ร้อยวันที่ฉันเปลี่ยน วันที่แปดสิบเก้า

สิบหก หก สองพันห้าร้อยหกสิบเอ็ด

เมื่อมันถึงเวลาก็ต้องตัดสินใจ บางโอกาสเป็นของเราแค่ครั้งเดียว
อย่ามัวกลัวสิ่งที่เราไม่รู้ อย่ามัวเสียดายสิ่งเดิมๆที่เราเองก็รู้ว่ามันไม่ได้ดีเท่าไหร่

เดินทางมาถึงวันที่ แปดสิบเก้าแล้วสินะ
อีกสิบเอ็ดวันก็จะครบร้อย นับวันรออะไรอยู่
..........................................

รอโอกาส
รอบางคน
รอบางสิ่ง

.......................................
อาจจะดูวกวนไปสักหน่อยเพราะชีวิตมันเป็นอย่างนี้จริงๆ
บางเรื่องเราอยากให้เกิด แต่ก็ไม่อยากให้เกิดในเวลาเดียวกัน
มันย้อนแย้งกันไปหมด สรุปไม่ได้ว่าอยากให้เป็นแบบไหน
อยากได้โอกาสใด กับใคร เพื่อสิ่งไหน

ท่ามกลางวังวนของความไม่แน่นอน
ช่วงนี้เห็ดพร้อมใจกันออกเยอะมาก
วันนี้ไปขายตามบ้าน ก็กระแสตอบรับดีพอสมควร

ขอให้มันออกแบบนี้ไปอีกสักหน่อย คงพอได้ทุนคืนบ้าง

ลืมเล่าไปอีกเรื่องน่าตื่นเต้นสุด
วันนี้มีงูเข้าบ้าน งูอะไรฉันไม่แน่ใจ ด้วยที่ว่าสายตาสั้นและมันอยู่ไกล
ฉันรีบปิดประตูห้องน้ำ และสวดบทไล่งู
แถมท้ายว่า ไม่อยากให้ใครมาช่วยจับเพราะชาวบ้านต้องจับไปกิน
ไม่อยากทำร้ายเขา ไปเสียเถอะ
สักพัก เปิดประตูเข้าไปดู เห็นหางแว๊บๆ ออกทางช่องระบายอากาศไป

ตกเย็นไปหาป้าข้างบ้านเอามะม่วงในสวนไปฝาก
เขาเรียกไปดูซากงูเห่า ที่ยังไม่ตายสนิท ขนาดถูกสับเป็นสามท่อนแล้ว
ท่อนกลางยังพงกขึ้นมาได้อยู่ นึกแล้วขนลุก
ฉันไม่ถึงกับกลัวงูมากขนาดนั้น และก็ไม่ได้พิสวาทอะไรมันเท่าไหร่
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากให้มันโดนฆ่า สงสารมัน
ไม่แน่ใจว่าตัวเดียวกันรึป่าว อย่างที่บอกฉันสายตาสั้น ตอนเห็นมันอยู่บนเครื่องทำน้ำอุ่นก็ใจหายแว๊บ
ไม่สามารถจะไปยืนวิเคราะห์สีมันได้ชัดจริงๆ

คืนนี้คงสวดมนต์แผ่เมตตาให้มัน ทำได้แค่นี้
นั่งนึกไป มนุษย์เรานี่ดีนะไม่ได้โดนฆ่าตายง่ายๆเหมือนสัตว์
ทำไมเราไม่เห็นคุณค่าของชีวิตนะ