การเชียร์กีฬาเคยเป็นความสุข ตอนนี้เป็นความทุกข์ วอลเล่ย์บอลไทยไปได้แค่นี้เพราะ ?

การเชียร์กีฬาคือ การที่เราได้มาดูความตั้งใจทำในสิ่งที่รักของนักกีฬา ได้มาดูความไฟต์ของนักกีฬาในการเล่น ความสนุกในการต่อสู้ ทัศนคติที่ดี ทุกสิ่งทุกอย่าง คือแรงบันดาลใจ ไม่ใช่แค่เพื่อคนทำงานอย่างเราๆ ไหนจะเด็กๆที่ต้องการแรงบันดาลใจ ที่ดูพวกคุณอยู่

สิ่งที่เห็นได้จากทุกๆเกมส์ ที่โค้ชสอนคือ ↓

เรียกเข้ามา พูดว่า ใจเย็นๆ / เราทำได้ / บอกนักกีฬาเอาตัวให้รอด
เกมส์อิตาลีเมื่อวาน : บอกว่า ยากๆ ส่ายหน้า ทำหน้าไม่เอา

↑ โค้ชทีมชาติไทยทำได้แค่นี้หรอคะ ?

คุณไม่ได้แข่งอยู่กับกีฬาโรงเรียน เทศบาล หรือทัศนศึกษา นี่คือแข่งเพื่อนชาติ ประเทศชาติ
นักกีฬาประเทศอื่นคือไฟต์หมด สู้หมด แต่ทีมชาติไทยคือ?

กองเชียร์ถึงจะบ่นแค่ไหน ก็ยังรอเชียร์พวกคุณเสมอ จะดึกดื่นแค่ไหน เช้าต้องตื่นมาทำงาน ก็ยังรอเชียร์
แต่พอเห็นการเล่น รู้สึกว่านักกีฬาก็โอเคคะ
แต่โค้ชคือ อย่างที่บอกด้านบน เราไม่เคยเห็นคุณพูดแก้เกมส์เลย ว่าต้องเล่นลูกแบบนี้
อินเนอร์ทุกอย่างมันก็มาจากโค้ชแหละ ที่ดูเหลาะแหละ ไม่เอาจริงเอาจังมากพอ
ยิ่งการจัดตัวลงนี่คือ แค่เห็นก็ตกใจ ทุกแมชเราควรเอา แต่คุณปล่อยหมด บางครั้งเอาคนที่ไม่คิดจะลงไปลงเพื่อเปิดเกมส์เลย คุณคิดอะไรอยู่?

กองเชียร์อย่างเราบางคืนนอนไม่หลับ มีความทุกข์เพราะดูกีฬา ถ้าทำเต็มที่แล้วมันแพ้ไม่เคยคิดว่าเลย แต่นี้ไม่ใช่

ถ้าจะเป็นอย่างนี้ต่อไป ปีหน้าถ้าเป็นไปได้ ก็เอาเด็กรุ่นใหม่ทีเค้ามี Passion มีความกระตือรือร้นอยากชนะ มาเล่นใหม่เลยดีกว่าคะ
ถ้าหมดไฟก็ควรพอแล้ว

ที่สำคัญคือ โค้ช ควรพิจารณาตัวเองได้แล้ว

กราบ