ความเกรงใจพ่อและแม่ (ทำให้ไม่ได้เรียนในสิ่งที่อยากเรียน) บอกก่อนนะ ผมไม่สนิทกับคุณพ่อและคุณแม่เลย เพราะอยู่กับตาและยายตั้งแต่เด็กเล็กๆจนโต ถึงได้มาอยู่กับคุณพ่อและคุณแม่
เวลาเรียนผมเป็นคนตั้งใจเรียนมาก แต่พอออกจากบ้านมาตั้งแต่เด็กอายุ19แบบ.. ลูกนกบินออกจากรัง โดยที่ปีกไม่แข็งแรง
เงินไม่มี ไม่กล้าขอพ่อแม่ (เกรงใจ) ดิ้นทุรนเพื่อหาทางออก จนมาอยู่ในที่ ที่ดีๆ ด้วยตัวเอง มีงานดี มีที่อยู่ดีๆ
(แต่ยังไม่ดีพอ ที่จะเทียบกับคนที่จบปริญญาตรี เอก โท ที่ใส่ชุดครุย หลังจากประสบความสำเร็จ เงินเดือนมันต่างกันมาก และความสุขต่างกันมาก ส่วนตัวผมอาจจะบอกว่า ระดับการศึกษาต่าง แต่ระดับคนก็อาจจะต่าง ด้านความคิด แต่มนุษย์เท่าเทียมกันหมด ก็คงใช่ แต่ไม่ถูกสำหรับความคิดเสมอไป)
ที่แน่ๆ คือ
1.ผมไม่ได้เรียนในสิ่งที่อยากจะเป็น (พ่อและแม่ ส่งเงินเรียน ลูกมีหน้าที่เรียนให้จบอย่างเดียว ค่าเทอมสูงกว่าข้อ2)
2.ผมเรียนในสิ่งที่ไม่ได้ต้องการ และผมเรียนเพื่อให้มีวุฒิภาวะสูงขึ้นอีก เพื่อไม่ให้คนอื่นดูถูก
(ทำงานหาเงินมาใช้ ในชีวิตตัวคนเดียว ก็แทบไม่พอ และยังต้องเสียค่าเรียนตรงนี้อีกหลายปี ค่าอาหารในแต่ละวัน ค่าที่พักอาศัย ฯลฯ
เพื่อนๆผมสมัยเรียนไม่สนิทมากนัก ก็ให้กำลังใจบ้าง เพราะเพื่อนๆก็จบ สูงกันทั้งนั้นเลยครับ บางคนไปทำงานต่างประเทศก็มี
โอกาศมีจากคุณพ่อและคุณแม่ แต่ผมเลือกที่จะบินออกจากรังเอง และไม่กล้าที่จะกลับไปที่รัง เพราะเกรงใจมากที่สุด แต่ก็ยังเคารพท่านเสมอ
ผมก็คิดปลอบใจตัวเองว่า เราตัดสินใจบินออกมาแบบนี้เองนะ ก็มีความสุขเท่านี้แล้วกัน อะไรที่พัฒนาหรือเรียนต่อเองได้ ก็ทำให้ได้นะ
ไม่นานก็คงจะมีคนรักคู่ชีวิต ผมไม่ได้บินไปในทางที่ต้องการ แต่ทางที่ผมเลือกก็ต้องสู้ต่อ
ยังมีสิ่งที่ให้ทำอีกเยอะ และโอกาศอื่นๆอีกมากมาย ที่ไม่ต้องบินไปในทางที่ต้องการ ก็สามารถเติบโตได้ ถ้าตั้งใจให้มาก.
ความเกรงใจพ่อและแม่ (ทำให้ไม่ได้เรียนในสิ่งที่อยากเรียน)
เวลาเรียนผมเป็นคนตั้งใจเรียนมาก แต่พอออกจากบ้านมาตั้งแต่เด็กอายุ19แบบ.. ลูกนกบินออกจากรัง โดยที่ปีกไม่แข็งแรง
เงินไม่มี ไม่กล้าขอพ่อแม่ (เกรงใจ) ดิ้นทุรนเพื่อหาทางออก จนมาอยู่ในที่ ที่ดีๆ ด้วยตัวเอง มีงานดี มีที่อยู่ดีๆ
(แต่ยังไม่ดีพอ ที่จะเทียบกับคนที่จบปริญญาตรี เอก โท ที่ใส่ชุดครุย หลังจากประสบความสำเร็จ เงินเดือนมันต่างกันมาก และความสุขต่างกันมาก ส่วนตัวผมอาจจะบอกว่า ระดับการศึกษาต่าง แต่ระดับคนก็อาจจะต่าง ด้านความคิด แต่มนุษย์เท่าเทียมกันหมด ก็คงใช่ แต่ไม่ถูกสำหรับความคิดเสมอไป)
ที่แน่ๆ คือ
1.ผมไม่ได้เรียนในสิ่งที่อยากจะเป็น (พ่อและแม่ ส่งเงินเรียน ลูกมีหน้าที่เรียนให้จบอย่างเดียว ค่าเทอมสูงกว่าข้อ2)
2.ผมเรียนในสิ่งที่ไม่ได้ต้องการ และผมเรียนเพื่อให้มีวุฒิภาวะสูงขึ้นอีก เพื่อไม่ให้คนอื่นดูถูก
(ทำงานหาเงินมาใช้ ในชีวิตตัวคนเดียว ก็แทบไม่พอ และยังต้องเสียค่าเรียนตรงนี้อีกหลายปี ค่าอาหารในแต่ละวัน ค่าที่พักอาศัย ฯลฯ
เพื่อนๆผมสมัยเรียนไม่สนิทมากนัก ก็ให้กำลังใจบ้าง เพราะเพื่อนๆก็จบ สูงกันทั้งนั้นเลยครับ บางคนไปทำงานต่างประเทศก็มี
โอกาศมีจากคุณพ่อและคุณแม่ แต่ผมเลือกที่จะบินออกจากรังเอง และไม่กล้าที่จะกลับไปที่รัง เพราะเกรงใจมากที่สุด แต่ก็ยังเคารพท่านเสมอ
ผมก็คิดปลอบใจตัวเองว่า เราตัดสินใจบินออกมาแบบนี้เองนะ ก็มีความสุขเท่านี้แล้วกัน อะไรที่พัฒนาหรือเรียนต่อเองได้ ก็ทำให้ได้นะ
ไม่นานก็คงจะมีคนรักคู่ชีวิต ผมไม่ได้บินไปในทางที่ต้องการ แต่ทางที่ผมเลือกก็ต้องสู้ต่อ
ยังมีสิ่งที่ให้ทำอีกเยอะ และโอกาศอื่นๆอีกมากมาย ที่ไม่ต้องบินไปในทางที่ต้องการ ก็สามารถเติบโตได้ ถ้าตั้งใจให้มาก.