ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้เท่าไหร่ แต่ทนไม่ไหวแล้ว อยากได้คำปรึกษามากๆ ช่วงหลังๆมานี้เรารู้สึกว่าขี้หงุดหงิดมากๆ ใครทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะหงุดหงิดง่ายมาก แต่เราจะไม่เหวี่ยงนะเพราะปกติเป็นคนไม่ค่อยพูด เวลาหงุดหงิดหรือไม่พอใจจะเก็บไว้ในใจมากกว่า แต่รู้สึกได้เลยว่าเราขี้หงุดหงิดขึ้นมาก แต่ก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้เลย พยายามคิดหาสาเหตุที่เริ่มเป็นแบบนี้น่าจะเริ่มเป็นตอนช่วงม.6 สอบเข้ามหาลัย ช่วงแอดนั้นเราเครียดมาก ร้องไห้เกือบทุกคืน อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเอง หลังจากนั้นก็กลายเป็นคนขี้หงุดหงิดมาตลอด เอาแต่ใจ พอเริ่มหงุดหงิด น้ำตาก็จะไหลด้วย อารมณ์เหมือนอยากจะร้องไห้แล้วจะเดินหนีไปอยู่คนเดียวเงียบๆ บอกกับตัวเองว่าใจเย็นๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้ จากคนที่ยังไงก็ได้แล้วแต่เลยสบายๆชิวๆ ตอนนี้ใครทำให้ไม่พอใจ จะโกรธแล้วอยากจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรรึเปล่า อาจจะเป็นโรคเครียด เราอยากได้คำปรึกษา พอจะมีวิธีทำให้ใจเย็นลงได้มั้ย อยากกลับไปเป็นคนเดิมหรืออาจจะเป็นเพราะช่วงวัยรุ่น TT มีเหตุการณ์นึง ตอนนั้นแม่จะย้ายโต๊ะเรียนกับที่นอน เรานอนกับแม่กับน้องนะ แล้วปกติเราจะนอนริมตลอด คือจะไม่นอนตรงกลาง โต๊ะเราก็จะอยู่ริมห้อง ทีนี้แม่ย้ายเตียงเราไปอยู่ตรงกลางระหว่างแม่กับน้อง โต๊ะเราก็เอาไว้ข้างนอกโต๊ะน้องอยู่ริมแทน พอเราเห็นเราหงุดหงิดเลยอะ คือไม่ชอบมากๆ ตอนเห็นก็สตั้น ตอนนั้นก็ดึกมากแล้วย้ายก็ไม่ได้ คืนนั้นเลยได้นอนตรงกลาง แล้วก็ไม่ได้อ่านหนังสือด้วย ปกติจะนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะตลอด รู้สึกมันไม่มีที่ส่วนตัวแล้ว แล้วทำไมต้องได้มานอนตรงกลางด้วยคือรำคาญ หงุดหงิด โมโหมากๆ พอเช้ามาเลยบอกแม่ว่า ขอนอนริมได้มั้ย แม่บอกน้องอยากนอนริมบ้าง แม่ก็ไม่อยากนอนตรงกลาง คือแบบ เราเดินหันหลังเดินเข้าห้องน้ำเพราะน้ำตาจะไหลแล้ว อยากจะร้องไห้จริงๆ งงกับตัวเองเหมือนกัน เรื่องแค่นี้ทำไมต้องไม่พอใจด้วย TT