จะเป็นการดีหรือไม่ครับ สมมุติเราจะมีการปรับจุดอ่อนของแต่ละฝ่าย เพื่อการสังฆกรรมร่วมกันได้ จนกระทั่งยุบนิกายย่อยของเถรวาทลงแล้วแบ่งเป็นคณะที่ดูแลงานต่างกัน อันดับแรกให้ฝ่ายมหานิกายเลิกห่มดอง เลิกมีผ้ารัดอก เพราะไม่ตรงตามพระวินัยดูเป็นการเพิ่มเกินพระวินัย พระเถรวาทวัดอื่นไม่ีผ้ารัดอกเขาก็ยังอยู่ได้ พระพม่า พระภิกษุศรีลังกาอะไรแบบนี้ ตามพระวินัยก็ไม่มีให้ห่มดองใช้ผ้ารัดอก เวลาห่มลดไหล่หรือเฉวียงบ่าก็ให้ห่มแบบธรรมยุติ สวนสีจีวรก็ให้เอาสีตามพุทธานุญาติ หรือถ้าจะให้ดีก็น่าใช้สีแบบสายพระป่า คือให้เลิกให้ห่มสีส้ม(เพราะดูเหมือนจะผิดวินัย อันนี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน และต่อไปเวลาไปบิณฑบาตหรืออกนอกเขตวัดให้ห่มคลุมแบบธรรมยุติ และสุดท้ายคือให้ฉันในบาตรจะรับนิมนต์ถือธุดงค์แบบบิณฑบาตอย่างเดียวก็ควรฝึกฉันในบาตรจะได้ไม่ยึดติดอาหาร และสุดท้ายหาคนดูแลหรือไวยารัจกรที่พร้อมจะเสียสละมาถือเงินให้แทน ก็ตามนี้ครับอยากให้ปรับแบบนี้ก่อนจะยุบมหานิกายและธรรมยุติลง แล้วแบ่งเป็นฝ่ายคามวาสี และอรัญญวาสีแทน ทุกท่านคิดว่าไงกันครับ

หลักๆจขกทคันตามากคือเรื่องห่มดองมีผ้ารัดอกแม้แต่เวลาบิณฑบาตรวมถึงสีจีวรแสบตา(ไม่ได้จะสนใจเรื่องเปลือกๆแต่อย่ากให้ฝึกให้ถูกพระวินัยไปด้วยควบคู่กับการปฏิบัติ) ถ้าจะเน้นควรเน้นพุทธประเพณีมากประเพณีไทยนะครับ สมมุติถ้าจะอ้างประเพณีไทย แล้วก็ควรมีการวางระบบการจัดการปฏิบัติตามพระวินัยของฝ่ายเจ้าอาวาสถึงลูกวัด(แบบที่พระป่าที่ดีหลายๆวัดทำกัน) ก็ตามนี้ครับ อยากให้ทุกท่านมารว่มแบ่งปันความเห็นกันครับ

ขอบคุณครับ