ผมไม่เคยเข้าใจศาสนาจริงจัง แม่ผมชอบทำบุญ ผมชอบทำบาป เป็นเด็กบ้านนอกชอบ ยิงนกตกปลา
ผมเคยฆ่าหมาแมวนก เพราะอยู่กับ ผู้ใหญ่ในหมูบ้านที่เขาทำกันแบบนั้น แม่ห้ามผมก็เถียง
เพราะมันตรงจริตผม แล้วมาอายุ 15 ผมก็ตกชตาขาดได้รับความทุกร์ทางสุขภาพแสนสาหัต
จนผมคิดฆ่าตัวตาย แต่ก็ใจไม่กล้า กลัวเจ็บ อยู่กับกองทุกข์ วันนึงผมฟังพระเทศเรื่อง คำสอนของพระพุทธเจ้า
ผมก็รู้สึกว่าทำให้ผมสบายใจมีใจนิ่งขึ้นมีความสุขได้บ้าง ผมเริ่มศึกษาและฟังผู้สอนหลักคำสอน ผมจะชอบฟัง
แต่คำสอนที่พระพุทเจ้าท่านสอน ไม่ชอบฟังแบบเล่านิทานนักที่ฟังก็มี เสียงธรรมจากมหาลัยศรีประทุม ตอน 2 ทุ่ม ฟังทุกคืน และตีห้าจะตื่นมาฟังพระเทศเอาเรื่องในพระไตรปิฏกมาเล่า ผมดีขึ้นมาก มีความสุข และเริ่มเข้าใจว่าพระท่านบอกให้รักษาศิล ให้ได้ครบ และทำกรรมฐานจะมีสมาธิ สมาธิทำให้เกิดปัญญา
เช้าของทุกวัน ผมจะตั้งจิตว่าวันนี้ผมจะทำศิลของผมทุกข้อให้บริสุทธ ผมเริ่มรักษาศิล ตั้งแต่ ม4 ถึง ปี 1-2 ศิล 5 ผมแทบไม่เคยขาด ผมทำอะไรพูดอะไร ผมจะระลึก
เสมอว่า ผมได้ทำผิดศิลข้อไหนหรือไม่ ผมพูดน้อยมาก จนเพื่อนๆไม่ครบ และบอกผมหยิ่ง วันนึ่ง ผมแทบไม่พูด และตั้งใจไม่ให้เกิน 29 คำ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ วันหนึ่ง ผมนั่งรถกลับบ้านใน ตจว ผมนั่ง และหลับตา
และท่องพุทโธ ไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น ซักพัก ผมไม่เข้าใจว่า ตัวผมหายไปไหน ผมไม่สามารถได้ยินอะไร หรือ ไม่รู้สึกว่ารถกระแทกเลย ลมหายใจผมก็ไม่มี มีแต่แสงสว่างขาวไปหมดแบบแสงนีออน ผมไม่สามารถรับรู้ว่าผมกำลังนั้งรถ ผมพยายามฟืน ด้วยความตกใจ ผมพยายาม หาตัวตน มันไม่มี หรือว่าผมตาย แล้วอยู่ๆผมก็ลืมตาขึ้นมาทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ระยะเวลาที่สั้นๆที่ผมวูปลงไป รถได้วิ่งมาเกือบ ชม แล้ว ผมแปลกใจว่าสิ่งที่ผมเจอมันคืออะไร กันแน่ แต่ผมก็มั่นใจว่า คำสอนของพระพุทธเจ้าท่าน ของแท้ อย่างน้อยผมก็ได้เห็นว่าสมาธิมีจริง ช่วงนั้นผมเจออะไรแปลกบ่อยมาก เรื่องเปรตผมไม่เคยเห็นตัว แต่ผมได้ยินเสียงข้างหน้าต่างห้องดังทุ้มแหลมน่ากลัวมาก แทบทุกวันพระช่วงตีสาม ทุกวันนี้ผมทำงานดูแลแม่ สร้างครอบครัว แต่ยังคิดถึงช่วงนั้นตลอด ผมคิดว่าผมยังตัดไม่ได้หมด แต่ผมก็ยังสงสัยว่า วันที่ผมทำสมาธิครั้งแรก บนรถนั้น มันเกิดอะไรขึ้น และ สิ่งนั้น มันดี ดีมาก ผมพยายามทำใหม่ทุกวันนี้ผมทำไม่ได้ ไม่มีสมาธิเลย ศิลผมไม่บริสุทแล้ว เพราะการงานอะไรต่างๆที่ผมวุ่นวายอยู่.
ส่งสัยมานานว่าแบบนี้คือสมาธิใช่หรือไม่หรืออะไรครับ
ผมเคยฆ่าหมาแมวนก เพราะอยู่กับ ผู้ใหญ่ในหมูบ้านที่เขาทำกันแบบนั้น แม่ห้ามผมก็เถียง
เพราะมันตรงจริตผม แล้วมาอายุ 15 ผมก็ตกชตาขาดได้รับความทุกร์ทางสุขภาพแสนสาหัต
จนผมคิดฆ่าตัวตาย แต่ก็ใจไม่กล้า กลัวเจ็บ อยู่กับกองทุกข์ วันนึงผมฟังพระเทศเรื่อง คำสอนของพระพุทธเจ้า
ผมก็รู้สึกว่าทำให้ผมสบายใจมีใจนิ่งขึ้นมีความสุขได้บ้าง ผมเริ่มศึกษาและฟังผู้สอนหลักคำสอน ผมจะชอบฟัง
แต่คำสอนที่พระพุทเจ้าท่านสอน ไม่ชอบฟังแบบเล่านิทานนักที่ฟังก็มี เสียงธรรมจากมหาลัยศรีประทุม ตอน 2 ทุ่ม ฟังทุกคืน และตีห้าจะตื่นมาฟังพระเทศเอาเรื่องในพระไตรปิฏกมาเล่า ผมดีขึ้นมาก มีความสุข และเริ่มเข้าใจว่าพระท่านบอกให้รักษาศิล ให้ได้ครบ และทำกรรมฐานจะมีสมาธิ สมาธิทำให้เกิดปัญญา
เช้าของทุกวัน ผมจะตั้งจิตว่าวันนี้ผมจะทำศิลของผมทุกข้อให้บริสุทธ ผมเริ่มรักษาศิล ตั้งแต่ ม4 ถึง ปี 1-2 ศิล 5 ผมแทบไม่เคยขาด ผมทำอะไรพูดอะไร ผมจะระลึก
เสมอว่า ผมได้ทำผิดศิลข้อไหนหรือไม่ ผมพูดน้อยมาก จนเพื่อนๆไม่ครบ และบอกผมหยิ่ง วันนึ่ง ผมแทบไม่พูด และตั้งใจไม่ให้เกิน 29 คำ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ วันหนึ่ง ผมนั่งรถกลับบ้านใน ตจว ผมนั่ง และหลับตา
และท่องพุทโธ ไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น ซักพัก ผมไม่เข้าใจว่า ตัวผมหายไปไหน ผมไม่สามารถได้ยินอะไร หรือ ไม่รู้สึกว่ารถกระแทกเลย ลมหายใจผมก็ไม่มี มีแต่แสงสว่างขาวไปหมดแบบแสงนีออน ผมไม่สามารถรับรู้ว่าผมกำลังนั้งรถ ผมพยายามฟืน ด้วยความตกใจ ผมพยายาม หาตัวตน มันไม่มี หรือว่าผมตาย แล้วอยู่ๆผมก็ลืมตาขึ้นมาทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ระยะเวลาที่สั้นๆที่ผมวูปลงไป รถได้วิ่งมาเกือบ ชม แล้ว ผมแปลกใจว่าสิ่งที่ผมเจอมันคืออะไร กันแน่ แต่ผมก็มั่นใจว่า คำสอนของพระพุทธเจ้าท่าน ของแท้ อย่างน้อยผมก็ได้เห็นว่าสมาธิมีจริง ช่วงนั้นผมเจออะไรแปลกบ่อยมาก เรื่องเปรตผมไม่เคยเห็นตัว แต่ผมได้ยินเสียงข้างหน้าต่างห้องดังทุ้มแหลมน่ากลัวมาก แทบทุกวันพระช่วงตีสาม ทุกวันนี้ผมทำงานดูแลแม่ สร้างครอบครัว แต่ยังคิดถึงช่วงนั้นตลอด ผมคิดว่าผมยังตัดไม่ได้หมด แต่ผมก็ยังสงสัยว่า วันที่ผมทำสมาธิครั้งแรก บนรถนั้น มันเกิดอะไรขึ้น และ สิ่งนั้น มันดี ดีมาก ผมพยายามทำใหม่ทุกวันนี้ผมทำไม่ได้ ไม่มีสมาธิเลย ศิลผมไม่บริสุทแล้ว เพราะการงานอะไรต่างๆที่ผมวุ่นวายอยู่.