ผมเป็นคนนึงที่ผิดหวังในเรื่องความรักมาตลอด มักจะชอบเพื่อน ละสุดท้ายก็ได้เป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม ไม่ก็กรณีที่เลวร้ายที่สุด หายหน้าหายตากลายเป็นคนเคยรู้จักกันไปเลย ทั้งที่คุยกันมาน้านนาน
เพื่อนที่ผมชอบคนล่าสุด คือ ช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย ถือได้ว่าเราสนิทกันมากสุดๆ ในระดับนึงอ่ะ อย่างน้อยก็ในความคิดผมอ่านะ มันมากกว่าคำว่าเพื่อนอ่ะ
ผมกับเธอเริ่มรู้จักกันในคณะ และอยู่ชมรมเดียวกัน ผมจำไม่ได้ว่า เราเริ่มคุยกัน หรือไปไหนมาไหนด้วยกันตั้งแต่ตอนไหน พอจะจำได้คร่าวๆว่า ชอบดูหนังเหมือนกัน เล่นกีฬาเหมือนกัน ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน ในช่วงแรกๆที่ไปไหนมาไหน ก็มักไปด้วยกันกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ หลังๆมาเธอชอบไปไหนมาไหนคนเดียวมากกว่า จำได้ว่าตอนช่วงสอบไฟนอล เธอกับผมก็ไปอ่านหนังสือด้วยกันเสมอๆ ตามหอสมุด ร้านกาแฟ ด้วยความที่ตอนแรกผมก็คิดกับเธอเหมือนเพื่อน เลยทำให้ไปไหนด้วยกันอย่างไม่รู้สึกอะไร พอพักหลังๆเราเริ่มรู้สึกชอบเธอขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิดมากเกินไป แต่ผมก็รู้สึกได้ว่า ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันควรเป็นอะไรได้มากกว่าได้ เราไปดูหนังด้วยกันสองคนหลายสิบเรื่องได้ วันหยุดก็ชอบชวนกันไปเที่ยวห้าง พากันไปทานขนมด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ใกล้สอบก็อ่านหนังสือด้วยกัน ติวให้กัน จนมีเพื่อนมาแซวบ้าง นิสัยใจคอเราแทบจะไปด้วยกันได้ และไม่น่ามีปัญหา ถ้าเราจะปรับเข้าหากัน ในแชทนับวันๆก็เริ่มหวานแหวว เต็มไปด้วยมุขหยอด หวานปานน้ำตาลขาดแต่มดมาตอมไต่ หรือเป็นผมเองที่ยังอ่อนต่อโลก ไม่รู้เองว่านิยามคำว่าเพื่อนมันกว้างได้ถึงเพียงนี้ ในวันหนึ่ง ผมตัดสินใจบอกเธอไปว่า ผมชอบเธอ ซึ่งคำตอบที่ได้รับก็คงพอจะทราบกันได้นะครับ เธอบอกว่ารู้สึกว่าผมเป็นแค่เพื่อน ตอนนั้นมันก็เจ็บปวดหน่อยๆ ถึงพอจะเดาได้บ้าง แต่คำตอบมันก็ยากเกินจะทำใจจริงๆ เราต่างคาดหวังว่าจะได้ความรักที่สมหวังดังใจต้องการ แต่ความรักมันมักไม่เป็นเช่นนั้น พอมันไม่เป็นแบบนั้นเราก็พยายามหาเหตุผล โทษสิ่งต่างๆรอบตัว ผมโทษหมดอ่ะ โทษเธอแม้ว่าจะไม่อยากโทษก็ตาม โทษความรัก โทษโชคชะตา โทษกระทั่งคิวปิด ตอนนี้ก็นึกได้ว่า เหมือนทำตังเป็นเด็กที่งอแงทุกครั้ง เมื่อไม่ได้ของเล่นตามต้องการ สุดท้ายแล้วแม้เราจะผิดหวัง เสียใจ น้อยใจ เศร้าขนาดไหน เราก็ต้องยอมรับมัน เราจะบังคับให้เธอมาชอบเรา มันก็เป็นไปไม่ได้ ถ้าจะทำให้ความเศร้านี้มันจบลง มันก็อยู่ที่ตัวเราเองที่จะจบมัน ไม่ใช่ใครที่ไหน ทำไงได้ละ โชคชะตามันกำหนดมาอย่างนั้นนิ
สุดท้ายนี้ ผมก็อยากจะบอกว่าผมกับเธอก็ยังทำตัวเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ผมไม่อยากจะหายไปหรือทำอะไรให้มันแย่ลง ในเมื่อช่วงเวลาดีๆที่เราอยู่ด้วยกัน มันมีคุณค่าและมันมีความสุขมากๆสำหรับผู้ชายคนนึง ตราบใดที่เธอยังไม่ไปชอบใคร ผมก็จะยังรออยู่ตรงนี้เสมอ สารภาพเลยนะครับ ว่าขณะที่ผมยังพิมพ์ข้อความอยู่นี้ ผมก็ยังอยากให้เธอหันมาชอบผมบ้างเหมือนกัน แม้ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้ ผมก็อดแอบคาดหวังนิดๆในใจเหมือนกันนะ
ทำไมความรักเหมือนต้องโดนคิวปิดแกล้งด้วยครับ?
เพื่อนที่ผมชอบคนล่าสุด คือ ช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย ถือได้ว่าเราสนิทกันมากสุดๆ ในระดับนึงอ่ะ อย่างน้อยก็ในความคิดผมอ่านะ มันมากกว่าคำว่าเพื่อนอ่ะ
ผมกับเธอเริ่มรู้จักกันในคณะ และอยู่ชมรมเดียวกัน ผมจำไม่ได้ว่า เราเริ่มคุยกัน หรือไปไหนมาไหนด้วยกันตั้งแต่ตอนไหน พอจะจำได้คร่าวๆว่า ชอบดูหนังเหมือนกัน เล่นกีฬาเหมือนกัน ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน ในช่วงแรกๆที่ไปไหนมาไหน ก็มักไปด้วยกันกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ หลังๆมาเธอชอบไปไหนมาไหนคนเดียวมากกว่า จำได้ว่าตอนช่วงสอบไฟนอล เธอกับผมก็ไปอ่านหนังสือด้วยกันเสมอๆ ตามหอสมุด ร้านกาแฟ ด้วยความที่ตอนแรกผมก็คิดกับเธอเหมือนเพื่อน เลยทำให้ไปไหนด้วยกันอย่างไม่รู้สึกอะไร พอพักหลังๆเราเริ่มรู้สึกชอบเธอขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิดมากเกินไป แต่ผมก็รู้สึกได้ว่า ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันควรเป็นอะไรได้มากกว่าได้ เราไปดูหนังด้วยกันสองคนหลายสิบเรื่องได้ วันหยุดก็ชอบชวนกันไปเที่ยวห้าง พากันไปทานขนมด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ใกล้สอบก็อ่านหนังสือด้วยกัน ติวให้กัน จนมีเพื่อนมาแซวบ้าง นิสัยใจคอเราแทบจะไปด้วยกันได้ และไม่น่ามีปัญหา ถ้าเราจะปรับเข้าหากัน ในแชทนับวันๆก็เริ่มหวานแหวว เต็มไปด้วยมุขหยอด หวานปานน้ำตาลขาดแต่มดมาตอมไต่ หรือเป็นผมเองที่ยังอ่อนต่อโลก ไม่รู้เองว่านิยามคำว่าเพื่อนมันกว้างได้ถึงเพียงนี้ ในวันหนึ่ง ผมตัดสินใจบอกเธอไปว่า ผมชอบเธอ ซึ่งคำตอบที่ได้รับก็คงพอจะทราบกันได้นะครับ เธอบอกว่ารู้สึกว่าผมเป็นแค่เพื่อน ตอนนั้นมันก็เจ็บปวดหน่อยๆ ถึงพอจะเดาได้บ้าง แต่คำตอบมันก็ยากเกินจะทำใจจริงๆ เราต่างคาดหวังว่าจะได้ความรักที่สมหวังดังใจต้องการ แต่ความรักมันมักไม่เป็นเช่นนั้น พอมันไม่เป็นแบบนั้นเราก็พยายามหาเหตุผล โทษสิ่งต่างๆรอบตัว ผมโทษหมดอ่ะ โทษเธอแม้ว่าจะไม่อยากโทษก็ตาม โทษความรัก โทษโชคชะตา โทษกระทั่งคิวปิด ตอนนี้ก็นึกได้ว่า เหมือนทำตังเป็นเด็กที่งอแงทุกครั้ง เมื่อไม่ได้ของเล่นตามต้องการ สุดท้ายแล้วแม้เราจะผิดหวัง เสียใจ น้อยใจ เศร้าขนาดไหน เราก็ต้องยอมรับมัน เราจะบังคับให้เธอมาชอบเรา มันก็เป็นไปไม่ได้ ถ้าจะทำให้ความเศร้านี้มันจบลง มันก็อยู่ที่ตัวเราเองที่จะจบมัน ไม่ใช่ใครที่ไหน ทำไงได้ละ โชคชะตามันกำหนดมาอย่างนั้นนิ
สุดท้ายนี้ ผมก็อยากจะบอกว่าผมกับเธอก็ยังทำตัวเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ผมไม่อยากจะหายไปหรือทำอะไรให้มันแย่ลง ในเมื่อช่วงเวลาดีๆที่เราอยู่ด้วยกัน มันมีคุณค่าและมันมีความสุขมากๆสำหรับผู้ชายคนนึง ตราบใดที่เธอยังไม่ไปชอบใคร ผมก็จะยังรออยู่ตรงนี้เสมอ สารภาพเลยนะครับ ว่าขณะที่ผมยังพิมพ์ข้อความอยู่นี้ ผมก็ยังอยากให้เธอหันมาชอบผมบ้างเหมือนกัน แม้ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้ ผมก็อดแอบคาดหวังนิดๆในใจเหมือนกันนะ