สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 10
เอาแนวพระราโชบายด้านการทูตของผู้นำสยามในสมัยนั้น มาให้พิจารณาครับ
“...ในเมื่อสยามถูกรังควานโดยฝรั่งเศสด้านหนึ่ง โดยอาณานิคมอังกฤษอีกด้านหนึ่ง เราต้องตัดสินใจว่าเราจะทำอย่างไร จะว่ายทวนน้ำขึ้นไปเพื่อทำตัวเป็นมิตรกับจระเข้ หรือจะว่ายออกทะเลไปเกาะปลาวาฬไว้ ถ้าหากเราพบบ่อทองในประเทศเรา พอที่จะใช้ซื้อเรือรบจำนวนร้อย ๆ ลำก็ตาม เราก็คงไม่สามารถจะสู้กับพวกนี้ได้ เพราะเราจะต้องซื้อเรือรบและอาวุธจากประเทศเหล่านี้ (อังกฤษและฝรั่งเศส) พวกนี้จะหยุดขายให้เราเมื่อไรก็ได้ อาวุธชนิดเดียวซึ่งจะเป็นประโยชน์อย่างแท้จริงต่อเราในอนาคตก็คือวาจาและหัวใจของเราอันกอปรด้วยสติและปัญญา...”
(พระราชหัตถเลขาพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๔ ถึงพระยาสุรวงศ์ไวยวัฒน์)
“...ความทุกข์ร้อนอันใดของเราที่จะพึ่งปากผู้อื่นให้ช่วยพูด พึ่งความคิดผู้อื่นให้ช่วยคิด อย่าได้ฝันเห็นเลยว่าใครจะเป็นธุระ โดยว่าเขาจะเป็นธุระก็เสียแก่เรา เราเป็นเมืองเอกราชต้องพูดเองจึงจะสมควร ถ้าเขาไม่ต้องการเราเปนโปรเตกชั่นแล้วเขาไม่ฮุบเลย...”
(พระราชหัตถเลขาพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ ถึงสมเด็จพระนางเจ้าเสาวภาผ่องศรี พระบรมราชินินาถ)
และขอยกบทวิจารณ์เกี่ยวกับวิเทโศบายด้านการทูตของสยาม ในมุมมองฝรั่งมาให้พิจารณาครับ
"...ในระหว่างที่การเจรจาระหว่างปารีสกับทางบางกอกดำเนินอยู่อย่างเผ็ดร้อน ราชทูตสยามถูกมองว่าเป็นผู้นำข้อความสำคัญจากคิงมงกุฎมาในจดหมายถึงนโปเลียนที่ ๓ โดยตรง รายละเอียดในจดหมายนี้ถูกเปิดเผยออกมาจนหมดเปลือก ยิ่งพิจารณาดูก็ยิ่งเห็นชั้นเชิงของสยามชัดเจนยิ่งขึ้น พระราชสาส์นความยาว ๓ หน้ากระดาษถูกนำออกอ่านเป็นภาษาสยามก่อนโดยพระยาศรีพิพัฒน์ราชทูต และได้รับการแปลเป็นภาษาฝรั่งเศสในทันที โดยบาทหลวงโลนาร์ดี ต่อหน้าพระพักตร์นโปเลียนที่ ๓ และเหล่าเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่หลายสิบคนในที่ชุมนุมนั้น..."
(หนังสือพิมพ์ L”Illustration. ฉบับวันที่ ๖, ๑๓ และ ๒๐ กรกฎาคม ค.ศ. ๑๘๖๑)
"...คิงจุฬาลงกรณ์ เป็นพระมหากษัตริย์ที่ฉลาด เมื่อพระองค์ได้รับการต้อนรับที่ดี (ในเยอรมนี) เช่นนี้ จึงทรงทราบดีว่า เยอรมนีคงทําอะไรพระองค์และสยามไม่ได้มาก ถึงแม้จะอยากทําก็ตาม และแม้พระองค์จะรังเกียจอังกฤษและฝรั่งเศสในฐานะประเทศที่เป็นภัยต่อเอกราชของประเทศของพระองค์เพียงใดก็ตาม พระองค์ก็จําต้องยอมประเทศเหล่านั้นเท่าที่จะให้ได้ เช่นเดียวกับที่เราต้องยอมถวายเครื่องสังเวยให้จุใจเทพที่สามารถทําร้ายเราได้..."
(หนังสือพิมพ์ Mecklenburgische Zeitung ของเยอรมัน ฉบับที่ ๓๙๖ วันที่ ๒๖ สิงหาคม ค.ศ. ๑๘๙๗)
"...แต่ทว่าคนอังกฤษกับคนฝรั่งเศสก็ยื้อแย่งประเทศของพระองค์อย่างไม่เป็นผลเท่าไหร่ และก็ยังไม่มีใครฮุบประเทศนี้ได้จริงจังเสียที ขนาดส่งเรือรบเข้าไปถึงกลางใจเมืองหลวง แต่ด้วยกลการเมืองที่เดอะคิงใช้หลอกล่อพวกเรา (ฝรั่งเศส) เรือรบเหล่านั้นก็ต้องถอยทัพออกมาหมด พร้อมกับเงิน (ค่าไถ่) ที่พระองค์มอบให้เราเพียงหยิบมือ ช่างเป็นเรื่องประหลาดเหลือเชื่อ แทนที่เราจะตั้งหน้ารบกันจริง ๆ เรากลับต้องตั้งต้นคืนดีกัน เพราะการที่เราได้เขมรมาไว้ในครอบครอง ฝรั่งเศสก็กลายเป็นเพื่อนบ้านของสยามไปโดยปริยาย เราได้สมบัติจากนครวัดมาไว้เชยชมมากมายแล้วก็จริง แต่ก็ยังเอื้อมไปไม่ถึงตัวนครวัดที่เป็นต้นตอของสมบัติเหล่านั้น ทำให้เราดูคล้ายแมลงหวี่ยุ่งๆ ที่คอยสร้างความรำคาญให้วัว แต่ก็ทำอะไรวัวไม่ได้ และแล้วฝรั่งเศสก็สูญเสียจันทบูรไป ทุกครั้งที่มีการลงนามในกระดาษเราก็จะพูดว่ามันเป็นชัยชนะทางการทูตร่ำไป แต่ที่แท้แล้วเราไม่เคยชนะอะไรเลย..."
(หนังสือพิมพ์ Le Matin ฉบับ ๑๘ June ๑๙๐๗)
“...ในเมื่อสยามถูกรังควานโดยฝรั่งเศสด้านหนึ่ง โดยอาณานิคมอังกฤษอีกด้านหนึ่ง เราต้องตัดสินใจว่าเราจะทำอย่างไร จะว่ายทวนน้ำขึ้นไปเพื่อทำตัวเป็นมิตรกับจระเข้ หรือจะว่ายออกทะเลไปเกาะปลาวาฬไว้ ถ้าหากเราพบบ่อทองในประเทศเรา พอที่จะใช้ซื้อเรือรบจำนวนร้อย ๆ ลำก็ตาม เราก็คงไม่สามารถจะสู้กับพวกนี้ได้ เพราะเราจะต้องซื้อเรือรบและอาวุธจากประเทศเหล่านี้ (อังกฤษและฝรั่งเศส) พวกนี้จะหยุดขายให้เราเมื่อไรก็ได้ อาวุธชนิดเดียวซึ่งจะเป็นประโยชน์อย่างแท้จริงต่อเราในอนาคตก็คือวาจาและหัวใจของเราอันกอปรด้วยสติและปัญญา...”
(พระราชหัตถเลขาพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๔ ถึงพระยาสุรวงศ์ไวยวัฒน์)
“...ความทุกข์ร้อนอันใดของเราที่จะพึ่งปากผู้อื่นให้ช่วยพูด พึ่งความคิดผู้อื่นให้ช่วยคิด อย่าได้ฝันเห็นเลยว่าใครจะเป็นธุระ โดยว่าเขาจะเป็นธุระก็เสียแก่เรา เราเป็นเมืองเอกราชต้องพูดเองจึงจะสมควร ถ้าเขาไม่ต้องการเราเปนโปรเตกชั่นแล้วเขาไม่ฮุบเลย...”
(พระราชหัตถเลขาพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ ถึงสมเด็จพระนางเจ้าเสาวภาผ่องศรี พระบรมราชินินาถ)
และขอยกบทวิจารณ์เกี่ยวกับวิเทโศบายด้านการทูตของสยาม ในมุมมองฝรั่งมาให้พิจารณาครับ
"...ในระหว่างที่การเจรจาระหว่างปารีสกับทางบางกอกดำเนินอยู่อย่างเผ็ดร้อน ราชทูตสยามถูกมองว่าเป็นผู้นำข้อความสำคัญจากคิงมงกุฎมาในจดหมายถึงนโปเลียนที่ ๓ โดยตรง รายละเอียดในจดหมายนี้ถูกเปิดเผยออกมาจนหมดเปลือก ยิ่งพิจารณาดูก็ยิ่งเห็นชั้นเชิงของสยามชัดเจนยิ่งขึ้น พระราชสาส์นความยาว ๓ หน้ากระดาษถูกนำออกอ่านเป็นภาษาสยามก่อนโดยพระยาศรีพิพัฒน์ราชทูต และได้รับการแปลเป็นภาษาฝรั่งเศสในทันที โดยบาทหลวงโลนาร์ดี ต่อหน้าพระพักตร์นโปเลียนที่ ๓ และเหล่าเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่หลายสิบคนในที่ชุมนุมนั้น..."
(หนังสือพิมพ์ L”Illustration. ฉบับวันที่ ๖, ๑๓ และ ๒๐ กรกฎาคม ค.ศ. ๑๘๖๑)
"...คิงจุฬาลงกรณ์ เป็นพระมหากษัตริย์ที่ฉลาด เมื่อพระองค์ได้รับการต้อนรับที่ดี (ในเยอรมนี) เช่นนี้ จึงทรงทราบดีว่า เยอรมนีคงทําอะไรพระองค์และสยามไม่ได้มาก ถึงแม้จะอยากทําก็ตาม และแม้พระองค์จะรังเกียจอังกฤษและฝรั่งเศสในฐานะประเทศที่เป็นภัยต่อเอกราชของประเทศของพระองค์เพียงใดก็ตาม พระองค์ก็จําต้องยอมประเทศเหล่านั้นเท่าที่จะให้ได้ เช่นเดียวกับที่เราต้องยอมถวายเครื่องสังเวยให้จุใจเทพที่สามารถทําร้ายเราได้..."
(หนังสือพิมพ์ Mecklenburgische Zeitung ของเยอรมัน ฉบับที่ ๓๙๖ วันที่ ๒๖ สิงหาคม ค.ศ. ๑๘๙๗)
"...แต่ทว่าคนอังกฤษกับคนฝรั่งเศสก็ยื้อแย่งประเทศของพระองค์อย่างไม่เป็นผลเท่าไหร่ และก็ยังไม่มีใครฮุบประเทศนี้ได้จริงจังเสียที ขนาดส่งเรือรบเข้าไปถึงกลางใจเมืองหลวง แต่ด้วยกลการเมืองที่เดอะคิงใช้หลอกล่อพวกเรา (ฝรั่งเศส) เรือรบเหล่านั้นก็ต้องถอยทัพออกมาหมด พร้อมกับเงิน (ค่าไถ่) ที่พระองค์มอบให้เราเพียงหยิบมือ ช่างเป็นเรื่องประหลาดเหลือเชื่อ แทนที่เราจะตั้งหน้ารบกันจริง ๆ เรากลับต้องตั้งต้นคืนดีกัน เพราะการที่เราได้เขมรมาไว้ในครอบครอง ฝรั่งเศสก็กลายเป็นเพื่อนบ้านของสยามไปโดยปริยาย เราได้สมบัติจากนครวัดมาไว้เชยชมมากมายแล้วก็จริง แต่ก็ยังเอื้อมไปไม่ถึงตัวนครวัดที่เป็นต้นตอของสมบัติเหล่านั้น ทำให้เราดูคล้ายแมลงหวี่ยุ่งๆ ที่คอยสร้างความรำคาญให้วัว แต่ก็ทำอะไรวัวไม่ได้ และแล้วฝรั่งเศสก็สูญเสียจันทบูรไป ทุกครั้งที่มีการลงนามในกระดาษเราก็จะพูดว่ามันเป็นชัยชนะทางการทูตร่ำไป แต่ที่แท้แล้วเราไม่เคยชนะอะไรเลย..."
(หนังสือพิมพ์ Le Matin ฉบับ ๑๘ June ๑๙๐๗)
สมาชิกหมายเลข 995311 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 839956 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4161737 ถูกใจ, Whisperer from the Wall ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4105623 ถูกใจ, มิตรภาพกับความกล้าหาญ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3470033 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1157764 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1582963 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2072541 ถูกใจรวมถึงอีก 3 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 1
ลองอ่านกระทู้นี้ดูนะครับ https://pantip.com/topic/35662307
ในสภาพที่ไทยเป็นฝ่ายอ่อนแอเหมือนลูกแกะที่ถูกหมาป่าคอยจ้องหาเรื่องเช่นนี้ ไทยเองไม่อยู่ในสถานะที่จะเจรจาต่อรองได้มากนักหรอกครับ โดยรวมถ้าไทยเราไม่ใช้การทูตนำละก็จะมีรายการหาเรื่องยึดดินแดนของไทยไปมากกว่านี้เยอะ
ฝั่งซ้ายแม่น้ำสาละวิน - ไทยเรายังไม่ได้เข้าครอบครองดินแดนนี้ เลยออกแนวยอมอังกฤษไปมากกว่า
ฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง - ไทยเราพยายามจะเจรจาเต็มที่แต่ปาวีไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แถมยิ่งชักช้าก็ยิ่งยื่นข้อเสนอจะเอานู่นนี่เพิ่มอีกเลยจำต้องยอมเสีย
ไชยบุรี จำปาศักดิ์ - ฝรั่งเศสพยายามเข้ามาแทรกแซงไชยบุรีนานแล้ว แถมให้เจ้าล้านช้างหลวงพระบางยกทัพมายึดเพื่อยั่วให้ไทยใช้กำลังอีก ทางไทยเลยตัดปัญหาเสียด้วยการเอาไปแลกจันทบุรี
มณฑลบูรพา - ดินแดนนี้อาจจะเห็นว่าเราแลกเปลี่ยนไม่คุ้ม แต่ถ้ามองภาพในสมัยนั้นแล้วจะรู้สึกว่าไทยได้ประโยชน์อย่างมากเพราะฝรั่งเศสต้องยกเลิกสิทธิสภาพนอกอาณาเขตซึ่งเหมือนหนามยอกอกไทยมานาน
4 รัฐมลายู - ในสภาวะตอนนั้นที่อังกฤษบังคับทำปฏิญญาลับ 2440 เอาไว้นั่นคือภาคใต้นับแต่ประจวบคีรีขันธ์ตกเป็นของอังกฤษดีๆแล้วนั่นเอง ไทยจึงตัดสินใจวางหมากที่เหนือชั้นด้วยการเอาดินแดน 4 รัฐมลายูที่เหมือนเด็กดื้อสำหรับไทยไปแลก ทำให้เสียดินแดนไปแค่ 4 รัฐมลายูที่ไม่สำคัญ แต่ส่งผลให้ปฏิญญาลับ 2440 ต้องยกเลิกและอังกฤษยังต้องยอมให้คนในบังคับอังกฤษมาขึ้นศาลไทยแทนศาลกงสุล
ในสภาพที่ไทยเป็นฝ่ายอ่อนแอเหมือนลูกแกะที่ถูกหมาป่าคอยจ้องหาเรื่องเช่นนี้ ไทยเองไม่อยู่ในสถานะที่จะเจรจาต่อรองได้มากนักหรอกครับ โดยรวมถ้าไทยเราไม่ใช้การทูตนำละก็จะมีรายการหาเรื่องยึดดินแดนของไทยไปมากกว่านี้เยอะ
ฝั่งซ้ายแม่น้ำสาละวิน - ไทยเรายังไม่ได้เข้าครอบครองดินแดนนี้ เลยออกแนวยอมอังกฤษไปมากกว่า
ฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง - ไทยเราพยายามจะเจรจาเต็มที่แต่ปาวีไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แถมยิ่งชักช้าก็ยิ่งยื่นข้อเสนอจะเอานู่นนี่เพิ่มอีกเลยจำต้องยอมเสีย
ไชยบุรี จำปาศักดิ์ - ฝรั่งเศสพยายามเข้ามาแทรกแซงไชยบุรีนานแล้ว แถมให้เจ้าล้านช้างหลวงพระบางยกทัพมายึดเพื่อยั่วให้ไทยใช้กำลังอีก ทางไทยเลยตัดปัญหาเสียด้วยการเอาไปแลกจันทบุรี
มณฑลบูรพา - ดินแดนนี้อาจจะเห็นว่าเราแลกเปลี่ยนไม่คุ้ม แต่ถ้ามองภาพในสมัยนั้นแล้วจะรู้สึกว่าไทยได้ประโยชน์อย่างมากเพราะฝรั่งเศสต้องยกเลิกสิทธิสภาพนอกอาณาเขตซึ่งเหมือนหนามยอกอกไทยมานาน
4 รัฐมลายู - ในสภาวะตอนนั้นที่อังกฤษบังคับทำปฏิญญาลับ 2440 เอาไว้นั่นคือภาคใต้นับแต่ประจวบคีรีขันธ์ตกเป็นของอังกฤษดีๆแล้วนั่นเอง ไทยจึงตัดสินใจวางหมากที่เหนือชั้นด้วยการเอาดินแดน 4 รัฐมลายูที่เหมือนเด็กดื้อสำหรับไทยไปแลก ทำให้เสียดินแดนไปแค่ 4 รัฐมลายูที่ไม่สำคัญ แต่ส่งผลให้ปฏิญญาลับ 2440 ต้องยกเลิกและอังกฤษยังต้องยอมให้คนในบังคับอังกฤษมาขึ้นศาลไทยแทนศาลกงสุล
สมาชิกหมายเลข 7329947 สยอง, สมาชิกหมายเลข 995311 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4255739 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4161737 ถูกใจ, มิตรภาพกับความกล้าหาญ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3470033 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1157764 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1582963 ถูกใจ, โฮล่า ถูกใจ, hvacboy ถูกใจรวมถึงอีก 10 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ช่วงสมัยล่าอาณานิคม การทูตไทยมีชั้นเชิงจริงหรอ
เวลาเจรจาอะไร แทบอยู่ในฐานะไก่รองบ่อน