญาณบอก แล้วเธอก็หัดจำและทำการ "ลืมตา"บ่อยๆ แป๊บเดียวก็ทำได้แล้วหล่ะ "นกน้อยเชื่อมั่น
ขณะนั้นเองสายลมปนสายฝนพลิ้วแผ่วพร่างพรมมายังผืนโลก เหล่านกน้อยพากันบินหาที่หลบฝน คงมีแต่เพียงควายน้อยยืนแช่อยู่ในปลัก เมื่อมีเหตุการณ์ใหม่มาปะทะ บวกกับควายน้อยยังไม่ทันจำให้ดีว่าการลืมตาทำอย่างไร ควายน้อยรู้สึกง่วงงุนจนทนยืนต่อไปไม่ได้ จึงเลิกฝึกลืมตา ลืมสภาวะปัจจุบันว่ากำลังทำอะไรอยู่ ลืมเพื่อนใหม่ ลืมวิธีลืมตา
ความง่วงงุน และความเคยชินดึงควายน้อยให้หลับใหลลงอีกครั้ง เป็นที่น่าเวทนาของนกที่บินผ่านไปผ่านมา ยังมีนกอีกหลายชนิดพยายามมาสอนให้ควายน้อยลืมตา แต่เหตุการณ์ก็วนเวียนอยู่ที่ควายน้อยลืมตา เกร็งหลับอย่างรวดเร็ว แล้วแช่อยู่ในสภาวะปิดตา จากนั้นก็ร้องโหยหวนครวญครางว่าตนเองลืมตาไม่ได้ ลึกๆแล้วควายน้อยกลัวการลืมตา กลัวการขึ้นมาจากปลักเพื่อพบโลกใหม่
ด้วยการคำนวณอย่างคร่าวๆของมัน หากใช้ชีวิตเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆจนสิ้นอายุขัย หญ้าและน้ำในบริเวณนั้นยังมีพอเหลือกินเหลือใช้ ทำไมมันต้องทุรนทุรายพยายามหัดทำในสิ่งที่ไม่คุ้นเคยด้วย คิดได้ดังนั้น ควายน้อยก็ตัดใจ ไม่เพียรฝึกฝนลืมตา กระดิกหูปัดแมงหวี่แมลงวันพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆร้องว่า " ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืมมมมม..... "
แต่งครั้งแรกเมื่อ 1 มค.60