เปลือยเปลือกเปื่อย

โปรยปรายเปลือยเปลือกบางพร่างพรมพื้น
สดุดีวันคืนแสนหลอกหลอน
รุกสะสมผุพังอย่างอาวรณ์
ดั่งละครชีวิตลิขิตลาย

อีกกี่ฝนทนกี่แดดที่แผดเผา
ดิ้นร้อนเร่าอินทรีย์ฉงนฉงาย
ปิดความรู้ทู่ความคิดริดกิ่งปลาย
ดุจดังคล้ายกลายโง่งมฝังโคลนตม

เผยอเปลือกเลือกคู่เคียงครองคว้า
หวังเพียงลาน้ำตาทิ้งขื่นขม
ที่ไหนได้กลับกลอกกลายทุกข์ระทม
ช้ำสะสมร้าวรานผลาญวิญญาณ

ไม่คืนมาอีกแล้วร่ายชีวิต
เดินหน้าปลิดเปลื้องทุกข์รุกขับขาน
เบื่อความช้ำฉีกวันคืนทรมาน
ขอจดจารเพื่อจากลาผาทรนง

เก็บเอาไว้ทำไมนัยน์ความทุกข์
ลุกขึ้นปลุกสติรุนผุยผง
มองรวงร่างกระจ่างอย่างเจาะจง
คายคืนคงหลงรักโลภโกรธกลางทาง

เปื่อยเปลือยรุ่ยขุยฉากพรากความฝัน
ท้วงตีบตันภวังค์ทุกข์รุกถากถาง
หายใจเข้าหายใจออกมีปลายวาง
เพื่อละร้างปล่อยปลงว่างสิ่งทั้งปวง