[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สวัสดีครับ ผมชื่อว่านิว ผมอาศัยอยู่ทางภาคเหนือ กำลังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนดังในจังหวัดครับ ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของจังหวัดเลยก็ว่าได้ ผมเรียนอยู่ในห้องเรียนสายวิทย์คณิต และอยู่ในห้องที่เรียกได้ว่า เป็นห้องที่เรียนที่เก่งที่สุดในระดับชั้น ไม่นานมานี้ระดับชั้นของผมมีการรับนักเรียนไปสมัครสอบวัดผลไม่ขอบอกนะครับว่าของบริษัทอะไร ครูประจำชั้นผม สมมุติว่าชื่อ D ครู D เป็นครูสาระคณิตศาสตร์และเป็นครูประจำชั้นผมด้วย ครู D ก็มาเสนอว่า มีการสมัครสอบของบริษัทนี้ๆ ครูว่าเราควรสมัครทุกคนนะ ก็ว่าไป คือผมเป็นเลขที่ 3 ในห้องเรียนครับ พวกเลขที่แรกๆจะเป็นเด็กเรียนกันทั้งนั้นเลย มีแค่ผมที่ไม่สมัครคนเดียว
เหตุผลที่ผมไม่สมัครเพราะว่าเปลืองเงิน เสียเวลาครับ ผู้ปกครองก็ไม่ค่อยจะว่าง แข่งไปก็ไม่ได้รางวัล โจทย์ก็ยากหลุดโลก เคยสอบมาก่อนครับ
แล้วครูก็พยามตื้อว่า เลขที่สาม ไม่สมัครหรอ คนอื่นสมัครกันเยอะเลยนะ ผมก็เลยพูดไปตรงๆว่า ไม่เป็นไรครับครู ถึงผมสอบผมก็ไม่ได้รางวัล ครูแกก็สวนขึ้นมาว่า เบื่อจริงๆเลย พวกที่ดูถูกความสามารถตัวเอง ผมเสียความรู้สึกมากครับ ไม่คิดเลยว่าคนเป็นครูจะพูดแบบนี้ ตั้งแต่นั้นมาผมก็คิดๆเกี่ยวกับตัวเองว่าผมตัดสินใจพลาดตรงไหน บลาๆ มาครั้งต่อไป คือ ผมเป็นคนที่เขียนตัวหนังสือและตัวเลขได้ค่อนข้างห่วย (แต่คนอื่นอ่านออกนะครับ) แต่วันนี้ผมต้องไปพรีเซนต์การแก้โจทย์หน้าชั้น วิชาคณิตศาสตร์ของครู D นี่แหละครับ ผมก็ออกไปแก้โจทย์อะไรปกติ แต่พอครูมาอ่าน ผมดันเขียนเลข 9 แต่ครูอ่านไม่ออก แล้วครูก็ถามว่า อันนี้เลขอะไร 4 หรอ เพื่อนๆก็บอกว่าเลข 9 ค่ะ/ครับ แล้วครูก็พูดออกมาว่า เขียนเลข 9 แบบนี้ก็ควรพิจารณาตัวเองนะคะ คือ ผมเสียความมั่นใจเลยครับ ทั้งๆที่มันก็มีน้อยอยู่แล้ว "ผมทำโจทย์ถูกทำไมครูไม่ชมล่ะครับ ทำไมครูต้องจ้องจะติเตียนอย่างเดียวเลย" ความคิดแบบนี้มันโผล่ขึ้นมาในหัวผมมาแว๊บแรก แต่พอหลังจากจบคาบเรียนนั้นผมก็คิดอีกว่า ทำไมผมถึงเสียความรู้สึกกับคำพูดของคนไม่กี่คำ และต้องการคำที่ปลุกกำลังใจผมขึ้นมาครับ ขอบคุณสมาชิกพี่ๆ ใน Pantip ที่เข้ามาอ่านจนจบด้วยนะครับ คิดเห็นอย่างไรเชิญคอมเมนต์ได้เลยนะครับ ซ้ำเติมได้แต่ผมจะเข้ามาลบทิ้งครับ ผมไม่อยากให้คนอื่นที่เข้ามาศึกษาเป็น Study Case เสียความรู้สึก ขอบคุณจริงๆครับ
Ps.เหตุผลที่ห้องของผมได้ฉายาว่าเป็นห้องที่เรียนเก่งที่สุดเพราะว่าห้องผมทำผลงานด้านวิชาการค่อนข้างเยอะ และ ได้เกรดเฉลี่ย 4.00 กันมากที่สุดในชั้นครับ เผื่อบางคนสงสัย
ทำยังไงถึงจะรู้สึกโอเคกับคำติครับ?
แล้วครูก็พยามตื้อว่า เลขที่สาม ไม่สมัครหรอ คนอื่นสมัครกันเยอะเลยนะ ผมก็เลยพูดไปตรงๆว่า ไม่เป็นไรครับครู ถึงผมสอบผมก็ไม่ได้รางวัล ครูแกก็สวนขึ้นมาว่า เบื่อจริงๆเลย พวกที่ดูถูกความสามารถตัวเอง ผมเสียความรู้สึกมากครับ ไม่คิดเลยว่าคนเป็นครูจะพูดแบบนี้ ตั้งแต่นั้นมาผมก็คิดๆเกี่ยวกับตัวเองว่าผมตัดสินใจพลาดตรงไหน บลาๆ มาครั้งต่อไป คือ ผมเป็นคนที่เขียนตัวหนังสือและตัวเลขได้ค่อนข้างห่วย (แต่คนอื่นอ่านออกนะครับ) แต่วันนี้ผมต้องไปพรีเซนต์การแก้โจทย์หน้าชั้น วิชาคณิตศาสตร์ของครู D นี่แหละครับ ผมก็ออกไปแก้โจทย์อะไรปกติ แต่พอครูมาอ่าน ผมดันเขียนเลข 9 แต่ครูอ่านไม่ออก แล้วครูก็ถามว่า อันนี้เลขอะไร 4 หรอ เพื่อนๆก็บอกว่าเลข 9 ค่ะ/ครับ แล้วครูก็พูดออกมาว่า เขียนเลข 9 แบบนี้ก็ควรพิจารณาตัวเองนะคะ คือ ผมเสียความมั่นใจเลยครับ ทั้งๆที่มันก็มีน้อยอยู่แล้ว "ผมทำโจทย์ถูกทำไมครูไม่ชมล่ะครับ ทำไมครูต้องจ้องจะติเตียนอย่างเดียวเลย" ความคิดแบบนี้มันโผล่ขึ้นมาในหัวผมมาแว๊บแรก แต่พอหลังจากจบคาบเรียนนั้นผมก็คิดอีกว่า ทำไมผมถึงเสียความรู้สึกกับคำพูดของคนไม่กี่คำ และต้องการคำที่ปลุกกำลังใจผมขึ้นมาครับ ขอบคุณสมาชิกพี่ๆ ใน Pantip ที่เข้ามาอ่านจนจบด้วยนะครับ คิดเห็นอย่างไรเชิญคอมเมนต์ได้เลยนะครับ ซ้ำเติมได้แต่ผมจะเข้ามาลบทิ้งครับ ผมไม่อยากให้คนอื่นที่เข้ามาศึกษาเป็น Study Case เสียความรู้สึก ขอบคุณจริงๆครับ
Ps.เหตุผลที่ห้องของผมได้ฉายาว่าเป็นห้องที่เรียนเก่งที่สุดเพราะว่าห้องผมทำผลงานด้านวิชาการค่อนข้างเยอะ และ ได้เกรดเฉลี่ย 4.00 กันมากที่สุดในชั้นครับ เผื่อบางคนสงสัย