เราไม่ชอบคนๆนึงโดยไม่มีเหตุผล แก้ยังไงดีคะ??

ยายเรานานๆทีจะลงมาจากภาคเหนือมาเยี่ยมแม่ เราไม่ชอบยายตัวเองมากๆไม่ชอบมาตั้งแต่เด็ก แค่ได้ยินเสียงก็หงุดหงิดล่ะเสียงยายจะเป็นเสียงแบบคนเมืองเหนือแล้วก็ชอบดัดเสียงแหลมแปร๋นๆตามอารมณ์โดยใช้คำอุทานที่น่ารำคาญสำหรับเรามาก ชอบพูดเรื่อยเปื่อยหาสาระไม่ได้ ไม่รู้อะไรแล้วก็พูด เราเลี้ยงแมวตัวนึงแล้วแม่เราป่วยเค้าก็ยอกให้เอาแมวเราใส่กรงไปขังไว้ทั้งวันให้ออกมาเดี๋ยวเดียวพอเพราะเค้าคิดว่าขนแมวจะเข้าปอด เราบอกไปว่าขนไปเข้าปอดไม่ได้ก็ไม่เชื่อ เอาแต่พูดว่าไปอบรมมาๆ ไม่ชอบนั่งใกล้ไม่ชอบให้มาแตะตัวเพราะเรารู้สึกว่าเค้าสกปรก กลิ่นตัวยายจะอับมากๆจนคนอื่นยังทัก แต่ยายก็อาบน้ำแต่งตัวปกติดีมองผ่านๆถ้ไม่ได้กลิ่นก็จะไม่รู้สึกอะไร คือเราก็อยากจะชอบยายนะเพราะยายคอยหวังดีและเป็นห่วง เก็บให้เป็นเงินเก็บเรา ดูแลบ้านให้ คอยเตือนว่าตื่นสายอะไรทำนองนี้ เวลาญาติคนอื่นมาทำแบบนี้เราจะรู้สึกปกติ แต่ะฝพอเป็นยายเวลาเห็นหน้าเค้าก็เริ่มหงุดหงิดล่ะไม่ชอบทุกอย่างที่เป็นยายอ่ะค่ะ อยากทำใจให้ชอบนะ เพราะเราก็รู้ว่าเค้ารักเราเป็นห่วงเรา เราพยายามจะฝืนใจชอบและทำตัวดีกับยาย แต่เวลาได้ยินเสียงยายทีไรเราจะไม่มีสมาธิและหงุดหงิดมาก ทั้งๆที่เราไม่เคยเป็นอย่างงี้กับญาติคนอื่น เรารู้สึกว่ายายทำอะไรก็ข้ามขั้นไปหมด เช่น เวลากลับบ้านมาปกติเราก็ไม่ได้ไหว้ใครเพราะเราคิดว่าเห็นหน้าพ่อแม่ทุกวันทำไมต้องไหว้ด้วย แต่ยายกลับมาบอกว่า กลับบ้านมาต้องทำอะไรเอ่ย เราแบบรำคาญมาก พ่อแม่เรายังไม่มีเคยสั่งเราหรือพูดกับเราอย่างงี้เลยแล้วยายมาพูดทำนองสอนเราอย่างงี้ได้ยังไงกัน คือเราไม่ได้ติสขนาดที่เจอครูหรือผู้ใหญ่คนอื่นแล้วจะไม่ไหว้ ขนาดย่าที่มีแต่คนเคารพและคอยเป็นเสาหลักของครอบครัวที่เราชอบขนาดยอมไปอยู่บ้านย่าแค่สองคนเป็นเวลาเกือบเดือนยังไม่เคยเตือนเราให้ทำอะไรแบบนี้เลย เราพูดจริงๆเลยว่าเราอยากจะทำดีต่อยายอย่างจริงใจเพราะยายไม่เคยทำอะไรไม่ดีต่อเรา แต่เรากลับทนไม่ได้และต้องฝืนใจทุกครั้งที่ยายเริ่มพูดหรือหยอกอะไรสักอย่างกับเรา เราควรต้องปรับแนวคิดเรายังไงดีคะ